Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Majkowski

Protokolant: Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2022 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) SA z siedzibą w K.

przeciwko A. P.

o zapłatę

utrzymuje w całości wyrok zaoczny wydany przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w dniu 11 lutego 2022 r. w sprawie sygn. akt I C 426/21.

Sygn. akt I C 426/21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 03 grudnia 2021 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. przeciwko A. P. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym i orzeczenie nim, że strona pozwana ma zapłacić na rzecz strony powodowej 112.212,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwoty 101.870,06 zł od 22.06.2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwotę 17 zł tytułem poniesionej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W razie wniesienia przez stronę pozwaną sprzeciwu albo w przypadku stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty pełnomocnik powoda wniósł o:

1)  wydanie wyroku zasądzającego od strony pozwanej na rzecz strony powodowej 112.212,43 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwoty 101.870,06 zł od dnia 22.06.2021 r. do dnia zapłaty,

2)  zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwotę 17 zł tytułem poniesionej opłaty od pełnomocnictwa.

Dnia 11 lutego 2022 r. Sąd Okręgowy w Sieradzu na posiedzeniu niejawnym wydał wyrok zaoczny w sprawie I C 426/21 w którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda 112.212,43 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 101.870,06 zł od dnia 22 czerwca 2021 r. do dnia zapłaty (pkt 1. wyroku), zasądził od pozwanego na rzecz powoda 11.028,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 5.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt 2. wyroku) oraz nadał wyrokowi w zakresie pkt 1. rygor natychmiastowej wykonalności (pkt 3. wyroku).

Pismem z dnia 10 marca 2022 r. (data wpływu) pozwany wniósł sprzeciw od tego orzeczenia i wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Strona pozwana zawarła z powodem w dniu 18 listopada 2019 r. umowę pożyczki nr (...). Zgodnie z postanowieniami umowy bank udzielił stronie pozwanej pożyczki w kwocie 106.490,00 zł, w tym w kwocie 6.490,00 zł na pokrycie prowizji z tytułu udzielenia pożyczki (pkt 1. umowy). Strona powodowa pobrała ww. prowizję w chwili wypłaty pożyczki (pkt 5. umowy).

Oprocentowanie pożyczki było zmienne i wynosiło na dzień zawarcia umowy 8,49% w stosunku rocznym. Składnikami oprocentowania była stopa referencyjna NBP (wynosząca w dniu zawarcia umowy 1,50%) i stała marża banku w wysokości 6,99% (pkt 1. umowy). W razie nieterminowej spłaty zobowiązania, strona powodowa miała prawo naliczać odsetki podwyższone. Odsetki podwyższone obliczane były według zmiennej strony procentowej i wynosiły dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie (pkt 12 i 13 umowy).

Całkowita kwota do zapłaty z tytułu pożyczki została określona w sposób jasny i zrozumiały w pkt 1 umowy. Wyniosła ona na dzień jej zawarcia 147.171,18 zł i składały się na nią:

1.  całkowita kwota pożyczki w wysokości 100.000,00 zł,

2.  całkowity koszt pożyczki w wysokości 47.171,18 zł, w tym:

a.  prowizja za udzielenie pożyczki w kwocie 6.490,00 zł (kredytowana),

b.  odsetki od pożyczki w kwocie 40.681,18 zł.

(bezsporne, umowa k. 25-30v, rozliczenie umowy k. 32-34)

Strona powodowa wywiązała się z postanowień umownych, przekazując umówiona kwotę na rachunek bankowy (rachunek do spłaty rat) powoda.

Strona pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 96 miesięcznych ratach, płatnych do 20-go dnia każdego miesiąca. Począwszy od dnia 20.12.2019 r. strona pozwana nie wywiązała się z ww. obowiązku.

Zaległość pozwanego względem powoda tytułem niespłaconego kapitału wynosi 101.870,06 zł, tytułem odsetek umownych kapitałowych wynosi 7.210,83 zł, zaś tytułem odsetek umownych (karnych) wynosi 3.131,54 zł.

(bezsporne, rozliczenie umowy k. 32-34)

Pozwany nie kwestionował żądania pozwu, lecz wskazał iż znajduje się w złej sytuacji finansowej. Pożyczka zaciągnięta przez pozwanego u powoda była przeznaczona na sfinalizowanie planowanej inwestycji pozwanego – restaurację - która z uwagi na pandemię koronawirusa nie doszła do planowanego skutku. Pozwany ma liczne długi. Przeciwko niemu prowadzone są egzekucje komornicze. Pozwany deklarował, że gdyby tylko posiadał wystarczające środki, uregulował by swój dług względem powoda.

(zeznania pozwanego A. P. z dnia 23 czerwca 2022 r. nagr. 00:02:51-00:08:00 oraz nagr. 00:12:24-00:14:26 k. 89-89v)

Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie jest w całości bezsporny, albowiem pozwany nie kwestionował istnienia roszczenia ani wysokości swojego zadłużenia względem powoda. Wysokość istniejącego roszczenia banku Sąd ustalił w oparciu o przedłożone do akt sprawy dokumenty związane z umową pożyczki wiążącą strony. Dowody te nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, jak również nie były kwestionowane przez pozwanego. Informacje o sytuacji finansowej pozwanego Sąd czerpał z złożonych zeznań pozwanego A. P..

Sąd pominął wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. J. na okoliczność sytuacji pozwanego jako zbędny i zmierzający do przewlekania postępowania. Okoliczności te były nie tylko bezsporne, ale finalnie także nieistotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Roszczenie powoda znajduje oparcie w przepisach ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 powołanej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Z kolei z przepisu art. 5 pkt 8 ustawy wynika, że całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta stanowi sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu. Przypomnieć również należy, iż zgodnie z zasadą swobody umów wyrażoną w treści art. 353 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Na wstępie wskazać należy, że strona powodowa uczyniła zadość ciążącemu na niej obowiązkowi i w sposób należyty wykazała, że między stronami doszło do skutecznego zawarcia umowy kredytu, że strona powodowa przekazała stronie pozwanej środki pieniężne określone w umowie oraz że strona pozwana uchybiła warunkom umowy nie wywiązując się z obowiązku spłaty zaciągniętej wierzytelności. Powód, składając do akt kopię umowy kredytowej wykazał, że została zawarta taka umowa z pozwanym, a także udowodnił, na jakich warunkach nastąpiło udzielenie kredytu. Następnie, składając dowód w postaci wykazu operacji na rachunku udowodnił, że pozwany nie wywiązywał się ze zobowiązań określonych w umowie, co doprowadziło do powstania ujemnego salda i upoważniało bank do wypowiedzenia umowy oraz postawienia całej należności w stan wymagalności. Składając dowody w postaci kopii wypowiedzenia umowy wraz z dowodem nadania, powód wykazał, że do wypowiedzenia umowy doszło, a w konsekwencji, że cała należność wynikająca z umowy stała się wymagalna.

Strona pozwana nie kwestionowała zasadności dochodzonego przez bank roszczenia. Pozwany wskazał, że powstałe po jego stronie zaległości względem banku wynikają z ciężkiej sytuacji finansowej, w jakiej on i jego rodzina znaleźli się m. in. na skutek wybuchu pandemii wiosną 2020 roku. Sama tylko ciężka sytuacja finansowa i problemy ze spłatą zaciągniętego zobowiązania nie mogą być podstawą do nieuwzględnienia powództwa banku o zapłatę. Pozwany zasygnalizował również wolę rozłożenia płatności zobowiązania na raty lub zawarcia umowy restrukturyzującej zadłużenie, jednakże w toku procesu nie czynił nic w tym celu, przyjmując postawę bierną. A. P. nie wykazał „szczególnie uzasadnionego przypadku” a w szczególności nie udowodnił dostatecznie ciężkiej sytuacji materialnej, która uzasadniałaby skorzystanie z instytucji przewidzianej w art. 320 k.p.c. Jeśli powód w niniejszym procesie chciał dążyć do wydania orzeczenia rozkładającego zasądzone roszczenie na raty, winien przedsięwziąć w tym celu stosowne kroki. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do treści art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis art. 232 k.p.c. stanowi natomiast, że strony zobowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyżej powołane przepisy statuują jedną z podstawowych zasad procesu cywilnego, jaką jest zasada kontradyktoryjności. Zgodnie z jej założeniem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie, zaś sąd orzekający nie jest obciążony odpowiedzialnością za rezultat postępowania dowodowego, którego dysponentem są strony (por. wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UN 244/98, OSNP 1999/20/662). Wątpliwość co do zasadności rozłożenia zobowiązania pozwanego na raty budzi również fakt, że pozwany posiada również inne nieuregulowane zobowiązania, które są przedmiotem egzekucji komorniczych.

W ocenie Sądu Okręgowego, zgromadzony materiał dowodowy, składający się w dużej mierze z dokumentów prywatnych, o których była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia jest wystarczający do uznania wniesionego powództwa za w pełni zasadne. Szczególnie, że postawa pozwanego nie wskazuje, aby między stronami istniał spór co do zasadności dochodzonego przez bank roszczenia. Ciężka sytuacja materialna pozwanego i jego rodziny nie może udaremniać ochrony wierzyciela, który na drodze sądowej zdecydował się dochodzić należnej mu sumy. W przeciwnym wypadku, bank udzielający kredytu byłby pozbawiony ochrony prawnej wobec nietrafionych decyzji finansowych dłużnika, który po zaciągnięciu wielotysięcznego zobowiązania popada w problemy finansowe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że powód w pełni wykazał zasadność dochodzonego roszczenia w całości i zasądził od pozwanego A. P. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 112.212,43 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 22 czerwca 2021 r. (dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym) do dnia zapłaty, o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku zaocznego z 11 lutego 2022 r.

Jednocześnie, Sąd zasądził od pozwanego A. P. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. kwotę 11.028,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które składają się: równowartość opłaty od pozwu wniesionej przez powoda w kwocie łącznej 5.611,00 zł (w tym 1.403,00 w elektronicznym postępowaniu upominawczym), koszty wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika w kwocie 5.400,00 zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Wysokość wynagrodzenia występującego w sprawie po stronie powoda adwokata ustalono na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Biorąc powyższe pod uwagę, w zakresie kosztów procesu orzeczono jak w punkcie 2. wyroku zaocznego z 11 lutego 2022 r.

Zgodnie z art. 339 § 1 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew. Z uwagi na spóźnione nadesłanie odpowiedzi na pozew przez pozwanego, Sąd Okręgowy dnia 11 lutego 2022 r. wydał wyrok zaoczny w powyższym kształcie. Zgodnie z art. 347 k.p.c. po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd wydaje wyrok, którym wyrok zaoczny w całości lub części utrzymuje w mocy albo uchyla go i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też pozew odrzuca lub postępowanie umarza. Ze względów o jakich było we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd Okręgowy utrzymał w całości wyrok zaoczny wydany przez Sąd Okręgowy w Sieradzu w dniu 11 lutego 2022 r. w sprawie o sygn. akt I C 426/21, o czym orzeczono w sentencji wyroku z dnia 28 grudnia 2022 r.