Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Justyna Łużyńska

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2024 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko Skarbowi Państwa - Szefowi (...) Zarządu (...)
w B.

o ochronę naturalnego środowiska człowieka

1.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - Szefa (...) Zarządu (...) w B. na rzecz powódki M. M. kwotę:

a)  52 369,78 zł (pięćdziesiąt dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt dziewięć złotych 78/100) tytułem odszkodowania, w tym kwotę:

- 28 500,00 zł (dwadzieścia osiem tysięcy pięćset złotych) wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 października 2018 roku do dnia zapłaty,

- 23 869,78 zł (dwadzieścia trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt dziewięć złotych 78/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
20 października 2023 roku do dnia zapłaty,

b)  5 581,13 zł (pięć tysięcy pięćset osiemdziesiąt jeden złotych 13/100) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  ściąga z roszczenia zasądzonego na rzecz powódki M. M. w pkt 1 a niniejszego wyroku na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1 659,03 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt dziewięć złotych 3/100) tytułem brakujących kosztów sądowych;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego Skarbu Państwa - Szefa (...) Zarządu (...) w B. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 3 149,74 zł (trzy tysiące sto czterdzieści dziewięć złotych 74/100) tytułem brakujących kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 443/23

UZASADNIENIE

M. M. wniosła o zasądzenie od Skarbu Państwa - Szefa (...) Zarządu (...) w B. kwoty 10 000,00 zł tytułem kosztów nakładów niezbędnych do rewitalizacji akustycznej domu wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 października 2018 r. do dnia zapłaty i kwoty 18 400,00 zł tytułem odszkodowania za utratę wartości nieruchomości wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 października 2018 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki
na jego rzecz kosztów procesu.

Pismem procesowym z 25 listopada 2022 r. pełnomocnik powódki wniósł
o zasądzenie od pozwanego kwoty 80 000,00 zł, w tym kwoty 30 000,00 zł tytułem kosztów nakładów niezbędnych do rewitalizacji akustycznej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 października 2018 r. do dnia zapłaty i kwoty
50 000,00 zł tytułem odszkodowania za utratę wartości nieruchomości wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 3 października 2018 r. do dnia zapłaty.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki
na jego rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powódka jest właścicielką nieruchomości położonej w K.,
oznaczonej numerem działki (...), o powierzchni 4,01 ha, dla której Sąd Rejonowy w Łasku prowadzi księgę wieczystą (...), (dowód: wypis z rejestru gruntów - k. 12; odpis zwykły księgi wieczystej - k. 11-11 verte; mapa - k. 14; opinia biegłej J. S. - k. 121-149).

Dla przedmiotowej nieruchomości nie ma aktualnie opracowanego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a istniejący uprzednio przestał obowiązywać. Opracowane jest natomiast studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy B., uchwalone przez Radę Gminy B. Uchwałą nr (...) z dnia 15 lutego 2007 r., (dowód: zaświadczenie - k. 13; wypis z rejestru gruntów - k. 12; mapa - k. 14; opinia biegłej J. S. - k. 121-149).

Na nieruchomości tej znajduje się dom murowany, dwukondygnacyjny (parter i poddasze nieużytkowe), o powierzchni zabudowy około 136,00 m ². Jest niepodpiwniczony. Ma betonowe fundamenty. Konstrukcja jego dachu jest drewniana, pokryta gontem. Większość okien jest plastikowa, tylko dwa okna
są drewniane. Ogrzewanie zapewnia piec na węgiel i kominek. Ścieki odprowadzane są do kanalizacji. Ponadto znajdują się na niej również trzy budynki gospodarcze, w tym stodoła i obora. W ostatnim, o powierzchni zabudowy 79,00 m ², znajduje się kuchnia letnia i garaż. Jest to budynek jednokondygnacyjny, ma betonowe fundamenty. W bezpośrednim otoczeniu tej nieruchomości dominują tereny niezabudowane i zabudowane. Ma ona bezpośredni dostęp do drogi publicznej. Uzbrojona jest w przyłącze wodociągowe, kanalizacyjne oraz energię elektryczną. Położona jest na terenach zabudowy mieszkaniowej z towarzyszącymi usługami nieuciążliwymi, zabudowy letniskowej i zabudowy zagrodowej oraz na terenach łąk, pastwisk, trwałych użytkach zielone i gruntach rolnych, (dowód: zaświadczenie - k. 13; wypis
z rejestru gruntów - k. 12; mapa - k. 14; opinia biegłej J. S. - k. 121-149).

W dniu 25 października 2016 roku Sejmik Województwa (...) podjął uchwałę nr (...)w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania, w której nastąpiło przesunięcie granic poszczególnych podobszarów oznaczonych wyodrębnionymi izoliniami, która to uchwała uchyliła jednocześnie uchwałę z dnia 9 lutego 2010 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w Ł.. Zgodnie
z § 8 powołanej uchwały w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza
się następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu:

a)  w podobszarze A:



zakaz przeznaczania terenu pod zabudowę mieszkaniową jedno
i wielorodzinną, zagrodową i zamieszkania zbiorowego, a także mieszkaniowo- usługową,



zakaz tworzenia terenów rekreacyjno- wypoczynkowych,



zakaz tworzenia stref ochronnych A uzdrowisk,



zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

b)  w podobszarze B:



zakaz tworzenia stref ochronnych A uzdrowisk,



zakaz przeznaczania terenu pod budowę: szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających w porze nocy, (bezsporne) .

Z § 9 tej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące ograniczenia w zakresie korzystania z terenu:

a)  w podobszarze A:



zakaz budowy budynków jedno i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowego, mieszkaniowo - usługowego, szpitali, domów opieki społecznej, a także obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,



zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości lub części na budynki mieszkalne jedno- i wielorodzinne oraz zamieszkania zbiorowego, zabudowę zagrodową, mieszkaniowo- usługowe, szpitale, domy opieki społecznej, a także obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,



dopuszcza się rozbudowę, odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży,



dopuszcza się zmianę sposobu użytkowania budynków w całości lub części na cele mieszkaniowe oraz budowę nowych budynków mieszkalnych jednorodzinnych jako towarzyszących innym funkcjom,
na warunkach określonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego,

a w przypadku braku planu miejscowego, na warunkach określonych
w decyzji o warunkach zabudowy;

a)  w podobszarze B:



zakaz budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających
w porze nocy,



zakaz zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych w całości
lub części na szpitale, domy opieki społecznej oraz obiekty związane
ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, działających
w porze nocy,



dopuszcza się rozbudowę odbudowę oraz nadbudowę istniejących szpitali, domów opieki społecznej i obiektów związanych ze stałym
lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, (bezsporne) .

Z § 10 powyższej uchwały wynika, że w obszarze ograniczonego użytkowania wprowadza się następujące wymagania techniczne dotyczące budynków:

a)  w podobszarze A - w budynkach istniejących oraz nowoprojektowanych należy zapewnić właściwy klimat akustyczny w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie z obowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej;

b)  w podobszarze B - w budynkach szpitali, domów opieki społecznej
i budynkach związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci
i młodzieży należy zapewnić właściwy klimat akustyczny
w pomieszczeniach wymagających ochrony akustycznej, zgodnie zobowiązującymi normami, poprzez zastosowanie przegród budowlanych o odpowiedniej izolacyjności akustycznej, (bezsporne) .

Przedmiotowa nieruchomość znajduje się na terenie wyżej wspomnianego obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego w Ł.
w granicach podobszaru A i B, (dowód: opinia biegłej J. S. - k. 121-149; opinia pisemna instytutu - k. 48-62).

Wprowadzenie wymienioną wyżej uchwałą obszaru ograniczonego użytkowania zmniejszyło jej wartość o kwotę 37 700,00 zł, (dowód: opinia biegłej J. S. - k. 121-149).

Na przedmiotowej nieruchomości nie dochodzi do przekroczeń dopuszczalnego poziomu hałasu lotniczego w środowisku w porze dnia i nocy. Przed utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł., oba budynki były dostatecznie wyciszone zgodnie z normami prawa budowlanego stosującymi się na terenach, na których obowiązują i są spełnione przepisy dotyczące ochrony przed hałasem lotniczym. W celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego w domu, przy uwzględnieniu wymogów wygłuszania budynków ustanowionych na uchwale Sejmiku Województwa (...) nr (...) z 25 październiku 2016 r. i Polskich Normach, należy zwiększyć izolacyjność akustyczną poprzez wymianę jednego okna starego typu na typowe okno jednoramowe z szybą zespoloną jednokomorową. Nakład ten stanowi różnicę pomiędzy wyciszeniem budynku mieszkalnego mającym na celu spełnienie norm akustycznych przewidzianych w wymienionej wcześniej uchwale w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł. a wyciszeniem koniecznym dla sprostania przepisom prawa budowalnego, obowiązującego do dnia wejścia w życie tej uchwały. W kuchni letniej w budynku gospodarczym jest zapewniony odpowiedni klimat akustyczny według wymogów wygłuszania budynków ustanowionych w uchwale Sejmiku Województwa (...) nr (...) i Polskich Normach. W celu skompensowania braku możliwości otwierania okien podczas występowania hałasu lotniczego, wynikającego z utworzenia OOU, należy zainstalować cztery wentylatory sufitowe w domu i jeden wentylator sufitowy w kuchni letniej budynku gospodarczego. Koszt tych prac wynosi 14 669,78 zł brutto, (dowód: opinia pisemna instytutu - k. 48-62; opinia pisemna biegłej E. D. - k. 100-102).

Powód wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 10 000,00 zł tytułem kosztów nakładów niezbędnych do rewitalizacji akustycznej budynku oraz 18 500,00 zł tytułem odszkodowania za utratę wartości rynkowej nieruchomości. Pismem z 5 października 2018 r. pozwany odmówił uznania zgłoszonych przez niego roszczeń, (dowód: wezwanie do zapłaty - k. 15-16 verte; pismo pozwanego
- k. 17).

Powyższy stan faktyczny jest częściowo bezsporny, bowiem Sąd ustalił
go na podstawie dokumentów, których wiarygodność i prawdziwość nie była kwestionowana przez strony.

Sąd ustalił utratę wartości nieruchomości w oparciu o opinię biegłej
z zakresu szacowania nieruchomości J. S.. Na podstawie opinii instytutu Sąd ustalił, że na skutek działania lotniska wojskowego w Ł. nie dochodzi do przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu na działce należącej
do powódki; że budynek mieszkalny i gospodarczy w zakresie letniej kuchni były dostatecznie wyciszony przed wejściem w życie powyższej uchwały, a także zakres robót potrzebnych w celu zapewnienia odpowiedniego klimatu akustycznego
domu i skompensowania braku możliwości otwierania okien podczas występowania hałasu lotniczego. Na podstawie opinii biegłej E. D. Sąd ustalił wartość tych robót. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie uzasadnione. Zostały one wykonane w oparciu o oględziny nieruchomości oraz o przedstawioną przez strony dokumentacje. Sporządzono je z uwzględnieniem zasad fachowej wiedzy
i doświadczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 136 ust. 1 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.), jeżeli
z przeglądu ekologicznego albo z oceny oddziaływania przedsięwzięcia
na środowisko wymaganej przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r.
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, albo
z analizy porealizacyjnej wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji elektroenergetycznej, obiektów sieci gazowej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania. Zgodnie z treścią art. 3 pkt 34 Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54
ze zm.), standardem jakości środowiska są poziomy dopuszczalne substancji lub energii oraz pułap stężenia ekspozycji, które muszą być osiągnięte w określonym czasie przez środowisko jako całość lub jego poszczególne elementy przyrodnicze. Natomiast hałas, zgodnie z art. 3 pkt 4 b tej ustawy jest jedną z postaci energii.

Mając na uwadze powyższe przepisy, należy wysnuć wniosek, iż utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania (OOU) dla lotniska nie jest obowiązkowe. Jednakże jest ono uzasadnione, gdy zastosowane na nim środki techniczne, nie
są wystraczające dla utrzymania poza jego terenem dopuszczalnych norm hałasu, które zostały określone Rozporządzeniem Ministra Środowiska z 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, (tekst jedn., Dz. U. z 2014 r., poz. 112). Zgodnie z tym rozporządzeniem dopuszczalny poziom hałasu dla terenów zabudowy mieszkaniowej, rekreacyjno-wypoczynkowej, mieszkaniowo-usługowej i śródmiejskiej miast powyżej 100 tys. mieszkańców wynoszą 60 dB w ciągu dnia i 50 dB w ciągu nocy. Należy zatem wskazać, w ślad za art. 144 k.c., że właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie
z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Zatem gdy właściciel nieruchomości podejmuje działania mające negatywny wpływ
na środowisko, jest obowiązany do zapobiegania temu oddziaływaniu - art. 6
ust. 1 Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.).

W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, z którego wynika, że przy definiowaniu obszaru ograniczonego użytkowania trzeba dostrzegać z jednej strony związane z jego utworzeniem ograniczenia w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, z drugiej, przyczyny, które legły u podstaw utworzenia tego obszaru. Ograniczenia
są związane z konkretną nieruchomością położoną na tym obszarze i dotyczą każdego właściciela, gdyż dopóki będzie istniał obszar ograniczonego użytkowania, dopóty będą obowiązywały wprowadzone na jego terenie ograniczenia w zakresie przeznaczenia, wymagań technicznych dotyczących budynków oraz sposobu korzystania z gruntów.

Praktycznie zawsze obszar ograniczonego użytkowania ingeruje w prawo własności i w sferę wolności właściciela, wobec czego wyszczególnienie sytuacji, w których dojdzie do utworzenia go, jest wyczerpujące i wymaga uprzedniego stwierdzenia, że zastosowanie najlepszych dostępnych metod i środków nie doprowadziło do utrzymania dopuszczalnych warunków środowiska. Konieczność utworzenia obszaru wynika z tego, że jest to jedyny sposób uzyskania efektu w postaci ochrony zasobów środowiska, który uwzględnić powinien wyczerpanie dostępnych środków i zasadę proporcjonalności przewidzianą w art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Samo już zatem utworzenie obszaru ograniczonego użytkowania wskazuje na negatywne oddziaływanie lotniska na środowisko w stopniu wymagającym wprowadzenia ograniczeń
w wykonywaniu prawa własności. Ograniczenia te musi respektować każdy właściciel nieruchomości (patrz wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r.,
II CSK 565/08 i wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, Lex 528219).

Należy w tym miejscu dodać, że powódka nie może dochodzić zakazania immisji hałasu przez lotnisko na zasadzie art. 222 § 2 k.c. w zw. z art. 144 k.c.
i art. 363 § 1 k.c. Zatem ma ograniczoną możliwość wykonywania swojego prawa własności poprzez podejmowanie działań ochronnych. Zalegalizowanie możliwości przekraczania na OOU dopuszczalnych poziomów hałasu wywołanego ruchem rolniczym, powoduje, że immisja hałasu przestaje być bezprawna. W konsekwencji właściciele nieruchomości znajdujących się na OOU nie mogą skorzystać z ochrony zarówno na zasadach ogólnych (415 k.c. w zw.
z art. 322 prawa ochrony środowiska), jak i na podstawie art. 323 wskazanej wcześniej ustawy. Wypada zauważyć również, że nieruchomość jest dobrem inwestycyjnym i o ile nie jest wyłączona spod obrotu podlega regułom rynkowym, a jej wartość jest weryfikowana przez wolny rynek, niezależnie od tego czy właściciel zamierza ją zbyć, czy też nie poczynił w tym zakresie żadnych kroków (patrz wyroki Sądu Apelacyjnego w Poznaniu: z 30 września 2009 r., I ACa 484/09, Lex 756606 i I ACa 772/09 z 17 czerwca 2010 r., Lex 756717).

Powyższe prowadzi zatem do wniosku, że wprowadzenie OOU nakłada
na właścicieli znajdujących się w jego granicach nieruchomości obowiązek znoszenia przekraczających normy immisji hałasu. Ponadto zgodnie z art. 135 ust. 3 a prawa ochrony środowiska organy, tworząc obszar ograniczonego użytkowania, określają jego granice, ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, wymagania techniczne dotyczące budynków oraz sposób korzystania
z terenów wynikające z postępowania w sprawie oceny oddziaływania
na środowisko lub analizy porealizacyjnej albo przeglądu ekologicznego.

Zatem skoro utworzenie OOU sprawia, iż ponadnormatywne emitowanie hałasu przez lotnisko na jego terenie nie jest bezprawne, ustawodawca przewidział szczególne środki ochrony właścicieli nieruchomości znajdujących się w jego granicach. Zgodnie z treścią art. 129 ust. 2 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 54 ze zm.),
w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Przesłankami wynikającymi
z tej regulacji są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania
z nieruchomości a szkodą. Z powyższego przepisu wynika również, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości. Zgodnie z treścią art. 136 prawa ochrony środowiska w razie ograniczenia sposobu korzystania ze środowiska
w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania obowiązany
do wypłaty odszkodowania lub wykupu nieruchomości jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania. W razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze oraz zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, zwłaszcza opinię instytutu i biegłej ds. wyceny nieruchomości, należy stwierdzić, że wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania powódka poniosła szkodę, która polega na ograniczeniu w sposobie korzystania
z nieruchomości i zmniejszeniu jej wartości, ponieważ znajduje się ona
w części na podobszarze A obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Nr (...)Sejmiku Województwa (...) z 25 października 2016 r. (...) ta znajdują się w pobliżu lotniska wojskowego w Ł., zatem hałas wytwarzany przez samoloty negatywnie postrzegany jest przez potencjalnych nabywców. Z opinii biegłej ds. wyceny nieruchomości wynika,
że zainteresowanie nabyciem nieruchomości w okolicach lotniska w obszarze ograniczonego użytkowania spadło, a ewentualni nabywcy mogą być skłonni
do ich kupna za niższą cenę. Dlatego Sąd ustalił za biegłą, że wartość rynkowa powyższej nieruchomości uległa obniżeniu o kwotę 37 700,00 zł.

Podwyższenie dopuszczalnych norm hałasu sprawiło, że dom powódki przestał spełniać wymagania w zakresie właściwego klimatu akustycznego. Jest on przeznaczony na potrzeby mieszkaniowe i niewątpliwie wymaga ochrony akustycznej na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Z opinii instytutu wynika, że w celu zapewnienia w nim odpowiedniego klimatu akustycznego, przy uwzględnieniu wymogów wygłuszania budynków ustanowionych na uchwale Sejmiku Województwa (...) nr (...) z 25 październiku 2016 r. i Polskich Normach, należy zwiększyć izolacyjność akustyczną poprzez wymianę jednego okna starego typu na typowe okno jednoramowe z szybą zespoloną jednokomorową. W celu skompensowania braku możliwości otwierania okien podczas występowania hałasu lotniczego, wynikającego z utworzenia OOU, należy zainstalować cztery wentylatory sufitowe w domu i jeden wentylator sufitowy w kuchni letniej budynku gospodarczego . Wartość tych nakładów biegły ds. budownictwa określił na kwotę 14 669,78 zł brutto.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2022 r., zgodnie z którą właścicielowi nieruchomości położonej w strefie ograniczonego użytkowania, o której mowa w art. 135 ustawy prawo ochrony środowiska, nie przysługuje odszkodowanie w wysokości odpowiadającej kosztom zapewnienia w budynku znajdującym się na tej nieruchomości odpowiedniego klimatu akustycznego, jeżeli koszty te nie zostały poniesione (patrz również uchwały Sądu Najwyższego z dnia: 7 kwietnia 2022 r. sygn. akt III CZP 80/22 i 29 kwietnia 2022 r. III CZP 81/22). W niniejszej sprawie powódka nie poniosła jeszcze żadnych kosztów rewitalizacji akustycznej domu
i budynku gospodarczego w zakresie letniej kuchni, jednakże należy mieć
na uwadze, iż pogląd prawny wyrażony w tej uchwale jest wiążący jedynie dla sądu w sprawie, w której został wydany. Zdaniem Sądu powielenie tezy Sądu Najwyższego również w niniejszej sprawie byłoby krzywdzące dla powoda. Uchwała z 25 października 2016 roku Sejmiku Województwa (...) nr (...) w sprawie utworzenia strefy ograniczonego użytkowania wprowadza konkretne ograniczenia w korzystaniu z przedmiotowej nieruchomości, a ponadto zmusza do znoszenia przez nich ponadnormatywnych immisji hałasu. Ograniczenia te spowodowały obniżenie jej wartości, co stanowi szkodę w rozumieniu art. 129 ust. 2 cytowanej wcześniej ustawy.

Wprowadzenie OOU nie spowodowało pogorszenia stanu technicznego domu i budynku gospodarczego w części dotyczącej letniej kuchni, ale spowodowało pogorszenie ich właściwości użytkowych. Jedną z głównych funkcji domu jest ochrona jego domowników od czynników zewnętrznych, także hałasu. Jak wskazano wcześniej, powódka nie może skorzystać z ochrony na zasadach ogólnych, pozostaje im zatem jedynie wykonanie prac budowlanych, co uzasadnia żądanie zasądzenia od pozwanego kwoty odpowiadającej niezbędnym naprawom, na podstawie art. 361 k.c. i art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 129 ust. 2 i art. 322 prawa ochrony środowiska.

W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił
się pogląd, z którego wynika, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą jej wyrządzenia i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie bowiem ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący
w chwili jej wyrządzenia do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób prawem przewidziany (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, zeszyt 6, poz. 74). Uzasadnia to również treść art. 136 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska, którego analiza pozwala uznać, że szkoda
ta obejmuje nie tylko wydatki na zakup materiałów i usług niezbędnych
do wykonania samej przebudowy budynków, ale również inne wydatki związane
z wypełnieniem wymagań przez istniejący budynek, np. opłat administracyjnych
w celu uzyskania pozwoleń budowlanych. Na marginesie należy wskazać,
że podobne rozwiązanie przewiduje art. 68 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

W niniejszej sprawie obowiązek pozwanego do naprawienia szkody powódki, który polega na uiszczeniu odpowiedniej sumy pieniężnej, powstał
z chwilą wejścia w życie uchwały Sejmiku Województwa (...). Ustalała ona bowiem zakres koniecznych do wykonania nakładów rewitalizacyjnych, zmierzających do przyczynienia się do zwiększenia atrakcyjności nieruchomości niewpływającej na podniesienie jej wartości z uwagi na lokalizację w strefie ograniczonego użytkowania. Wtedy nieruchomość powódki utraciła cechy niezbędne do chronienia domowników przed hałasem na skutek niemożności otwarcia okien w czasie lotów. W przedmiotowej sprawie szkoda stanowi zatem różnicę pomiędzy obecnym stanem majątkowym a takim, który by zaistniał gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. Jest to uszczerbek majątkowy w całej masie majątkowej, a nie w poszczególnym jego składniku. Dlatego działania powódki w celu przywrócenia możliwości korzystania z ich dotkniętej uszczerbkiem nieruchomości, np. poprzez rewitalizację akustyczną, której dokonałby z własnych środków nie rzutują na rozmiar szkody. Szkoda nie powstaje w momencie poniesienia przez poszkodowanego wydatków
na przywrócenie stanu poprzedniego, lecz z chwilą powstania sytuacji uzasadniającej takie działanie.

Podkreślenia wymaga, że w ocenie Sądu przepis art. 136 ust. 3 powyższej ustawy nie wyłącza co do zasady stosowania art. 129 ust.2, art. 361 k.c. i art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. art. 129 ust. 2 i art. 322 powyższej ustawy, lecz stanowi
w stosunku do niego lex specialis skutkujący rozszerzeniem odpowiedzialności podmiotu obowiązanego do wypłaty odszkodowania. Znajduje on bowiem zastosowanie tylko wówczas, gdy właściciel nieruchomości dochodzi zwrotu kosztów rzeczywiście poniesionych na rewitalizację akustyczną budynku. Właściciel nieruchomości, który dokonał przebudowy budynku w celu dostosowania go do nowych wymagań technicznych w celu zapewnienia właściwego, zgodnego z normami komfortu akustycznego, nabywa prawo
do żądania zwrotu kosztów „rzeczywiście poniesionych”, a nie jedynie kosztów „szacowanych”, ustalanych w sposób najbardziej prawdopodobny
i odpowiadając rozmiarowi szkody, o której mowa w art. 129 ust. 2 ustawy. Uprzednie poniesienie kosztów rewitalizacji istniejącego budynku jest warunkiem roszczenia o ich zwrot w pełnej wysokości, w takiej sytuacji właściciel zabudowanej nieruchomości może żądać zwrotu kosztów rzeczywiście poniesionych, które mogą okazać się wyższe od kosztów szacowanych, nawet jeśli nie miał obowiązku rewitalizacji akustycznej budynku. Co nie pozbawia właściciela prawa do żądania naprawienia szkody z tytułu koniecznej i jeszcze nie przeprowadzonej rewitalizacji akustycznej.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł, jak w pkt 1 a wyroku, na podstawie wyżej powołanych przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska w zw. z art. 363
§ 1 k.c., zasądzając na rzecz powódki kwotę 52 369,78 zł.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił jako nieudowodnione w tym, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481
§ 1 k.c. i art. 455 k.c.

Odsetki od kwoty 28 500,00 zł Sąd zasądził od 3 października 2018 r., gdyż pozwany otrzymał wezwanie do zapłaty 25 września 2018 r., a wyznaczony
mu siedmiodniowy termin na spełnienie świadczenia upłynął 2 października 2018 r., zatem od dnia następnego pozostawał już w zwłoce. Odsetki od kwoty 23 869,78 zł Sąd zasądził od 20 października 2023 r., gdyż pozwany złożył odpowiedź na pozew po rozszerzeniu żądania 19 października 2023 r., zatem
od dnia następnego pozostawał w zwłoce. Wcześniej powódka nie żądała
od pozwanego kwoty wyższej niż 28 500,00 zł.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo o odsetki oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł, jak w pkt 1 b wyroku, na podstawie art. 100 k.p.c.

Powódka poniosła koszty procesu w wysokości 10 417,00 zł, w tym: koszty zastępstwa prawnego w wysokości 3 600,00 zł, które zostały ustalone
na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.), koszty opłaty skarbowej
od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, koszty opłaty stosunkowej w wysokości 4 000,00 zł i koszty zaliczki na poczet opinii w wysokości 2 800,00 zł.

Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3 600,00 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn., Dz. U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.).

W związku z tym, że powódka wygrała sprawę w 65,5 %, to należy uznać,
iż wygrała koszty procesu w wysokości 6 823,13 zł (65,5 % z 10 417,00 zł). Natomiast pozwany wygrał sprawę w 34,5 %, co oznacza, że wygrał koszty procesu w 1 242,00 zł (34,5 % z 3 600,00 zł). Zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz pozwanej różnice powyższych kwot, czyli kwotę 5 581,13 zł.

O brakujących kosztach sądowych w wysokości 4 808,77 zł (koszty opinii biegłych po odliczeniu zaliczki w wysokości 2 800,00 zł) obciążających powódkę (34,5 % z kwoty 4 808,77 zł, co daje 1 659,03 zł), Sąd orzekł, jak w pkt 3 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 959 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c.

O brakujących kosztach sądowych w wysokości 4 808,77 zł (koszty opinii biegłych po odliczeniu zaliczki w wysokości 2 800,00 zł) obciążających pozwanego (65,5 % z kwoty 4 808,77 zł, co daje 3 149,74 zł), Sąd orzekł, jak
w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 959 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c.