Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Kinga Śledzińska

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2024 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. F.

przeciwko Szpitalowi Wojewódzkiemu im. (...) S. W. w S.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie

1.  zasądza od pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S. na rzecz powoda S. F. kwotę 50 000,00 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za naruszenie praw pacjenta wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 listopada 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nie obciąża powoda S. F. brakującymi kosztami sądowymi;

4.  zasądza od powoda S. F. na rzecz pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W.
w S. kwotę 7 743,85 zł (siedem tysięcy siedemset czterdzieści trzy złote 85/100) tytułem zwrotu części kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego Szpitala Wojewódzkiego im. (...) S. W. w S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 3 192,10 zł (trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt dwa złote 10/100) tytułem części brakujących kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 287/21

UZASADNIENIE

S. F. wniósł o zasądzenie od Szpitala Wojewódzkiego
im. Prymasa Kardynała S. W. w S. kwoty 350 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od wytoczenia powództwa do dnia zapłaty; ustalenie odpowiedzialności pozwanego za wszelkie konsekwencje mogące pojawić się w przyszłości, które mogą być skutkiem błędu w sztuce medycznej związanej z przeprowadzoną
u powoda operacją; zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 800,00 zł miesięcznie tytułem renty; kwoty 3 792,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia
i rehabilitacji, kwoty 9 900,00 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody oraz kosztów procesu.

Pismem procesowym z 13 grudnia 2021 r. pozwany wniósł o zawiadomienie (...) S.A. z siedzibą w W. o toczącym się postępowaniu oraz wezwanie go do wzięcia udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

(...) S.A. z siedzibą w W. nie zgłosił interwencji ubocznej.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda
na jego rzecz kosztów procesu.

Pismem procesowym z 9 marca 2022 r. pełnomocnik powoda zmodyfikował żądanie pozwu w zakresie renty i wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz renty w wysokości 600,00 zł miesięcznie z tytułu utraconego dochodu oraz zwiększonych potrzeb związanych z terapią i rehabilitacją za okres od 1 września 2021 r. do dnia 8 kwietnia 2024 r.

Pismem procesowy z 10 listopada 2023 r., które zostało złożone
na rozprawie 13 listopada 2023 r., pełnomocnik powoda zmodyfikował żądanie pozwu i wniósł o zasądzenie żądanego zadośćuczynienia na jeszcze innej podstawie prawnej i faktycznej, opierając je także na odpowiedzialności pozwanego za niepoinformowanie powoda o możliwych ryzykach, powikłaniach, w szczególności o możliwości zupełnego i nieodwracalnego uszkodzenia nerwu udowego.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. F. cierpi na chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych - koksartozę. Leczenie polegało na rehabilitacji i zażywaniu leków przeciwbólowych oraz na odbudowie masy w stawie biodrowym. Z tego powodu niezbędne było również wykonanie operacji obu bioder. Prawe biodro zoperowano w 2018 r. Zabieg przeszedł pomyślnie, leczenie pooperacyjne przebiegło prawidłowo, powód powrócił do zdrowia. Rekonwalescencja zajęła mu pół roku, szybko wrócił do pracy, jazdy rowerem i innych codziennych czynności. Protezoplastyka lewego stawu biodrowego została zaplanowana
na 4 listopada 2019 r. Powód podpisał zgodę na operację. Jednak nie zawierała ona informacji o wszystkich możliwych powikłaniach. Lekarz prowadzący - P. K., zatrudniony wówczas w pozwanym szpitalu w ramach kontraktu, przed zabiegiem rozmawiał z powodem, jednak nie udzielił mu wystarczających informacji o powikłaniach, w tym o powikłaniu związanym z uszkodzeniem nerwu udowego. P. K. mając świadomość, iż jest to druga operacja powoda, uznał, że posiada on wszystkie informacje o zabiegu. W przebiegu leczenia pooperacyjnego stwierdzono objawy uszkodzenia nerwu udowego lewego. Wykonano badania EMG, które potwierdziły tę diagnozę. Powód zgłaszał brak możliwości prostowania kończyny dolnej w stawie kolanowym. Negował występowanie bólu kręgosłupa i biodra. Wdrożono leczenie neuroprotekcyjne oraz rehabilitację. W dniu 12 listopada 2019 r. powód został wypisany z Oddziału (...) Urazowo-Ortopedycznej do Oddziału (...), (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka P. K. - k. 234 verte - 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta
- koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:08:26 do 01:31:19 oraz k. 496 - 496 verte i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:03:26 do 00:14:26; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02; zeznania świadka J. K. - k. 496 verte - 497
i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:14:26 do 00:23:32; karta informacyjna - k. 14 - 17; historia choroby - k. 142 - 183).

Na Oddziale (...)powód przebywał od 12 listopada 2019 r.
do 6 grudnia 2019 r. Skarżył się na ból operowanej kończyny. Stwierdzono ograniczenie zakresu ruchów lewego biodra, obrzęk lewej kończyny dolnej, osłabienie siły mięśniowej lewego mięśnia czterogłowego (0/5 w skali L.). Powód został zaopatrzony w ortezę lewego stawu kolanowego, usprawniono funkcję lokomocji, uzyskano poprawę ruchomości lewego biodra. Zaobserwowano stopniowy powrót czynnej funkcji mięśni w zakresie unerwienia nerwu udowego lewego. Powód został wypisany do domu z poprawą, (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka P. K. - k. 234 verte - 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta
- koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:08:26 do 01:31:19 oraz k. 496 - 496 verte i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:03:26 do 00:14:26; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02; karta informacyjna - k. 14 - 17; historia choroby - k. 142 - 183).

Przez około pół roku powód wymagał pomocy w kąpieli, przygotowywaniu posiłków, toalecie. Pomagała mu żona i dzieci, (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka P. K. - k. 234 verte - 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:08:26 do 01:31:19 oraz k. 496 - 496 verte i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:03:26 do 00:14:26; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02;).

W okresie od 8 do 29 lipca 2020 r. powód uczestniczył również w turnusie rehabilitacyjnym w I.. Przebieg leczenia był nie był wówczas powikłany, powód dobrze tolerował zabiegi. Od 15 września 2020 r.
do 8 października 2020 r. powód uczestniczył w turnusie rehabilitacyjnym
w K.. Wykorzystał wszystkie zabiegi, nie uzyskano jednak poprawy. Objawy uszkodzenia nerwu udowego oraz niedowład mięśnia czworogłowego uda lewego, utrzymywały się nadal. Nastąpiło osłabienie siły mięśniowej lewej kończyny dolnej z niewydolnością lokomocyjną. Od 23 marca 2021 r.
do 15 kwietnia 2021 r. powód przebywał na kolejnym turnusie rehabilitacyjnym w G.. Dobrze tolerował zabiegi, leczenie przebiegło bez powikłań. Dalsze leczenie miało się odbywać w POZ, (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498
i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233
i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; dokumentacja medyczna - k. 19 - 47, k. 142 - 183,
k. 240 - 241 verte i k. 466 - 472 verte).

Powód został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, orzeczenie było wydane do 31 stycznia 2022 r. Orzeczenie komisji lekarskiej ZUS o częściowej niezdolności do pracy zostało wydane do 30 kwietnia 2022 r. Pobiera rentę z tytułu niezdolności do pracy w wysokości 1 890,06 zł. Powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne za okres 3 maja 2020 r. do 31 lipca 2020 r. w wysokości 90 % podstawy wymiaru, tj. w wysokości około 2 100,00 zł miesięcznie, od 1 sierpnia 2020 do 27 kwietnia 2021 r. w wysokości 75 % podstawy wymiaru, tj. w wysokości około 1 700,00 zł miesięcznie. Obecnie powód otrzymuje rentę chorobową, która od marca 2024 r. wynosi 2 200,00 zł miesięcznie, (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; decyzja - k. 56 i 73; orzeczenia - k. 57 - 60 verte, k. 74 i k. 82 - 83; decyzje - k. 75 - 80; zaświadczenie - k. 239).

W czasie zabiegu operacyjnego powoda, pozwany był ubezpieczony
od odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A.
z siedzibą w W., (dowód: polisa - k. 129 - 131).

Powód nie odczuł poprawy stanu zdrowia mimo upływu kilku lat
od zabiegu. W dalszym ciągu uczęszcza na rehabilitację. Ma nieczułą nogę od stopy w górę, czuje jakby była napompowana. Powód nie może sobie z tym poradzić psychicznie, leczył się u psychiatry. Po poprzednim zabiegu powrót
do sprawności zajął powodowi pół roku. Już po miesiącu mógł poruszać się samochodem. Powód pracował na maszynie szwalniczej. Zarabiał wtedy około 2 300,00 zł netto miesięcznie. Dorabiał sobie przy pracach wykończeniowych, teraz nie może wrócić do wykonywania tych prac. Obecnie wymaga pomocy, nie może zajmować się działką, jeździć na rowerze. Utyka, nie może się przychylić, uklęknąć. Porusza się stabilnie, ale nosi ortezę stawu kolanowego i skokowego. U powoda występuje brak ruchu zginania w stawie kolanowym, ograniczenie ruchów przewodzenia i odwodzenia w stawie lewym biodrowym, zaburzenie czucia powierzchniowego z jego osłabieniem w zakresie lewego uda i podudzia. Powód żałuje, że poddał się przedmiotowej operacji. Nie był świadomy wszystkich możliwych powikłań pooperacyjnych. Nie spodziewał się, że noga będzie niesprawna w takim stopniu. Był przekonany, że ewentualne powikłania obejmą jedynie biodro. Obecnie jego stan psychiczny jest lepszy, (dowód: zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka P. K. - k. 234 verte - 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta
- koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:08:26 do 01:31:19 oraz k. 496 - 496 verte i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:03:26 do 00:14:26; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02; zeznania świadka J. K. - k. 496 verte - 497
i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta - k. 499 i 524, minuta od 00:14:26 do 00:23:32; zaświadczenie - k. 239; opinia biegłego neurochirurga A. D. - k. 362 - 391 i k. 418 - 420; opinia biegłego ortopedy Z. P. - k. 259 - 264 i k. 299).

Wszystkie etapy, które wykonywane są standardowo w tego typu operacjach, jaką przebył powód, zostały spełnione i przeprowadzone prawidłowo. Prawidłowość osadzenia implantów została śródoperacyjnie potwierdzona badaniem RTG. Zabieg protezoplastyki lewego stawu biodrowego został przeprowadzony zgodnie z zasadami sztuki medycznej. Pomiędzy przedmiotowym zabiegiem a uszkodzeniem lewego nerwu biodrowego istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Zabieg wykonywało dwóch bardzo doświadczonych chirurgów ortopedów. W trakcie operacji dokonano radiologicznej kontroli sposobu implantacji elementów protezy. Podczas tego zabiegu została zachowana wysoka staranność zawodowa, która niestety nie uchroniła przed wystąpieniem powikłań. Uszkodzenie nerwu nastąpiło najprawdopodobniej przez jego naciągnięcie hakiem służącym do odkrycia pola operacyjnego. Zmiany zwyrodnieniowe, które występowały u powoda mogły mieć pośredni wpływ
na uszkodzenie nerwu. Powód przed zabiegiem nie był osobą całkowicie sprawną, ale jego stan pozwalał na przeprowadzenie przedmiotowego zabiegu. Przypadek powoda należy traktować jako powikłanie medyczne, (dowód: opinia biegłego ortopedy Z. P. - k. 259 - 264 k i. 299; opinia biegłego neurochirurga A. D. - k. 362 - 391 i k. 418 - 420).

Pozwana placówka medyczna przeprowadziła właściwie następcze leczenie powoda po stwierdzeniu uszkodzenia lewego nerwu udowego w badaniu fizykalnym. W dniu 6 listopada 2019 r. przeprowadzono konsultację neurologiczną, w wyniku której zlecono odpowiednie leki neuroprotekcyjne, zgodne z obowiązującymi standardami medycznymi. Uszkodzenie nerwu nie jest wynikiem powikłań anestezjologicznych podczas przeprowadzonego znieczulenia, a wynikiem ucisku w związku z przeprowadzonym zabiegiem. Nerw udowy jest jednym z niewielu nerwów, które nie posiadają tzw. czynnika regenerującego lub czynnik ten występuje w niewielkim zakresie. Z punktu widzenia neurologicznego i neurochirurgicznego w żaden sposób nie stosuje się rewizji uszkodzonego nerwu niezależnie od jego przyczyny, bowiem nie uzyskuje się żadnych korzyści terapeutycznych, a wręcz odwrotnie ingerencja chirurgiczna może doprowadzić do pogłębienia istniejącej dysfunkcji neurofizjologicznej, (dowód: opinia biegłego neurochirurga A. D. - k. 362 - 391 i k. 418 - 420).

Nie istnieje możliwość uszkodzenia nerwu poprzez podanie znieczulenia podpajęczynówkowego. Jest ono stosowane w miejsce kręgosłupa lędźwiowego
w wysokości L5 S1. W tym miejscu nie ma rdzenia kręgowego ani nerwów, (dowód: zeznania świadka E. U. - k. 479 verte i nagranie rozprawy z 25 stycznia 2024 r. - płyta - koperta - k. 499, minuta od 00:05:41 do 00:16:53).

Powód w związku z leczeniem powikłania pooperacyjnego (uszkodzenia nerwu udowego) poniósł koszty zakupu leków w wysokości 702,03 zł i koszty rehabilitacji w wysokości 600,00 zł, (dowód: częściowo zeznania powoda - k. 497 - 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02; opinia biegłego ortopedy Z. P. - k. 259 - 264 i k. 299; faktury - k. 49 - 55 i k. 48).

Powód w związku z leczeniem powikłania pooperacyjnego (uszkodzenia nerwu udowego) poniósł koszty dojazdu do placówek medycznych
w I., K., G. i P.. Łącznie w wysokości około 1 727,00 zł, licząc 1 km po 0,8358 zł, (dowód: zeznania powoda - k. 497
- 498 i nagranie rozprawy z 21 marca 2024 r. - płyta - koperta – k. 499 i 524, minuta od 00:25:26 do 01:00:44 w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 233 i nagraniem rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 00:06:12 do 00:56:44; zeznania świadka Z. F. - k. 235 i nagranie rozprawy z 3 marca 2022 r. - płyta - koperta - k. 499 i 523, minuta od 01:31:19 do 01:41:02; dokumentacja medyczna - k. 19 - 29 i k. 65).

Powyższy stan faktyczny w dużej mierze jest niesporny, gdyż został oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy.

Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda w części, w której podawał,
że w związku z leczeniem powikłania poniósł koszty zakupu leków wyższe od kwoty 702,03 zł, gdyż są one sprzeczne z jasną i wnikliwą opinią biegłego ortopedy Z. P., który wskazał, jakie leki z dołączonych faktur uważa
za konieczne do leczenia tego powikłania. Ponadto w tym zakresie twierdzenia powoda są gołosłowne, a co za tym idzie niewiarygodne.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w części, w której twierdził,
iż w związku z leczeniem powikłania pooperacyjnego poniósł koszty zakupu sprzętu rehabilitacyjnego za kwotę 379,00 zł, gdyż w tym zakresie twierdzenia powoda są gołosłowne, a co za tym idzie niewiarygodne. Sąd w tym zakresie nie dał wiary zeznaniom żony powoda, gdyż są gołosłowne (brak rachunku)
i stronnicze (ma ona oczywisty interes w tym, by zeznawać na korzyść powoda). Ponadto brak jest dowodu na to, że zakup sprzętu rehabilitacyjnego był związany z leczeniem powikłania pooperacyjnego.

Stan faktyczny w zakresie dotyczącym oceny zabiegu i jego wpływu na stan zdrowia powoda został oparty na opiniach biegłych, które Sąd uznał za jasne, wewnętrznie spójne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Korelują one
z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym i wzajemnie się uzupełniają.

Sąd pominął przy ustalaniu stanu faktycznego zeznania świadków J. G. i E. U., gdyż nic nie wnoszą do sprawy. Świadkowie
ci nie pamiętali powoda i zdawkowo wypowiadali się o sposobach przeprowadzenia operacji protezoplastyki stawu biodrowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

S. F. wystąpił z żądaniem zapłaty na jego rzecz zadośćuczynienia, odszkodowania i renty w związku ze szkodą, która wynikała
z nieprawidłowo przeprowadzanego zabiegu protezoplastyki stawu biodrowego lewego oraz z żądaniem ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki mogące wystąpić w przyszłości, a także z żądaniem zadośćuczynienia
za naruszenie prawa pacjenta do informacji poprzez nierzetelne udzielenie informacji o możliwych konsekwencjach i możliwych powikłaniach zabiegu, udzieleniem przez pacjenta wadliwej zgody na zabieg skutkujące bezprawnym działaniem personelu medycznego.

Roszczenia o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie odpowiedzialności na przyszłość z tytułu błędu w sztuce medycznej, mogą znajdować podstawę w przepisach art. 415 k.c. w zw. z art. 430 k.c. oraz art. 444 k.c., art. 445 k.c. i art. 189 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, zobowiązany jest do jej naprawienia.

Natomiast zgodnie z treścią art. 430 k.c., kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 2011 r. (IV CSK 308/10, OSNC 2011/10/116), zakład opieki zdrowotnej może na podstawie art. 430 k.c. ponosić odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną z winy lekarza prowadzącego indywidualną praktykę lekarską, która powstała przy wykonywaniu czynności
na podstawie łączącej ich umowy o świadczenie usług medycznych, albowiem zachowanie przez wykonującego powierzone czynności określonej samodzielności nie wyłącza istnienia podporządkowania w rozumieniu art. 430 k.c., jak również niezależność zawodowa lekarza w zakresie sztuki medycznej nie sprzeciwia się stwierdzeniu stosunku podporządkowania w rozumieniu art. 430 k.c.

W celu przypisania szpitalowi odpowiedzialności należy zatem ustalić,
czy działania lub zaniechania personelu medycznego, które doprowadziły
do szkody można przypisać winę. Ponadto biorąc pod uwagę treść art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, należy również ustalić, czy pomiędzy winą a szkodą zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Ponadto należy także ustalić, co jest kwestią najważniejszą, czy powodowie doznali jakiejkolwiek szkody.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych w sposób utrwalony podkreśla się, że na gruncie tzw. spraw medycznych nie jest wymagane, aby związek przyczynowy został ustalony w sposób pewny. Wystarczającym jest wykazanie go w sposób wskazujący na dużą dozę prawdopodobieństwa,
bez konieczności udowodnienia powiązań bezpośrednich pomiędzy przyczyną
a skutkiem. Bardzo często bowiem ustalenie takiego pewnego związku przyczynowo - skutkowego może być po prostu niemożliwe.

Za dostateczne więc na gruncie sprawy takiej, jak niniejsza, jest udowodnienie, że wadliwe zachowanie pozwanej spółki ze znaczną dozą prawdopodobieństwa doprowadziło do powstania określonej szkody. Obojętnym przy tym zasadniczo musi być to, czy występowały jakieś inne potencjalne przyczyny jej wystąpienia, jeżeli udowodnione zostanie zaniedbanie po stronie personelu medycznego, (patrz: wyroki Sądu Najwyższego: z 17 października 2007 r., II CSK 285/07; z 23 października 2002 r., II CKN 1185/00; z 17 października 2007 r., II CSK 285/07, z 20 marca 2009 r., II CSK 564/08; z 5 kwietnia 2012 r., II CSK 402/11, a także wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 18 czerwca 2015 r., I ACa 511/14 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 czerwca 2007 r., VI ACa 108/07).

Podkreślić należy, że co do zasady normalne następstwa zdarzenia,
z którego wynika szkoda, to takie, które to zdarzenie ogólnie jest w stanie wywołać w normalnym biegu rzeczy. Będą wykraczać poza tą normalność jedynie takie zdarzenia, które są wynikiem okoliczności nadzwyczajnych, niezwykłych,
nie mieszczących się w ramach doświadczenia życiowego, a więc takie, których normalnie nie bierze się pod uwagę.

Dla stwierdzenia istnienia normalnego związku przyczynowego wystarczy ustalenie, że konkretny skutek danego działania lub zaniechania nie jest zjawiskiem tak odosobnionym i tak wyjątkowym, iż nie mieści się w granicach zwykłego powiązania między przyczyną i skutkiem - nie można wyłączyć uznania za normalne takich następstw działania, wyrządzającego szkodę, które mogą wystąpić tylko u pewnej nieokreślonej grupy osób, a nie u wszystkich ludzi (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 12 listopada 1970 r., I CR 468/70, LEX nr 6819).
W sytuacjach granicznych rozstrzygające znaczenie będzie mieć sędziowskie poczucie prawne (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 2008 r, IV CSK 5/08, LEX nr 371827).

W procesach lekarskich nie wymaga się jednak ustalenia związku przyczynowego w sposób absolutnie pewny. Sąd Najwyższy w wielu orzeczeniach stwierdził, iż w sytuacjach, w których chodzi o zdrowie i życie ludzkie, nie można mówić o pewności, lecz co najwyżej o wysokim stopniu prawdopodobieństwa faktu, iż szkoda wynikła z określonego zdarzenia, (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z 5 lipca 1967 r., I PR 74/67; OSN 1968, poz. 26; z 17 czerwca 1969 r., II CR 165/69; OSPiKA 1969, z. 7- 8, poz. 155; z 17 października 2007 r., sygn. II CSK 285/2007).

Okoliczność, iż postępowanie dowodowe nie daje podstaw do stwierdzenia zaniedbania konkretnej osoby nie zwalnia jednostki leczniczej od poniesienia odpowiedzialności. Dla ustalenia odpowiedzialności wystarczy w tego rodzaju sytuacji tzw. „wina bezimienna” (anonimowa), a więc wina niezidentyfikowanego pracownika tej placówki, ale wtedy, gdy zostanie dowiedzione, że popełniono zaniedbanie, na skutek którego pacjent doznał szkody, chociaż nie można ustalić, który z lekarzy leczących pacjenta lub kto z personelu medycznego dopuścił się winy (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 15 lutego 1971 r., III CZP 33/70).

Z powyższego wynika zatem, że sąd może korzystać zarówno z dowodów bezpośrednich i pewnych, jak i dowodów pośrednich o dużym stopniu prawdopodobieństwa, uznając za ustalone fakty dające się wyprowadzić z innych ustalonych faktów (art. 231 k.p.c.).

W sferze odpowiedzialności deliktowej wyróżnia się winę umyślną i winę nieumyślną - nazywaną w prawie cywilnym niedbalstwem. W literaturze wskazuje się, że postawienie sprawcy szkody zarzutu niedbalstwa, czyli niezachowania wymaganej w danych warunkach staranności, wymaga zestawienia i porównania postępowania konkretnego sprawcy z modelowym, abstrakcyjnie ujętym zachowaniem się wzorca postępowania, tzw. dobrego fachowca. Uwzględnić
przy tym należy przy wykonywaniu danych czynności m.in. zasady współżycia społecznego, wypracowane standardy, ale też w przypadku zawodu medycznego należy odwołać się do wiedzy medycznej, procedur postępowania, doświadczenia zawodowego i etyki zawodowej.

Przy ocenie przesłanki winy należy mieć na uwadze treść art. 355 k.c., określającego próg wymaganej w obrocie staranności. Personel medyczny
ma zatem obowiązek działania z należytą starannością, zgodnie z zasadami wiedzy lekarskiej, jednak co do zasady nie odpowiada za wystąpienie określonego efektu (np. wyleczenie chorego), lecz tylko za przedsięwzięcie wszelkich możliwych czynności, które są w danej sytuacji możliwe. Odpowiedzialność lekarza będzie wyłączona wówczas, gdy dochował należytej staranności lub był ograniczony stanem wiedzy medycznej. Przede wszystkim personel medyczny
nie może narażać pacjentów na pogorszenie stanu zdrowia (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 29 września 2005 r., I ACa 510/05, Prawo i Medycyna (...), s. 134).

Postępowanie personelu medycznego powinno być także zgodne z treścią art. 8 ustawy z 6 listopada 2008 r. - o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 581), stanowiącym, że pacjent ma prawo do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym; przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych osoby wykonujące zawód medyczny kierują się zasadami etyki zawodowej określonymi przez właściwe samorządy zawodów medycznych; z treścią art. 4 ustawy z 5 grudnia 1996 r. - o zawodach lekarza
i lekarza dentysty (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 1287 ze zm.), stanowiącym,
że lekarz ma obowiązek wykonywania zawodu zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz
z należytą starannością; a także z treścią art. 8 kodeksu etyki lekarskiej stanowiącym, że lekarz powinien przeprowadzać wszelkie postępowanie diagnostyczne, lecznicze i zapobiegawcze z należytą starannością, poświęcając im niezbędny czas.

Z powyższego wynika, że pozwany szpital będzie odpowiadać w niniejszej sprawie, jeśli powód udowodni, że personel szpitala, w którym był leczony, popełnił błąd w sztuce lekarskiej, który odnosi się do błędu terapeutycznego
- błędu w leczeniu, w tym błędu operacyjnego, (patrz: wyrok Sądu Najwyższego
z 24 października 2013 r., IV CSK 64/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 31 marca 2013 r., V ACa 713/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 27 czerwca 2007 r., VI ACa 108/07, OSA 2009/5/34-44).

Błąd medyczny w prawie cywilnym rozumiany najogólniej jest jako postępowanie sprzeczne z zasadami wiedzy i nauki medycznej w zakresie
dla lekarza dostępnym (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 1 kwietnia 1955 r., IV CR 39/54, OSN 1957, Nr 1, poz. 7). Ponieważ przepisy prawa cywilnego pod pojęciem postępowania rozumieją zarówno działanie, jak i zaniechanie,
do najczęstszych postaci błędu medycznego należą: zaniechanie w diagnostyce, błędna diagnoza, zaniechanie w leczeniu i nieprawidłowe leczenie
(w szczególności błędny wybór sposobu leczenia, nierzetelne przeprowadzenie zabiegu, błąd podczas wykonywania zabiegu, korzystanie z niesprawnego sprzętu, aplikowanie niewłaściwych leków, niewłaściwe metody rehabilitacji, niewłaściwa opieka nad pacjentem).

Jak już wcześniej Sąd podkreślał, lekarzowi można przypisać winę
w wypadku wystąpienia jednocześnie elementu obiektywnej i subiektywnej niewłaściwości postępowania. Element obiektywny łączy się z naruszeniem zasad wynikających z zasad wiedzy medycznej, doświadczenia i deontologii, i w jego ramach mieści się tzw. błąd lekarski, przez który rozumie się naruszenie obowiązujących lekarza reguł postępowania, oceniane w kontekście nauki
i praktyki medycznej. Dlatego stwierdzenie błędu lekarskiego wyczerpuje zasadniczo tylko obiektywny element winy (z tym zastrzeżeniem, że są takie kategorie błędu lekarskiego, które będą wystarczające dla stwierdzenia winy także w ujęciu subiektywnym). Element subiektywny odnosi się do zachowania przez lekarza staranności, ocenianej pod kątem określonego wzorca, standardu postępowania, przy przyjęciu kryterium wysokiego poziomu przeciętnej staranności każdego lekarza, jako jego staranności zawodowej (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 10 lutego 2010 r., V CSK 287/09, niepublikowany.; wyrok Sądu Najwyższego z 24 października 2013 r., IV CSK 64/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 31 marca 2013 r., V ACa 713/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 27 czerwca 2007 r., VI ACa 108/07, OSA 2009/5/34-44).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd doszedł do wniosku, iż w niniejszej sprawie nie została spełniona żadna z przesłanek warunkujących przypisanie stronie pozwanej odpowiedzialności na zasadzie art. 415 k.c. i art. 430 k.c. Nie doszło bowiem do błędu w sztuce medycznej w trakcie wykonywania przedmiotowego zabiegu.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że w czasie operacji wszystkie jego etapy zostały spełnione i przeprowadzone prawidłowo.
Biegli podali, że przed zabiegiem operacyjnym wykonano wszelkie niezbędne badania oraz konsultacje, celem wykluczenia bądź zminimalizowania możliwości wystąpienia powikłań pooperacyjnych. Opis zabiegu nie wskazuje, aby w jego trakcie doszło do jakichkolwiek nieprawidłowości. Dokonano radiologicznej kontroli sposobu inplantacji elementów protezy. Operację przeprowadził zespół dwóch bardzo doświadczonych lekarzy. Została zachowana wysoka staranność zawodowa. Natomiast powikłanie, które wystąpiło u powoda, jest jednym
z najczęściej występujących powikłań w tego typu operacjach. Nie było spowodowane błędem medycznym.

Wobec powyższego powództwo o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i odpowiedzialność na przyszłość w związku z domniemanym błędem w sztuce medycznej należało oddalić, o czym Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

W dalszej kolejności należy się zająć roszczeniem powoda
o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną przez naruszenie przez personel placówki prawa pacjenta do informacji poprzez nierzetelne udzielenie informacji o możliwych konsekwencjach i możliwych powikłaniach zabiegu, udzieleniem przez pacjenta wadliwej zgody na zabieg skutkujące bezprawnym działaniem personelu medycznego.

Z treści art. 34 ust. 1 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza
i lekarza dentysty (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 1287 ze zm.) wynika, że lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego pisemnej zgody. W myśl ust. 2 tego przepisu, przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz ma obowiązek udzielenia
mu informacji określonej w art. 31.

Z treści art. 31 ust. 1 wynika, że lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.

Wskazany wyżej obowiązek lekarza koreluje z prawem pacjenta wynikającym z art. 18 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta
i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 581), do uzyskania pełnej przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu i prawie do wyrażenia na piśmie zgody na zabieg operacyjny albo zastosowanie metody leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko.

Zgoda pacjenta powinna być świadoma, a więc wyrażona po uzyskaniu
od lekarza wyczerpujących oraz zrozumiałych informacji i wyjaśnień zgodnie
z art. 31 cytowanej ustawy. Nie pozostawia zatem wątpliwości fakt, że wyrażenie zgody na zabieg przez pacjenta musi spełniać kryteria jego świadomości, a lekarz w procesie uświadamiania pacjenta odgrywa zasadniczą rolę i to na nim w razie postępowania przed sądem ciążyć będzie obowiązek udowodnienia, w jaki sposób i w jakim zakresie przekazał pacjentowi wiedzę dotyczącą zabiegu, albowiem jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 17 grudnia 2004 r. (II CK 303/04, OSP 2005/11/131), ciężar dowodu wykonania ustawowego obowiązku udzielenia pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji, poprzedzającej wyrażenie zgody na zabieg operacyjny, spoczywa na lekarzu.

W doktrynie prawniczej i judykaturze w sposób szczególny kładzie się nacisk na obowiązek lekarza uświadamiania pacjenta o ryzyku związanym
z poddaniem się określonemu zabiegowi, pouczeniu go o możliwości wystąpienia typowych powikłań, czy komplikacji, przy czym dostrzega się konieczność odzwierciedlenia tego pouczenia na piśmie zawierającym zgodę na zabieg. Podkreśla się przy tym, że stopień konkretności informacji musi być wysoki,
w przeciwnym razie ogólnikowa informacja i tym samym zgoda nie wywoła skutków prawnych. Kładzie się nacisk na to, aby zgoda była „objaśniona”,
i wskazuje, że udzielenie informacji pacjentowi nie jest prawem lekarza, lecz jego obowiązkiem. Zakres obowiązku informacji nie zależy od tego, co sądzi lekarz, ile pacjent powinien wiedzieć, lecz od tego, co rozsądna osoba, będąca w sytuacji pacjenta obiektywnie potrzebuje usłyszeć od lekarza, aby podjąć świadomą decyzję wobec proponowanego leczenia (patrz: Małgorzata Świderska. Glosa
do wyroku SN z 17 grudnia 2004 r., II CK 303/04, OSP 2005/11/131, Dorota Karkowska. Prawa pacjenta. Oficyna 2009; wyrok Sądu Apelacyjnego
w Poznaniu z 29 września 2005 r., I ACa 236/05, LEX nr175206).

Samo uzyskanie formalnej zgody pacjenta bez poinformowania go o ryzyku i skutkach zabiegu powoduje, że jest to zgoda „nieobjaśniona” i jako taka jest wadliwa, wskutek czego lekarz działa bez zgody i naraża się na odpowiedzialność cywilną za szkodę wyrządzoną pacjentowi, nawet gdy postępuje zgodnie
z zasadami sztuki lekarskiej.

Mając powyższe rozważania na uwadze oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy należy stwierdzić, że powód nie był w pełni świadomy istnienia ryzyka powikłań, bowiem w pozwanym szpitalu żaden lekarz nie przedstawił
mu wystarczających informacji na ten temat. Lekarz prowadzący przyznał, że nie przeprowadził z powodem pełnej rozmowy w zakresie możliwych powikłań i ich skutków. Nie sposób zatem stwierdzić, że jego zgoda była uświadomiona, czy też jak to się określa w literaturze „objaśniona”, „poinformowana”. Zatem cel spoczywającego na lekarzu obowiązku wyjaśnienia pacjentowi skutków zabiegu operacyjnego nie został osiągnięty i w związku z tym powód nie podejmował decyzji o wyrażeniu zgody na zabieg z pełną świadomością tego, na co się godzi
i czego, w tym jakich powikłań, może się spodziewać”, (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2013 r., IV CSK 431/12, LEX nr 1275006).

W tym miejscu należy dodać że pozwany nie przedstawił jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że powód wyraził zgodę na zabieg, będąc w pełni świadomym jego skutków. Co więcej, świadek P. K. jednoznacznie wskazał, że nie przeprowadził z powodem wystarczającej rozmowy, a zgoda
na zabieg nie zawierała wszystkich niezbędnych informacji.

Naruszając prawo powoda do informacji o dających się przewidzieć następstwach zastosowanego leczenia, pozwany naruszył jego dobra osobiste,
co w sprawie nie wymaga szerszego wyjaśnienia.

Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści
i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może
on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Z kolei § 2 powyższego przepisu stanowi, że jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że ochrona dóbr osobistych przysługuje jedynie przed działaniem bezprawnym. Przesłanka bezprawności działania jest zatem przesłanką konieczną do udzielenia ochrony przewidzianej
w powyższym przepisie. Przesłanka ta w niniejszej sprawie została wykazana,
o czym było mowa już wcześniej.

Oceniając żądanie zadośćuczynienia należy przytoczyć treść art. 4 ust 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzecznik Praw Pacjenta (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 581), z którego wynika, że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 k.c.

Z treści art. 448 k.c. wynika, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Istotą zadośćuczynienia jest naprawienie krzywdy w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Chociaż zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, to nie jest ono uzależnione od sytuacji materialnej poszkodowanego i sprawcy krzywdy. Przesłanką decydującą o wysokości zadośćuczynienia jest jego odpowiedniość rozumiana jako dostosowanie sumy pieniężnej do rozmiaru doznanej krzywdy. Rozmiar ten wyraża się w różnych aspektach, np. stopniu natężenia cierpień, ich intensywności, długotrwałości, wpływie na funkcjonowanie społeczne pokrzywdzonego, nieodwracalności skutków wyrządzonej krzywdy. Z tego względu miarkowanie zadośćuczynienia należnego za naruszenie dóbr osobistych możliwe jest przede wszystkim
na podstawie okoliczności towarzyszących temu naruszeniu, w szczególności stopnia winy sprawcy, a również zachowanie się samego poszkodowanego i jego negatywne odczucia związane z naruszeniem dóbr osobistych, a więc w oparciu
o przesłanki ogólne, za pomocą których sąd określa, jaka suma zadośćuczynienia jest odpowiednia. W wyjątkowych wypadkach możliwość ograniczenia rozmiaru odpowiedzialności sprawcy naruszenia dóbr osobistych może nastąpić
na podstawie i w granicach wyznaczonych przez art. 5 k.c., w tym ze względu
na stan majątkowy pokrzywdzonego i sprawcy, co związane jest jednak również
z funkcją kompensacyjną zadośćuczynienia, (patrz wyrok Sądu Najwyższego
z 30 lipca 2021 r., V CSKP 236/21, Legalis nr 2631415).

Mając powyższe na uwadze oraz zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda o zadośćuczynienie
za naruszenie prawa pacjenta jest zasadne częściowo.

Powód nie miał świadomości tego, że nerw może ulec uszkodzeniu
i spowoduje to ból, niesprawność kończyny, niemożność powrotu do pracy i zajęć sprzed zabiegu, niższe dochody, wyższe wydatki, złe samopoczucie, konieczność długotrwałego i bolesnego leczenia, którego efekt, jak widać w niniejszej sprawie nie jest możliwy do przewidzenia. Powikłanie pozabiegowe i jego skutki będą dla powoda uciążliwe w przyszłości, będą wymagały dalszego leczenia, a zwłaszcza rehabilitacji, a co za tym idzie ponoszenia kosztów, gdyż występuje u niego brak ruchu zginania w stawie kolanowym, zanik mięśni, ograniczenie ruchów przywodzenia i odwodzenia w stawie biodrowym lewym, zaburzenia czucia powierzchniowego z jego osłabieniem w zakresie uda i podudzia lewego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 4 ust 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzecznik Praw Pacjenta (tekst jedn., Dz.U. z 2024 r., poz. 581), uznając, że kwota 50 000,00 zł będzie stanowiła dla powoda wystarczające zadośćuczynienie, skompensuje krzywdę wynikającą z naruszenia jego autonomii do podjęcia świadomej zgody na zabieg medyczny oraz nie spowoduje nadmiernego wzbogacenia.

W pozostałej części Sąd powództwo o zadośćuczynienie oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku, gdyż jest wygórowane i nie znajduje uzasadnienia
w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Zabieg operacyjny, któremu został poddany powód był konieczny, o czym mówił sam powód. Został on przeprowadzony prawidłowo, uzyskano oczekiwany rezultat. W szpitalu usprawniono funkcję lokomocji, uzyskano poprawę ruchomości lewego biodra. Zaobserwowano stopniowy powrót czynnej funkcji mięśni w zakresie unerwienia nerwu udowego lewego. Powód został wypisany do domu z poprawą. W późniejszym czasie nie doszło jednak do dalszej poprawy stanu zdrowia powoda, jednakże proteza lewego stawu biodrowego spełnia swoją funkcję, gdyż powód porusza się stabilnie, choć przy pomocy ortezy. Trzeba też dodać, że wystąpienie powikłań było wpisane w ryzyko tego zabiegu, mogło zatem wystąpić po właściwym poinformowaniu powoda o skutkach zabiegu. Ponadto powód przed zabiegiem nie był osobą całkowicie zdrową, w pełni sprawną, nie wróciłby do pracy zaraz po zabiegu, musiałby i tak przejść 6-9 miesięczną rekonwalescencję i ponosić koszty leczenia i korzystać z pomocy osób trzecich itp.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481
§ 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c.

Powód wnosił o zasądzenie odsetek za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa. Pełnomocnik powoda złożył pismo modyfikujące powództwo
na rozprawie 13 listopada 2023 r., wtedy jego roszczenie stało się wymagalne, gdyż pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa, zatem od dnia następnego pozwany pozostawał w zwłoce.

Z uwagi na trudną sytuację życiową, zwłaszcza majątkową i zdrowotną powoda, Sąd postanowił nie obciążać go brakującymi kosztami sądowymi, o czym orzekł, jak w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 102 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Powód poniósł koszty procesu w wysokości 12 117,00 zł, w tym koszty zastępstwa prawnego w wysokości 10 800,00 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1935
ze zm.), koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, koszty opłaty stosunkowej w wysokości 500,00 zł i koszty zaliczki na opinie biegłego
w wysokości 800,00 zł. Ponieważ powód wygrał sprawę w 13,40 %, to należy stwierdzić, iż wygrał on koszty procesu w wysokości 1 623,67 zł (13,40 %
z 12 117,00 zł).

Pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 10 817,00 zł, w tym:
10 800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, ustalone na podstawie
§ 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) i 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W związku z tym, że pozwany wygrał sprawę w 86,60 %, to należy stwierdzić, że wygrał koszty procesu w wysokości 9 367,52 zł (86,60 % z kwoty 10 817,00 zł).

Różnica obu wygranych przez strony kosztów procesu dała kwotę zasądzoną z tego tytułu w wyroku, czyli kwotę 7 743,85 zł (9 367,52 zł minus 1 623,67 zł).

O części brakujących kosztów sądowych, które ogólnie wynoszą 23 821,69 zł (brakujące koszty opinii biegłych w łącznej wysokości 5 656,69 zł oraz brakująca część opłaty stosunkowej od pozwu w wysokości 18 165,00 zł), a które stosownie do treści art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2021 r., poz. 2257 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. obciążają pozwanego w 13,40 %, Sąd orzekł, jak w pkt 5 wyroku (13,40 % z kwoty 10 818,24 zł, czyli 5 084,57 zł).