Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Podwójniak

Sędziowie: ---

Protokolant: staż. Monika Szukalska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Ryszarda Kostrzewy oraz oskarżycielki posiłkowej A. K. (1)

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2014 r.

sprawy A. K. (2)

obwinionego z art. 51 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 27 lutego 2014 roku sygn. akt. II W 708/13

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 1 i 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw oraz art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw:

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia kary,

2.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od A. K. (2) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków w sprawach o wykroczenia za postępowanie odwoławcze oraz wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 30 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt II Ka 71/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 roku w sprawie II W 708/13 Sąd Rejonowy w Sieradzu uznał obwinionego A. K. (2)za winnego tego, że w dniu 11.08.2013 r. w godz. 22:20 w S.przy ul. (...) (...) poprzez głośne okrzyki, a także kopanie w samochód, doprowadził do załączenia się alarmu samochodowego, czym zakłócił spokój i spoczynek nocny A. K. (1), A. K. (3)i M. B., to jest dokonania czynu art. 51 § k.w. i za to na podstawie art. 51 § 1 k.w. wymierzył mu karę 300 (trzysta) złotych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł obwiniony A. K. (2), który zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych. Skarżący podniósł, że zeznania świadków A. K. (1), A. K. (3) i M. B. są niespójne, wzajemnie się wykluczają i kłamliwe. Z zeznań M. B. wynika, że słyszała wyraźne odgłosy kopania w blachę samochodu, natomiast z relacji A. K. (1) i A. K. (3), że obwiniony miał rzekomo kopać w lewy przedni błotnik i prawy tylni błotnik. Tymczasem błotniki w tym modelu pojazdu są wykonane z tworzywa sztucznego. Pokrzywdzona A. K. (3) zeznała, że obwiniony kopał w lewy przedni błotnik R. (...) uszkadzając go wyraźnie, po czym jej konkubent wypchnął to uszkodzenie ręką. Uszkodzenie błotnika z tworzywa sztucznego jest uszkodzeniem trwałym „nie do naprawienia i nie do wypchnięcia jak to jest w przypadku błotnika z blachy”. A. K. (3) podała, że dzwoniła podczas zdarzenia do swojego konkubenta A. K. (4) , który wracał do domu w P. i „złapała go” w Ł. i rozmawiała z nim przez telefon. Niemożliwe w ocenie skarżącego, aby motocyklista usłyszał dzwonek telefonu i rozmawiał. W przekonaniu A. K. (2) te i inne sprzeczności dowodzą o chęci zemsty na nim, a Sąd Rejonowy nie poddał ocenie tak dużych rozbieżności w zeznaniach świadków. Wskazał także, na fakt, iż pokrzywdzeni nie zgłaszali żadnych uszkodzeń ani obecnemu na miejscu zdarzenia patrolowi Policji, ani ubezpieczycielowi, a także podkreślił rozbieżności w relacjach A. K. (1), i A. K. (3) czy A. K. (4) przyjechał samochodem czy motorem. Według A. K. (2) bezpośrednią przyczyną takich zachowań świadków był fakt, iż obwiniony zeznawał na sprawie rozwodowej A. K. (4) na okoliczność „jego długotrwałego romansu” z A. K. (3), na skutek czego Sąd orzekł rozwód z jego wyłącznej winy. Skarżący wskazał, że prawdą jest, że został dwukrotnie skazany za czyny z art. 270 § 1 k.k. Dodał jednak, że było to na skutek doniesienia jego żony oraz że w konsekwencji jego zachowania nikt nie odniósł żadnego uszczerbku finansowego. Został za te czyny skazany wyłączenie na kary grzywny. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o uniewinnienie. Natomiast na rozprawie apelacyjnej domagając się również uniewinnienia postulował zmianę zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługiwała na uwzględnienie w kierunku przez niego pożądanym, a zawarte w niej zarzuty i ich argumentacja stanowią jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu meriti.

Sąd mając jednak na uwadze okoliczności i charakter czynu, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, działając z urzędu, dostrzegł potrzebę zmiany zaskarżonego wyroku poprzez- w zakresie sankcjonowania czynu A. K. (2)- zastosowanie instytucji odstąpienia od wymierzenia kary.

W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy dokonał kontroli czy istotnie jak twierdzi skarżący organ meriti dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. W ocenie Sądu Odwoławczego apelacja obwinionego nie przytoczyła takich okoliczności, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia Sądu I instancji. Trzeba zarazem podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd I instancji nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten są błędu w ustaleniach faktycznych ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27 kwietnia 2006 r. w sprawie II AKa 80/06 opubl. System Informacji Prawniczej LEX nr 183575, jak też wyrok Sądu Najwyższego z 30 lipca 1979 r. w sprawie III KR 196/79; opubl. OSNPG 3/53/1980).

W rozpoznawanej sprawie w uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. Sąd Rejonowy w sposób obszerny, wyczerpujący i przekonujący zaprezentował przyjęte ustalenia faktyczne, podstawę ich poczynienia, a także omówił w niezbędnym zakresie ocenę prawną działania obwinionego. W swojej apelacji A. K. (2) nie przedstawił takich argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć stanowisko Sądu I instancji. Wprawdzie obwiniony w swym środku odwoławczym zasadnie wskazuję na sprzeczności w relacjach świadków A. K. (1), A. K. (3) oraz M. B., nie mniej jednak, w ocenie Sądu Odwoławczego, nie dotyczą one okoliczności istotnych dla ustalenia stanu faktycznego oraz rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Dla przypisania obwinionemu czynu z art. 51 § 1 k.w. nie ma bowiem znaczenia, czy błotniki w pojeździe R. (...) są wykonane z tworzywa sztucznego, czy też są z blachy, a także czy w dniu zdarzenia znajomy A. K. (3) przyjechał w odwiedziny motorem czy też samochodem. W zakresie przypisania A. K. (2) przedmiotowego czynu istotne pozostaje, że A. B., A. K. (3) oraz M. B. wyjątkowo zgodnie, szczegółowo i konsekwentnie przez cały czas trwania postępowania – w tym również w trakcie czynności wyjaśniających - podawały, iż obwiniony poprzez głośne krzyki i kopanie w samochód doprowadził do załączenia się alarmu, czym zakłócił w/w spoczynek nocny.

W sprawie tej de facto Sąd I instancji dysponował dwiema odmiennymi wersjami zdarzeń, przedstawionymi – jedną przez obwinionego, który zapewniał, iż zarzucany mu zdarzenie nie miało miejsca, drugą wersję świadków, będących jednocześnie pokrzywdzonymi, z której wynikało, że obwiniony w godzinach wieczornych w dniu 11 sierpnia 2013 r. zakłócał im spoczynek nocny. W sytuacji dysponowania przez Sąd dwiema wersjami należało skupić się na faktach i dowodach, które potwierdzają jedną lub drugą wersję oraz na wyjaśnieniu pewnych niekonsekwencji i braku logiki w którejś z przedstawionych wersji. Sądowi Rejonowemu udało się sprostać temu zadaniu i podzielić należy argument tego Sądu, iż zeznania świadków A. K. (1), A. K. (3) oraz M. B., wsparte zeznaniami świadków, będących funkcjonariuszami policji - G. D. oraz P. P. dają obraz zdarzenia i wskazują na jego sprawstwo.

Uznając obwinionego za winnego dokonania przypisanego mu czynu Sąd Okręgowy na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia mu kary. Wskazany przepis daje Sądowi możliwość odstąpienia od wymierzenia kary w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie- biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy. Analizując okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd miał na uwadze, że między obwinionym a pokrzywdzonymi istnieje bardzo zajadły i głęboki konflikt. Wskazać należy, że zarówno pokrzywdzone jak i A. K. (2) co jakiś czas zawiadamiają organy ścigania o popełnianych przez siebie nawzajem przestępstwach i wykroczeniach. Wielość działań podejmowanych przez obie strony konfliktu nastawionych jest na to, aby wyrządzić oponentowi jak najwięcej problemów i kłopotów. Podkreślić w tym miejscu należy, że wyrokiem z dnia 06 października 2011 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu warunkowo umorzył wobec A. K. (1) postępowanie karne o czyn z art. 217 § 1 k.k. polegający na naruszeniu nietykalności cielesnej A. K. (2). Sąd dokonując prawno-karnej oceny zachowania obwinionego wziął pod uwagę stopień szkodliwości społecznej czynu mu przypisanego, a także uwzględnił warunki i właściwości osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem i po popełnieniu wykroczenia. Sąd miał również na uwadze, iż w wyniku zachowania obwinionego nie powstały żadne trwałe szkody materialne i nie doprowadziło ono do powstania żadnych obrażeń ciała u jego uczestników, co tym bardziej przemawia za zasadnością odstąpienia od wymierzenia kary.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy nie uwzględnił apelacji obwinionego i orzekł jak w sentencji. Po dokonaniu opisanych powyżej zmian, w pozostałej części zaskarżony wyrok – wobec braku podnoszonych w apelacji uchybień – utrzymano w mocy.

O wydatkach poniesionych w postępowaniu odwoławczym - 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem ryczałtu - rozstrzygnięto w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k. i art. 119 k.p.w. obciążając nim obwinionego. Nadto na mocy art. 5 w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z póź. zm.) zasądzono na rzecz Skarbu Państwa od obwinionego kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty za obie instancje.