Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant : Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2023 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – Staroście Powiatu (...) i Powiatowemu Urzędowi Pracy w Z.

o zadośćuczynienie i zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  nie obciąża powódki W. K. kosztami procesu należnymi stronie pozwanej.

Sygn. akt I C 378/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 sierpnia 2023 r. (data wpływu) W. K. wniosła pozew przeciwko Skarbowi Państwa – Staroście Powiatu (...), oznaczając jednocześnie jako jednostkę pozwaną Powiatowy Urząd Pracy w Z.. Powódka zażądała w nim zasądzenia 200.000,00 zł odszkodowania „za szkody materialne i uszczerbek na zdrowiu – art. 363 § 1 k.c.” oraz o zadośćuczynienie w kwocie 200.000,00 zł – art. 445 § 1 k.c. W uzasadnieniu tego powództwa podała, iż na skutek działalności PUP w Z., w jej życiu i zdrowiu zaszły ogromne szkody zdrowotne i finansowe. Sprecyzowała, iż pozew jej dotyczy roku 2023, kiedy to PUP za pośrednictwem komornika zaczął potrącać powódce prawie 1/3 renty chorobowej, co doprowadziło ją do ogromnych szkód finansowych, ponieważ w tym samym czasie miała inne, liczne zobowiązania.

Pozwany Skarb Państwa, w imieniu którego występowała Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej, wniósł o oddalenie powództwa. Również pozwany Starosta (...), pod który podlega Powiatowy Urząd Pracy w Z. wniósł o oddalenie powództwa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 sierpnia 2010 r. powódka W. K. zarejestrowana została w Powiatowym Urzędzie Pracy w Z. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.

Jako osoba bezrobotna powódka była informowana na piśmie przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. przy rejestracji w tym urzędzie w dniu 17 sierpnia 2010 r. i później w dniach 10 marca 2011 r., 4 czerwca 2014 r. i 10 lipca 2015 r. o jej obowiązkach wynikających ze statusy osoby bezrobotnej w tym o obowiązku powiadomienia urzędu pracy o udziale w szkoleniu organizowanym przez inny niż ten urząd podmiot, o podjęciu zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej i o obowiązku składania pisemnych oświadczeń o przychodach oraz innych dokumentów niezbędnych do ustalenia uprawnień do świadczeń.

W okresie od 1 września 2014 r. do 28 lutego 2015 r. powódka na podstawie umowy zawartej w dniu 1 września 2014 r. z Fundacją (...) odbywała staż i szkolenie w ramach projektu „PrestaShop – najlepszy sklep internetowy” podlegając z tego tytułu ubezpieczeniom. Składając deklarację uczestniczenia w projekcie powódka złożyła oświadczenie, że jest osobą nieaktywną zawodowo i nie zarejestrowaną w urzędzie pracy. Zadeklarowała też ona chęć pobierania zasiłku szkoleniowego. Powódka, mimo że była informowana przez organizatora szkolenia i stażu na piśmie o obowiązku zgłoszenia do urzędu pracy podjęcia szkolenia i stażu, obowiązku tego nie dopełniła. Nie poinformowała też ona Powiatowego Urzędu Pracy w Z. o przychodach osiągniętych z tego stażu i szkolenia.

W dniu 4 września 2014 r. powódka skierowana została przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. na finansowane ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych szkolenie w zakresie „Kurs trenera personalnego specjalność kulturystyka + żywienie” realizowane przez Wyższą Szkołę (...) w L.. W szkoleniu tym brała ona udział w okresie od 6 września 2014 r. do 14 września 2014 r. i w tym czasie pobierała stypendium szkoleniowe. W skierowaniu na szkolenie powódka pouczona została o obowiązku zawiadomienia Powiatowego Urzędu Pracy w Z. o podjęciu zatrudnienia, innej pracy zarobkowej oraz zaistnienia innych okoliczności powodujących utratę statusu bezrobotnego lub stypendium i własnoręcznym podpisem potwierdziła zapoznanie się z tym pouczeniem. W czasie wystawiania jej tego skierowania Powiatowy Urząd Pracy w Z. nie miał wiedzy, że powódka odbywa inny staż i szkolenie dające jej tytuł do ubezpieczenia społecznego.

W dniu 13 lipca 2015 r. powódka skierowana została przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. na finansowany ze środków Programu R. Ministra staż w firmie (...) w T., który odbywała w okresie od 13 lipca 2015 r. do 30 listopada 2015 r. pobierając w tym czasie stypendium. Pracownicy Powiatowego Urzędu Pracy w Z. w grudniu 2015 r. z raportu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powzięli wiedzę, że powódka w czasie zarejestrowania w tym urzędzie jako osoba bezrobotna podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu uczestnictwa w szkoleniu i stażu z innego tytułu niż skierowanie z tego urzędu wobec czego wszczęte zostało postępowanie administracyjne w sprawie posiadania przez powódkę statusu osoby bezrobotnej. Po jego przeprowadzeniu i uzyskaniu wyjaśnień powódki w dniu 15 lutego 2016 r. wydana została przez Starostę (...) decyzja nr (...) o utracie przez powódkę statusu osoby bezrobotnej z powodu podlegania ubezpieczeniom społecznym. Od decyzji tej powódka odwołała się do Wojewody (...), który decyzja z dnia 21 kwietnia 2016 r. nr (...) uchylił tą decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Po wykonaniu zaleceń Wojewody (...), uzyskaniu wyjaśnień powódki i poinformowaniu jej, że może zapoznać się ze zgromadzoną dokumentacją, do czego ustosunkowała się ona pismem z dnia 23 maja 2016 r., Starosta (...) wydał kolejną decyzję z dnia 24 maja 2016 r. nr (...) o utracie przez powódkę statusu osoby bezrobotnej z dniem 1 września 2014 r. Od decyzji tej powódka także się odwołała a na skutek jej odwołania Wojewoda (...) decyzją z dnia 11 lipca 2016 r. nr (...) uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Po wykonaniu zaleceń Wojewody (...), uzyskaniu wyjaśnień powódki i poinformowaniu jej, że może zapoznać się ze zgromadzoną dokumentacją, do czego ustosunkowała się ona pismem z dnia 5 września 2016 r., Starosta (...) wydał kolejną decyzję z dnia 8 września 2016 r. nr (...) o utracie przez powódkę statusu osoby bezrobotnej z dniem 1 września 2014 r. z powodu podlegania ubezpieczeniom społecznym na podstawie odrębnych przepisów jako osoba pobierająca stypendium w czasie odbywania szkolenia i stażu w Fundacji (...). Od tej decyzji powódka odwołała się do Wojewody (...), który w dniu 10 października 2016 r. wydał decyzję nr (...).8640. (...), którą utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Na decyzję Wojewody (...) powódka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł., który wyrokiem z dnia 16 lutego 2017 r. wydanym w sprawie sygn. akt III SA/Łd1035/16 skargę tą oddalił. Na decyzję Wojewody (...) nr (...).8640. (...) z dnia 10 października 2016 r. powódka złożyła skargę do Wydziału Rodziny i Polityki Społecznej (...) Urzędu Wojewódzkiego w Ł.. Pismami z dnia 8 listopada 2016 r. Powiatowy Urząd Pracy w Z. zawiadomił powódkę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie obowiązku zwrotu nienależnie pobranego stypendium z tytułu uczestnictwa w szkoleniu od 6 września 2014 r. do 14 września 2014 r. i stypendium z tytułu odbywania stażu w okresie od 13 lipca 2015 r do 30 listopada 2015 r., kosztów badań lekarskich, kosztów szkolenia należnych instytucji szkoleniowej i kosztów przejazdu na szkolenie. Pismami z dnia 21 listopada 2016 r. powódka zwróciła się do tego urzędu o podanie jej szczegółowych danych dotyczących tych postępowań. Postanowieniem z dnia 23 listopada 2016 r. Starosta (...) zawiesił wskazane postępowania.

Postanowieniem z dnia 31 maja 2017 r. Starosta (...) wznowił z urzędu postępowanie w sprawie przyznania powódce stypendium na podstawie decyzji nr (...) z dnia 11 września 2014 r. i na podstawie decyzji nr (...) z dnia 16 lipca 2015 r. W dniu 6 czerwca 2017 r. Starosta (...) wydał decyzję nr (...), którą uchylił z urzędu decyzję z dnia 16 lipca 2015 r. nr (...) o przyznaniu powódce prawa do stypendium w wysokości 120 % kwoty zasiłku w okresie odbywania stażu od dnia 13 lipca 2015 r. i o odmowie przyznania prawa do stypendium od dnia 13 lipca 2015 r. do dnia 30 listopada 2105 r. Od tej decyzji powódka nie odwoływała się i stała się ona ostateczna. W dniu 6 czerwca 2017 r. Starosta (...) wydał także decyzję nr (...), którą uchylił z urzędu decyzję nr (...) z dnia 11 września 2014 r. o przyznaniu powódce prawa do stypendium od dnia 6 września 2014 r. do dnia 14 września w wysokości podstawowej kwoty zasiłku i o odmowie przyznania jej prawa do stypendium od dnia 6 września 2014 r. do dnia 14 września 2014 r. Od tej decyzji powódka nie odwoływała się i stała się ona ostateczna. W dniu 12 lipca 2017 r. Starosta (...) wydał decyzję nr (...), którą orzekł obowiązek zwrotu przez powódkę nienależnie pobranego stypendium z tytułu uczestnictwa w szkoleniu od 6 września 2014 r. do 14 września 2014 r. w kwocie 332,50 zł brutto, kosztów szkolenia należnych instytucji szkoleniowej w kwocie 1.190,00 zł, kosztów przejazdu na szkolenie w kwocie 267,40 zł i stypendium z tytułu odbywania stażu w okresie od 13 lipca 2015 r. do 30 listopada 2015 r. w kwocie 4.621,30 zł i kosztów badań lekarskich w kwocie 32,00 zł. Od decyzji tej powódka odwołała się do Wojewody (...), który decyzją z dnia 5 października 2017 r. nr (...). (...).49.2017 utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Na decyzję Wojewody (...) w tym przedmiocie powódka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł., który wyrokiem z dnia 8 lutego 2018 r. wydanym w sprawie sygn. akt III SA/Łd 1116/17 skargę tą oddalił.

Z uwagi na to, że powódka nie spłacała należności objętych decyzją Powiatowego Urzędu Pracy w Z. nr 19/zwrot/2017, przesłane zostało do niej upomnienie, na które powódka zareagowała pismami z dnia 2 lipca 2018 r. i 20 lipca 2018 r. a następnie Starosta Powiatu (...) wszczął egzekucję tych należności. Pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r. skierowanym do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. powódka wnosiła o wstrzymanie egzekucji. Z pisma tego wynikało, że nadal nie zgadzała się ona z zasadnością obciążenia jej obowiązkiem zwrotu świadczeń. Z tej przyczyny w dniu 6 września 2018 r. odbyło się spotkanie z udziałem powódki, Starosty Powiatu (...) i pracowników Powiatowego Urzędu Pracy w Z.. Po spotkaniu tym na wniosek Starosty Powiaty (...), który przychylił się do próśb powódki, postępowanie egzekucyjne zawieszone zostało postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 12 września 2018 r. W dniu 16 stycznia 2019 r. Starosta Powiatu (...) wniósł o podjęcie tego postępowania i zostało ono podjęte postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Z. z dnia 21 stycznia 2019 r.

W dniu 23 stycznia 2019 r. powódka zwróciła się do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. o umorzenie należności dochodzonych od niej w postępowaniu egzekucyjnym a pismami z dnia 15 lutego 2019 r. i 11 marca 2019 r. o rozłożenie tej należności na raty po 30,00 zł miesięcznie. Decyzją z dnia 28 marca 2019 r. nr (...) Starosta (...) odmówił powódce rozłożenia należności na raty. Od decyzji tej powódka odwołała się do Wojewody (...). Decyzją z dnia 15 maja 2019 r. nr (...).II. (...).23.2019 Wojewoda (...) uchylił zaskarżoną decyzję. Po jej uchyleniu powódka wezwana została przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. do przedstawienia swojej sytuacji rodzinnej i majątkowej. Pismem z dnia 17 czerwca 2019 r. powódka odpowiedziała na to wezwanie. Decyzją z dnia 19 lipca 2019 r. nr (...) Starosta (...) odmówił powódce rozłożenia należności na raty. Od decyzji tej powódka odwołała się do Wojewody (...). Decyzją z dnia 3 września 2019 r. nr (...).II. (...).35.2019 Wojewoda (...) uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Po uchyleniu tej decyzji powódka wezwana została przez Powiatowy Urząd Pracy w Z. do przedstawienia swojej sytuacji rodzinnej i majątkowej. Pismem z dnia 17 czerwca 2019 r. powódka odpowiedziała na to wezwanie. Decyzją z dnia 26 listopada 2019 r. nr (...) Starosta (...) odmówił powódce rozłożenia należności na raty. Od decyzji tej powódka odwołała się do Wojewody (...). Decyzją z dnia 3 września 2019 r. nr (...).II. (...).35.2019 Wojewoda (...) uchylił zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. W dniu 29 lipca 2019 r. sporządzony został protokół o stanie majątkowym powódki.W piśmie z dnia 30 listopada 2019 r. kierowanym do Powiatowego Urzędu Pracy w Z. powódka wnosiła o zbadanie w jakim stopniu pracownik tego urzędu, który skierował ją na staż i szkolenie przyczynił się do tego, iż obciążono ją zwrotem pieniędzy uzyskanych z tego stażu i szkolenia

Po uprawomocnieniu się decyzji o utracie przez powódkę statusu osoby bezrobotnej z dniem 1 września 2014 r. Powiatowy Urząd Pracy w Z. dokonał korekty składek powódki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne. W dniu 29 kwietnia 2016 r. powódka wezwała Starostę Powiatu (...) do wypłaty jej odszkodowania w kwocie 18.700,00 zł za utrudnianie jej otrzymania renty. W odpowiedzi na to wezwanie Powiatowy Urząd Pracy z Z. pismem z dnia 10 maja 2016 r. poinformował ją, że brak jest podstaw do wypłaty odszkodowania a pismem z dnia 27 maja 2016 r. odmówił jej wypłaty odszkodowania i poinformował ją, iż w toku jest postępowanie dotyczące utraty przez nią statusu osoby bezrobotnej z dniem 1 września 2014 r.

(bezsporne – ustalenia poczynione w sprawie I C 341/18 Sądu Okręgowego w Sieradzu)

Przeciwko powódce było prowadzone postępowanie egzekucyjne na wniosek wierzyciela – Powiatowego Urzędu Pracy w Z.. Wskutek tej egzekucji komornik sądowy zajmował powódce co miesiąc kwotę stanowiącą około 1/3 wysokości jej renty chorobowej. Jednocześnie, w tym samym czasie W. K. obliczono zwrot podatku (około 4.000,00 zł), który również został zajęty przez komornika prowadzącego postępowanie egzekucyjne – na poczet należności pozwanego, w kwocie około 800,00 zł. Pozostałe około 3.000,00 zł zwrotu podatku powódka otrzymała. Powódka ma żal do Urzędu Pracy, że nie rozłożył jej na raty dochodzonej w drodze egzekucji należności. W styczniu 2024 roku egzekucja powyższej należności powinna zostać zakończona.

(dokumentacja k. 5-21; zeznania powódki z 18 grudnia 2023 r., nagr. 00:17:30-00:39:08 k. 56v)

Powódka jest osobą o złym stanie zdrowia, osiągającą niewielkie dochody z tytułu emerytury. Niedawno przeszła udar, musi się leczyć. Posiada liczne zobowiązania – 6 kredytów w bankach, 2 karty debetowe na łączną kwotę miesięcznych rat około 1.500,00 zł. W. K. jest nadto osoba samotną.

(zeznania powódki z 18 grudnia 2023 r., nagr. 00:17:30-00:39:08 k. 56v)

Powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o załączone do akt dokumenty, których treści strony nie kwestionowały i częściowo w oparciu o zeznania powódki. Swoiste „tło” niniejszego powództwa Sąd zrekonstruował w oparciu o fakty ustalone przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w sprawie I C 341/18. Sąd nie dał wiary powódce w zakresie, w jakim wskazywała ona, iż na skutek nierozłożenia jej na raty zobowiązania doznała ona daleko idącej szkody finansowej i uszczerbku na zdrowiu. Jej twierdzenia w tym zakresie nie zostały poparte żadnym dowodem, zatem należało uznać je za gołosłowne.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Odpowiedzialność pozwanego w niniejszej sprawie opiera się na przepisie art. 417 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Odpowiedzialność ta powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki: bezprawność działania lub zaniechania sprawcy, szkoda oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem sprawcy a szkodą. Nie ulega wątpliwości, że kolejność badania przez Sąd powyższych przesłanek nie może być dowolna. W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie działania (zaniechania), z którego, jak twierdzi strona powodowa, wynikła szkoda oraz dokonanie oceny jego bezprawności, następnie ustalenie czy wystąpiła szkoda i jakiego rodzaju i dopiero po stwierdzeniu, że obie te przesłanki zachodzą, możliwe jest zbadanie istnienia między nimi normalnego związku przyczynowego.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r . (sygn. akt IV CSK 406/11, LEX nr 1169347) wyjaśnił, że szeroki kształt bezprawności, rozumianej jako wszelkie przejawy niekompetencji i uchybień, aprobowano w judykaturze już po wejściu w życie Konstytucji RP, uznając, że zachowanie niezgodne z prawem to zachowanie sprzeczne z porządkiem prawnym, polegające na sprzeczności między zakresem kompetencji organu, sposobem jego postępowania i treścią rozstrzygnięcia wynikającymi z wzorca ustawowego, a jego działaniem rzeczywistym (patrz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 stycznia 2002 r., I CKN 581/99, OSNC 2002 r., Nr 10, poz. 128 i z dnia 6 lutego 2002 r., V CKN 1248/00, OSP 2002 r., Nr 9, poz.). O obowiązkach organów wykonujących władzę publiczną rozstrzygają więc także szeroko rozumiane normy postępowania, które składają się na ogólnie pojęty porządek prawny, a więc tym bardziej normy ustawowe.

W piśmiennictwie dominuje pogląd, że powtórzona w art. 417 § 1 k.c. za art. 77 ust. 1 Konstytucji RP przesłanka niezgodności z prawem musi być rozumiana w sposób właściwy dla prawa cywilnego, tj. jako sprzeczność działania lub zaniechania z porządkiem prawnym sensu largo, co wyklucza możliwość jakiejkolwiek dyferencjacji skali czy stopnia bezprawności zachowania. Reżim odpowiedzialności cywilnej za wykonywanie władzy publicznej i samodzielność cywilnej postaci bezprawności w całym systemie odpowiedzialności deliktowej doprowadził w piśmiennictwie do zajęcia takiego właśnie, zasadnego stanowiska. Utrzymaniu rygorystycznej odpowiedzialności odszkodowawczej organów władzy publicznej w rozsądnych granicach za skutki ich bezprawnych działań służy właściwy tryb stwierdzenia bezprawności wadliwych orzeczeń czy decyzji, a także konieczność badania i oceny adekwatnej przyczynowości między działaniem organu a powstałą szkodą. Cel ten nie może natomiast być osiągany przez różnicowanie skali czy stopnia bezprawności działania, a więc w sposób wykraczający poza normę art. 417 § 1 k.c. (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2002 r., III CKN 966/00, niepubl.). Próby takie, a więc posługiwania się kwalifikowanym dowodem bezprawności w postaci przesłanki rażącego naruszenia prawa, słusznie oceniane są krytycznie w piśmiennictwie, jako manipulowanie utrwalonym od dawna desygnatem bezprawności w prawie odszkodowawczym.

Odnosząc się do powyższych kryteriów należy zauważyć, że powódka nie wykazała w procesie ani jednej z przesłanek warunkujących odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego. Nie zostało skonkretyzowane zachowanie lub zaniechanie organu, które miałoby stanowić źródło powstania ewentualnej szkody. W szczególności za takie nie można poczytywać nierozłożenia powódki zobowiązania na raty. Po pierwsze, powódka nie wykazała, iż w ogóle skutecznie wnosiła do organu o takowe rozłożenia, w po drugie – decyzja w tym zakresie należy do dyskrecjonalnej władzy organu jako wierzyciela. Nie sposób łączyć nawet z potencjalną decyzją odmowną rozłożenia na raty skutku w postaci bezprawności działania. Tymczasem nie ulega wątpliwości – było to bowiem przedmiotem kontroli w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym – iż powódka była zobowiązana do zwrotu środków na rzecz PUP w Z..

Trudno zatem mówić o bezprawności działań organu na jakimkolwiek odcinku jego styczności ze sprawą powódki W. K.. Na taką bezprawność powódka wprost nie wskazuje, a nawet jej nie uprawdopodabnia. Z kolei okoliczność, że komornik zajął powódce rachunek, na który miał być przekazany akurat również zwrot podatku nie wynika w jakimkolwiek stopniu z bezprawności działań strony pozwanej, lecz z normalnego postępowania komornika sądowego w postępowaniu egzekucyjnym. Komornik zaś nie był stroną niniejszego procesu.

Wreszcie, powódka w żadnym stopniu nie wykazała wystąpienia u niej szkody, zarówno w sferze materialnej jak i szkody w postaci rozstroju zdrowia. Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Powódka działając w warunkach procesu cywilnego, który ma charakter kontradyktoryjny, nie wprowadziła do procesu dowodów na poparcie swojej tezy o doznanej szkodzie. Powódka poza ogólnymi pismami i gołosłownymi twierdzeniami nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów świadczących o wystąpieniu jakiejkolwiek szkody na skutek działalności strony pozwanej. Z tych względów, należy uznać podnoszone przez nią okoliczności za nieudowodnione. Powódka nie złożyła również wniosków dowodowych mających na celu wykazanie tychże faktów. Twierdzenia zawarte w pozwie i powtórzone na rozprawie przed Sądem Okręgowym nie wykazują związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy podjętymi przez pozwanego działaniami (mieszczącymi się w granicach prawa) a wystąpieniem szkody, która również nie została przez powódkę skonkretyzowana. Powódka wskazywała wprawdzie w sposób ogólny, że działanie Powiatowego Urzędu Pracy „zniszczyło jej życie” i w sposób bardzo negatywny doświadczyło jej funkcjonowania, jednakże twierdzenia te były na tyle nieprecyzyjne, iż nie sposób na ich podstawie ocenić czy i w jakiej skali wystąpiła ów szkoda.

Z tych wszystkich względów, wywiedzione w ten sposób powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w jakimkolwiek zakresie, a to przede wszystkim przez pryzmat niewykazania przez powódkę okoliczności faktycznych, na bazie których opierała swoje żądanie. Z tych względów, powództwo w całości oddalono, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

Jedynie krótko należy odnieść się również do sygnalizowanego na pewnym etapie procesu przez stronę pozwaną zarzutu braku legitymacji biernej po stronie pozwanego Skarbu Państwa. Powódka łączyła swoje żądanie w rzekomo bezprawnym działaniu Powiatowego Urzędu Pracy w Z., tj. jednostki podległej Staroście (...). Rzecz jednak w tym, iż działania te wiązały się z działalnością jednostki samorządu terytorialnego (powiatu (...)) reprezentowanej przez Starostę, nie zaś Starostę jako stacio fisci Skarbu Państwa. Niemniej jednak, Pozwany Starosta finalnie był należycie reprezentowany w procesie. W jego imieniu stawił się prawidłowo umocowany profesjonalny pełnomocnik, który w sposób efektywny wdał się w merytoryczny spór co do istoty sprawy, wnosząc o oddalenie powództwa. Nie ulegało zatem wątpliwości, iż od strony legitymacji biernej pozwanego, powództwo niniejsze zostało skutecznie wywiedzione. Warto zauważyć, że powódka jako osoba nie poruszająca się biegle w meandrach przepisów prawa, mogła mieć mylne przeświadczenie co do reprezentacji pozwanego podmiotu. Uzasadnienie pozwu sposób nie budzący wątpliwości wskazywało jednak, iż wiąże ona swoje żądania z działaniami Powiatowego Urzędu Pracy w Z..

Z uwagi na złą sytuację materialną powódki, która jest osobą starszą i schorowaną, w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 102 k.p.c. postanowiono nie obciążać jej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie pozwanej. Za takim rozstrzygnięciem przemawia zresztą nie tylko zła sytuacja materialna powódki, uzasadniająca również zwolnienie jej od kosztów sądowych w całości.