Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska-Statuch

Sędziowie SSO Joanna Składowska

SSR del. Robert Pabin

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 3 lutego 2016 roku, sygnatura akt I C 393/15

1.  oddala apelację;

2.  przyznaje adwokatowi K. K. zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu apelacyjnym w kwocie 1476 (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych brutto, którą nakazuje wypłacić z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu.

Sygn. akt. ICa 178/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie sygn. akt IC 393/15 oddalił powództwo (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. przeciwko A. M. o zapłatę. Ponadto Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2952 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej jej z urzędu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na ustaleniach, które
Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne, a których istotne elementy przedstawiały się następująco:

W dniu 27 lipca 2000 roku A. M. zawarła z Bankiem (...) S.A. w W. umowę kredytu gotówkowego nr (...) na kwotę 20.000 zł. Spłata kredytu miała nastąpić 15 miesięcznych ratach do dnia 31 stycznia 2005r. Umowa uprawniała bank do pobierania prowizji i opłat za czynności związane z udzieleniem i obsługą kredytu oraz naliczania odsetek od niespłaconej kwoty. Bank przekazał pozwanej do dyspozycji kwotę kredytu. A. M. nie dochowała warunków umowy wskutek czego powstało zadłużenie, które na dzień 18 lipca 2014r wynosiło łącznie 28.064,32 zł w tym 11.180 zł kapitał, 16.052,66 zł odsetki, 831,66 zł koszty. W dniu 26 czerwca 2014r. Bank (...) S.A. w W. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności wynikającej z kredytu. W piśmie z dnia 18 lipca 2014r powód powiadomił pozwaną o przelewie i wezwał ją do zapłaty kwoty 28.064,32 zł. W pismach jako datę zawarcia umowy z której wynika przelana wierzytelność wskazano 27 grudnia 2007r. a produkt określono jako „Ugoda sądowa do kredytu gotówkowego nr (...) z 09.08.2001”. Po wniesieniu pozwu pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. nie prowadziła przeciwko A. M. postępowania egzekucyjnego, w szczególności w sprawie KM 1841/09.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał, że powodowi przysługuje w stosunku do pozwanej roszczenie pieniężne w wysokości dochodzonej pozwem, tym nie mniej powództwo podlega oddaleniu z uwagi na skutecznie podniesiony przez nią zarzut przedawnienia roszczenia. Zdaniem Sądu, strona powodowa wykazała i udowodniła zasadność i wysokość swego żądania wynikającego z umowy kredytowej. Nie przedstawiła jednak żadnego dowodu na przerwanie biegu terminu przedawnienia. W szczególności, nieprawdziwe okazało się jej twierdzenie jakoby Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. prowadziła przeciwko A. M. postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 1841/09. Strona powodowa w żaden sposób nie zareagowała na w/w informację przekazaną przez komornika. Zdaniem Sądu Rejonowego, okoliczność ta podważyła wiarygodność danych obejmujących opis nabytej przez powoda wierzytelności, zawartych w załączniku do umowy cesji. W konsekwencji, wobec nie złożenia do akt sprawy odpisu wyroku lub ugody sądowej sąd uznał, że przedłożona przez stronę powodową szczątkowa dokumentacja nie pozwala stwierdzić istnienia dalszej, w stosunku do umowy kredytu, podstawy faktycznej roszczenia. Tym bardziej, że na istnienie takiej podstawy powód nie wskazywał ani w pozwie ani w kolejnych pismach procesowych. Z tych względów Sąd Rejonowy oddalił powództwo uznając, że roszczenie powoda jako związane z działalnością gospodarczą uległo przedawnieniu najpóźniej w dniu 1 lutego 2008r. tj. po upływie 3 lat licząc od dnia płatności ostatniej raty kredytu.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się powód reprezentowany przez adw. T. R.. W apelacji zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na jego wynik tj. art. 233 § 1 K.p.c. w zw. z art. 227 K.p.c. polegające na, dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy ocenie materiału dowodowego w postaci dręczonego do pozwu, niekwestionowanego przez stronę pozwaną załącznika stanowiącego wykaz wierzytelności do umowy przelewu z dnia 26 czerwca 2014r, w którym w 6 kolumnie oznaczonej jako „Rodzaj zadłużenia” w wierszu w którym skonkretyzowana została wierzytelność względem pozwanej wskazano Ugodę Sądową do Kredytu Gotówkowego nr (...), natomiast w kolumnie 14 oznaczonej jako „sygnatura akt” wskazano IC 77/07, co powinno prowadzić do ustalenia że roszczenie dochodzone przez powoda zostało stwierdzone ugodą sądową zawartą w 2007roku, która doprowadziła do skutecznego przerwania biegu przedawnienia roszczenia;

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 125 § 1 K.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że roszczenie uległo przedawnieniu w sytuacji gdy roszczenie dochodzone przez powoda zostało stwierdzone ugodą zawartą przed sądem, wobec czego przedawnia się z upływem lat dziesięciu, a zatem nie było przedawnione w dniu wniesienia pozwu w niniejszym postępowaniu,

- naruszenie prawa materialnego tj. art. 117 § 2 K.c. poprzez jego zastosowanie skutkujące uwzględnieniem zarzutu przedawnienia roszczenia, w sytuacji gdy zarzut ten była nieskuteczny.

Ponadto skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 248 K.p.c. w zw. z art. 227 K.p.c. poprzez ich niezastosowanie i niezobowiązanie powoda do przedstawienia ugody sądowej z dnia 21 czerwca 2007r i dopiero w przypadku niewykonania przez powoda wymienionego obowiązku procesowego dotyczącego przedstawiania dokumentu usuwającego wątpliwości sądu, zastosowanie sankcji określonej w art. 6 K.c. pozwalającej na uznaniem braku wykazania, iż roszczenie powoda dochodzone w niniejszym procesie nie jest przedawnione.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uwzględnienie powództwa w całości lub ewentualnie uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto, strona powodowa na podstawie art. 368 § 1 pkt. 4 K.p.c. w zw. z art. 382 K.p.c. wniosła o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do apelacji w postaci:

- ugody sądowej z dnia 21 czerwca 2007r. zawartej w sprawie IC 77/07 obejmującej zobowiązanie pozwanej z umowy kredytu gotówkowego z dnia 9 sierpnia 2001r na okoliczność przerwania i zawieszenia biegu terminu przedawnienia roszczenia powoda;

- zawiadomienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu J. S. z dnia 9.10.2010r. w sprawie JS KM 1841/09 na okoliczność zawarcia przez pozwaną ugody sądowej, przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie tytułu wykonawczego w postaci zaopatrzonej w klauzulę wykonalności z dnia 20 listopada 2007r. ugody sądowej, przerwania i zawieszenia biegu termonu przedawnienia;

- wypowiedzenia umowy nr (...). (...) z dnia 13 września 2004r wraz ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru przez pozwaną, na okoliczność wymagalności roszczenia powoda.

Na rozprawie w dniu 18 maja 2016r pozwana reprezentowana przez adw. K. K. wniosła o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie należy uznać, że Sąd pierwszej instancji poczynił w przedmiotowej sprawie prawidłowe ustalenia faktyczne i prawne. Sąd odwoławczy przyjmuje je za własne i podziela wszystkie wyprowadzone na ich podstawie wnioski.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie, materiału dowodowego, przygotowanego i przedłożonego przez profesjonalnego pełnomocnika strony powodowej nie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania oraz prawa materialnego a załączone do apelacji dodatkowe dowody, w szczególności kserokopia ugody sądowej z dnia 21 czerwca 2007r. zawarta w sprawie I C 77/07 oceny tej zmienić nie mogą. Jak wynika z wniosków apelacji, wskazane dokumenty stanowić mają dowód przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego w pozwie wynikającego z umowy kredytowej z dnia 9 sierpnia 2001r. Tym mnie mniej zarówno treść ugody jak i treść pozostałych dokumentów zaoferowanych w postępowaniu apelacyjnym nie pozwala na przyjęcie, że ugoda dotyczy umowy kredytowej z której powód wywodzi swoje roszczenia. Po pierwsze okoliczność ta nie wynika z osnowy dokumentu. Tymczasem pełnomocnik powoda nie zgłosił żadnych innych wniosków dowodowych w szczególności dowodu z treści pozwu i załączników złożonych w sprawie IC 77/07. Tymczasem bez zapoznania się ze wskazanymi dokumentami niemożliwe jest ustalenie czy ugoda z dnia 21 czerwca 2007 r. pozostaje w jakiejkolwiek relacji do umowy kredytowej z dnia 9 sierpnia 2001r. Po drugie treść ugody w żaden sposób nie przystaje do treści załącznika do umowy cesji w którym opisane zostało zobowiązanie pieniężne będące przedmiotem przelewu. Rozbieżności dotyczą zarówno rodzaju tytułu wykonawczego (w załączniku mowa o wyroku), daty powstania zobowiązania (w załączniku wskazano datę 27 grudnia 2007r) a przede wszystkim wysokości przelanej wierzytelności i jej poszczególnych części składowych. Zgadza się wyłącznie sygnatura sprawy tym nie mniej nie brak pewności co do tego, że sprawa ujęta w załączniku była rozpoznawana przez Sąd Rejonowy w Wieluniu. W konsekwencji, zdaniem Sądu Okręgowego, dokonując oceny materiału dowodowego sąd pierwszej instancji nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 K.p.c. w zw. z art. 227 K.p.c. Należy zauważyć, że zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. , sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena ta musi być zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz uwzględniać całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego - to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orz. SN z 6.11.1998 r, II CKN 4/98). Ocena dowodów przeprowadzona z zachowaniem tych reguł mieści się w granicach wyznaczonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów wprowadzoną w art. 233 k.p.c. Nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. ( a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego , względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów – grupy dowodów ) – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2013 r. w sprawie I ACa 1075/12, Lex nr 1267341.

Podniesione zatem przez apelującego zarzuty mogłyby być uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wykazano, że zebrane dowody w części zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. Tego zaś pozwany nie dowiódł a jego twierdzenia, że prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie prowadzi do odmiennych ustaleń jest jedynie polemiką z trafnymi wnioskami Sądu Rejonowego.

Jako chybiony Sąd uznał zarzut naruszenia art. 248 K.p.c. w zw. z art. 227 K.p.c. poprzez ich niezastosowanie i niezobowiązanie powoda do przedstawienia ugody sądowej z dnia 21 czerwca 2007r. Strona powodowa od początku postępowania jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. W odpowiedzi na pozew pozwana zaprzeczyła istnieniu zobowiązania kredytowego oraz ugody sądowej do kredytu gotówkowego nr (...)wskazując, że ugoda ta winna zostać załączona do pozwu zgodnie z treścią załącznika. Pełnomocnik powoda na podniesiony zarzut w żaden sposób nie zareagował. W tym stanie rzeczy wyłączną przyczyną niezłożenia w/w dokumentu przed Sądem pierwszej instancji był zawiniony przez powoda brak należytej dbałości w prowadzeniu własnych spraw a nie wadliwe procedowanie Sądu Rejonowego.

Z uwagi na fakt, że załączone do apelacji dokumenty w żaden sposób nie wpłynęły na ustalony w sprawie stan faktyczny, zarzuty apelacji dotyczące naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów prawa materialnego w tym art. 125 § 1 K.c. i art. 117 § 2 K.c. należy uznać za chybione. Strona powodowa nie udowodniła tezy, iż wierzytelność wynikająca z umowy kredytowej nr (...) stwierdzona została ugodą sądową. W tym stanie rzeczy sąd prawidłowo uznał, że dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu najpóźniej w dniu 1 lutego 2008r. tj. po upływie 3 lat licząc od dnia płatności ostatniej raty kredytu i słusznie powództwo oddalił.

Mając powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 Kpc orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznano pełnomocnikowi pozwanej zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.