Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2021 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank SA z siedzibą w W.

przeciwko K. Z.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. Z. na rzecz powoda (...) Bank SA z siedzibą w W. kwotę 197.970,24 ( sto dziewięćdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt 24/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 listopada 2020 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego K. Z. na rzecz powoda (...) Bank SA z siedzibą w W. kwotę 15.316,00 ( piętnaście tysięcy trzysta szesnaście ) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 5.400,00 ( pięć tysięcy czterysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 18/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 listopada 2020 r. powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie zwrócił się o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko K. Z. zasądzającego od wymienionego na rzecz powoda kwotę 197,970,24 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zasądzenie zwrotu kosztów sądowych 2,475,00 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

Nakazem zapłaty z dnia 17 listopada 2020 r. w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu K. Z. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę łączną 197,970,24 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 listopada 2020 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6,075,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się nakazu do dnia zapłaty, albo w tym terminie wnieść sprzeciw do tegoż Sądu.

W dniu 2 grudnia 2020 r. pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o uchylenie nakazu zapłaty i umorzenie powództwa, wobec czego sprawa trafiła do rozpoznania przez sąd właściwy – Sąd Okręgowy w Sieradzu, gdzie sprawa została zarejestrowana pod sygnaturą I C 18/21.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 17 maja 2019 r. zawarł z pozwanym K. Z. umowę kredytu nr (...). Na podstawie tej umowy powód udostępnił pozwanemu kwotę kredytu w wysokości 192,806,61 zł. W ramach umowy, pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty kredytu, zgodnie z postanowieniami umowy.

(umowa kredytu z dnia 17.05.2019 r. k. 37-42)

Wobec opóźnienia pozwanego w spłacie kredytu, powód pismem z dnia 19.04.2020 r. wezwał pozwanego do uregulowania wymagalnego zadłużenia, wynikającego z przedmiotowej umowy, wskazując, że w przypadku jego nieuiszczenia w wyznaczonym terminie może skutkować wypowiedzeniem umowy z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania.

(ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 19.04.2020 r. wraz z wydrukiem ze strony internetowej śledzenia przesyłek Poczty Polskiej k. 28-30)

W związku z faktem, iż pozwany nie dokonał spłaty w wyznaczonych terminach oraz w wyznaczonych kwotach, pismem z dnia 27 maja 2020 r. powód skierował do pozwanego wypowiedzenie umowy. Ponadto, powód wskazał, że jeżeli w okresie wypowiedzenia zostanie dokonana całkowita spłata zadłużenia przeterminowanego, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach.

(wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 33-36).

Pismem z dnia 3 lipca 2020 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 190,625,24 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pomimo wezwania pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania.

(dowód: wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. z dnia 10.11.2020 r. k. 8, historia rachunku kredytowego k. 72-82v)

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach. Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zaoferowanych przez strony dowodów w postaci: kopii umowy kredytowej, wyciągu z ksiąg bankowych, historii rachunku kredytowego oraz korespondencji kierowanej przez bank do pozwanego. Ich autentyczność i wiarygodność nie została skutecznie zakwestionowana w toku procesu przez strony, nie budziła również wątpliwości Sądu. Dokumenty te co prawda miały walor wyłącznie dowodów z dokumentów prywatnych, tj. zgodnie z przepisem art. 245 k.p.c., stanowiły dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenie objęte ich treścią, jednakże, w świetle zarzutów przedstawionych przez stronę pozwaną, Sąd uznał, że są one wystarczające do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie i weryfikacji zasadności roszczenia powoda. W postępowaniu cywilnym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych oraz prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c. i art. 253 k.p.c. Także Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one przydatne w sprawie, stając się podstawą powyższych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że żadna ze stron nie kwestionowała treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwoliła na potraktowanie tych kopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Roszczenie powoda znajduje oparcie w przepisach ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 powołanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Z kolei z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy wynika, że całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. Przypomnieć również należy, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w treści art. 353 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Na wstępie wskazać należy, że strona powodowa uczyniła zadość ciążącemu na niej obowiązkowi i w sposób należyty wykazała, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy kredytu, że strona powodowa przekazała stronie pozwanej środki pieniężne określone w umowie oraz że strona pozwana uchybiła warunkom umowy nie wywiązując się z obowiązku spłaty zaciągniętej wierzytelności. Powód, składając do akt kopię umowy kredytowej wykazał, że została zawarta taka umowa z pozwanym, a także udowodnił, na jakich warunkach nastąpiło udzielenie kredytu. Następnie, składając dowód w postaci wykazu operacji na rachunku udowodnił, że pozwany nie wywiązywał się ze zobowiązań określonych w umowie, co doprowadziło do powstania ujemnego salda i upoważniało bank do wypowiedzenia umowy oraz postawienia całej należności w stan wymagalności. Składając dowody w postaci kopii wypowiedzenia umowy wraz z dowodem nadania, powód wykazał, że do wypowiedzenia umowy doszło, a w konsekwencji, że cała należność wynikająca z umowy stała się wymagalna.

W ocenie Sądu stronie pozwanej z kolei nie udało się wykazać zasadności podniesionych przez nią zarzutów, a ciężar dowodu w odniesieniu do zarzutów i twierdzeń podniesionych w treści zarzutów spoczywał bezspornie na pozwanym. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, zaś Sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662).

Odnosząc się do podniesionych przez pozwanego zarzutów zawartych w odpowiedzi na pozew, jakoby pozwany dokonywał spłat kredytu a jedynie strona powodowa nie zaksięgowała prawidłowo wpłat na rachunek kredytowy, wskazać należy, że okoliczności te nie zostały w jakikolwiek sposób przez pozwanego udowodnione, podczas gdy to na nim spoczywał w sposób oczywisty ciężar dowodu. Również zarzut odnoszący się do nieskutecznego wypowiedzenia przez powoda umowy nie zasługuje na uwzględnienie. Wypowiedzenie skierowane do pozwanego przez powoda miało charakter warunkowy w tym znaczeniu, że jeżeli pozwany dokonałby spłaty wymaganego zadłużenia, wypowiedzenie stałoby się niejako automatycznie nieskuteczne, a umowa byłaby w tej sytuacji kontynuowana na dotychczasowych zasadach. Taka konstrukcja, zawierająca zastrzeżenie, nie może zostać uznana za nieprawidłową (zob. wyrok SN z dnia 24.09.2015 r., sygn. akt V CSK 698/14, postanowienie SN z dnia 22.03.2013 r., sygn. akt II CZP 85/12).

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony materiał dowodowy, składający się w dużej mierze z dokumentów prywatnych, o których była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia jest wystarczający do uznania wniesionego powództwa za w pełni zasadne. Sam fakt, iż – co powołuje pozwany w odpowiedzi na pozew – wyciągi bankowe nie mają w postępowaniu cywilnym charakteru dokumentu urzędowego, nie musi jednoznacznie przekreślać ich znaczenia dowodowego. Nie mogą prowadzić do uznania powództwa za niezasadne również mgliste zarzuty pozwanego, stanowiącego o rzekomej abuzywności postanowień umowy kredytowej zawartej między stronami.

Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że powód w pełni wykazał zasadność dochodzonego roszczenia i zasądził od pozwanego K. Z. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 197,970,24 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 10 listopada 2020 r. (dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym) do dnia zapłaty (pkt 1 orzeczenia).

Jednocześnie, Sąd zasądził od pozwanego K. Z. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 15,316,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składają się: równowartość opłaty od pozwu wniesionej przez powoda w kwocie 9,899 zł, obliczona według obowiązujących stawek kwota 5,400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego oraz 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.