Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 18/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu opublikowany 23 października 2020 r. w sprawie II K 49/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 4, 7, 167, 174 w zw. z art. 410, 424 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku polegająca na nieprzeprowadzeniu przez Sąd I instancji dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, który miał ustalić, czy mając na uwadze rzeczywistą prędkość poruszania się motocyklisty, biegły jest w stanie ustalić, czy oskarżona dojeżdżając do skrzyżowania i rozpoczynając manewr skrętu mogła widzieć zbliżającego się z dużą prędkością motocyklistę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Mimo wielości powołanych przepisów prawa procesowego skarżąca nie odniosła się do art. 201 k.p.k. A to ta norma ta stanowi, że dopuszczenie dowodu z kolejnej w sprawie opinii biegłego może nastąpić tylko wówczas, gdy istniejąca w sprawie opinia jest niepełna lub niejasna albo gdy zachodzi sprzeczność w samej opinii. Jest przy tym jasnym, że rolą biegłego jest udzielanie odpowiedzi na pytania wymagające wiedzy specjalnej. Skarżąca domagając się zlecenia biegłemu opinii uzupełniającej wskazała na dwie okoliczności. Po pierwsze czy uwzględniając prędkość motocyklisty oskarżona dojeżdżając do skrzyżowania i rozpoczynając manewr skrętu mogła widzieć zbliżającego się motocyklistę oraz czy możliwość ta istniała uwzględniwszy fakt, że przed motocyklistą miały poruszać się dwa inne samochody (k. 104). Sąd oddalając wniosek (k. 108v) wskazał, że w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego odpowiedź została sprecyzowana w opinii już załączonej do akt. Z uksztaltowania drogi krajowej nr (...) w rejonie skrzyżowania tej z DW nr 710 (prosty i płaski przebieg drogi – protokół oględzin k. 20-21 wraz ze szkicem k. 42 i plikami z nośnika (...) k. 39) wynika wprost, że oskarżona miała możliwość obserwowania sytuacji na odcinku co najmniej 150 m od skrzyżowania w kierunku centrum (...). Z jej wyjaśnień - uznanych w tym zakresie za wiarygodne - wynika, że przed rozpoczęciem manewru zmiany kierunku jazdy w lewą stronę celem kontynuowania jazdy ul. (...) zatrzymała ona (...) przy osi jezdni (...) To oznacza, że od chwili rozpoczęcia manewru do chwili zderzenia upłynęło 2,2 do 3,7 sekund (za opinią biegłego). To zaś stanowi, że przy każdej prędkości motocykla niższej od 146 km/h oskarżona w chwili, gdy rozpoczynała zmianę kierunku jazdy miała możliwość dostrzeżenia motocykla, który w tym czasie nie znajdował się dalej niż 150 m od skrzyżowania. Powyższe oznacza, że odpowiedź na pierwsze z pytań postawionych przez skarżącą we wniosku dowodowym znajduje się w istniejącej opinii. W ślad za tym w oparciu o opinię biegłego z k. 57-74 Sąd ustalił m.in. to, że do zdarzenia doszłoby również wówczas, gdyby motocyklista respektował przepisy o prędkości dopuszczalnej administracyjne, a co za tym idzie nierespektowanie ograniczenia prędkości przez T. J. nie przyczyniło się do zderzenia.

Dodać należy, że żaden z istniejących w sprawie dowodów nie uzasadnia twierdzenia, by prędkość motocykla była równa lub wyższa niż wspomniane wyżej 146 km/h. Sama skarżąca w apelacji nie odwołuje się do żadnej wartości, zaś w toku procesu żądała ustaleń odnośnie prędkości pomiędzy 97 a 112 km/h.

W kontekście omawianego zarzutu istotnym jest i to, że z niekwestionowanych przez skarżącą zeznań J. G., jadącego DK nr (...) za A.M. G., wynika, że w momencie zainicjowania przez oskarżoną zmiany kierunku jazdy on widział już motocyklistę oddalonego od skrzyżowania o kilkanaście metrów. Skoro więc motocyklistę widział kierujący pojazdem jadącym za oskarżoną (i to nie bezpośrednio) jest jasnym, że taką możliwość miała i oskarżona. To zaś, że nie widziała pojazdu dostrzegalnego dla innych oznacza, że niezachowana elementarnych wymogów ostrożności - abstrahując już od wymogów ostrożności kwalifikowanej, które zobowiązana była dochować.

Konkludując Sąd stwierdza, że opina, w oparciu o którą Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne wyczerpująco udzieliła odpowiedzi nie tylko na pytania zawarte w tezie dowodowej postanowienia o dopuszczeniu dowodu (k. 43), ale i na pytania skarżącej zawarte w wniosku dowodnym spreparowanym w toku procesu (k. 104), jak i w apelacji, jest więc opinią pełną. Nie jest przy tym niejasną, bowiem wywód w niej zaprezentowany został opisany w przystępny i zrozumiały dla sądu sposób. Brak jest przy tym podstaw do twierdzenia, by opinia ta była wewnętrznie sprzeczna.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonej od dokonania zarzucanego jej czynu ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden ze zgłoszonych alternatywnie wniosków nie mógł zostać uwzględniony. Powyższe wynika z oczywistej bezpodstawności podniesionych zarzutów. Drugi ze zgłoszonych wniosków obwarowanych jest nadto warunkami, których zaistnienia skarżąca nie uprawdopodobniła.

3.2.

Naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 4, 7, 167, 174 w zw. z art. 410, 424 k.p.k., które miało wpływ na treść wyroku polegająca na odmowie [przyznania - JK] przez Sąd I instancji waloru wiarygodności zeznaniom świadka P. S., jak i wyjaśnieniom oskarżonej, którzy konsekwentnie w postępowaniu sądowym zeznawali, że oskarżona w chwili rozpoczęcia manewru skrętu w lewo nie widziała poruszającego się w jej kierunku motocyklisty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżąca istotę zarzutu sprowadza do rzekomego zakwestionowania przez Sąd Rejonowy wiarygodności wyjaśnień oskarżonej co do tego, że w chwili rozpoczęcia manewru skrętu w lewo nie widziała ona poruszającego się w jej kierunku motocyklisty. Powyższe twierdzenie nie ma nic wspólnego z dokonaną przez Sąd Rejonowy oceną wskazanego dowodu. Sąd Rejonowy nie zakwestionował twierdzeń podsądnej odnośnie tego, że nie widziała ona pokrzywdzonego. Istotą badań Sądu i procesu w ogólności było to, czy w istniejących warunkach działania oskarżona miała możliwość dostrzeżenia i obserwowania motocyklisty. Sąd ustalił w tym zakresie, że w chwili rozpoczęcia przez oskarżoną manewru skrętu w lewo motocyklista znajdował się nie dalej niż 150 m od skrzyżowania ulic(...) i (...). Trzeba przy tym podkreślić i to, że przedmiotowy zarzut nie odnosi się do opisu czynu przypisanego, bowiem Sąd przypisał oskarżonej „niewystarczającą obserwację jezdni”, tj. to że mając możliwość dostrzeżenia motocyklisty nie uczyniła tego, a nie to, że widząc motocyklistę wadliwie oceniła sytuację na drodze. Powyższe wynika przy tym wprost z twierdzeń oskarżonej, która przekonywała, że o motocykliście dowiedziała się od męża – już po wykonaniu skrętu w lewą stronę, kiedy ów, spoglądając w lewą stronę, miał stwierdzić, że „leci” motocyklista (k. 30 w zw. z k. 101v).

Uwzględniając fakt, że skarżąca zarzuca sądowi również i wadliwą ocenę wiarygodności twierdzeń P. S. należy stwierdzić, że analiza tego dowodu w zakresie sprecyzowanym w apelacji (tj. z rozprawy) nie uzasadnia tezy jakoby świadek zeznał, „że oskarżona w chwili rozpoczęcia manewru skrętu w lewo nie widziała poruszającego się w jej kierunku motocyklisty”. Oczywistym przy tym jest że człowiek może dostarczyć rzetelnych informacji o postrzeganiu własnym a nie cudzym. Już hipotetycznie – nawet gdyby takie zdanie znalazło się w relacji świadka Sąd najpierw musiałby ustalić na jakiej podstawie świadek tak twierdzi i tylko gdyby świadek odwołał się do informacji pozyskanych od oskarżonej ocenie sądu podlegałaby zgodność relacji świadka z relacją źródłową nie zaś z faktami.

Wniosek

Jak w sekcji 3.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na

a)  uznaniu przez Sąd I instancji, że prędkość rzeczywista motocyklisty nie miała wpływu na przebieg zdarzenia, a przede wszystkim na możliwość zauważenia go (motocyklisty – JK) przez oskarżoną w momencie rozpoczęcia manewru skrętu w prawo;

b)  przypisaniu winy oskarżonej za naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sytuacji gdy oskarżona w momencie rozpoczęcia skrętu w lewo nie mogła widzieć poruszającego się z nadmierną prędkością motocyklisty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotą zarzutu oparcia rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych, abstrahując już od innych kwestii, jest wykazanie, że z uznanych za wiarygodne dowodów, nie da się wywieść wniosków co do istotnych faktów ustalonych przez sąd. Tymczasem podstawą ustalenia przez Sąd, że prędkość rzeczywista motocyklisty nie miała wpływu na przebieg zdarzenia wynika z istniejącej i uznanej za wiarygodną opinii biegłego K. B.. W ślad za przedmiotową opinią Sąd Rejonowy ustalił, że T. J. także prowadząc motocykl z prędkością nie większą niż 50 km/h nie miałby możliwości uniknięcia zderzenia. Powyższe wyklucza wszelkie dywagacje na temat odpowiedzialności motocyklisty za zdarzenie - także w kategoriach przyczynienia. Zgodność ustaleń faktycznych z uznaną za wiarygodną opinią czyni zarzut z pkt. a bezpodstawnym w kategoriach oczywistości. Zarzut z pkt. b ma zaś charakter wyłącznie polemiczny. Choćby z wspomnianych już, uznanych za wiarygodne zeznań wyżej, J. G. wynika że będąc za pojazdem oskarżonej widział on motocyklistę oddalonego od skrzyżowania o kilkanaście metrów w momencie rozpoczęcia przez oskarżoną manewru skrętu w lewo. Jasnym jest przy tym, że oskarżona, oczekując na możliwość wykonania skrętu w lewo, stojąc przy osi jezdni, nie miała przed sobą żadnych pojazdów, a więc miała zdecydowanie lepszą możliwość obserwacji sytuacji na drodze przed nią niż jadący za nią.

Wniosek

Jak w sekcji 3.1

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w sekcji 3.1.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sprawstwo i winy A. G. w zakresie przypisanego jej zaskarżonym wyrokiem czynu będącego przedmiotem postępowania w sprawie II K 49/20 Sądu Rejonowego w Sieradzu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody nieuwzględnienia zarzutów podniesionych w apelacji wyłuszczono powyżej. Dodać należy jedynie, że Sąd nie stwierdził jakichkolwiek uchybień wymagających działania z urzędu. W szczególności w całości podziela stanowisko Sądu meriti , co do naruszenia przez oskarżoną zasad ruchu drogowego skonkretyzowanych w sekcji 3. uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia, jak i strony podmiotowej (w tym zakresie sąd sprecyzował, że owo naruszenie miało charakter nieumyślny). Wątpliwości – w świetle niekwestionowanych obrażeń ciała jakich doznał pokrzywdzony – nie budzi także ustalona przez Sąd podstawa skazania, jak i podstawa wymiaru kary. Sąd nie stwierdza przy tym, by kara 120 stawek dziennych grzywny swoją dolegliwością przekraczała stopień winy oskarżonej lub też nie odzwierciedlała w należytym zakresie stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nią przestępstwa. Zwraca uwagę fakt, że wspomniana kara pozostaje jedyną dolegliwością penalną dla oskarżonej i jako taka, uwzględniwszy okoliczności zdarzenia, nie może być uznana za niesprawiedliwą. Komentarza nie wymaga ustalenie wysokości stawki dziennej grzywny na kwotę odpowiadającą minimum ustawowemu w sytuacji gdy oskarżona, jest właścicielem nieruchomości i samochodu, nie ma nikogo na utrzymaniu i osiąga dochody z pracy w wysokości 4.000 zł miesięcznie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach pozostaje sytuacja materialne i rodzinna oskarżonej oraz nieuwzględnienie apelacji wywiedzionej wyłącznie na korzyść oskarżonej. Ogółem koszty te określa kwota 140 zł (20 zł wydatków z tytułem zryczałtowanych kosztów doręczeń oraz 120 zł tytułem opłaty karnej - art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).

7.  PODPIS