Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: S.S.O. Dagmara Kos

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2018 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności i zadośćuczynienie

1.  pozbawia wykonalności nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie wydany w dniu 13 grudnia 2002 r. w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 17 stycznia 2006 r. w części dotyczącej odsetek ustawowych od należności głównej za okres od 28 kwietnia 2005 r. do dnia 29 czerwca 2014 r.,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  nie obciąża powoda J. S. kosztami postępowania w sprawie.

Sygn. akt I C 129/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 października 2017 r. skierowanym do Sądu Rejonowego w Wieluniu przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w siedzibą w W. powód J. S. wniósł o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydanego w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności oraz o zabezpieczenie powództwa poprzez zawieszenie prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) postępowania egzekucyjnego w sprawie sygn. akt Km 1246/17. W uzasadnieniu pozwu podnosił, iż roszczenie stwierdzone nakazem zapłaty jest przedawnione.

(pozew- k.2-3, uzupełnienie pozwu- k.8)

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Wieluniu zabezpieczył powództwo poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) w sprawie sygn. akt Km 1246/17 w części dotyczącej odsetek ustawowych od należności głównej naliczonych za okresie od dnia 29 kwietnia 2005 r. do dnia 29 czerwca 2014 r. a w pozostałej części wniosek o zabezpieczenie powództwa oddalił.

(postanowienie Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia
5 grudnia 2017 r.- k.27-29)

W zażaleniu od postanowienia z dnia 5 grudnia 2017 r. powód rozszerzył powództwo i wnosił dodatkowo o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych w kwocie 100.000,00 zł.

(rozszerzenie powództwa- k.34-35, uzupełnienie rozszerzenia powództwa- k.61)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na pozew- k.40-43)

Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w Wieluniu w dniu 28 grudnia 2017 r. powód popierał powództwo a w imieniu pozwanego nikt się nie stawił. Postanowieniem wydanym na tej rozprawie Sąd Rejonowy w Wieluniu stwierdził swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

(protokół rozprawy z dnia 28 grudnia 2017 r. na płycie CD 00:01:50 – 00:14:51- koperta k.65)

W odpowiedzi na rozszerzenie powództwa pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na rozszerzenie powództwa- k.81-82)

Na rozprawach w dniach 15 czerwca 2018 r. i 24 sierpnia 2018 r. powód nie stawił się i w imieniu pozwanego nikt się nie stawił.

(protokół rozprawy- k.90, protokół rozprawy z dnia 24 sierpnia 2018 r. na płycie CD 00:00:22 – 00:01:06- koperta k.109)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Nakazem zapłaty z dnia 13 grudnia 2002 r. wydanym w postępowaniu nakazowym w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 Sąd Rejonowy w Lublinie zasądził solidarnie od powoda J. S. i M. S. na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. kwotę 24.801,12 zł z odsetkami ustawowymi 16 % od dnia 26 listopada 2002 r. do dnia zapłaty z uwzględnieniem zmian co do wysokości stopy procentowej odsetek ustawowych, kwotę 24,90 z tytułu opłaty skarbowej od weksla oraz kwotę 2.874,50 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania nakazowego. Wskazany nakaz zapłaty uprawomocnił się w dniu 28 kwietnia 2005 r.

(bezsporne, zwrotne potwierdzenie odbioru nakazu zapłaty- k.57 załączonych akt Sądu Rejonowego w Lublinie sygn. I Nc 1419/02, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02- k.4 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17)

Na podstawie uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. z dnia 3 września 2004 r. i uchwały nadzwyczajnego zgromadzenia (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z dnia 3 września 2004 r. doszło do połączenia spółek (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w trybie art. 515 i art. 516 w zw. z art. 492 § 1 pkt 1 kodeksu spółek handlowych poprzez przeniesienie całego majątku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (spółkę przejmowaną) na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. (spółkę przejmującą). Jednocześnie uległa zmianie firma na (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

(bezsporne, kserokopia odpisu z KRS dotycząca powoda- k.50-53)

W dniu 17 stycznia 2006 r. Sąd Rejonowy w Lublinie nadał nakazowi zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydanemu w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 klauzulę wykonalności na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

(bezsporne, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02- k.4 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17)

W 2006 r. pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wszczął na podstawie nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 wydanego w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postępowanie egzekucyjne przeciwko powodowi J. S. i M. S., które toczyło się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu pod sygn. akt Km 762/06. Postanowieniem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu z dnia 30 czerwca 2007 r. postępowanie to zostało umorzone z powodu bezskuteczności egzekucji. Akta postępowania egzekucyjnego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu sygn. akt Km 762/06 zostały zniszczone w dniu 3 października 2010 r.

(bezsporne, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02- k.4 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17, kserokopia postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu z dnia 30 czerwca 2007 r. wydanego w sprawie sygn. akt Km 762/06- k.44, kserokopia informacji (...) Krajowej Rady Komorniczej- k.33)

W dniu 30 czerwca 2017 r. pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. złożył u Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) wniosek o wszczęcie przeciwko powodowi J. S. i M. S. egzekucji kwot: 24.801,12 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 30 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, 24,90 zł tytułem opłaty skarbowej od weksla, 2.874,50 zł tytułem zwrotu kosztów procesu i 6,00 zł tytułem zwrotu kosztów nadania klauzuli wykonalności. Wnosił on też o ustalenie i ściągnięcie z egzekwowanym roszczeniem kosztów egzekucji w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym. Do wniosku załączył tytuł wykonawczy ze wzmianką o wysokości kosztów egzekucyjnych poniesionych przez niego w toku bezskutecznej egzekucji toczącej się pod sygn. akt Km 762/06.

(bezsporne, dowód nadania wniosku egzekucyjnego- k.98, wniosek egzekucyjny- k.1-3 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17, nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02- k.4 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji- k.22 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17, koperta- k.18 załączonych akt Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. akt Km 1246/17)

Ustaleń stanu faktycznego w przedmiotowej sprawie Sąd dokonał w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i załączonych aktach spraw Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) sygn. Km 1246/17 i Sądu Rejonowego w Lublinie sygn. I Nc 1419/02, których treści strony nie kwestionowały.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Art. 840 § 1 pkt 2 kpc stanowi, iż dłużnik może żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości albo w części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane, a gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zgłoszenie tego zarzutu w sprawie było z mocy ustawy niedopuszczalne.

Powództwo opozycyjne z art. 840 kpc może być wytoczone niezależnie od tego czy egzekucja na podstawie danego tytułu wykonawczego została już wszczęta czy też jeszcze nie została wszczęta. Możliwość jego wytoczenia gaśnie natomiast z chwilą wykonania tytułu wykonawczego. Zatem powód, przeciwko któremu Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (1) w sprawie sygn. akt Km 21246/17 prowadzi z wniosku pozwanego postępowanie egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego, którego dotyczy pozew o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, zachował termin do wniesienia przedmiotowego powództwa.

Wnosząc powództwo przeciwegzekucyjne powód powoływał się na to, iż zobowiązanie wynikające z nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydanego w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 nie może być egzekwowane, gdyż uległo przedawnieniu.

Art. 125 § 1 kc w brzemieniu przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1104), która weszła w życie z dniem 9 lipca 2018 r., stanowił, iż roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.

Zgodnie z art. 123 § 1 kc bieg terminu przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje i przez wszczęcie mediacji. Jak wynika natomiast z art. 124 kc po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo a w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.

Roszczenie, którego dotyczy pozew, stwierdzone zostało prawomocnym orzeczeniem sądu – nakazem zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydanym w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02. W 2006 r. pozwany wszczął na podstawie tego orzeczenia egzekucję przeciwko powodowi i M. S. w sprawie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu sygn. akt Km 762/06, czym zgodnie z art. 123 § 1 kc przerwał bieg terminu przedawnienia stwierdzonego nim roszczenia. Ponieważ przerwanie biegu przedawnienia nastąpiło przez wszczęcie postępowania egzekucyjnego, przedawnienie nie biegło do czasu zakończenia tego postępowania egzekucyjnego.

Postępowanie egzekucyjne w sprawie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu sygn. akt Km 762/06 zakończyło się wydaniem w dniu 30 czerwca 2007 r. postanowienia o jego umorzeniu. Od postanowienia tego strony postępowania mogły wnieść skargę na czynność komornika w terminie 7 dni od jego doręczenia. Akta postępowania egzekucyjnego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu sygn. Km 762/06 zostały zniszczone i brak jest możliwości stwierdzenia w jakiej dacie uprawomocniło się postanowienie o umorzeniu tego postępowania. Nawet jeśli jednak byłoby ono doręczone stronom w dniu jego wydania, to uprawomocniłoby się najwcześniej z dniem 8 lipca 2007 r. i od tego dnia najwcześniej przedawnienie zaczęłoby swój bieg na nowo.

Ponieważ wynikający z art. 125 kc w brzemieniu przed zmianą dokonaną ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw termin przedawnienia roszczenia stwierdzonego prawomocnym orzeczeniem sądu wynosił 10 lat a po przerwaniu tego terminu przez wszczęcie postępowania egzekucyjnego termin ten w myśl art. 124 kc po prawomocnym zakończeniu postępowania egzekucyjnego biegł na nowo, pozwany składając w dniu 30 czerwca 2017 r. ponowny wniosek egzekucyjny w oparciu o nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02, złożył go przed upływem terminu przedawnienia roszczenia wynikającego z tego nakazu. W tej sytuacji roszczenie główne, roszczenie o odsetki wymagalne w dacie uprawomocnienia się nakazu zapłaty oraz roszczenie o odsetki wymagalne w przyszłości, jednakże nie dalej niż na trzy lata przed złożeniem wniosku egzekucyjnego w sprawie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wieluniu H. P. (2) sygn. akt KM 1246/17, nie uległy przedawnieniu.

Art. 125 § 1 kc różnicuje jednak zostały terminy przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe i innych roszczeń. Roszczenia o odsetki za opóźnienie należą do kategorii świadczeń okresowych a zatem jeżeli zostały stwierdzone tytułem wykonawczym powinny się przedawniać z upływem lat trzech. Chodzi tu jednak tylko o odsetki „należne w przyszłości” a więc takie, które stają się wymagalne między innymi po uprawomocnieniu się wyroku sądowego, stwierdzającego obowiązek zapłaty tych odsetek. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2014 r., I CSK 197/13)

Ponieważ nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 uprawomocnił się w dniu 28 kwietnia 2005 r., przedawnieniu uległy odsetki ustawowe od należności głównej za okres od 28 kwietnia 2005 r. do 29 czerwca 2014 r.

Mając na uwadze powyższe Sąd pozbawił wykonalności nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 13 grudnia 2002 r. wydany w sprawie sygn. akt I Nc 1419/02 zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 17 stycznia 2006 r. w części dotyczącej odsetek ustawowych od należności głównej za okres od 28 kwietnia 2005 r. do 29 czerwca 2014 r. a w pozostałym zakresie powództwo o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności jako niezasadne oddalił.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż choć na postawie tytułu wykonawczego, jakim dysponuje pozwany, mógł on żądać egzekucji przedawnionych odsetek, co do których pozbawiono tytuł wykonawczy wykonalności, to jednak egzekucji tych odsetek on nie żądał a zatem mimo pozbawienia w części tytułu wykonawczego wykonalności, pozwanego należy traktować jako wygrywającego sprawę w całości w zakresie żądania pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził ponadto zasądzenia na jego rzecz od pozwanego zadośćuczynienia w kwocie 100.000,00 zł za naruszenie jego dóbr osobistych. Powód twierdził, iż wszczynając przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne pozwany naraził go na stres przez co pogorszył się stan jego zdrowia. Swoje roszczenie zatem powód wywodził z art. 23 kc i 24 kc w zw. z art. 448 kc.

Art. 23 kc stanowi, iż dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Zgodnie natomiast z art. 24 § 1 kc ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków w szczególność ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie (uregulowanych właśnie w art. 448 kc) może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy na wskazany cel społeczny.

Przepis art. 23 kc nie zawiera definicji dóbr osobistych a wymienione w nim dobra są podane jedynie przykładowo. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że dobra osobiste są to pewne wartości niematerialne łączące się ściśle z jednostką ludzką. Wobec tego istnieje wiele dóbr korzystających z ochrony prawnej i wiele praw osobistych chroniących te dobra. Jednakże różnorodność występowania w życiu dóbr osobistych podlegających ochronie cywilnoprawnej powoduje, iż niemożliwe jest ustalenie, usystematyzowanie przesłanek ogólnych, których występowanie mogłoby przesądzić o tym czy dane zdarzenie stanowi naruszenie jakiegoś dobra. Obecnie w doktrynie i orzecznictwie Sądu Najwyższego przeważa pogląd, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra osobistego, decydujące znaczenie ma nie tyle subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ile to, jaką reakcją wywołuje w społeczeństwie to naruszenie. Miernika pozwalającego na ustalenie czy naruszone zostało dobro osobiste należy więc poszukiwać w tzw. opinii publicznej, będącej wyrazem poglądów powszechnie przyjętych i akceptowanych przez społeczeństwo i funkcjonujących w nim wzorców. Przy ocenie, czy doszło do naruszenia dobra, którego ochrony domaga się osoba zgłaszająca żądanie, należy brać przy tym pod uwagę całokształt okoliczności konkretnego stanu faktycznego. Sąd na tle konkretnego stanu faktycznego ocenia – stosując kryteria obiektywne – czy doszło do naruszenia dobra osobistego i czy zachodzą przesłanki do zastosowania któregoś ze środków ochrony prawem przewidzianych.

Ustawodawca w art. 24 § 1 kc jednoznacznie wskazał, że bezprawność działania jest przesłanką konieczną do udzielenia ochrony prawnej przewidzianej w tym przepisie. Jednocześnie w sposób szczególny ukształtowany został ciężar dowodowy w procesie o ochronę dóbr osobistych przez wprowadzenie zasady domniemania bezprawności działania. Wobec tego powód musi w procesie jedynie wykazać, że doszło do naruszenia lub zagrożenia jego dóbr osobistych cudzym działaniem, natomiast na pozwanym ciąży obowiązek wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiających to działanie a więc wyłączających bezprawność. Za okoliczności takie na ogół uznaje się działanie w ramach porządku prawnego to jest działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, wykonywanie prawa podmiotowego, zgodę pokrzywdzonego oraz działanie w obronie uzasadnionego interesu. Działanie w ramach obowiązującego porządku prawnego, czy wykonywania własnych praw podmiotowych musi mieścić się w pewnych granicach, których przekroczenie wyłącza możliwość powołania się na nie, jako na przyczynę egzoneracyjną. Gdy dochodzi do wkroczenia w sferę cudzego prawa lub dobra, konieczne jest zbadanie, czy zachodzą okoliczności uzasadniające lub usprawiedliwiające działanie sprawcy, i to pozwany zgodnie z rozkładem ciężaru dowodowego powinien je wykazać w toku procesu o naruszenie dóbr osobistych.

Powód wskazywał, iż pozwany wszczynając przeciwko niemu egzekucję naruszył jego dobro osobiste w postaci zdrowia. W ocenie Sądu twierdzenia powoda, iż działanie pozwanego polegające na wszczęciu przeciwko niemu egzekucji pogorszyło stan jego zdrowia, były całkowicie gołosłowne. Jednocześnie nie można też uznać, by wszczęcie egzekucji przeciwko osobie, która dobrowolnie nie spełnia wynikającego z tytułu wykonawczego roszczenia, stanowiło działanie bezprawne.

Ponieważ zatem powód nie wykazał, by pozwany naruszył jego dobro osobiste, Sąd oddalił również jego powództwo w zakresie żądania zasądzenia zadośćuczynienia jako niezasadne.

Pomimo tego, iż powód przegrał sprawę i w myśl zasady odpowiedzialności finansowej za wynik sporu, wynikającej z art. 98 kpc, powinien ponieść koszty procesu, Sąd nie obciążył go tymi kosztami, na co pozwala mu przepis art. 102 kpc, zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sąd uznał bowiem, iż obciążeniu kosztami postępowania powoda, która jest bezrobotny i nie ma żadnych dochodów, sprzeciwiają się względy słuszności.