Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2020 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa G. B.

przeciwko I. P. (1), R. M. (1), G. D. (1), J. G. (1)

przy udziale interwenienta ubocznego Towarzystwa (...) SA z siedzibą w W.

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo

2.  nie obciąża powódki G. B. kosztami procesu należnymi stronom pozwanym i interwenientowi,

3.  zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu na rzecz adwokata M. S. kwotę 4.428,00 ( cztery tysiące czterysta dwadzieścia osiem ) złotych brutto tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Sygn. akt I C 284/18

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2018 r. powódka G. B. wniosła do Sądu Okręgowego w Sieradzu pozew przeciwko pozwanym I. P. (1), R. M. (2), G. D. (1) i J. G. (1) o zapłatę solidarnie na jej rzecz kwoty 100.000,00 zł tytułem odszkodowania za narażenie jej na utratę życia.

Pozwani, poprzez swoich pełnomocników, w złożonych do akt sprawy odpowiedziach na pozew, wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje stanowisko zaprzeczyli wszelkim twierdzeniom powódki, kwestionując powództwo co do zasady jak i co do wysokości.

Pismem procesowym z dnia 5 marca 20109r. pełnomocnik powódki wskazał, że podstawą prawną żądań powódki są przepisy art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 k.c. ( pismo k. 122).

Pismem złożonym do akt sprawy w dniu 10 czerwca 2019 r. Towarzystwo (...) SA z siedzibą w W. wstąpiło do procesu w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanego J. G. (1) ( pismo k.153).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 23 kwietnia 2018r. powódka, zgłosiła się do prywatnego gabinetu lekarza I. P. (1) w B., ponieważ w swoim przekonaniu, po otrzymaniu we śnie wiadomości od siły nadprzyrodzonej, w dniu 25 marca 2018 r. przeszła zawał serca, nie miała jednak na tę okoliczność żadnej dokumentacji medycznej. W opisie dolegliwości opisywanych lekarzowi wskazywała na bóle głowy, pleców, klatki piersiowej i kołatanie serca, głównie po zdenerwowaniu i bez związku z wysiłkiem. W trakcie wizyty lekarz zbadała pacjentkę i stwierdziła przyspieszony rytm serca oraz bezładną rozmowę z chorą i zaburzenia urojeniowe. ( opinia biegłej internisty – opis porady internistycznej k. 147 v., 148).

W następstwie tej wizyty powódka zarejestrowała się w Przychodni Lekarza POZ w B. wybierają na lekarza rodzinnego pozwaną I. P. (1). Na wizycie lekarskiej w dniu 16 marca 2018r. powódka została skierowana na badania, laboratoryjne, specjalistyczne EKG i ukg. oraz przepisano jej leki nadciśnieniowe. W dniu 19 czerwca 2018r. powódka zgłosiła się do pozwanej z wynikami zleconych badań, które, w większości, okazały się prawidłowe poza badaniem glikemii na czczo co skutkowało rozpoznaniem cukrzycy u powódki. ( opinia biegłej internisty – opis porady internistycznej op. cit.).

Pozwana R. M. (2) jest specjalistką diagnostyki laboratoryjnej i jej związek z powódką polegał tylko na tym, że jako laborant wykonywała badania laboratoryjne zlecone w diagnozowaniu powódki. Pozwana R. M. nie brała udziału leczeniu powódki. ( opinia biegłej internisty op. cit.).

Pozwana G. D. (1) jest lekarzem – specjalistą kardiologiem i wykonała w dniu 16 czerwca 2018r. zlecone powódce przez pozwaną I. P. badanie ukg. Pozwana G. D. (1) poza wykonanym badaniem, nie uczestniczyła w leczeniu powódki ( opinia biegłej internisty op. cit.).

Pozwany J. G. (1) jest lekarzem – specjalistą ortopedą prowadzącym prywatną praktykę w G.. Powódka jest jego pacjentką od 2003 r. Leczy się na bóle kończyn dolnych i kolan. U pacjentki w 2003r. zdiagnozowano nerwobóle kończyn dolnych i od tego czasu regularnie do 2018 r. była leczona lekami przeciwzapalnymi i rozkurczowymi, a w sierpniu 2018r. otrzymała zastrzyk sterydowy, po którym bóle pleców nie ustąpiły. ( opinia biegłego kardiologa k. 227 -230 ).

Czynności medyczne podejmowane przez pozwanego J. G. (1) w stosunku do powódki pozostają bez związku z czynnościami medycznymi w stosunku do powódki podejmowanymi przez pozostałe pozwane. ( bezsporne).

Powódka od 1996 r. leczy się psychiatrycznie. Wielokrotnie była leczona w Wojewódzkim Szpitalu (...) w W.. U powódki zdiagnozowano uporczywe zaburzenia urojeniowe i schizofrenię paranoidalną. ( opinia biegłej internisty op. cit.).

W toku postępowania Sąd przeprowadził dowody z opinii biegłych sądowych z zakresu interny, kardiologii i ortopedii.

Biegła internista w treści swojej opinii wskazała, że w odniesieniu do pozwanych I. P. i G. D. nie znajduje błędów co do prawidłowej diagnozy i zalecenia prawidłowej terapii. Terapia nie miała wpływu na pogorszenie stanu zdrowia powódki, nie spowodowała u niej uszczerbku na zdrowiu i w jej wyniku powódka nie doznała cierpień fizycznych i psychicznych. Rozpoznane u powódki nadciśnienie tętnicze o niewiele podwyższonych wartościach wymagało monoterapii jednym lekiem, a nieprawidłowy poziom glikemii na czczo wymagał kontroli cukru w domu. W opinii bieglej to choroba psychiczna powódki miała wpływ na przygotowanie pozwu w stosunku do lekarzy, którzy ją leczyli i których postępowanie było zgodne z wiedzą medyczną. Biegła przyjęła, że to objawy urojeniowe towarzyszące leczonej od lat schizofrenii na pewno były powodem złożenia pozwu i żądania odszkodowawczego. ( dowód: opinia biegłego internisty k. 146 – 149).

Biegły z zakresu kardiologii w treści swojej opinii wskazał, że pozwana I. P. ustaliła prawidłowe rozpoznanie i działając w ramach swoich kompetencji tj. lekarza POZ podjęła prawidłowe działania diagnostyczne i zastosowała prawidłowe leczenie. Biegły podkreślił, że w wykonanych kilkakrotnie u powódki badaniach przedmiotowych oraz badaniach EKG i echokardiograficznym nie stwierdzono żadnych cech mogących świadczyć o przebytym przez powódkę zawale serca czy nawet współistnieniu choroby niedokrwiennej serca. W diagnozowaniu powódki stwierdzono nadciśnienie tętnicze i cechy cukrzycy. W odniesieniu do obu tych schorzeń podjęto odpowiednie do rozpoznania i nasilenia choroby leczenie. ( dowód: opinia biegłego kardiologa 192 – 195).

Biegły z zakresu ortopedii w treści swojej opinii podał, że po wielokrotnych próbach kontaktu z powódką od marca do maja 2020 r. powódka w dniu 25 maja 2020r. telefonicznie mu oświadczyła, że w rozmowie z wyznaczonym jej adwokatem M. S. odmówiła stawiennictwa na wyznaczone jej przez niego badanie. W treści opinii biegły przywołał historię leczenia powódki przez pozwanego J. G., z której wynika, że powódka jest jego pacjentką od 2003 r. Leczona jest na bóle kończyn dolnych i kolan. U pacjentki w 2003r. zdiagnozowano nerwobóle kończyn dolnych i od tego czasu regularnie do 2018 r. była leczona lekami przeciwzapalnymi i rozkurczowymi, a w sierpniu 2018r. otrzymała zastrzyk sterydowy, po którym bóle pleców nie ustąpiły. W opinii biegłego bez badania powódki nie jest w stanie wnioskować co do prowadzonego leczenia i diagnostyki z punktu widzenia jego specjalności. ( dowód: opinia biegłego ortopedy k. 184 -185 v.).

W dniu 25 maja 2020r. nastąpiło odwieszenie terminów w czynnościach sądowych zawieszonych z powodu staniu pandemii i termin badania powódki przez biegłego ortopedę byłby wyznaczony po tej dacie . ( bezsporne).

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na dokumentach przedłożonych do akt obrazujących stan chorobowy powódki i proces jej leczenia w zakresie objętym pozwem. Podstawą ustaleń faktycznych były także opinie biegłych powołanych w sprawie. Opinie przez nich sporządzone Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Treść tych opinii oparta została na dostępnej dokumentacji medycznej przy czym sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy i doświadczenia. Nie dostrzeżono przy tym żadnych czynników osłabiających zaufanie do wiedzy biegłych i ich bezstronności, ani żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego po przeprowadzeniu badania w miejscu zamieszkania powódki. Zważyć należy, że powódka ma 63 lata i poza stwierdzoną choroba psychiczną nie ma problemów z samodzielnym poruszaniem i codziennym funkcjonowaniem. Nie jest także ubezwłasnowolniona częściowo. Podnieść przy tym należy, że powódce jako stronie zwolnionej od kosztów sądowych przysługiwał zwrot kosztow związanych z dojazdem na badanie do biegłego. W dacie gdy badanie miało być wyznaczone przywrócono działanie komunikacji publicznej po pandemii. Powódka mieszka w bliskiej odległości od S., z którego jest dogodna komunikacja kolejowa do P.. W tym miejscu można przywołać orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie sygn. akt III AUa 350/11, wydane wprawdzie w zakresie prawa pracy, ale mające również odniesienie ogólne co do zwrotu kosztów strony w postępowaniu cywilnym, w który stwierdzono, że „ zgodnie z art. 96 pkt 4 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych strona wnosząca odwołanie do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych jest zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych. Przepis art. 2 ust. l w/w ustawy stanowi, że koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki (art. 5 ust. 1). Koszt dojazdu strony do sądu i na badanie lekarskie jest więc wydatkiem, związanym z nakazanym stawiennictwem w sądzie, który podlega zwrotowi. Z treści art. 91 oraz 85 ww. ustawy wynika, że stronie należności przyznaje się w wysokości przewidzianej dla świadków oraz że świadkowi przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu..." W takich okolicznościach powódka reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, która oświadczyła biegłem, że po konsultacji z pełnomocnikiem odmawia stawiennictwa na badania musi się liczyć z negatywnymi dla siebie konsekwencjami takiej odmowy. Strona powodowa w żaden sposób nie udowodniła by stan fizyczny lub psychiczny uniemożliwiał jej stawiennictwo na badaniu u biegłego lub uzasadniałby badanie w jej miejscu zamieszkania. Stan finansowy powódki zwolnionej od kosztów sądowych, jak to wyżej wykazano był postawą zwrotu powódce poniesionych kosztow dojazdu, uznać zatem należy, że odmowa stawiennictwa na badaniu była nieuzasadniona i zawiniona przez samą powódkę. Żaden przepis prawa, nie wskazuje, że to strona określa miejsce czynności biegłych lekarzy, zatem wniosek pełnomocnika powódki o powołanie innego biegłego ortopedy podlegał oddaleniu. Podnieść należy, że jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia z dnia 16 stycznia 2014 r. IV CSK 219/13 (Lex nr 140980) jedynie w sytuacji, gdy według oceny sądu opinia biegłego opiera się na błędnych założeniach metodologicznych, sprzecznych z mającymi zastosowanie do jej wydania przepisami prawa, niekompletnych bądź wadliwych założeniach faktycznych, jest niespójna, bądź zawiera błędy logiczne, względnie zawiera niepoddające się ocenie wnioski, co prowadzi do konkluzji, że opinia ta jest nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd powinien dopuścić dowód z opinii innego biegłego. Taka sytuacja nie występuje w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Opinia biegłego podlega, jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC z 2001 r. Nr 4, poz. 64). Wiadomości specjalne mogą wynikać zarówno z przygotowania teoretycznego, jak i wykonywanej w danej dziedzinie pracy i nabytych stąd umiejętności oceny występujących tam zagadnień. Brak było podstaw do sporządzania przez biegłych opinii uzupełniających skoro opinie biegłych internisty i kardiologa były jednoznaczne i wyczerpujące, a badaniu biegłego ortopedy powódka bezzasadnie sama odmówiła w porozumieniu ze swoim pełnomocnikiem.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powódki bowiem prowadzenie tego dowodu, poza przypadkami wyraźnie wskazanymi w ustawie np. sprawami rozwodowymi nie ma charakteru obligatoryjnego, nadto w sprawie nie zaistniały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stanowiący podstawę prawna pozwu art. 444 § 1 k.c. przewiduje m.in., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych.

W świetle powołanych powyżej przepisów dla powstania odpowiedzialności pozwanych konieczne jest powstanie łącznie następujących przesłanek: winy, w tym przypadku lekarzy podczas prowadzonego leczenia i badania diagnostycznego oraz laboranta przy wykonywaniu badań zleconych przez lekarza, szkody, jakiej miałaby doznać powódka wskutek działania lub zaniechania lekarza i w końcu istnienie normalnego (adekwatnego) związku przyczynowego pomiędzy winą, a szkodą. Brak któregokolwiek z tych elementów skutkuje brakiem odpowiedzialności pozwanych.

Stosownie do treści art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie, z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. W związku z tym obowiązkiem ich jest nie tylko przedstawianie twierdzeń i wskazywanie dowodów na ich poparcie, ale również dołożenie należytej staranności, by przeprowadzenie dowodów całkowicie od nich zależnych, było w ogóle możliwe. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. na powódce spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69, OSNC 1970, nr 9, poz. 147; z dnia 20 kwietnia 1982 r., I CR 79/82, niepubl.; z dnia 19 listopada 1997 r., I PKN 375/97, OSNP 1998, nr 18, poz. 537; z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 390/98, OSNC 1999, nr 12, poz. 217 ), a na stronach pozwanych obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających ich wniosek o oddalenie powództwa. O tym, co strona powinna udowodnić w konkretnym procesie decydują przede wszystkim: przedmiot sporu, prawo materialne regulujące określone stosunki prawne i prawo procesowe normujące zasady postępowania dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2009r., IV CSK 71/09, OSP 2014, nr 3, poz. 3 ). Uwzględniając treść art. 6 k.c. powódkę dochodzącą od pozwanych odszkodowania obciążał ciężar wykazania szkody wynikłej z ich działania. Tymczasem powódka pozostała bierna i poza lakonicznym żądaniem pozwu i jego uzasadnieniem nie wskazała na żadne dowody, które stanowiłyby o zasadności jej pozwu, nie podała także żadnych wyliczeń dochodzonej kwoty ani sposobu wyliczenia odszkodowania. W tych okolicznościach, wobec braku inicjatywy dowodowej, powódka nie dała Sądowi możliwości weryfikacji jej żądań, a brak było podstaw prawnych do działania Sądu z urzędu. Rzeczą sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia wyjaśnień lub twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a udowodnienie faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) obciąża stronę, która z faktów tych wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne (art. 6 k.c.). - tak Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 r. I PKN 887/00, LEX nr 1171154.

W świetle powyższego przyjąć należy, że nie zostały udowodnione okoliczności, które miałyby przemawiać za zasadnością roszczeń powódki. W sprawie zostały przeprowadzone opinie biegłych sądowych, którzy przeanalizowali szczegółową dokumentację medyczną powódki oraz posługując się swoją wiedzą i doświadczeniem medycznym, zgodnie i jednoznacznie wskazali, że w czynnościach pozwanych nie doszło do uchybień. Podnieść należy, że biegli internista i biegły kardiolog wyraźnie wskazali, na to, że to choroba psychiczna na jaką cierpi powódka i związane z nią objawy urojeniowe były podstawą wytoczenia powództwa. Pozwana R. M. tak naprawdę nie ma związku czynnościami związanymi z wizytą powódki u lekarza I. P. w kwietniu 2018r. bowiem jest laborantem, nie ma żadnego związku z pozostałymi stronami niniejszego postępowania, a jej czynności ograniczyły się jedynie do wykonania badan laboratoryjnych jakie powódce zleciła pozwana I. P.. Powódka w żaden nawet najprostszy sposób nie uzasadniła dlaczego pozwała tę kobietę i na czym miało polegać narażenie zdrowia powódki przez czynności pozwanej R. M.. Podnieść należy, że ta pozwana miała jedynie kontakt z materiałem pobranym do badań, badania przeprowadziła w oparciu o procedury obowiązujące w laboratorium i sporządziła pisemny wydruk wyników badań. Podobnie należy potraktować zarzuty powódki względem lekarza G. D., której kontakt z powódką ograniczył się jedynie do wykonania powódce badania ukg zleconego powódce przez lekarza I. P.. Podobnie jak w odniesieniu do pozwanej R. M. powódka w żaden sposób nie wskazała czym zawinić miała pozwana G. D. względem powódki w zakresie staniu jej zdrowia przeprowadzając badanie. Powódka ograniczyła się tylko do suchego stwierdzenia w pozwie, że ta pozwana wykonała badanie i w toku procesu w związku z nim nie wywiodła żadnych wniosków dowodowych. Odnośnie pozwanej I. P. – jak to wskazali biegli jej czynności jako lekarza podejmującego czynności w związku z dolegliwościami zgłaszanymi przez powódkę były bez zarzutu i zgodne z wszelkimi standardami medycznymi. Podkreślić należy, że ta pozwana nie zlekceważyła dolegliwości podawanych przez powódkę związanych z rzekomo przebytym przez nią miesiąc wcześniej zawałem serca mimo, że powódka powiedziała jej w trakcie wywiadu lekarskiego, że o tym zawale dowiedziała się we śnie od Pana Boga. Pozwana zleciła wszystkie wymagane badania diagnostyczne, które wykluczyły u powódki przebyty lub istniejący zawał serca. Co do pozwanego J. G. to jego udział w niniejszym procesie pozostaje bez związku z czynnościami wobec powódki pozostałych pozwanych w sprawie. Co do niego zarzut powódki sprowadza się do tego, że podczas wizyty lekarskiej w jego gabinecie w sierpniu 2018r. dostała zastrzyk sterydowy, po którym dalej bolały ją nogi i plecy. Jak to już podnoszono w treści uzasadnienie powódka w sposób nieuprawniony odmówiła poddaniu badaniu lekarskiemu biegłego ortopedy, który w związku z tym nie był w stanie wydać opinii co do prawidłowości leczenia powódki. Podnieść jednak należy, ze przedmiotem pozwu jest wizyta z sierpnia 2018r. w gabinecie pozwanego J. G. i tylko ona może podlegać ocenie w niniejszym procesie. W tym zakresie dla oceny żądania powódki, w ocenie sądu wystarczający jest materiał dowodowy zebrany w sprawie nawet bez jednoznacznej opinii biegłego. Powódka od 15 lat przed wizytą wskazaną w pozwie leczyła się u pozwanego stale na te same dolegliwości związane z kolanami. Wizyta objęta pozwem dotyczyła tych samych dolegliwości oraz bólu mózgu na jaki skarżyła się powódka. Z treści pozwu wynika, że została przyjęta przez pozwanego, który po zbadaniu powódki zlecił jej wykonanie zastrzyku sterydowego, zapisał leki i zlecił przez kolejne pięć dni podawanie innych zastrzyków domięśniowych. Po tej wizycie u pozwanego powódce ustąpił ból mózgu, natomiast dalej skarżyła się na bóle pleców. W pozwie powódka podała, że w związku z utrzymującym się bólem pleców samodzielnie odstąpiła od kuracji zapisanymi jej zastrzykami domięśniowymi oraz sama zrezygnowała z lekarstw i pomocy lekarskiej. Posiłkując się, w szczególności opinią biegłej internisty, która w swojej opinii wskazała, że podłożem pozwu powódki są urojenia na tle choroby psychicznej, na która cierpi powódka przyjąć należy, że także i żądanie w stosunku do pozwanego ma takie podłoże. Powódka w żaden obiektywny sposób nie wskazała w czym upatruje winy pozwanego, jaką szkodę miał jej wyrządzić, na czym obiektywnie polega spowodowanie przez niego rozstroju jej zdrowia, skoro od 15 lat przed wizytą objętą pozwem miała te same problemy zdrowotne.

W opinii sądu ocena powódki względem postępowania wszystkich pozwanych ma charakter całkowicie subiektywny i nie została poparta żadnym dowodem, w szczególności dowodem z opinii biegłych dysponujących przygotowanie zawodowym, fachową wiedzą i doświadczeniem i oceniających zaistniałe okoliczności w sposób obiektywny co skutkowało oddaleniem powództwa.

Sąd nie obciążał powódki kosztami procesu ponieważ jest osobą samotną i obiektywnie posiada ona trudną sytuację finansową co obrazuje złożone przez nią oświadczenie o stanie majątkowym będące podstawą zwolnienia jej od ponoszenia kosztów sądowych, a choroba psychiczna powódki i urojenia na jakie cierpi były podstawą wytoczenia powództwa, którego bezzasadności wskutek tego powódka nie jest w stanie rozeznać.

Powódkę reprezentował w procesie profesjonalny pełnomocnik ustanowiony w sprawie z urzędu co uzasadniało zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej brutto wyliczonej wg stawki od wartości przedmiotu sporu na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.