Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2023 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1), Ż. K., małoletniego O. H. reprezentowanego w procesie przez przedstawicielkę ustawową Ż. K.

przeciwko G. Z.

o ochronę dóbr osobistych i zadośćuczynienie

1.  nakazuje pozwanej gminie Z., w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku, usunięcie skutków naruszenia dóbr osobistych powodów K. K. (1), Ż. K. i O. H. poprzez opublikowanie na stronie internetowej pozwanej G. Z. - http.//(...).pl przez okres 1 ( jednego) miesiąca w dziale „ aktualności” przypiętego postu ( tj. widocznego przez wskazany czas jako pierwszy post w dziale aktualności) oświadczenia o treści: „ G. Z. przeprasza O. H., Ż. K. i K. K. (1) za naruszenie ich dóbr osobistych w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie ich danych osobowych osobom nieuprawnionym ”,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala.

Sygn. akt I C 209/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 czerwca 2021 r. (data wpływu) pełnomocnik powodów: O. H., Ż. K. oraz K. K. (1) wniósł przeciwko pozwanej G. Z. o zasądzenie:

a)  15.000 zł na rzecz O. H. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie przez Szkołę Podstawową w Z. danych osobowych O. H. zawartych w dokumentacji szkolnej Szkoły Podstawowej w Z. dla celów prywatnych T. J.;

b)  15.000 zł na rzecz O. H. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie danych osobowych O. H. w wyniku przekazania przez Szkołę Podstawową w Z. osobie nieuprawnionej – pracownikowi gospodarczemu E. K. – informacji, że K. K. (1) wezwała do Szkoły Policję w związku z incydentem dotyczącym małoletniego O. H.;

c)  15.000 zł na rzecz Ż. K. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie przez Szkołę Podstawową w Z. danych osobowych Ż. K. zawartych w dokumentacji szkolnej Szkoły Podstawowej w Z. dla celów prywatnych T. J.;

d)  15.000 zł na rzecz K. K. (1) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie przez Szkołę Podstawową w Z. danych osobowych K. K. (1) zawartych w dokumentacji szkolnej Szkoły Podstawowej w Z. dla celów prywatnych T. J.;

e)  15.000 zł na rzecz K. K. (1) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 grudnia 2020 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z naruszeniem dobra osobistego w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie danych osobowych K. K. (1) w wyniku przekazania przez Szkołę Podstawową w Z. osobie nieuprawnionej – pracownikowi gospodarczemu E. K. – informacji, że K. K. (1) wezwała do Szkoły Policję w związku z incydentem dotyczącym małoletniego O. H..

Ponadto, strona powodowa wniosła o zobowiązanie pozwanej G. Z. do opublikowania na swoje stronie internetowej na okres 1 miesiąca w dziale aktualności przypiętego postu (tj. widocznego przez wskazany czas jako pierwszy post w dziale aktualności), stanowiącego oświadczenie następującej treści: „G. Z. przeprasza O. H., Ż. K. oraz K. K. (1) za naruszenie ich dóbr osobistych w postaci prawa do prywatności poprzez udostępnienie ich danych osobowych osobom nieuprawnionym”. Wniosła również o zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pozwana G. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

E. K. w dniu 7 września 2018 r. zeznawała w charakterze świadka przed Sądem Okręgowym w Sieradzu w sprawie o sygn. akt I C 407/17. Sprawa została wytoczona przez K. G. Z. o zadośćuczynienie za krzywdę związaną z naruszeniem prawa do prywatności poprzez publikacje na stronie internetowej G. Z. jej danych osobowych oraz ujawnieniu jej danych osobowych wraz z informacją o stanie majątkowym i przebytych chorobach osobie nieuprawnionej E. K.. Szkoła Podstawowa w Z. jest jednostką organizacyjną G. Z.. E. K. pracuje jako sprzątaczka w Szkole Podstawowej im. J. P. II w Z.. W przywołanym procesie zeznała m. in., że „Pani Dyrektor [T. J.] mi powiedziała, że powódka [K. K. (1)] dzwoniła do szkoły w sprawie swojego wnuczka. Powódka wiele razy dzwoniła do szkoły i wzywała Policję”. E. K. kiedyś mieszkała w J., w bliskiej odległości od K. K. (1).

(bezsporne; zeznania E. K. k. 163-163v)

K. K. (1) jest babcią powoda O. H.. Opisywana przez E. K. sytuacja miała związek z wizytą K. K. (1) w szkole wnuczka O. H. i wezwania na miejsce Policji. Powódki K. K. (1) i Ż. K. na powyższe naruszenie Szkoły Podstawowej w Z. złożyły skargę do Prezesa (...), który decyzją z dnia 4 grudnia 2020 r. uznał, że przekazane przez Szkołę Podstawową w Z. osobie nieuprawnionej – pracownikowi gospodarczemu E. K. – informacji, że K. K. (1) wezwała do szkoły Policję w związku z incydentem dotyczącym małoletniego O. H. stanowi naruszenie art. 5 ust. 1 lit. b (...) i w związku z tym udzielił szkole upomnienia. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji Prezes (...) wskazał m. in., że przekazanie E. K. danych osobowych O. H. i K. K. (1) w powyższym zakresie nie było adekwatne z wykonywaniem polecenia służbowego w postaci wpuszczenia do budynku szkoły funkcjonariuszy Policji. Wystarczyłoby bowiem poinformowanie E. K., iż szkoła spodziewa się wizyty policjantów, bez informacji o danych osobowych O. H. i K. K. (1), a także kontekstu wezwania funkcjonariuszy. W pozostałym zakresie Prezes (...) umorzył postępowanie (pkt 3. decyzji) jednakże punkt ten został uchylony Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 19 listopada 2021 r., oddalając przy tym skargę Dyrektora Szkoły Podstawowej na powyższą decyzję

(skarga Ż. K. i K. K. (1) z dnia 22 maja 2019 r. do (...) k. 13-14v; decyzja Prezesa (...) z dnia 4 grudnia 2020 r. k. 15-17v; wyrok WSA z 19 listopada 2021 r. k. 150)

Pozwem z dnia 3 grudnia 2019 r. Ż. K. oraz K. K. (1) wystąpiły do Sądu Okręgowego w Sieradzu przeciwko T. J. o zapłatę zadośćuczynienia, gdzie sprawa toczyła się pod sygn. akt I C 127/20.

W odpowiedzi na pozew, T. J. załączyła dokumentację Szkoły Podstawowej w Z. dotyczącą O. H. oraz Ż. i K. K. (1), w tym m. in. korespondencję prowadzoną przez Szkołę z Ż. K., K. K. (1) i innymi instytucjami, protokoły zebrań rady pedagogicznej, notatki służbowe nauczycieli, opnie o O. H., płytę DVD z monitoringiem szkolnym na której był uwidaczniany O. H., Ż. H. i K. K. (1).

T. J. była Dyrektorką Szkoły Podstawowej w Z.. W czerwcu 2019 roku zakończyła swój stosunek pracy ze względu na przejście na emeryturę, zaś w kwietniu 2021 roku zmarła. O. H. przestał być uczniem Szkoły Podstawowej w Z. od 1 września 2018 roku.

(bezsporne)

Powódki na powyższe naruszenie Szkoły Podstawowej w Z. złożyły skargę do Prezesa (...). Prezes (...) decyzjami z dnia 22 kwietnia 2021 r. uznał, że udostępnienie przez Szkołę danych osobowych powodów zawartych w dokumentacji Szkoły Podstawowej w Z. do celów prywatnych T. J. stanowi naruszenie art. 6 ust. 1 i art. 5 ust. 1 lit. b (...) i w związku z tym udzielił Szkole upomnienia. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji Prezes (...) wskazał m. in., że wykorzystywanie dokumentacji szkolnej przez T. J. do celów prywatnych, tj. do sprawy sądowej, bez wykorzystania przewidywanej do tego prawem drogi doprowadziło do naruszenia przez szkołę art. 6 ust. 1 i art. 5 ust. 1 lit. b (...). Prezes (...) podkreślił, że zgodnie z art. 24 w zw. z art. 4 ust. 7 (...) za nieprawidłowości dotyczące przetwarzania danych osobowych w związku z wykonywaniem zadań przez pracowników administratora danych osobowych odpowiada sam administrator, czyli Szkoła. Decyzje te nie są prawomocne.

(skargi Ż. K. i K. K. (1) z dnia 16 grudnia 2020 r. do (...) k. 22-23v; decyzje Prezesa (...) z dnia 22 kwietnia 2021 r. k. 24-29)

Na tle funkcjonowania O. H. w środowisku szkolnym K. i Ż. K. wielokrotnie podejmowały działania skutkujące interwencjami Policji. Działania te miały miejsce również na terenie szkoły, w obecności osób trzeci (dzieci oraz kadry pedagogicznej). Nie jest wiadome, w jaki sposób Terasa (...) niebędąca w czasie składania odpowiedzi na pozew znalazła się w posiadaniu dokumentacji dotyczącej O. H. oraz Ż. i K. K. (1).

(notatki policyjne k. 84-98v; zeznania świadka K. N. z dnia 23 grudnia 2021 r., nagr. 00:05:36-00:27:25 k. 110v-111)

K. K. (1) pracowała niegdyś w jednej szkole z E. K. jako sprzątaczka. Powódka K. K. (1) dopatrywała się w negatywnych zachowaniach dzieci względem jej wnuka zachowań E. K.. Siostrzenica E. K. chodziła bowiem z O. H. do szkoły. K. K. (1) nie miała dobrych relacji również z T. J.. K. K. (1) wiąże nieuprzejme zachowania innych ludzi – rodziców dzieci ze Szkoły Podstawowej w Z. – z naruszeniem ochrony jej danych osobowych. Zdaniem K. K. (1) społeczność lokalna w której funkcjonują powodowie może być źle nastawiona w stosunku do niej, O. H. i Ż. K. z powodu wzywania przez K. K. Policji do Szkoły. Postrzeganie rodziny K. jako osób konfliktowych, donoszących na Policję K. K. (1) wiązała z naruszeniem ochrony danych osobowych. Również Ż. K. wiązała niepochlebne komentarze pod adresem jej oraz O. H. z faktem naruszenia danych osobowych powodów i rzekomego ujawnienia przez E. K. swojej siostrzenicy okoliczności wezwania Policji przez K. K. (1).

(zeznania powódki K. K. (1) z 03 października 2022 r., nagr. 00:07:30-00:54:13 k. 182v-183v; zeznania powódki Ż. K. z 19 stycznia 2023 r., nagr. 00:05:00-00:31:09 k. 209-210)

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci zeznań świadków, zeznań powodów oraz dokumentów urzędowych zgromadzonych w aktach sprawy. W istocie stan faktyczny w niniejszej sprawie, zwłaszcza w zakresie odpowiedzialności pozwanej G. za naruszenie ochrony danych osobowych przez Szkołę Podstawową w Z., jest zasadniczo bezsporny. Również działania które strona powodowa wykazała jako źródło naruszenia ich dóbr osobistych – poinformowanie E. K. o wezwaniu Policji przez K. K. (1), oraz fakt posiadania dokumentacji zawierającej dane osobowe powodów przez byłą Dyrektor Szkoły Podstawowej – T. K. wynikają z samych czynności E. K. i T. J. w procesie toczącym się przed Sądem Okręgowym w Sieradzu, które nie były kwestionowane przez stronę pozwaną.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie cywilnym może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zgodnie zaś z art. 24 § 2 k.c. jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

Przesłankami do ochrony dóbr osobistych są zatem: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra oraz bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Pierwsze dwie przesłanki musi udowodnić powód dochodzący ochrony, co do trzeciej ustawa ustanawia domniemanie bezprawności.

W niniejszej sprawie strona powodowa wskazywała jako naruszone przez działanie pozwanego dobra osobiste w postaci prawa do prywatności. Dobro osobiste w postaci prawa do prywatności bez wątpienia stanowi dobro osobiste chronione przez przepisy rangi konstytucyjnej. Zgodnie bowiem z art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. De facto cały system prawnej ochrony danych osobowych, na czele z (...), ma swoje źródło w idei ochrony prawa do prywatności i poszanowania życia rodzinnego. Nie ulega więc wątpliwości, że naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych będzie w kapitalnej większości przypadków skutkowało naruszeniem dóbr osobistych.

Zgodnie z art. 97 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych, ustalenia prawomocnej decyzji Prezesa Urzędu o stwierdzeniu naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych lub prawomocnego wyroku wydanego w wyniku wniesienia skargi, o której mowa w art. 145a § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wiążą sąd w postępowaniu o naprawienie szkody wyrządzonej przez naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych co do stwierdzenia naruszenia tych przepisów. Zgodnie z treścią tego przepisu jedynie więc ustalenia decyzji prawomocnej wiążą sąd co do stwierdzenia naruszenia. W tym miejscu należy jednak zauważyć, że strona powodowa nie wykazała prawomocności decyzji administracyjnych, które miałyby w sposób niebudzący wątpliwości wskazywać na naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych przez Szkołę. Z przedłożonych do sprawy kserokopii wynika, że ostateczne decyzje Prezesa (...) zostały zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego i nie jest wiadomym, czy postępowanie to zostało prawomocnie zakończone. Tymczasem zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Strona pozwana zaprzeczyła, jakoby decyzja ta była prawomocna, a strona powodowa nie przedstawiła na tę okoliczność żadnego dowodu. Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie był zatem związany rozstrzygnięciem Prezesa (...) w myśl art. 97 ustawy o ochronie danych osobowych. Nie stanowiło to jednakże przeszkody do poczynienia w tym zakresie samodzielnych ustaleń przez sąd cywilny, tym bardziej, że dwa naruszenia na które powołuje się strona powodowa zostały wykazane innymi dowodami. Sama E. K. przed Sądem Okręgowym w Sieradzu wskazała na ten fakt, tak jak sama T. J. do Sądu Okręgowego w Sieradzu dołączyła dokumenty co do których posiadania nie była uprawniona.

Sąd nie miał zatem wątpliwości, że do doszło do naruszeń zasad ochrony danych osobowych poprzez poinformowanie przez dyrektor Szkoły Podstawowej w Z. E. K. o planowanym przyjeździe Policji i przyczynach tego przyjazdu. Nie ulega wątpliwości bowiem, że w danych okolicznościach poinformowanie E. K. – szkolnej sprzątaczki – powodach i osobie wzywającej Policję nie było niezbędne do wykonywania obowiązków służbowych przez E. K. i stanowiło naruszenie art. 5 ust. 1 lit. b (...). Z pewnością działanie to miało również charakter bezprawny.

Ponadto, zgodnie z art. 24 (...) na administratorze danych osobowych (w tym wypadku – Szkole Podstawowej w Z.) ciąży zapewnienie zgodności z prawem operacji przetwarzania danych osobowych, a tym samym sprawowanie kontroli nad tym jakie dane, kiedy i komu są udostępniane. Wiąże się to również z obowiązkiem administratora do dokładania szczególnej staranności w celu ochrony interesów osób, których dane dotyczą. Ponadto należy wskazać, że na administratorze, zgodnie z art. 5 ust. 1 (...) spoczywa obowiązek dołożenia szczególnej staranności w celu ochrony interesów osób, których dane dotyczą, a w szczególności obowiązek zapewnienia, aby dane te były zbierane dla oznaczonych, zgodnych z prawem celów i nie były poddawane dalszemu przetwarzaniu niezgodnemu z tymi celami (art. 5 ust. 1 lit. b (...)). Z materiału dowodowego wynika, że T. J. przed śmiercią podjęła obronę w procesie, w którym występowała jako pozwana, składając w odpowiedzi na pozew dokumenty zawierające dane osobowe, które wprawdzie mogła przetwarzać szkoła do realizacji swoich celów, lecz nie sama T. J.. Tymczasem sama T. J. lub ktoś odpowiedzialny za archiwizację tychże danych w Szkole Podstawowej w Z. samowolnie zdecydował o udostępnieniu na rzecz Sądu dokumentów zawierających dane osobowe powodów. Sąd Okręgowy nie neguje wprawdzie prawa i potrzeby T. J. do obrony swoich interesów w procesie, jednakże czynności te powinny odbywać się z zachowaniem zasad wynikających z przepisów o ochronie danych osobowych. W niniejszej sprawie doszło do wykorzystania danych powodów niegodnie z celem, dla którego dane zostały pozyskane przez Szkołę. T. J. miała dostęp do tychże dokumentów z uwagi na wykonywane obowiązki służbowe jako Dyrektor Szkoły, tymczasem wykorzystała je do celów osobistych, co naruszało przepisy o ochronie danych osobowych. Powyższe oznacza, że w analizowanym przypadku doszło również do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 5 ust. 1 lit. b (...), ponieważ T. J. dokonała zmiany celu przetwarzania danych osobowych powodów, pozyskując je w związku z wykonywaniem czynności służbowych, a następnie wykorzystując ww. dane w celach osobistych. Nie ulega więc wątpliwości, że również i to naruszenie dóbr osobistych miało charakter bezprawny.

Podmiotem przetwarzającym dane osobowe powodów była Szkoła Podstawowa w Z. i to jej działania skutkowały naruszeniem przepisów o ochronie danych osobowych. Szkoła ta jest jednostką organizacyjną G. Z.. Zgodnie zaś z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. - Prawo oświatowe, organ prowadzący szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność. Dlatego to pozwana G. Z. odpowiada za działalność Szkoły w zakresie, w jakim naruszyła ona przepisy o ochronie danych osobowych.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie bez wątpienia dał podstawy do ustalenia, że zarówno Ż. K. jak i K. K. (1) są osobami, które - zwłaszcza w ostatnich latach uczęszczania O. H. do Szkoły Podstawowej w Z. - często kontaktowały się ze szkołą, sygnalizując jej swoje obawy o niewłaściwe sprawowanie opieki nad O. H. w czasie przebywania w placówce. Działania te również skutkowały częstymi interwencjami Policji, która była obecna w szkole także wtedy, gdy na jej obszarze przebywały inne dzieci, grono pedagogiczne oraz inni rodzice. W ocenie Sądu ma to znaczenie o tyle, że wiązanie przez stronę powodową dwóch przytoczonych naruszeń z opinią, jaka wytworzyła się wśród uczniów Szkoły oraz społeczności lokalnej o rodzinie K., jest wielce nieuzasadnione.

K. K. (1) i Ż. K. inicjowały wiele postępowań, również przed Sądem Okręgowym w Sieradzu, zarzucając różnym osobom niewłaściwe postępowanie. W małej społeczności lokalnej w jakiej funkcjonują powodowie, rzeczą normalną jest, że informacje tego typu szybko się rozchodzą. Nawet przeciętny uczeń szkoły podstawowej jest w stanie powiązać częste wizyty babci w szkole oraz – w ślad za nimi – przybycie policjantów, z nieustającymi zastrzeżeniami artykułowanymi przez Ż. i K. K. (1) pod adresem szkoły. Innymi słowy, nawet jeśli rzeczywiście nieuprzejme zachowania dzieci względem O. H., oraz rodziców innych dzieci względem K. K. (1) i Ż. K. miały miejsce, to nie oznacza to jeszcze, że zachowania te są skutkiem dwóch opisanych pozwem naruszeń. Nieuprawnione jest przyjęcie, że powodowie ponieśli jakąś konkretną szkodę ( ergo: krzywdę), taką jak konieczność przepisania dziecka do innej szkoły, stres, strach przed rodzicami innych uczniów Szkoły Podstawowej w Z., czy konieczność wizyt u psychologa. Opinia przyległa do powodów może być równie dobrze konsekwencją całokształtu ich działań, w tym wytaczaniu procesów sądowych. Wydaje się więc, że argumentacja strony powodowej zmierzała w stronę wykazywania jedynie ewentualnych, potencjalnych skutków naruszenia dóbr osobistych, nie zaś skutków rzeczywistych. Trudno jednak przyjąć, aby istniał jakikolwiek normalny związek przyczynowo – skutkowy między powyższymi naruszeniami, a okolicznościami, które w ocenie powodów miały stanowić o ich krzywdzie.

Powyższe względy skłoniły Sąd Okręgowy do przyjęcia, że o ile wobec bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powodów konieczne było usunięcie ich skutków poprzez publikację przeprosin, o których orzeczono w punkcie 1. wyroku, o tyle w pozostałym zakresie powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie 2. wyroku. Jak bowiem wspomniano, wiązanie negatywnych relacji powodów ze społecznością lokalną, zdecydowanie wykracza poza następstwa naruszenia dóbr osobistych. Strona powodowa nie wykazała również jakiegokolwiek – nawet szacunkowego – związku pomiędzy dochodzonymi kwotami a owymi naruszeniami. Zgodnie z art. 448 k.p.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. W ocenie Sądu zasądzenie jakiejkolwiek kwoty tytułem zadośćuczynienia prowadziłoby jedynie do wzbogacenia powodów i nie miałoby charakteru kompensacyjnego wobec krzywdy, której – jak już wspomniano – powodowie na skutek stricte naruszenia ich dóbr osobistych tak naprawdę nie doświadczyli. W ocenie Sądu powyższe względy prowadzą do wniosku, iż strona powodowa nie wykazała jakiejkolwiek krzywdy, mającej być zrekompensowaną w drodze żądanej kwoty pieniężnej. Z tych względów, orzeczono jak w punkcie 2. wyroku.