Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2024 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa P. M.

przeciwko A. (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o podwyższenie renty

1.  podwyższa rentę ustaloną w pkt 2) wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018r. w sprawie IC 79/15 i z tego tytułu zasądza od A. (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz P. M.:

a)  tytułem skapitalizowanej renty za okres od 1 maja 2019r. do 31 sierpnia 2023r. 71.374,72 zł (siedemdziesiąt jeden tysięcy trzysta siedemdziesiąt dwa złote) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi:

- od kwoty 30.051,96 zł (trzydziestu tysięcy pięćdziesięciu jeden złotych dziewięćdziesięciu sześciu groszy) od dnia 21 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 41.322,76 zł (czterdziestu jeden tysięcy trzystu dwudziestu dwóch złotych siedemdziesięciu sześciu groszy) od dnia 9 listopada 2023 roku do dnia zapłaty;

b)  tytułem renty na przyszłość po 8.266,81 zł (osiem tysięcy dwieście sześćdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt jeden groszy) miesięcznie płatne do 15 dnia każdego miesiąca poczynając od 1 września 2023r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności;

2.  zasądza od A. (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz P. M. 11.233 zł (jedenaście tysięcy dwieście trzydzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu w tym 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od A. (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu 4.078,15 zł (cztery tysiące siedemdziesiąt osiem złotych piętnaście groszy) tytułem kosztów sądowych.

Sygn. akt IC 167/22

UZASADNIENIE

W ostatecznie sprecyzowanym żądaniu (k.118) wynikającym z pozwu z dnia 27 kwietnia 2022 roku (k.21) P. M. reprezentowany przez adw. J. R. wniósł przeciwko A. (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w W. (dawniej (...) Towarzystwu (...)) o:

1)  podwyższenie i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 8.266,81 zł miesięcznie tytułem renty płatnej do 15 dnia każdego miesiąca począwszy od września 2023r. z ustawowymi za opóźnienie w płatności którejkolwiek z rat, w miejsce renty zasądzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018r w sprawie IC 79/15;

2)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda 71.374,72 zł z tytułu skapitalizowanej renty ponad rentę zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018r w sprawie IC 79/15, za okres maja 2019 roku do sierpnia 2023 roku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od kwoty 30.051,96 zł od dnia doręczenia pozwu oraz od kwoty 41.322,76 zł od dnia doręczenia pisma zawierającego rozszerzenie powództwa.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając zgłoszone roszczenie P. M. wskazał, że w wyniku wypadku drogowego z dnia 23 grudnia 2013r. spowodowanego przez sprawcę korzystającego z ochrony ubezpieczeniowej pozwanego, doznał licznych obrażeń ciała a w szczególności stracił wzrok. W wyniku tego całkowicie utracił zdolność do wykonywania pracy zarobkowej i wymaga całodobowej opieki osób trzecich. Fakty te zostały potwierdzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018r. wydanym w sprawie IC 79/15 mocą którego, od dnia 1 stycznia 2018r. została mu przyznana od pozwanego renta na przyszłość w łącznej kwocie 5.400 zł miesięcznie. Na kwotę tę złożyło się 500 zł z tytułu zwiększonych potrzeb, 370 zł z tytułu kosztów leków i wizyt lekarskich, 1630 zł odpowiadające miesięcznej stawce netto minimalnego wynagrodzenia za pracę - z tytułu kosztów stałej opieki osób trzecich oraz 2.900 zł – z tytułu utraty zarobków jakie miesięcznie mógłby osiągać jako rzemieślnik i kowal. Od daty wydanego orzeczenia sytuacja powoda nie uległa poprawie. Nadal jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, wymagającą całodobowej opieki. Tym nie mniej, zdaniem powoda, ponieważ świadczenie rentowe w zakresie zwrotu kosztów opieki osób trzecich oraz utraconego zarobku zostało przez sąd w sprawie IC 79/15 ściśle powiązane z najniższym oraz przeciętnym miesięcznym wynagrodzeniem za pracę, wzrost obydwu w/w wynagrodzeń w przeciągu ostatnich czterech lat uzasadnia żądanie podwyższenia zasądzonej na jego rzecz renty.

W odpowiedzi na pozew pozwane A. (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje

W dniu 23 grudnia 2013r. doszło do wypadku komunikacyjnego. Kierujący pojazdem mechanicznym H. C. uderzył w tył jadącego w tym samym kierunku samochodu, który w wyniku uderzenia przemieścił się na przeciwległy pas ruchu i uderzył w nadjeżdżający z przeciwka samochód, którego pasażerem był P. M.. W wyniku wypadku powód doznał licznych obrażeń ciała w tym całkowicie utracił wzrok. Sprawca wypadku, korzystający w zakresie odpowiedzialności cywilnej z ochrony ubezpieczeniowej pozwanego został za popełnione przestępstwo skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu w sprawie IIK 233/15.

Dowód: uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018 roku w sprawie IC 79/15 (k.14v)

W związku z doznanym przez powoda w wyniku wypadku, rozstrojem zdrowia, Sąd Okręgowy w Sieradzu wyrokiem z dnia 19 października 2018 roku w sprawie IC 79/15 zasądził od (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W. (obecnie A. (...) Towarzystwa (...) z siedzibą w W.) na rzecz poszkodowanego miesięczną rentę na przyszłość w kwocie 5.400 zł poczynając od 1 stycznia 2018r. Przyznana kwota obejmowała 500 zł z tytułu zwiększonych potrzeb, 370 zł z tytułu kosztów leków i wizyt lekarskich, 1630 zł z tytułu kosztów stałej opieki osób trzecich - odpowiadające miesięcznej stawce netto minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz 2.900 zł z tytułu utraty zarobków, które powód mógłby uzyskiwać co miesiąc pracując zgodnie z posiadanym wykształceniem jako rzemieślnik (kowal). Ponadto Sąd ustalił odpowiedzialność pozwanego w stosunku do powoda za możliwe do wystąpienia w przyszłości skutki wypadku z dnia 23 grudnia 2013r. Wyrok ten w zakresie renty na przyszłość (5400 zł miesięcznie) nie uległ zmianie pomimo apelacji obu stron wywiedzionych do Sądu Apelacyjnego w Łodzi, który postępowanie odwoławcze w sprawie IACa 1543/18 zakończył wyrokiem z dnia 24 października 2019r. W szczególności Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji, iż należna powodowi renta z tytułu całkowitej utraty zdolności do pracy zarobkowej powinna odpowiadać hipotetycznemu wynagrodzeniu miesięcznemu netto, jakie powód mógłby uzyskiwać wykonując zawód rzemieślnika (kowala) – zgodnie z opinią biegłego, zaś renta z tytułu kosztów opieki osób trzecich sprawowanej przez osoby najbliższe powinna odpowiadać najniższemu miesięcznemu wynagrodzeniu netto.

Dowód: wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018 roku w sprawie IC 79/15 z uzasadnieniem (k.13-20); wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 października 2019r w sprawie IACa 1543/18 z uzasadnieniem (k.875-883v akt sprawy IC 79/15 SO w Sieradzu)

Od daty wydanego przez Sąd Okręgowy orzeczenia sytuacja powoda nie uległa poprawie. Nadal jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i samodzielnej egzystencji wymagającą całodobowej opieki, którą zapewniają mu rodzice, zwłaszcza matka która całkowicie oddała się opiece nad synem. Utrata wzroku oraz węchu sprawia, że pomimo podejmowanych wysiłków powodowi nie udało się do chwili obecnej nabyć umiejętności pozwalających na samodzielne funkcjonowanie oraz przekwalifikować zawodowo w celu podjęcia pracy zarobkowej. Rodzice powoda przygotowują mu i podają posiłki, podają lekarstwa, środki czystości, robią zakupy, podają ubrania, pomagają dotrzeć do lekarzy. P. M. jest w stanie samodzielnie poruszać się jedynie po mieszkaniu. Dotrzeć do toalety i łazienki, umyć się i najeść jeżeli jedzenie zostanie mu podane. Powód regularnie korzysta z wizyt u neurologa, urologa, endokrynologa, psychologa. Otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny a renta wypłacana przez pozwanego jest jego jedynym źródłem utrzymania. Od daty wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Sieradzu wzrosły koszty utrzymania powoda w związku ze wzrostem cen towarów i usług.

Dowód: zeznania P. M. (ReCourt z 20.09.2022r od 00:05:54 do 00:34:46)

Zgodnie z danymi GUS minimalne wynagrodzenie netto w 2019r wynosiło 1634zł, w 2020r. - 1920 zł, w 2021r. - 2061 zł, w 2022 – 2363 zł, w 2023r – 2783 zł. Różnica pomiędzy rentą z tytułu kosztów opieki osób trzecich zasądzoną wyrokiem SO w Sieradzu (1630 zł) a minimalnym wynagrodzeniem netto w 2019r wynosiła 4 zł miesięcznie (32 zł za okres od V-XII). W roku 2020 wynosiła 290 zł miesięcznie (3480 zł za cały rok), w 2021r – 431 zł miesięcznie (5172 zł za cały rok), w 2022r – 733 zł miesięcznie (8796 zł za cały rok), w 2023r – 1153 zł miesięcznie (9224 zł za okres od I-VIII). Łącznie różnica pomiędzy rentą z tytułu kosztów opieki osób trzecich zasądzoną wyrokiem SO w Sieradzu i wypłaconą przez pozwanego a rentą odpowiadającą wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia netto w okresie od maja 2019r do sierpnia 2023r. wynosi 26.704 zł. W przypadku zachowania przez powoda zdolności do pracy prognozowane, możliwe do uzyskania przez niego miesięczne dochody netto z tytułu pracy w charakterze rzemieślnika (kowala) wynosiłyby w 2019r. 3207,08 zł (w okresie od I-IX) oraz 3266,08 zł (w okresie od X-XII), w 2020r. - 3426,48zł; w 2021r. – 3746,72 zł; w 2022r – 4.294,65 zł, w 2023r. – 4687,32 zł. Różnica pomiędzy rentą z tytułu całkowitej utraty zdolności do pracy zarobkowej zasądzoną wyrokiem SO w Sieradzu (2.900 zł) a wynagrodzeniem netto możliwym do uzyskania w 2019r wynosiła 307,08 zł miesięcznie (1535,40 zł za okres od V-IX) oraz 366,08 zł miesięcznie (732,16 zł za okres od X-XII). W roku 2020 różnica ta wynosiła 526,48 zł miesięcznie (6317,76 zł za cały rok), w 2021r – 846,72 zł miesięcznie (10.160,64 zł za cały rok), w 2022r – 1394,65 zł miesięcznie (16.735,80 zł za cały rok), w 2023r – 1787,32 zł miesięcznie (14.298,56 zł za okres od I-VIII). Łącznie różnica pomiędzy rentą z tytułu całkowitej utraty zdolności do pracy zarobkowej zasądzoną wyrokiem SO w Sieradzu i wypłaconą przez pozwanego a wynagrodzeniem netto możliwym do uzyskania w okresie od maja 2019r do sierpnia 2023r. wynosi 49.780,32 zł. Łącznie różnica pomiędzy rentą wypłaconą przez pozwanego zgodnie z wyrokiem SO w Sieradzu a rentą uwzględniającą zmianę minimalnego wynagrodzenia miesięcznego oraz wynagrodzenia możliwego do uzyskania przez powoda za okres od maja 2019r do sierpnia 2023r. wynosi 76.484,32 zł (26.704 zł + 49.780,32 zł). Renta na przyszłość obliczona z uwzględnieniem wskazanych powyżej zmian, poczynając od września 2023r. wynosiłaby 8.340,32 zł miesięcznie (4687,32 zł + 2783 zł + 500 zł + 370 zł).

Dowód: fakty powszechnie znane, opinia biegłego z zakresu księgowości T. B. zasadnicza (k.74-81) i uzupełniająca (k.98-107);

Powyższy stan faktyczny w części – niesporny między stronami, został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy osobowy i nieosobowy materiał dowodowy. Sąd w całości uznał za wiarygodne dokumenty prywatne w tym akta szkodowe pozwanego i dokumentację medyczną powoda. Sąd w całości uznał za wiarygodne zeznania powoda. Zeznania te są spójne i logiczne oraz zgodne z dokumentacją medyczną powoda.

Jako w pełni prawidłową sąd uznał opinią zasadniczą i uzupełniającą biegłego T. B.. Zdaniem Sądu opinie te są pełne, spójne, zrozumiałe i pozbawione sprzeczności. Biegły w sposób odpowiadający kryteriom logiki i doświadczenia życiowego opisał metodologię ustalania wynagrodzenia jakie powód potencjalnie mógłby uzyskiwać zgodnie z posiadanym zawodem i wykształceniem, gdyby posiadał zachowaną zdolność do pracy zarobkowej. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega na tym, że Sąd nie może badać jej pod kątem wiarygodności a jedynie pod kątem prawidłowości oceniając logiczność wywodów biegłego, ich spójność oraz to czy odpowiada on na postawione tezy dowodowe (por. wyrok SA w Szczecinie z dnia 23 lipca 2014r w sprawie III Aua 462/13). Dopiero w sytuacji gdy według oceny sądu opinia biegłego opiera się na błędnych założeniach metodologicznych, sprzecznych z mającymi zastosowanie do jej wydania przepisami prawa, niekompletnych bądź wadliwych założeniach faktycznych, jest niespójna, bądź zawiera błędy logiczne, względnie zawiera niepoddające się ocenie wnioski, co prowadzi do konkluzji, że opinia ta jest nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd powinien dopuścić dowód z opinii innego biegłego (por. wyrok SN z dnia 16 stycznia 2014r wydany w sprawie IV CSK 219/13). Analizując wskazaną opinię T. B. pod kątem przydatności dla rozstrzygnięcia sporu sąd tego rodzaju wadliwości nie zauważył, dlatego też oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika pozwanego (k.131) o wydanie kolejnej opinii przez innego biegłego uznając, że nie znajduje on uzasadnienia w świetle art. 286 k.p.c. Sformułowany w tym zakresie wniosek strony nie zawiera żadnych zasługujących na uwzględnienie zarzutów odnoszących się do poprawności wskazanej przez biegłego metody leczenia jaka powinna być wobec powoda zastosowana, przyjętych parametrów, danych, dokonanych wyliczeń itp. lecz stanowi wyłącznie subiektywną ocenę faktów dokonaną przez stronę pozwaną i polemikę z końcowymi wnioskami opinii. Niezadowolenie strony z końcowych wniosków opinii nie uzasadnia dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje

Zgodnie z treścią art. 907 § 2 k.c. , jeżeli obowiązek płacenia renty wynika z ustawy, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub umowie. Zgodnie z przywołanym przepisem roszczenie o podwyższenie renty jest zasadne, o ile spełnione są dwie przesłanki, tj. obowiązek płacenia renty wynika z ustawy oraz zaistnieje zmiana stosunków. Przepis ten odnosi się do wszystkich rent odszkodowawczych o charakterze cywilnoprawnym. Podstawą zmiany wysokości świadczenia rentowego mogą być zatem jedynie nowe okoliczności, które nie istniały w dacie uprzedniego kształtowania tej wysokości.

Obciążenie pozwanego obowiązkiem świadczenia na rzecz powoda comiesięcznej renty wynika z art. 444 § 2 k.c. a odpowiedzialność pozwanego w tym zakresie została ustalona w wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018 roku w sprawie IC 79/15. W wyroku ustalono wysokość renty na kwotę na 5.400 złotych miesięcznie z czego 1630 zł stanowiły wydatki na koszt opieki najbliższych członków rodziny a 2.900 zł kwota utraconych miesięcznych dochodów netto.

Dla uwzględnienia powództwa o zmianę wysokości i czasu trwania renty konieczne jest wykazanie w toku postępowania zmiany stosunków, a ciężar udowodnienia koniecznych przesłanek zgłoszonych w pozwie spoczywa na powodzie (art. 6 k.c.), (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 marca 1976 roku, sygn. akt III PRN 4/76, niepubl.). Stosownie do art. 907 § 2 k.c. w wypadku renty zasądzonej na podstawie art. 444 § 2 k.c. nowe okoliczności stanowiące podstawę stwierdzenia zmiany stosunków mogą dotyczyć zarówno sfery osobistej uprawnionego do renty lub zobowiązanego z tego tytułu, jak i zjawisk o charakterze obiektywnym, przy czym w każdym z tych wypadków decydujące znaczenie mają ich gospodarcze następstwa (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV CSK 444/13, Lex nr 1455237). Pojęcie „stosunków” jest ujęte w sposób ogólny i dlatego nie pozwala na wyłączenie z nich wszelkich okoliczności, od których zależy wysokość i czas trwania renty odszkodowawczej. W świetle przepisu art. 907 § 1 k.c. sąd jest władny uwzględnić takie okoliczności, od których uzależniona jest wysokość i czas trwania renty, jakie już istniały lub też mogły być przewidziane w ugodzie, czy przy wyrokowaniu, lecz wówczas były pominięte, jeżeli nastąpiła od tego czasu zmiana co najmniej jednego elementu, od którego uzależnione były w poprzednim wyroku lub ugodzie wysokość i czas trwania renty, (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1972 roku, sygn.. akt II PR 48/72, OSNCP 1972 nr 9, poz. 171).

Ocena, czy nastąpiła zmiana stosunków, uzasadniająca żądanie modyfikacji wysokości lub czasu trwania renty, wymaga porównania stanu faktycznego ustalonego w chwili orzekania o zasądzeniu renty lub w dacie zawarcia ugody (sądowej lub pozasądowej) w tym przedmiocie oraz stanu z chwili, której dotyczy żądanie zmiany. O zmianie można bowiem mówić jedynie wówczas, gdy nastąpiła ona po wydaniu wyroku zasądzającego rentę lub po zawarciu umowy w tym przedmiocie (zob. uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 18 października 1972 r. – zasada prawna, III PZP 25/72, OSNCP 1973, nr 3, poz. 38, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, Przegląd orzecznictwa, NP 1974, nr 1, s. 77, oraz E. Wengerka, Przegląd orzecznictwa NP 1974, nr 7–8, s. 1053; wyrok SN z dnia 28 listopada 1972 r., III PRN 94/72, OSNCP 1974, nr 2, poz. 22, z omówieniem A. Szpunara i W. Wanatowskiej, Przegląd orzecznictwa NP 1975, nr 2, s. 285, oraz E. Wengerka, Przegląd orzecznictwa, NP 1975, nr 6, s. 876; też wyrok SN z dnia 6 grudnia 2000 r., II UKN 125/00, OSNAPiUS 2002, nr 15, poz. 365).

Sąd dokonał oceny stanu faktycznego ustalonego w chwili orzekania o rencie na przyszłość oraz stanu z chwili, której dotyczy żądanie zmiany wysokości renty. Na podstawie opinii biegłego oraz faktów powszechnie znanych z urzędu, sąd ustalił że w okresie od maja 2019r do września 2023r. zwiększeniu uległy zarówno potencjalnie możliwe do uzyskania miesięczne dochody powoda netto jak i minimalne miesięczne wynagrodzenie za pracę netto – odpowiadające kosztom opieki osób trzecich. Łącznie różnica pomiędzy rentą wypłaconą przez pozwanego zgodnie z wyrokiem SO w Sieradzu a rentą uwzględniającą zmianę minimalnego wynagrodzenia miesięcznego oraz wynagrodzenia możliwego do uzyskania przez powoda za okres od maja 2019r do sierpnia 2023r. wynosi 76.484,32 zł (26.704 zł + 49.780,32 zł). Renta na przyszłość obliczona z uwzględnieniem wskazanych powyżej zmian, poczynając od września 2023r. wynosiłaby 8.340,32 zł miesięcznie (4687,32 zł + 2783 zł + 500 zł + 370 zł). W ocenie sądu będący następstwem procesów inflacyjnych wzrost minimalnego oraz przeciętnego wynagrodzenia za pracę a co za tym idzie wzrost kosztów opieki osób trzecich oraz potencjalnego wynagrodzenia poszkodowanego, mieści się w pojęciu „zmiany stosunków” o którym mowa w art. 907 § 1 kc i uzasadnia żądanie podwyższenia renty.

Co więcej, zgłoszone w pozwie żądanie obejmujące okres od 1 maja 2019r. jest zgodne z Wyrokiem SN z dnia 3 sierpnia 2011r. w sprawie IPK 36/11. Nie sięga bowiem poza datę przedawnienia, datę w której nastąpiła zmiana stosunków i nie wykracza poza datę orzeczenia w którym renta została określona, albowiem określenie wysokości renty nastąpiło w wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu z dnia 19 października 2018r. w sprawie IC 79/15. Rozstrzygnięcie sądu I instancji w zakresie renty na przyszłość (5400 zł miesięcznie) nie zostało bowiem zmienione przez Sąd Apelacyjny w Łodzi, który postępowanie odwoławcze w sprawie IACa 1543/18 zakończył wyrokiem z dnia 24 października 2019r.

Ostatecznie dochodzone przez powoda kwoty tj. 8266,81 zł tytułem renty na przyszłość począwszy od września 2023r. oraz 71.374,72 zł tytułem skapitalizowanej dodatkowej renty za okres od maja 2019r. do sierpnia 2023r. zawierały się w kwotach wyliczonych przez sąd tj. 8.340,32 zł oraz 76.484,32 zł. Sąd pozostawał związany żądaniem pozwu.

Orzekając o odsetkach Sąd miał na względzie przepis art. 481 k.c. w zw. z art. 359 k.c. i dlatego zasądził od pozwanego na rzecz powoda, ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 30.051,96 zł od dnia 21 czerwca 2022r. tj. od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu (k.31) a od kwoty 41.322,76 zł od dnia 9 listopada 2023r. tj. od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa (k.127).

Mając powyższe na względzie sąd w całości uwzględnił powództwo i orzekł jak w pkt1.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że pozwany który przegrał spór w 100 % zobowiązany jest zwrócić w całości poniesione przez powoda koszty procesu w wysokości 11.233 zł na którą to sumę złożyły się: uiszczona opłata od pozwu – 5816 zł, opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa – 17 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie adwokata w wysokości 5.400 złotych. Wynagrodzenie zostało ono ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokacie, w brzmieniu obowiązującym w dacie wytoczenia powództwa. Ponadto stosownie do art. 98 § 1 1 k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

O kosztach należnych Skarbowi Państwa w łącznej wysokości 4078,15 zł tymczasowo pokrytych z sum budżetowych, na które złożyła się opłata od rozszerzonego powództwa (2711 zł) oraz wydatki na opinię biegłego w kwocie 1367,15 zł (k.82,112), Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i . obciążył nimi pozwanego jako stronę przegrywającą spór w całości.