Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 284/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 14 września 2022 roku w sprawie II K 65/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez obrońcę oskarżonego:



błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony w dniu 10 kwietnia 2021 roku w miejscowości S., powiatu (...), w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z inną, nie ustaloną osobą, włamał się do wnętrza budynku mieszkalnego za pomocą pasującego klucza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia klucze do ciągników siodłowych, a następnie za pomocą tych kluczy usiłował dokonać kradzieży z włamaniem ciągnika siodłowego marki (...) o nr rej. (...) wartości 100.000 złotych wraz z naczepą marki B. o nr rej. (...) o wartości 78.105 zł oraz koparko - ładowarki marki J. (...) o wartości 98.000 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na niemożność pokonania zabezpieczeń fabrycznych pojazdów, podczas gdy w ocenie oskarżonego brak jest dowodów pozwalających na dokonanie ustalenia, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, a zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenia; w szczególności nieznane są przyczyny dla których miałby nie osiągnąć zamierzonego celu w sytuacji gdy zdaniem Sądu nie można było pokonać zabezpieczeń fabrycznych pojazdów przy jednoczesnym przyjęciu przez Sąd, że oskarżony znalazł się w posiadaniu kluczyków do ww. pojazdów, oraz przejmując, że powyższe oskarżony miał czynić niesprawdzając uprzednio czy brama wjazdowa jest otwarta i czy w ogóle w tym zakresie dałoby się wyjechać przedmiotowymi pojazdami (gdyby w jakiś nie opisany przez Sąd sposób dałoby się je uruchomić np. rzekomo posiadanymi kluczami) przy jednoczesnej bezspornej okoliczności, iż oskarżony przebywał w niezakłócony przez nikogo sposób na posesji ok. 2 h mając pełną swobodę sprawdzenia ww. okoliczności czego jednak nie czynił ani nie weryfikował,



mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1, § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne i bezkrytycznie opieranie się na zapisie z monitoringu, z którego nie wynika że działania oskarżonego były skoncentrowane na zarzucanym mu czynie a jedynie, iż w sytuacji długiego oczekiwania na S. B. celem wypełniania czasu oglądał on zaparkowane na posesji pojazdy co z racji prowadzenia przez oskarżonego serwisu samochodowego i zainteresowania rozwiązaniami motoryzacyjnymi czynił jedynie z ciekawości, czego nie można stwierdzić w zachowaniu towarzyszącej oskarżonemu osoby, która przechadzała się jedynie po placu z rękoma w kieszeni bawiąc się z psem należącym do właściciela posesji, ponaglającego raz po raz oskarżonego, że „nie ma sensu dłużej czekać, jedźmy stąd...";



mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1, § 2 k.p.k. art. 4 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań naocznego świadka J. P. (1) nie mającego żadnego interesu w składaniu fałszywych zeznań a nadto nigdy niekaranego, posiadającego nieposzlakowaną opinię (posiadającego zezwolenie na broń palną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy poczynić uwagę, iż podniesiony w apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania, mającej wpływ na treść wyroku a odnoszący się do dokonanej przez Sąd I instancji oceny materiału dowodowego winien być rozpatrywany łącznie z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych. Zarówno jednak zarzut wywiedziony w oparciu o art. 438 pkt 2 kpk, jak i zarzut dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych w sprawie nie zasługują na uwzględnienie i nie mogą skutkować zmianą zaskarżonego wyroku w sposób wnioskowany przez skarżącego, tj. poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu czy uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku podzielić należy zapatrywanie, wedle którego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten jednak nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonanie błędu w ustaleniach faktycznych (zob. zachowujący aktualność wyrok Sądu Najwyższego wydany 20.02.1975 r. w sprawie II KR 55/74 – OSNPG 1975, z. 9, poz. 84). Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko do samej odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 22.01.1975 r. – I KR 197/74 – OSNKW 1975, z. 5, poz. 58).

Opisane powyżej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. W ocenie Sądu Okręgowego przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów została poprzedzona ujawnieniem na rozprawie całości okoliczności, które mogły mieć wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia i ocena ujawnionych dowodów została dokonana z uwzględnieniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, jest oceną swobodną, ale nie dowolną, w związku z czym korzysta z ochrony przewidzianej w art. 7 kpk. O naruszeniu przepisu art. 7 kpk można by było mówić jedynie wówczas, gdyby Sąd uznał za wiarygodne lub niewiarygodne dowody, które nie zostałby ujawnione na rozprawie głównej przed wydaniem w sprawie wyroku lub gdyby Sąd dokonując ustaleń w sprawie nie dokonał całokształtu oceny zebranych w sprawie dowodów - a więc przemawiających na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego, a nadto dokonana przez Sąd ocena byłaby sprzeczna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Istotą nieuwzględnienia zarzutu pozostaje to, że zarzut „dowolności” w ocenie dowodów wymaga wskazania, jaka konkretna reguła logicznego rozumowania została przez Sąd naruszona. Przypomnieć przy tym należy powtarzaną wielokrotnie zasadę, z której wynika, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. zwłaszcza wtedy, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest gruntownie i logicznie – z uwzględnieniem wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.).

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku – V K.K.N 333/01 – Prok. i Pr. wkł. 2003, nr 7-8, poz. 11 oraz system informacji prawniczej LEX nr (...)).

Tymczasem analiza motywów pisemnych zawartych w uzasadnieniu wyroku wskazuje na to, że dokonując oceny zgromadzonych w sprawie dowodów Sąd odniósł się do wszystkich okoliczności, które mogły być podstawą ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie wskazując przy tym, jakimi kierował się względami dając wiarę jednym dowodom i odmawiając wiarygodności pozostałym dowodom. Przedstawiony w pisemnych motywach tok rozumowania świadczy o tym, że Sąd dokonał całościowej i kompleksowej, a nie wybiórczej, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zaś wnioski wynikające z tej oceny opierają się w całości na zgromadzonych w sprawie dowodach. W ocenie Sądu Okręgowego poczyniona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów jest wszechstronna, obiektywna i zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a dokonując jej organ ten uwzględnił wszystkie ujawnione dowody. W pisemnym uzasadnieniu wyroku poddano te dowody wystarczającej analizie. Wskazano przy tym, które z tych dowodów i w jakiej części uznano za wiarygodne w sposób w pełni przekonywujący argumentując, na jakich przesłankach oparto przekonanie odnośnie wiarygodności tych dowodów i dlaczego nie dano wiary pozostałym dowodom. Ocena ta – wbrew stanowisku apelującego – nie wykracza poza dyspozycję normy zawartej w art. 7 k.p.k., a także 410 k.p.k. Wbrew bowiem twierdzeniom obrońcy oskarżonego Sąd I instancji nie pominął w ocenie materiału dowodowego żadnych okoliczności, a oparł swoją wiedzę na wszechstronnej, obiektywnej i zgodnej z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego analizie materiału dowodowego.

Mając na względzie powyższe uwagi w ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy, dysponując zebranym w sprawie materiałem dowodowym i dokonując wszechstronnej i całościowej oceny materiału dowodowego słusznie przyjął, że oskarżony K. B. (1) jest sprawcą przypisanego mu w pkt 1 czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Niewątpliwie ma rację skarżący, że kluczowym dowodem, na którym oparł swoje ustalenia Sąd Rejonowy w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanemu mu czynu był dowód w postaci nagrania zapisu monitoringu z posesji w miejscowości S., na którą to posesję w dniu 10 kwietnia 2021r. przyjechał K. B. (1) wspólnie z J. P.. Jak słusznie ocenił Sąd Rejonowy, był to dowód nieosobowy, a zatem obiektywny, którego wiarygodność nie budziła żadnych wątpliwości. Bez wątpienia zapis ten ma charakter oryginalny oraz nie ma śladów ingerencji w jego treść. Zapis przedstawia całość pobytu oskarżonego na nieruchomości w sposób ciągły – od momentu przyjazdu wspólnie z J. P. (1) – do momentu odjazdu mężczyzn z posesji. Obrońca oskarżonego nie kwestionował, że na nagraniu widoczny jest oskarżony K. B. (1). Na podstawie tego dowodu, stanowiącego również podstawę do oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadka J. P. (1), Sąd Rejonowy słusznie uznał, że oskarżony K. B. (1) dokonał przestępstwa kradzieży z włamaniem do budynku mieszkalnego za pomocą oryginalnego klucza, w którego posiadanie wszedł w sposób nieuprawniony, a następnie wszedł do budynku mieszkalnego, skąd zabrał w celu przywłaszczenia klucze do ciągników siodłowych, po czym usiłował dokonać kradzieży samochodu ciężarowego marki (...) o nr rej. (...) oraz naczepy marki B. o nr rej. (...), a także koparko – ładowarki marki J. (...). Sąd ustalenia w tym zakresie oparł również na niekwestionowanych przez obrońcę zeznaniach świadków – J. B. (1) oraz Z. C. (1).

Analizując wniesioną w tej sprawie apelację należy dojść do wniosku, że skarżący obrońca oskarżonego w zasadzie nie kwestionuje sprawstwa K. B. (1) w zakresie włamania do budynku mieszkalnego, gdyż w zarzutach pomija ten fakt, kwestionując jedynie sprawstwo oskarżonego w zakresie usiłowania kradzieży ciągnika siodłowego z naczepą oraz koparko- ładowarki (...) 531-70. Z wniesionej apelacji wynika, że skarżący kwestionuje poczynione przez Sąd Rejonowy w Sieradzu ustalenia co do celu przyjazdu oskarżonego na posesję należącą do J. i S. B. (2) oraz poczynione ustalenia odnośnie przyczyn wejścia do domu czy próby otworzenia samochodu ciężarowego i koparka – ładowarki przez K. B. (1). W ocenie Sądu Odwoławczego nie sposób podzielić przedstawianej przez obrońcę oskarżonego w apelacji argumentacji poddającej w wątpliwość prawidłowość oceny wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałego zebranego sprawie materiału dowodowego. W apelacji skarżący wskazał, że K. B. (1) przyjechał na posesje w miejscowości S. jedynie po to, aby spotkać się z S. B., a ponieważ nikogo nie zastał na podwórzu to przez około 2 godziny chodził po posesji – w tym bez wiedzy i zgody właściciela wziął klucze do domu, wszedł do domu mieszkalnego, zabrał z niego klucze do pojazdów, następnie chodził po parkingu - tylko po to, aby oglądać zaparkowane na posesji pojazdy, a nadto chciał dostać się do środka samochodu oraz koparko – ładowarki tylko racji prowadzenia serwisu samochodowego i zainteresowania rozwiązaniami motoryzacyjnymi. Na zapisie z monitoringu wyraźnie widać jak oskarżony próbuje otworzyć kabiny ciągnika siodłowego przy wykorzystaniu kluczyków znalezionych w domu J. i S. B. (2), chodzi wokół pojazdu, schyla się, łapie za drzwi – takie działania podejmuje kilkakrotnie, w trakcie 2- godzinnej bytności na posesji. Gdyby celem działania oskarżonego faktycznie było obejrzenie samochodu nie włamywałby się do domu w celu przywłaszczenia kluczyków i nie próbował tymi kluczykami uruchomić stojących na posesji pojazdów. W tym zakresie wersja zdarzeń wskazana przez obrońcę stanowi jedynie linię obrony oskarżonego, jednak nie znajduje ona potwierdzona w zebranym materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w zapisie monitoringu. Nie sposób bowiem dać wiary temu, że oskarżony mając świadomość , iż w domu i na posesji nikogo nie ma – bez zgody osoby uprawnionej otwiera dom, zabiera z niego kluczyki od pojazdów i próbuje przy ich pomocy dostać się do środka pojazdu. Co więcej – z innego pojazdu stającego na placu zabiera półki samochodowe i zanosi je do pojazdu J. P. (1), nadto wchodzi do pomieszczenia gospodarczego i próbuje dostać się do kabiny koparko – ładowarki a następnie próbuje uruchomić pojazd – o czym świadczą uszkodzenia pojazdu opisane w protokole oględzin koparko – ładowarki. Na posesji przebywa 2 godziny, chodzi po placu, przechodzi za ogrodzenia na działkę obok domu mieszkalnego, gdzie znajduje się brama wyjazdowa z terenu firmy transportowej – i że wszystko to czyni czekając na właściciela czy z bliżej nieopisanej ciekawości motoryzacyjnej. Podnoszone w apelacji kwestie związane z tym, iż nie ustalono możliwości wyjazdu z posesji przez bramę wjazdową czy też oskarżony nie posiadał lawety – nie przeczą temu, że miał możliwości wyjechania z posesji – skoro próbował pojazdu uruchomiać i wszedł na działkę, gdzie znajdowała się brama wjazdowa. Obrońca w swoich rozważaniach zupełnie pominął fakt, że K. B. ciągnika siodłowego nie uruchomił nie dlatego, że pojazd był zabezpieczony – tylko dlatego, że skradzione kluczyki nie pochodziły od pojazdów, które stały na placu. Skradzione przez niego kluczyki służyły do uruchamiania innych samochodów ciężarowych, których nie było już na placu i które nie jeździły w firmie transportowej.

Z tego też względu przestawiona w apelacji argumentacja stanowi jedynie nieudolną polemikę z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji – opartymi na obiektywnym i nie budzącym wątpliwości dowodzie w postaci nagrania, jak również zeznaniach świadków J. B., S. B. czy Z. C.. Okoliczność, że kamery monitoringu były zamontowane – nie oznacza, że oskarżony je widział albo też miał świadomość, czy monitoring jest sprawny. Twierdzenie to też nie podważa oceny wyjaśnień oskarżonego dokonanej przez Sąd I instancji i ustaleń poczynionych przez Sąd. Sąd Odwoławczy w pełni podziela oceną wiarygodności wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy – gdyż ocena ta w pełni znajduje potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy szczegółowo wskazał na sprzeczności w wyjaśnienia oskarżonego, jak i zeznaniach J. P. (1). Sąd odwoławczy w pełni zgadza się z oceną tych dowodów poczynioną przez Sąd I instancji, gdyż z uwagi na sprzeczności tych wersji nie sposób jest uznać tych dowodów za wiarygodne w zakresie związanym z rzeczywistym celem przyjazdu oskarżonego na posesję oraz celem jego działania podjętego już w trakcie pobytu na posesji należącej do małżonków B.. Zatem nie ma powodów, aby ponowne przytaczać obie wersje zdarzeń, gdyż nawet biorąc je pod uwagę osobno także są pozbawione logiki i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Ponadto – co jest kluczowe w ocenie tych wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadka J. P. (1) – nie korespondują za wiarygodnym materiałem dowodowym w postaci zapisu z monitoringu.

Co do zaś oceny zeznań świadków Sąd orzekający w sprawie ma prawo do dowolnej oceny wiarygodności zeznań świadków – również w kontekście relacji tych zeznań do innych zebranych w sprawie dowodów. W przedmiotowej sprawie zeznania naocznego świadka J. P. (1) nie były dla Sądu wiarygodne, gdyż w ocenie Sadu nie korespondowały z innymi środkami dowodowymi, w tym przede wszystkim z zapisem z monitoringu. Nie sposób bowiem uznać, że oskarżony K. B. (1) bez wcześniejszego umówienia się (biorąc pod uwagę, że w obecnych czasach istnieje telefonia komórkowa) z S. B. przyjechał na jego posesję, a kiedy go nie zastał – czekał na posesji przez 2 godziny swobodnie przemieszczając się po całej posesji, budynku mieszkalnym i gospodarczym. Na marginesie należy wskazać, że spotkanie z S. B. i tak nie mogło się odbyć, gdyż w tym czasie był on pozbawiony wolności. Słusznie zatem Sąd Rejonowy uznał powyższe wyjaśnienia za niewiarygodne, gdyż są one pozbawione logiki i niezgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Inna ocena prawa zachowania J. P. dokonana przez Prokuratora w później wydanym postanowieniu – nie może deprecjonować oceny zeznań świadka poczynionej przez Sąd Rejonowy. Odmawiając wiary zeznaniom świadka Sąd przedstawił argumentację, jaką się kierował. Choć obecność świadka J. P. (1) na posesji w miejscowości S. nie musiała wskazywać na współudział J. P. (1) w dokonaniu czynu popełnionego przez K. B. (1), to Sąd jak najbardziej był uprawniony do odmówienia wiarygodności zeznaniom świadka tym bardziej, wersja podana przez świadka różniła się od wersji przedstawionej przez oskarżonego.

Na marginesie należy jedynie podkreślić, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest domeną sądu dowody te przeprowadzającego, bo to właśnie ten organ z dowodami ma styczność i w sposób bezpośredni możliwość odpowiedniego ich weryfikowania. Powinnością tego sądu jest natomiast przedstawienie zajętego w tej mierze stanowiska, co znalazło odzwierciedlenie w pisemnych motywach ferowanego orzeczenia. W rozpatrywanej sprawie Sąd Rejonowy w Sieradzu z nakreślonego zadania w pełni się wywiązał wskazując, jakim dowodom dał wiarę (motywując w tej mierze stanowisko) a którym dowodom waloru tego odmówił (również przedstawiając powody takiego rozstrzygnięcia). Wobec powyższego stwierdzić należy, że argumentacja przedstawiona przez obrońcę w środku odwoławczym stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I Instancji, która nie może zostać uznana za uzasadnioną.

Nie zasługuje na aprobatę zarzut naruszenia art. 2 § 2 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk poprzez odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K. B. (1). Sąd Rejonowy w sposób właściwy ocenił wyjaśnienia oskarżonego jako niewiarygodne i mające na celu jedynie stworzenie alibi wobec niekorzystnych dla niego dowodów. Wersja przedstawiona przez oskarżonego jawi się jako irracjonalna i niekorespondująca z dowodami w postaci zeznań świadków, zapisu monitoringu oraz protokołu oględzin tegoż zapisu, jak również protokołu oględzin koparko – ładowarki.

Podsumowując: Sąd I instancji dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób przekonywujący wykazał, jakie okoliczności wziął pod uwagę dokonując oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków. W ocenie Sądu Odwoławczego ocena wyjaśnień oskarżonego oraz pozostałego materiału dowodowego nie była oceną dowolną, sprzeczną z dowodami zebranymi w sprawie, a zatem Sąd był uprawiony do uznania tych dowodów za wiarygodne i dokonania na ich podstawie ustaleń faktycznych w sprawie, a tym samym do odmówienia wiarygodności wersji stworzonej przez oskarżonego. Ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów przeprowadzono z poszanowaniem zasad obiektywizmu, na podstawie wszechstronnej analizy całokształtu materiału dowodowego. Nie wykazuje ona błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów), czy logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a więc dokonano jej w sposób odpowiadający zasadzie swobodnej oceny dowodów określonej w art. 7 kpk. Sąd Rejonowy procedował prawidłowo, nie dopuszczając się uchybień procesowych wskazanych w apelacji, a skarżący nie wykazał, że doszło do naruszenia wskazanych przez niego przepisów.

W tej sytuacji, poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne świadczące działaniu oskarżonego K. B. (1) z zamiarem dokonania kradzieży oraz usiłowania dokonania kradzieży ciągnika siodłowego wraz z naczepą oraz usiłowania dokonania kradzieży koparko – ładowarki należy uznać w pełni za prawidłowe.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sieradzu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy należało uznać za niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonego i nie podzielenie tych zarzutów przez Sąd Odwoławczy. Sąd Odwoławczy nie znalazł żadnych podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w sposób wnioskowany przez skarżącego – tj. poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanemu mu czynu i przyjęcie, że nie dokonał on czynu polegającego na dokonaniu kradzieży oraz usiłowaniu dokonania kradzieży ani tez nie znalazł żadnych podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku celem powtórzenia w całości postępowania dowodowego.

3.2.

Zarzut obrońcy oskarżonego:



błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z J. P. (1) podczas gdy z zeznań świadka wynika, że przywiózł on oskarżonego do nieruchomości S. B. co wprost wynika z zapisu monitoringu albowiem w żadnym momencie nie można uznać, iż świadek przejawiał jakąkolwiek aktywność bezpośrednio związaną lub nawet choćby nawet w pośredni sposób powiązaną z czynnościami podejmowanymi przez oskarżonego. Ujmując wprost, świadek J. P. (1) w czasie obecności na nieruchomości S. B. bawił się najzwyczajniej w świecie z psem gospodarza nie w pośpiechu lub w obawie że zostaną oni "nakryci" np. przez pracownika stróżującego ową nieruchomość lecz raczej ze znudzenia długotrwałym (ok.2 h) oczekiwaniem na przybycie właściciela.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut sformułowany w tym zakresie przez obrońcę K. B. (1) okazał się zasadny, jednakże nie miał on wpływu na treść wydanego w sprawie wyroku.

W zakresie przypisanego oskarżonemu czynu bez znaczenia mają działania podejmowane przez J. P. (1) – również obecnego na posesji. W tym zakresie Sąd Odwoławczy podzielił zarzut skarżącego, iż poczynione przez Sąd w sposób jednoznaczny ustalenia co do rzeczywistej roli drugiego z mężczyzn obecnych na posesji małżonków B. jako współsprawcy czynu popełnionego wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1) – były zdecydowanie dowolne i przedwczesne – w szczególności w kontekście prowadzonego wówczas postępowania przygotowawczego w sprawie (...).-0.Ds. (...).2022 przez Prokuratora Rejonowego w Sieradzu i wydanego w dniu 30 grudnia 2022r. postanowienia o umorzeniu dochodzenia przeciwko J. P. (1). Podstawą umorzenia tegoż dochodzenia było ustalenia niepopełnienia przez J. P. (1) czynów z art. 279 § 1 kk i z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk na szkodę J. B. (1). Powyższe błędne ustalenia faktyczne co do rzeczywistej roli J. P. (1) poczynione przez Sąd Rejonowy nie mają jednakże wpływu na treść wyroku, gdyż działanie wspólnie i w porozumieniu z inną osobą nie jest znamieniem czynu przypisanego K. B. w pkt 1. Przedmiotem dowodzenia w niniejszym postępowaniu faktycznie winny być działania podejmowane przez samego oskarżonego na nieruchomości, a te bez wątpienia wypełniają znamiona czynu określonego w art. 279 § 1 kk oraz art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Niezależnie od oceny zachowania na posesji J. P. (1) oraz ustalenia, że J. P. (1) chodził po posesji, wchodził do domu mieszkalnego, chodził po placu, bawił się z psem, to powyższe nie dowodzi tego, że oskarżony K. B. (1) nie dopuścił zarzucanego mu czynu. Brak jest bowiem związku z zachowaniem J. P. (1) a działaniami podejmowanymi w tym czasie przez oskarżonego. Nie sposób wyciągnąć logicznego wniosku z tego, że jeśli świadek J. P. (1) swobodnie chodził po posesji i bawił się z psem, to oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Choć zarzut dokonania w tym zakresie błędnych ustaleń faktycznych przez Sąd Rejonowy należy uznać za zasadny, nie miał on żadnego wpływu na treść wydanego w sprawie wyroku kształtującego odpowiedzialność karną K. B. (1).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sieradzu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na okoliczność, że uchybienie Sądu I instancji w zakresie przyjęcia, iż oskarżony K. B. (1) dokonując przypisanego mu czynu współdziałał z J. P. (1) – nie miała wpływu na treść wyroku. Niezależnie bowiem od oceny prawnokarnej zachowania J. P. (1) (postępowanie wobec niego zostało umorzone) – powyższe nie mogło implikować oceny prawno-karnej zachowania K. B. (1). Sformułowany zarzut doprowadził jedynie do zmiany opisu czynu przypisanego K. B. w pkt 1 wyroku – jednakże powyższe nie wpłynęło na inną ocenę zachowania oskarżonego niż ta przyjęta przez Sąd Rejonowy.

3.3.

Zarzut obrońcy oskarżonego:



mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a mianowicie naruszenie art. 170 § 1 pkt 2 i 3 kpk polegające na oddaleniu wniosków obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków potwierdzających zeznania świadka J. P. (1) odnośnie celu wizyty u S. B. a dotyczącego mazerów (o których mówił zarówno oskarżony podczas jego przesłuchania jak i świadek P.) a mianowicie usunięcia ich z nieruchomości należącej do oskarżonego przez spółkę (...)/ (...) sp. z o.o. dla której to przewozy wykonywał S. B..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut podniesiony przez skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wskazuje się w orzecznictwie, o dopuszczeniu określonego dowodu nie decyduje subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istotności dowodu, ale obiektywne i weryfikowalne przekonanie organu, iż dowód ma znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 2015 r., (...) 44/15, LEX nr 1771721)

Sąd Rejonowy słusznie oddalił wskazane przez obrońcę oskarżonego wnioski dowodowe o załączenie dokumentów czy przesłuchanie świadków na okoliczność celu wizyty u S. B. w dniu zdarzenia, gdyż, jak wskazano – okoliczności te nie miały znaczenia w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu. Nie sposób przyjąć, iż kwestie związane z kontaktami biznesowymi oskarżonego ze S. B. (2) miały wpływ na aspekt sprawstwa oskarżonego w przedmiotowej sprawie. Nie można wykluczyć, że oskarżony przyjechał na posesję należącą do J. i S. B. (2) w tym celu, aby spotkać się z S. B. i porozmawiać z nim na temat mauzerów ,które to S. B. przewoził na zlecenie innej formy na nieruchomość należącą do oskarżonego. Okoliczność, że w przeszłości oskarżony wykonywał taką czynność dla innej firmy ani nie ma znaczenia dla sprawy, a nie była kwestionowana – udawadniania jej przed Sądem w drodze przesłuchiwania świadków było zatem zbędne. Kontakty zawodowe S. B. i wykonywane przez niego usługi transportowe w przeszłości nie pozostawały z żadnym związku przyczynowym z zachowaniem oskarżonego na posesji w miejscowości S.. Nadto naiwnym jest twierdzenie, że oskarżony przyjechał do S. B., aby ten zabrał mauzery z jego nieruchomości. Przede wszystkim nie stanowiły one własności S. B., a ponadto każda inna firma transportowa mogła dokonać tej usługi. Nadto z zapisu monitoringu absolutnie nie wynika, aby oskarżony po przyjechaniu na posesję poszukiwał właściciela lub osobę użytkująca posesje – a bynajmniej za taką czynność nie sposób uznać otwieranie domu kluczem, przeszukiwanie go, zabranie kluczy, chodzenie po placu oraz wchodzenie do pomieszczeń gospodarczych i podejmowanie prób dostania się do pojazdów. Ponadto należy podkreślić, że wnioski dowodowe zostały złożone w końcowej fazie postępowania, co również mogło świadczyć o próbie przedłużania toczącego się postępowania.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji wydając postanowienie o oddaleniu złożonych wniosków dowodowych nie naruszył przepisów postępowania ani nie uczynił tego z obrazą przepisu art. 170 § 1 pkt 2 i 3 kpk, gdyż decyzja Sąd była jak najbardziej prawidłowa, należycie uzasadniona, nie była decyzją dowolną ani naruszającą prawo oskarżonego do dowiedzenia swojej niewinności.

Nadmienić należy, że tożsame wnioski dowodowe zostały złożone przez skarżącego na etapie postępowania odwoławczego i również nie zostały uwzględnione przez Sąd Odwoławczy jako zbędne dla postępowania.

Wobec powyższego zarzut obrońcy jest bezpodstawny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, względnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Sieradzu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi, iż podniesiony zarzut naruszenia przepisów postępowania w zakresie związanym z oddaleniem zgłoszonych wniosków dowodowych nie miał wpływu na wydanie wyroku, nie był zasadny wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu czy tez wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku.

3.4.

Zarzut rażącej niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu K. B. (1) kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisany mu czyn

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedstawiona w apelacji argumentacja świadcząca w ocenie skarżącego o wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności rażąco surowej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut rażącej niewspółmierności wymierzonej kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk jest zasadny wówczas, gdy suma zastosowanych kar, środków karnych, środków kompensacyjnych i innych określonych prawem orzeczonych za dane przestępstwo nie uwzględnia stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej oddziaływania społecznego z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma osiągnąć w stosunku do sprawcy (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2022 r., II AKa 32/22, LEX nr 3365140).

W myśl ugruntowanego poglądu judykatury o rażącej niewspółmierności kary można mówić tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo. Niewspółmierność kary ma charakter tylko wówczas rażący, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk. Na gruncie art. 438 pkt 4 kpk nie chodzi bowiem o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco niewspółmierną", to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować [vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 10 kwietnia 2018 r w sprawie II AKa 68/18, opubl. LEX nr 2493657]

Sytuacja taka, zdaniem Sądu Odwoławczego, w niniejszej sprawie jednak nie zachodzi. Dokonana przez Sąd I instancji ocena stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest prawidłowa i zasługuje na aprobatę. Ponadto w odpowiedni sposób zostały uwzględnione elementy, o których mowa w treści art. 53 k.k. Sąd Rejonowy wskazał okoliczności , które wziął pod uwagę przy wymiarze kary pozbawienia wolności – zarówno o charakterze obciążającym, jak i łagodzącym. Sąd I instancji wbrew zarzutom skarżącego wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy za czyn przypisany mu w pkt 1 wyroku uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary, prawidłowo i wszechstronnie je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie w kontekście dyrektyw wymiaru kary wynikających z art. 53 kk. Nadto mając na względzie, że czyn został popełniony w warunkach art. 12 § 1 kk – zgodnie z dyrektywa wynikającą z art. 57b kk – koniecznym było orzeczenie kary w wymiarze powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia – a więc orzeczona kara mogła być nie niższa niż 1 roku i 1 miesiąc.

Wymierzonej oskarżonemu K. B. (1) kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności nie należy uznać za rażąco niewspółmierną z uwagi na to, że jest to kara, która jest bliższa dolnym granicom ustawowego zagrożenia. Jednoczenie biorąc pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego, nie sposób uznać powyższej kary za rażąco surową, a tym samym brak jest podstaw do jej obniżenia do dolnej granicy ustawowego zagrożenia za czyn przypisany oskarżonemu – jak wnioskował obrońca oskarżonego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia za przypisany mu czyn

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu podniesionego przez obrońcę oskarżonego z przyczyn wskazanych we wcześniejszych rozważaniach.

Sąd I instancji wbrew zarzutom skarżącego wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności, uwzględnił wszystkie okoliczności istotne dla wymiaru kary, prawidłowo i wszechstronnie je ocenił oraz nadał im właściwe znaczenie. Sąd odwoławczy zarzut nadmiernej surowości orzeczonej kary uznał za niezasadny, nie znalazł podstaw do ingerencji w orzeczenie wydane przez Sąd I instancji – tym bardziej, że kara została wymierzona w dolnym zakresie zagrożenia ustawowego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 14 września 2022 roku w sprawie II K 65/22

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji jest prawidłowy i zasadny. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z zarzutów apelacyjnych uznając, że zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdził sprawstwo oskarżonego K. B. (1) w zakresie przypisanego mu czynu, tj. popełnienia występku z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Sąd Okręgowy nie dostrzegł naruszenia przez Sąd Rejonowy żadnych przepisów prawa karnego procesowego, jak również błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie zarzucanego oskarżonemu czynu.

Sąd II instancji podzielił argumentację Sądu Rejonowego w zakresie oceny prawnokarnej zachowania K. B. (1) z dnia 10 kwietnia 2021r. w miejscowości S.. Sprawstwo oskarżonego w zakresie dokonania przestępstwa kradzieży z włamaniem oraz przestępstwa usiłowania kradzieży z włamaniem, popełnionego w warunkach czynu ciągłego, przypisanego mu w pkt1 wyroku - nie budzi wątpliwości i znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, przede wszystkim w postaci zeznań świadków J. B. (1), S. B. (2) i Z. C. (1), jak również dowodzie w postaci zapisu monitoringu. Sąd Odwoławczy w pełni zgadza się z oceną prawną zachowania oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy i przedstawioną przez ten Sąd argumentacją prawną – co czyni zbędnym powielanie tych rozważań przez Sąd Odwoławczy. Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji skarżącego, w której starał się wykazać, że celem działania oskarżonego nie była chęć kradzieży pojazdów – ale zachowanie to wynikała z długiego oczekiwania na przybycie na miejsce właściciela posesji. Dokonana w tym zakresie ocena wyjaśnień oskarżonego była w pełni prawidłowa.

Zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego odnośnie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego są bezzasadne, zaś dowody uznane przez Sąd za wiarygodne pozwalają na przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem dopuścił się zrealizowania znamion przestępstwa stypizowanego w art. z art. 279 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Sąd Odwoławczy nie stwierdził, aby Sąd I instancji dokonując ustaleń faktycznych uchybił zasadom logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił którejkolwiek z okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Sąd z urzędu badał również kwestię prawidłowości zaskarżonego orzeczenia pod kątem bezwzględnych przyczyn odwoławczych, jak również wymiaru orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy wskazał okoliczności, które brał pod uwagę przy wymiarze kary orzeczonej wobec oskarżonego i argumentacja sądu zasługuje w pełni na aprobatę. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się w tym zakresie żadnych uchybień Sądu I instancji w zakresie prawnokarnej oceny czynu oskarżonego. W szczególności należy podkreślić, że orzeczona kara nie jest reakcją niewspółmiernie surową za popełnione przez oskarżonego przestępstwo, charakteryzujące się bardzo wysokim stopnień winy i społecznej szkodliwości czynu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 14 września 2022 roku w sprawie II K 65/22 – w zakresie opisu przypisanego oskarżonemu czynu oraz podstawy prawnej przypisanego czynu oraz podstawy wymiaru kary

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy wyeliminował z opisu przypisanego oskarżonemu K. B. (1) czynu zwrot „wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą” uznając, że oskarżony nie dokonał przypisanego mu czynu we współsprawstwie z inną ustaloną osobą. Z uwagi na treść postanowienia z dnia 30.12.2022r. wydanego w sprawie (...).-).Ds. 320.22 Sąd uznał, że J. P. nie współdziałał z oskarżonym w dokonaniu czynu przypisanego K. B.. Powyższe skutkować musiało dokonaniem zmiany w zakresie opisu czynu przypisanego oskarżonemu poprzez wyeliminowanie zapisu, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą”.

W ocenie sądu odwoławczego, należało także dokonać zmiany w zakresie podstawy prawnej skazania. Sąd Rejonowy wskazał jako podstawę prawną – art. 279 § 1 w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk. Należało jednak rozdzielić podstawy skazania na czyn związany z włamaniem się do obiektu mieszkalnego, którego oskarżony dokonał (art. 279 § 1 kk) oraz czynów związanych z usiłowaniem włamania się do ciągnika siodłowego oraz koparko – ładowarki (art. 13 § 1 w zw. z art. 279 § 1 kk). Obie te podstawy należało połączyć zwrotem „i” nie zaś zwrotem „w zw.”. Ponadto, w zakresie podstawy prawnego należało także wskazać art. 11 § 2 kk – stanowiący podstawę skazania za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej. W związku z tym należało także dokonać zmiany w podstawie prawnej skazania dodając do niej przepis art. 11 § 3 kk.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk zasądzając od oskarżonego K. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20,00 złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków w postępowaniu odwoławczym oraz obciążono go opłatą w kwocie 300,00 złotych, której wysokość ustalono w oparciu o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 1985 r. ze zm.).

7.  PODPIS