Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 08 czerwca 2017 roku w Sieradzu

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko A. M. (1)

o zapłatę

zasądza od pozwanego A. M. (1) na rzecz powódki Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę:

a)  119 490,94 zł (sto dziewiętnaście tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt złotych 94/100), w tym kwotę 107 993,89 zł (sto siedem tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt trzy złote 89/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 października 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  11 406,94 zł (jedenaście tysięcy czterysta sześć złotych 94/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 283/16

UZASADNIENIE

Bank (...) S.A. we W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i orzeczenie nim obowiązku zapłaty na jego rzecz przez A. M. (1) kwoty 119 490,94 zł, w tym kwoty 107 993,89 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 października 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 17 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin -Zachód w Lublin przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w Sieradzu.

Zarządzeniem z dnia 28 grudnia 2016 roku Przewodniczący wobec braku podstaw do wydania nakazu zapłaty wyznaczył termin rozprawy.

W odpowiedzi na pozew A. M. (2) potwierdził, że między stronami doszło do zawarcia umowy kredytu, którego nie spłacił w całości. Jednocześnie złożył wniosek o rozłożenie zaległej należności na raty, każda
w wysokości ½ miesięcznej renty rolniczej przysługującej mu z tytułu niezdolności do pracy.

W pismach z dnia 06 marca 2017 roku i 31 maja 2017 roku powódka podtrzymała twierdzenia i żądania zawarte w pozwie i nie wyraziła zgody
na rozłożenie na raty zadłużenia pozwanego.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 22 maja 2014 roku A. M. (2) zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o kredyt gotówkowy kwoty 119 998,36 zł na okres 72 miesięcy - do dnia 21 maja 2020 roku, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Udzielony pozwanemu kredyt był przeznaczony na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na inny dowolny zadeklarowany cel, w tym na spłatę posiadanych zobowiązań kredytowych, finansowanie prowizji z tytułu udzielenia kredytu oraz na pokrycie opłaty za udostępnienie ubezpieczenia kredytobiorców, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Zgodnie § 3 zawartej umowy, kredyt był oprocentowany według stałej stawki procentowej w wysokości 7,99 % w stosunku rocznym. W przypadku rezygnacji z ubezpieczenia kredytu, oprocentowanie miało ulec podwyższeniu
o 2 punkty procentowe w skali roku, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Całkowita kwota do zapłaty na dzień zawarci umowy została określona
na 151 901,09 zł i składały się na nią całkowita kwota kredytu w wysokości 96 640,02 zł i całkowity koszt kredytu w wysokości 55 261,07 zł (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Zgodnie § 5 tej umowy zabezpieczeniem spłaty kredytu miały być dochody uzyskiwane przez kredytobiorcę, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Na podstawie § 6 pkt 1 kredyt i odsetki miały zostać spłacone w 72 równych ratach, a kredytobiorca zgodnie z § 6 pkt 2 zobowiązał się do terminowego dokonywania spłat kredytu i odsetek zgodnie z umową i harmonogramem spłat, stanowiącym jej integralną część, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Niespłacona przez kredytobiorcę w terminie należność (należność przeterminowana), zgodnie z § 7 pkt 4 umowy, od dnia następnego miała zostać oprocentowana. Wysokość oprocentowania określona w § 9 pkt 1 była równa czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Na dzień zawarcia umowy oprocentowanie to wynosiło 16 % w stosunku rocznym, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Z § 10 tej umowy wynika, że umowa mogła zostać rozwiązana przez bank w formie pisemnej z zachowaniem 30 - dniowego okresu wypowiedzenia
w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy albo ujawnienia, że złożone bankowi informacje nie odpowiadają stanowi faktycznemu, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 29) .

Pozwany nie spłacał rat kredytu terminowo wobec czego powódka wypowiedziała umowę pismem z dnia 14 marca 2016 roku, (dowód: wypowiedzenie umowy - k. 30) .

Powódka wezwała pozwanego do zapłaty na swoją rzecz należności z tytułu umowy z dnia 22 maja 2014 roku w wysokości 118 652,62 zł w terminie 5 dni
od dnia otrzymania pisma z wezwaniem do zapłaty, (dowód: wezwania do zapłaty - k. 19) .

Powódka w dniu 07 października 2016 roku wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...), określając wymagalne zadłużenie pozwanego na kwotę 115 449,04 zł, składające się z: należności głównej (kapitał) w wysokości 107 993,89 zł oraz odsetek umownych w wysokości 7 455,15 zł naliczonych od dnia 22 września 2015 roku do dnia 24 maja 2016 roku włącznie oraz odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia 25 maja 2016 roku do dnia
07 października 2016 roku w wysokości 4 041,90 zł, (dowód: wyciąg z ksiąg bankowych nr (...)- k. 18) .

Łącznie suma zadłużenia pozwanego z tytułu umowy z dnia 22 maja 2014 roku wynosi 119 490,94 zł z odsetkami, (bezsporne) .

Pozwany prowadził działalność rolniczą polegającą na hodowli przepiórek. W 2015 roku zakończył działalność ze względu na wypowiedzenie umowy dzierżawy budynków. Pozwany stracił płynność finansową i przestał spłacać zaciągnięte zobowiązania. Wobec niego toczyło się pięć egzekucji komorniczych, z czego jedna została umorzona ze względu na jej bezskuteczność. Ze względu na różne choroby pozwany został uznany za niezdolnego do pracy. Utrzymuje się z renty z KRUS w wysokości 597,94 zł miesięcznie. Posiada 2,6000 ha ziemi. Gdyby nie pomoc rodziny nie stać by go było na wykup leków, ( dowód: zeznania pozwanego - k. 86 - 86 verte i nagranie z dnia 30 marca 2017 roku - płyta - k. 87, minuta od 00:01:51 do 00:26:29; postanowienie - k. 96 - 97; akt notarialny - k. 91; postanowienie - k. 110 - 113; wezwanie do zapłaty - k. 114; dokumentacja medyczna - k. 55 - 57; decyzja - k. 58 - 59) .

Powyższy stan faktyczny nie był sporny miedzy stronami, gdyż ustalono
go na podstawie dokumentów załączonych do pozwu, które zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji.
Do tego autentyczność ich nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu.

Aktualny stan rodzinny, zdrowotny i majątkowy pozwanego Sąd ustalił
na podstawie jego zeznań, którym w całości dał wiarę.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje w całości na uwzględnienie.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż powoda i pozwanego A. M. (1) łączyła umowa o kredyt, który nie został w całości spłacony.

W toku niniejszego procesu pozwany nie kwestionował dochodzonej pozwem należności oraz jej wymagalności, ani co do zasady, ani co do wysokości. Wnosząc o rozłożenie dochodzonej należności na raty pozwany uznał powództwo - a tym samym żądanie pozwu znajduje oparcie w faktach niezaprzeczonych (art. 230 k.p.c.).

Zgodnie z art. 353 § 1 zd . 1 k.c. zobowiązanie polega na tym,
że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Z treści art. 69 ust. 1 ustawy - Prawo bankowe wynika, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem
na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej
na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z uwagi na to, że pozwany A. M. (2) nie spłacił swojego zobowiązania Sąd zasądził od niego na rzecz powódki kwotę wskazaną w wyroku - na podstawie art. 353 k.c., 354 k.c., art. 48 7 k.c. w zw. z art. 471 k.c., a także
w zw. z uregulowaniami zawartymi w umowie kredytu.

Sąd orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 i 2 oraz w zw. z treścią umowy kredytu.

Jednocześnie Sąd uznał, że wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z treścią art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć
na raty zasądzone świadczenie. Przesłanką zastosowania tego przepisu jest ustalenie, że w danej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony; decydują o tym okoliczności konkretnej sprawy przede wszystkim okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, takie jak jego sytuacja osobista, majątkowa, finansowa i rodzinna. Okoliczności te muszą przemawiać za stwierdzeniem,
że nierealne jest spełnienie przez dłużnika od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia. Jednocześnie sąd musi uwzględnić także okoliczności dotyczące powoda, w tym jego uzasadniony interes, ponieważ ochrona dłużnika nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym (patrz wyroku SA w Łodzi z dnia 11 grudnia 2013 roku, I ACa 916/13). Tym samym,
aby zastosować dyspozycję przepisu art. 320 k.p.c. sąd musi mieć na względzie, że rozłożenie świadczenia na raty zapewni powodowi realność spłaty
w rozsądnym terminie. W okolicznościach przedmiotowej sprawy taka sytuacja nie zachodzi. W pierwszej kolejności Sąd ocenił, że rata proponowana przez pozwanego w wysokości 298,20 zł miesięcznie jest na tyle niska, że przy wysokości jego zadłużenia musiałoby ono został rozłożone na 400 rat, czyli na 33 lata.
Z drugiej jednak strony nie ma żadnej gwarancji, że pozwany będzie się z tego zobowiązania wywiązywał. Wnioskowana przez niego kwota stanowi połowę jego jedynego źródła utrzymania, które nie pokrywa nawet kosztów jego leczenia. Pozwany sam bowiem podawał, że jego stan zdrowia wymaga podjęcia specjalistycznego, kosztownego leczenia i na same leki czasami wydaje 900,00 zł miesięcznie. Ponadto pozwany ma liczne zadłużenia, których nie spłaca do tej pory, co nie daje pozytywnej prognozy, że wobec obecnej sytuacji zdrowotnej
i majątkowej, będzie w stanie podołać obowiązkowi spłaty tego zadłużenia
na przestrzeni tak długiego okresu czasu. Z tych względów Sąd nie zastosował przepisu art. 320 k.p.c. i nie rozłożył należności pozwanego na raty.

O kosztach procesu należnych powódce orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. Za stronę przegrywającą sprawę uznać należało pozwanego, gdyż Sąd uwzględnił powództwo w całości. Z tego też względu zasądzono
od niego tytułem zwrotu kosztów procesu łączną kwotę 11 406,94 zł, na którą składają się: kwota 5 975,00 zł - tytułem uiszczonej opłaty stosunkowej, kwota
5 400,00 zł - tytułem kosztów zastępstwa prawnego - ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804
ze zm.), kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 14,94 zł - tytułem zwrotu pozostałych kosztów poniesionych w związku ze sprawą.