Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II Ka 72/15 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Sieradzu z 2015-05-06

Sygn. akt II Ka 72/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

SSO Marek Podwójniak

Sędziowie

-

SO Jacek Klęk (spr.)

-

SR del. Marzena Światła

Protokolant

-

staż. Monika Szukalska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Anny Duczmalewskiej, po rozpoznaniu w dniu 6 V 2015 r. sprawy: B. M. (1)i A. Ś. oskarżonych o czyny z art. 292§1 kk, na skutek apelacji prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z 28 stycznia 2015 r. w sprawie II K 356/14,

na podstawie art. 437§1 i §2 kpk oraz art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 440 kpk i art. 345§1 kpk

uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Prokuratorowi Rejonowemu w Łasku celem uzupełnienia istotnych braków postępowania przygotowawczego.

Sygn. akt II Ka 72/15

UZASADNIENIE

Wniesionym 13 października 2014 r. prokurator Prokuratury Rejonowej w Łasku oskarżył:

1.  B. M. (1) o to, że:

w dniu 28 kwietnia 2014 roku w miejscowości M. gm. L., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ś., pomógł w ukryciu krzewów ozdobnych w ilości 61 sztuk, których na podstawie towarzyszących okoliczności powinni i mogli przypuszczać, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego o łącznej wartości 4.270 zł na szkodę W. O. (1),

tj. o czyn kwalifikowany z art. 292§1 kk.

2.  A. Ś. o to, że:

w dniu 28 kwietnia 2014 roku w miejscowości M. gm. L., działając wspólnie i w porozumieniu z B. M. (2), pomógł w ukryciu krzewów ozdobnych w ilości 61 sztuk, których na podstawie towarzyszących okoliczności powinni i mogli przypuszczać, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego o łącznej wartości 4.270 zł na szkodę W. O. (1),

tj. o czyn kwalifikowany z art. 292§1 kk.

Sąd Rejonowy w Łasku rozpoznał przedmiotową sprawę w postępowaniu zwyczajnym. W wystąpieniu końcowym oskarżyciel wniósł o zmianę opisu czynu zarzucanego oskarżonym jak i jego kwalifikacji prawnej i przypisanie obu oskarżonym, w miejsce zarzucanych im czynów występku z art. 278§1 kk.

Wyrokiem z 28 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy w Łasku uniewinnił obu oskarżonych od dokonania zarzucanych im czynów i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. W uzasadnieniu Sąd wyłuszczył, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie by oskarżeni podejmowali jakąkolwiek aktywność wobec przedmiotu przestępstwa, a pozwala wyłącznie na ustalenie, że byli na miejscu zdarzenia o czym wywiódł z zabezpieczonych śladów biologicznych oraz ujawniania tam ich pojazdu. Sąd wskazał także, iż zasada skargowości wyklucza możliwość oceny zachowania oskarżonych w aspekcie art. 278§1 kk.

W ustawowym terminie apelację od wyrok wywiódł Prokurator, zaskarżając orzeczenie w całości na niekorzyść oskarżonych i zarzucając orzeczeniu, „na zasadzie art. 438 pkt. 2 i 3 kpk obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 kpk, art. 410 kpk oraz art. 424 kpk mającą wpływ na treść wyroku i skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych mającym wpływ na treść orzeczenia”, poprzez:

a)  dokonanie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego,

b)  pominięcie dowodu z przyznania się do winy obu oskarżonych, przesłuchania świadka W. O. (1),

c)  pominięcie dowodu z badań DNA zabezpieczonych na miejscu przedmiotów w szczególności koca, na którym ujawniono resztki kradzionych roślin, a który służył do ich transportu z miejsca kradzieży, do którego to dowodu Sąd nie odniósł się w pisemnym uzasadnieniu i nie wskazał w jakim zakresie nie uznał tego dowodu jako dowodu przeciwnego do wyjaśnień oskarżonych,

d)  obrazę przepisów postępowania tj. art. 399§1 kpk mającą wpływ na treść wyroku i skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez nierozważenie w ramach zarzuconego oskarżonym czynu przyjęcia, iż zachowanie oskarżonych wypełniało znamiona usiłowania paserstwa umyślnego tj. czynu kwalifikowanego z art. 13§1 kk w zw. z art. 291§1 kk

e)  obrazę przepisów postępowania tj. art. 54§1 kpk i art. 49§1 kpk mającą wpływ na treść wyroku, poprzez zaniechanie rozpoznania wniosku W. O. (1) o działanie w charakterze oskarżyciela posiłkowego i wydania w tym przedmiocie postanowienia, a następnie rozstrzygnięcie w tym przedmiocie po rozpoczęciu przewodu sądowego na drugim terminie rozprawy głównej czego konsekwencją było pozbawienie W. O. (1) możliwości ochrony swych praw i faktycznej realizacji przysługujących mu uprawnień w toku postępowania jurysdykcyjnego.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie kwestionowanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łasku.

W odpowiedzi na apelację obrońca oskarżonych wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

W toku rozprawy odwoławczej prokurator i obrońca oskarżonych zajęli stanowiska jak w pisma procesowych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W następstwie rozpoznania apelacji oraz ogółu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ujawnionego w przebiegu rozprawy Sąd Okręgowy stwierdził, iż wyrok w sprawie, z uwagi na oczywistą niesprawiedliwość orzeczenia – niezależnie od zasadności lub nie – podniesionych w apelacji zarzutów, nie może się ostać, bowiem jest on co najmniej przedwczesny. Sąd stwierdził także, iż charakter koniecznych do przeprowadzenia w sprawie czynności obliguje do wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego z określeniem skutków w oparciu o art. 345§1 kpk.

Na wstępie należy podkreślić, iż nie jest zasadne konstruowanie skargi apelacyjnej w oparciu o art. 438 pkt. 3 kpk, tj. zarzucanie kwestionowanemu orzeczeniu błędu w ustaleniach faktycznych jeśli o powyższym wywodzi się z naruszenia przepisów postępowania. Rzecz w tym, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest właściwym tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania i gdy błąd ten mógł mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. Zarzut ten nie może się sprowadzać wyłącznie do kwestionowania stanowiska sądu I instancji, czy też nieuzasadnionej oceną dowodów polemiki z ustaleniami tego sądu. Oznacza to, iż zasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych wymaga wykazania nieprawidłowości w rozumowaniu sądu odnośnie do oceny okoliczności sprawy. Uwzględniając przy tym zarzuty skonkretyzowane w apelacji i przytoczoną w niej, na ich poparcie argumentację stwierdzić należy, iż skarżący o wadliwości rozstrzygnięcia wywodzi wyłącznie z obrazy przepisów postępowania (art. 438 pkt. 2 kpk).

Odnosząc się do zarzutów skarżącego Sąd stwierdza, iż zasadnie skarżący wskazał w apelacji, że Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania rozstrzygając w przedmiocie oświadczenia W. O. (1) o zamiarze działania w charakterze oskarżyciela posiłkowego dopiero na drugim terminie rozprawy głównej. W. O. (1) stosowane oświadczenie, o jakim mowa w art. 54§1 kpk, złożył przed rozpoczęciem przewodu sądowego na rozprawie głównej, a sąd stał na stanowisku wyartykułowanym 28 stycznia 2015 r. (k. 264v) winien analogicznej treści orzeczenie wydać już 10 grudnia 2014 r. Skoro jednak Sąd odmówił W. O. prawa do udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego to takie rozstrzygnięcie ex definitione nie mogło mieć żadnego wpływu na treść orzeczenia – zakładając atoli, iż samo rozstrzygnięcie byłoby słuszne. Sąd Okręgowy w składzie niniejszym podziela zapatrywania oskarżyciela, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy, z uwagi na ewidentny bezpośredni związek czasowy i przestrzenny pomiędzy zaborem drzewek, ich wykopaniem i złożeniem w miejscu ujawniania, usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie miejsc, z których drzewka wykopano, a zarzucanym oskarżonym przestępnym zachowaniem, uzasadniał przyjęcie, iż oskarżeni, inkryminowanym im zachowaniem bezpośrednio godzili w prawo własności służące właścicielowi posesji – w odniesieniu do znajdujących się na posesji nasadzeń, które sprawcy zabrali w celu przywłaszczenia. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego wyrażony uchwałą z 26 czerwca 2014 r. w sprawie I KZP 8/14. Tym samym Sąd Okręgowy stwierdza, że odmawiając W. O. udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego Sąd meriti uchybił art. 49§1 kpk oraz art. 56§1 kpk, co mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku. Zasadność przedmiotowego zarzutu nakazywała uwzględnienie żądania apelującego w zakresie wydania rozstrzygnięcia kasatoryjnego, aliści z przyczyn obciążających wyłącznie autora skargi i nie w kierunku przezeń postulowanym w apelacji.

Przechodząc do omówienia pozostałych zarzutów skutkujących wydaniem w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięcia o jakim mowa w art. 345§1 kpk, Sąd Okręgowy za konieczne uznaje zaakcentowanie, iż sposób procedowania w niniejszej sprawie na etapie dochodzenia jest dlań niejasny. Podejmowane wówczas decyzje merytoryczne są nie tylko wątpliwe, ale i nie znalazły koniecznego odzwierciedlenia w przedstawionych sądowi, wraz z aktem oskarżenia, aktach. Bez cienia wątpliwości za rażące uchybienie prowadzącego dochodzenie uznać należy niezałączenie do akt postępowania przygotowawczego postanowienia z 10 października 2014 r. o wyłączeniu do odrębnego postępowania ze sprawy Ds. 416/14 p-ko oskarżonym materiałów dotyczących: „kradzieży w dniu 28 kwietnia 2014 r. w miejscowości M. krzewów ozdobnych w ilości 132 sztuk…”. Za niedopuszczalne Sąd Okręgowy uznaje, by o istnieniu takiego orzeczenia Sąd meriti dowiadywał się od obrońcy oskarżonego składającego do akt kserokopię postanowienia. Takie postąpienie prowadzącej dochodzenie w oczywisty sposób godzi w zasadę lojalności (wszak postanowienie wydano w tej sprawie i w aktach tej sprawy winien znaleźć się jego oryginał, a przy tym o treści przedmiotowego orzeczenia należało powiadomić strony postępowania) podważając zaufanie do organów ścigania i Wymiaru Sprawiedliwości w ogólności.

Sąd podkreślił powyżej, iż nieczytelnymi pozostają dlań decyzje merytoryczne prowadzącej dochodzenie oraz oskarżyciela popierającego skargę przed Sądem Rejonowym. Ma to równie ważkie znaczenie w kontekście podniesionych w apelacji zarzutów.

Po pierwsze Sąd Okręgowy nie uznaje, by Sąd Rejonowy pominął w rozstrzygnięciu treść wyjaśnień złożonych przez oskarżonych w dochodzeniu, czy też zeznań W. O. złożonych w toku rozprawy głównej. Skarżący nie dostrzega różnicy pomiędzy „pominięciem dowodu”, jako podstawą zarzutu obrazy art. 410 kpk, a nieuwzględnieniem dowodu w następstwie zakwestionowania jego wiarygodności. Normy art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych, bo to godziło by w zasadę prawdy materialnej oraz swobodę oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Jest oczywistym, że nie stanowi naruszenia art. 410§1 kpk dokonanie oceny materiału dowodowego prawidłowo ujawnionego w przebiegu rozprawy w sposób odmienny od z gruntu subiektywnych oczekiwań stron. Uwzględniając fakt, iż ocenie rzekomo pominiętych wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań W. O. Sąd Rejonowy poświęcił wiele uwagi i miejsca w uzasadnieniu skarżący winien skoncentrować się na wskazaniu i wykazaniu argumentów przemawiających, jego zdaniem, za wadliwością dokonanych ocen, nie zaś oczywiście bezzasadnie zarzucać obrazę art. 410 kpk.

Nawiązując do powyższego Sąd Okręgowy stwierdza, iż w kontekście zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonych i zeznań W. O. odpowiada kryteriom art. 7 kpk. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż dowodom tym brak konsekwencji. Depozycje oskarżonych i zeznania W. O. ewoluowały na tyle znacząco, a przy tym bez jakiegokolwiek dojącego się racjonalnie wytłumaczyć powodu, że nie mogły być ocenione inaczej niż uczynił to Sąd Rejonowy. Skarżący zapomina też, że oskarżeni złożyli oświadczenia o tym, iż przyznają się do dokonania nie tylko paserstwa (k. 99 i 104) ale i kradzieży roślin (k. 51 oraz k. 58), w toku rozprawy przyznali się do zamiaru podjęcia zachowania nieobjętego skargą [podjęcia czynności zmierzających do wywiezienia z miejsca zdarzenia roślin ujawnionych na miejscu zdarzenia, a nie już wywiezionych). Zasadnie przy tym Sąd Rejonowy wskazał, iż w opozycji do przedmiotowych oświadczeń stoi meritum ówczesnych depozycji obu oskarżonych, które – bezkrytycznie i mimo brak opinii dot. śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia – legły u podstaw oczywiście pochopnej (w kontekście wniosków z opinii z badań biologicznych) zmiany postanowień o przedstawieniu zarzutów.

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia jasno skonkretyzował w jakim zakresie, co do których opisanych faktów i które z depozycji oskarżonych uznał za wiarygodne. Skarżący nie dostrzega też, że dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy oparł się na zeznaniach W. O. (1) – co jednak nie oznacza, iż każdy z podanych przez pokrzywdzonego faktów został uwzględniony w procesie rekonstrukcji zdarzenia, bowiem i ten dowód Sąd szczegółowo przeanalizował i uznał za wiarygodny jedynie w części. Rzecz w tym, iż zeznania W. O. były w toku postępowania modyfikowane, co do okoliczności kluczowych dla ustalenia stanu faktycznego. Sąd Rejonowy powyższe dostrzegł i uznał zeznania pokrzywdzonego z rozprawy, w zakresie okoliczności nie znajdujących oparcia w jego wcześniejszych depozycjach, za niewiarygodne. O zasadności tej oceny wnosić należy i z tego, że mimo podniesienia przedmiotowego zarzutu skarżący w uzasadnieniu apelacji nie odniósł się do argumentacji Sądu Rejonowego poprzestając na nic nieznaczącym stwierdzeniu, że Sąd ten, dokonując ustaleń faktycznych, niezasadnie pominął zeznania W. O. złożone na rozprawie.

Należy przy tym podkreślić, iż argument barku konsekwencji osobowych źródeł dowodowych jest ważkim, w kontekście oceny wiarygodności dowodów, to jednak nie ma charakteru przesądzającego na przyszłość – zwłaszcza wówczas, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy cechują wymagające uzupełnienia braki postępowania.

Z uzasadnienia apelacji wynika, iż w ocenie skarżącego przesądzającymi o sprawstwie oskarżonych są wyniki badania śladów biologicznych zabezpieczonych na kocu ujawnionym bezpośrednio przy bramie oraz północno-zachodnim narożniku posesji W. O.. Skarżący wskazuje też, iż Sąd Rejonowy winien był, uwzględniając wnioski z opinii biologicznej oraz zeznań W. O. z rozprawy, wydać wyrok skazujący – w apelacji za czyn z art. 13§1 kk w zw. z art. 291§1 kk albo art. 292§1 kk – zaś podczas wystąpień końcowych na rozprawie głównej z art. 278§1 kk. Tymczasem i w tym zakresie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku wykazał przyczyny, dla których za niemożliwe uznał przypisanie oskarżonym sprawstwa przestępstwa paserstwa (niezależnie od strony wolitywnej) dokonując szczegółowej analizy opisu zarzucanych im czynów w kontekście zasady skargowości. Argumentację tę Sąd Okręgowy w całości podziela. Skarżący zarzucając Sądowi meriti, iż nie rozważył zakwalifikowania zachowania oskarżonych z art. 13§1 kk w zw. z art. 291§1 kk zdaje się nie rozumieć, albo zasady skargowości, albo treści zatwierdzonych przez siebie 10 października 2014 r. zarzutów. Wszak owo usiłowanie paserstwa mogłoby się odnosić wyłącznie do roślin, których nie zdołano wywieźć, a nie 61 roślin opisanych w zarzucie – roślin, co do których oskarżeni mieli udzielić nieustalonym osobom pomocy w ukryciu (tj. roślin wywiezionych). Ma jednocześnie skarżący rację, iż Sąd Rejonowy nie wyjaśnił skąd ślady biologiczne obu oskarżonych na ujawnionym poza samochodem, a w pobliżu choćby złamanego szpadla i pustej butelki po wodzie mineralnej (ze śladami biologicznym jednego z oskarżonych) oraz miejsca usunięcia roślin kocu, co uznać należ za mającą wpływ na treść wyroku obrazę art. 410 kpk. Zasadność tego zarzutu nie przesądza jednak o słuszności wniosku skonkretyzowanego w skardze. Rzecz w tym, iż owo nieuwzględnienie śladów biologicznych zabezpieczonych na kocu i butelce winno być oceniane nie tylko w kontekście uregulowań art. 291 czy 292 kk ale w szczególności art. 278§1 kk. Powyższe sam skarżący dostrzegł w toku rozprawy postulując w wystąpieniu końcowym o uznanie oskarżonych za winnych dokonania czynu z art. 278§1 kk przemilczając konsekwencje prawne zatwierdzonego przesz siebie 25 listopada 2014 r. w sprawie Ds. 1161/14 postanowienia. Tyle tylko, iż na przeszkodzie stała tu i stoi nadal zasada skargowości. Wszak po pierwsze w toku dochodzenia obu oskarżonym pierwotnie przedstawiono zarzuty z art. 278§1 kk, po czym zmieniono je na zarzuty z art. 292§1 kk. Po wtóre materiał dowodowy w zakresie kradzieży roślin, których paserstwo w sprawie niniejszej zarzucono oskarżonym, wyłączono do odrębnego, już umorzonego wspomnianym postanowieniem postępowania. Te czynności procesowe postępowania przygotowawczego w świetle obowiązujących uregulowań Kodeksu postępowania karnego i przy takich, jak w sprawie niniejszej dowodach przesądziły o rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego, który nie mógł postąpić inaczej, jak uniewinnić oskarżonych od dokonania zarzucanego im czynu. W szczególności nie mógł zmienić opisu czynu i kwalifikacji prawnej i przypisać oskarżonym dokonania kradzieży bowiem uchybiłby w ten sposób art. 14§1 kpk oraz art. 399§1 kpk, a także prawu do obrony oskarżonych. Opisanych przeszkód natury procesowej nie usunęłoby postulowane apelacją przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, bowiem Sąd meriti uzyska możliwość oceny zachowania oskarżonych w kontekście i art. 278§1 kk tylko wówczas gdy na powrót gospodarzem niniejszego postępowania stanie się oskarżyciel, i tylko jeśli zostanie podjęte postępowanie w sprawie kradzieży (jeśli zostało prawomocnie zakończone) oraz ponownie połączone ze sprawą niniejszą, a nadto zostanie wydane postanowienie o zmianie zarzutów – z uwzględnieniem w opisie czynów nie tylko znamion art. 278§1 kk, ale i innych proponowanych dotychczas w sprawie norm – znów o ile prowadzący postępowanie uzna za konieczne ponowne postawienie podsądnych w stan oskarżenia (przykładowo: dokonał zaboru w celu przywłaszczenia, a następnie wywiózł z miejsca zaboru i ukrył).

By decyzje w opisanym powyżej zakresie były uzasadnionymi konieczne w sprawie jest jednak ponowne przenalizowanie śladów zabezpieczonych na miejscu zdarzenia, celem ustalenia w jakich okolicznościach na kocu mogły pozostać zabezpieczone na nim ślady biologiczne oskarżonych. Istotnym jest także dokładne ustalenie z jakiej części koca zabezpieczono te ślady, a także czy koc ten mógł być wykorzystany, jak w kategoriach pewności podkreślał prokurator w toku rozprawy apelacyjnej, do przenoszenia skradzionych roślin. Rzecz w tym, iż z samego faktu, że na przedmiotowym kocu ujawniono drobiny roślin nie można wywodzić, że były to drobiny tui z posesji pokrzywdzonego. Powyższe wymaga przeprowadzenia dodatkowych badań – możliwych zdaniem sądu do przeprowadzenia – skoro skradzione rośliny nie były roślinami zwykłymi, a o szczególnych cechach, pochodzącymi z konkretnej jednostki badawczej. Sąd uznaje, że czynności związane z zabezpieczeniem śladów i dodatkowymi czynnościami dowodowymi mają kluczowe znaczenie dla oceny odpowiedzialności karnej oskarżonych, przy czym w ramach owych dodatkowych czynności dowodowych nieodzownym jest dopuszczenie dowodu z opinii biegłych i długotrwałych badań, a więc wymagają i czasu i środków, będących domeną nie postępowania jurysdykcyjnego, a przygotowawczego.

Sąd Okręgowy właśnie w pozbawieniu Sądu Rejonowego możliwości oceny zachowania oskarżonych w kontekście art. 278§1 kk upatruje oczywistej niesprawiedliwości orzeczenia, które w jego przekonaniu nie może się ostać i które wymagało nie tylko uchylenia ale i przekazania sprawy prokuratorowi celem uzupełnienia istotnych braków postępowania – bo tylko prokurator i tylko na etapie postępowania przygotowawczego – jest w stanie usunąć przeszkody skonkretyzowane powyżej będące następstwem wadliwie poprowadzonego dochodzenia.

Z powyższego wynikają wprost, zarówno przyczyny, dla których Sąd uznał za konieczne uchylenie zaskarżonego wyroku, jak i zakres czynności niedzwonnych do zrealizowania w sprawie przed podjęciem decyzji, co do dalszego toku postępowania w tej sprawie jak i w sprawie Ds. 1161/14 Prokuratury Rejonowej w Łasku.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Katarzyna Domaradzka
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Sieradzu
Osoba, która wytworzyła informację:  Marek Podwójniak,  Marzena Światła
Data wytworzenia informacji: