Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lutego 2025 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Choczaj

Protokolant: Elżbieta Michalak

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2025 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. K. i A. K.

o zapłatę, ewentualnie o waloryzację i zapłatę, ewentualnie o zapłatę

1.  umarza postępowanie w niniejszej sprawie w części dotyczącej żądania zapłaty kwoty określonej w pkt I 1 pozwu, czyli kwoty 399 000,00 zł tytułem kapitału, wobec cofnięcia pozwu w tym zakresie;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje zwrócić powodowi (...) Bank (...) S.A. z siedzibą
w W. z środków budżetowych Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 9 945,00 zł (dziewięć tysięcy dziewięćset czterdzieści pięć złotych) tytułem części opłaty stosunkowej.

Sygn. akt I C 767/24

UZASADNIENIE

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł
o zasądzenie solidarnie od K. K. i A. K. kwoty 399 000,00 zł tytułem kapitału wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od 13 lutego 2024 r. do dnia zapłaty; ewentualnie o zasądzenie od K. K. i A. K. kwoty 399 000,00 zł tytułem kapitału wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 13 lutego 2024 r. do dnia zapłaty,
z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego
z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od K. K. i A. K. kwoty 399 000,00 zł tytułem kapitału w częściach równych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 13 lutego 2024 r. do dnia zapłaty, tj. kwoty
po 199 500,00 zł.

Ponadto powód wniósł o zmianę wysokości jego świadczenia w postaci wypłaconego kapitału i ukształtowanie go na poziomie 495 270,44 zł w związku
z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza oraz o zasądzenie solidarnie
od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł w częściach równych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty, tj. kwoty po 48 135,22 zł.

Ewentualnie powód wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego
po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału; ewentualnie o zasądzenie
od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału,
z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego
z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł w częściach równych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału, tj. kwoty po 48 135,22 zł.

Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu.

Pozwani nie zajęli stanowiska w sprawie, nie stawili się na rozprawę.

Pismem procesowym z 22 października 2024 r. powód częściowo cofnął pozew w zakresie żądania sprecyzowanego w pkt I ust. 1, czyli co do kwoty 399 000,00 zł. Podtrzymał powództwo co do roszczenia dochodzonego w pkt I ust. 1 pozwu w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 399 000,00 zł
za okres od 13 lutego 2024 r. do 10 września 2024 r. w wysokości 25 948,66 zł
i w związku z tym wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 25 948,66 zł tytułem; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 25 948,66 zł,
z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego
z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 25 948,66 zł po połowie, tj. kwoty po 12 974,33 zł.

W miejsce dotychczasowego żądania wskazanego w pkt I ust. 2 pozwu wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 69 277,02 zł tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 69 277,02 zł tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału w związku
z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 69 277,02 zł
po połowie tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału
w związku z koniecznością urealnienia wysokości świadczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty, tj. kwoty po 34 638,51 zł.

W miejsce dotychczasowego żądania wskazanego w pkt I ust. 3 pozwu wniósł o zmianę wysokości jego świadczenia w postaci kwoty kapitału
i ukształtowanie go na poziomie 495 270,44 zł w związku z istotną zmianą siły nabywczej pieniądza i w związku z tym zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego
po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty; ewentualnie
o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł
w częściach równych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu tego pisma do dnia zapłaty,
tj. kwoty po 48 135,22 zł.

Ewentualnie powód wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego
po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału w związku ze zmianą wartości pieniądza; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału, z zastrzeżeniem, że spełnienie zasądzonego świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości spełnionego świadczenia, w związku ze zmianą wartości pieniądza; ewentualnie o zasądzenie od pozwanych kwoty 96 270,44 zł w częściach równych wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po dacie doręczenia pozwanym odpisu pozwu do dnia zapłaty tytułem zwrotu kwoty należnej mu ponad nominalną kwotę kapitału, w związku ze zmianą wartości pieniądza,
tj. po 48 135,22 zł.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Do zawarcia przez pozwanych umowy kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) z poprzednikiem prawnym pozwanego, to jest z (...) Bank S.A. z siedzibą w W., doszło 21 września 2006 r. Dotyczyła ona kwoty 399 000,00 zł, (dowód: umowa kredytu - k. 20 - 22).

Kredyt został wypłacony powodom w powyższej wysokości, (bezsporne).

We wniosku skierowanym do Sądu Rejonowego w Łasku powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 399 000,00 zł tytułem zwrotu kapitału wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu tego wniosku do dnia zapłaty i kwoty 96 270,44 zł tytułem różnicy pomiędzy zwaloryzowanym kapitałem w wysokości 495 270, 44 zł a kwota kapitału w wysokości 399 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia odpisu tego wniosku do dnia zapłaty, (bezsporne).

Do zawarcia ugody nie doszło wobec niestawiennictwa stron na rozprawę w dniu 12 lutego 2024 r., (bezsporne).

Wyrokiem z dnia 1 czerwca 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt
I C 46/21, Sąd Okręgowy w Sieradzu w pkt 1 ustalił, że umowa kredytu na cele mieszkaniowe (...) nr (...) zawarta 21 września 2006 r. pomiędzy A. K. i K. K. oraz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. jest nieważna; w pkt 2 zasądził
od (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. łącznie na rzecz A. K. i K. K. kwotę 414 347,37 zł, w tym kwotę 399 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 lutego 2021 r.
do dnia zapłaty i kwotę 14 589,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od 9 marca 2021 r. do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie powództwo oddalił; zasądził od (...) Bank (...) S.A. z siedzibą
w W. łącznie na rzecz A. K. i K. K. kwotę 11 817,00 zł tytułem kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, (bezsporne).

Apelację od powyższego wyroku złożył bank. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 września 2024 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 2948/22, zmieniono zaskarżony wyrok w pkt 2 w ten sposób, iż zasądzono od (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. K. i K. K.: a) kwotę 15 347,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 757,44 zł od 1 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, zaś od kwoty 14 589,93 zł od 10 marca 2021 r. do dnia zapłaty, b) odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 399 000,00 zł od lutego 2021 r.
do 27 kwietnia 2021 r. Ponadto Sąd ten oddalił powództwo o zasądzenie kwoty 399 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty; oddalił apelację w pozostałej części i zasądził od banku
na rzecz powodów kwotę 8 100,00 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu apelacyjnych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny w Łodzi wskazał m.in., iż skuteczny okazał się zarzut banku potrącenia kwoty 399 000,00 zł z kwotą zasądzoną w wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu w wysokości 414 347,37 zł, (bezsporne).

Ustalony w sprawie stan faktyczny był w zasadzie bezsporny, bowiem oparto go na dokumentach, które nie były negowane przez strony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, iż w niniejszej sprawie zaistniały podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż pozwani nie zajęli stanowiska
w sprawie i nie stawili się na rozprawę (art. 339 k.p.c. i art. 340 k.p.c.).

Jak stanowi art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Zgodnie zaś z art. 410 § 2 k.c., świadczenie jest nienależne, jeżeli czynność prawna zobowiązująca
do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Powód powołuje się na nieistnienie zobowiązania będące skutkiem nieważności umowy stanowiącej źródło zobowiązania (condictio sine causa). Wynika to z wyżej przytoczonego wyroku Sądu Okręgowego w Sieradzu i Sądu Apelacyjnego w Łodzi. Nieważność umowy jest stanem istniejącym od chwili jej zawarcia, a wszelkie świadczenia spełnione w wykonaniu nieważnej umowy mają charakter świadczeń nienależnych. W przypadku świadczeń pieniężnych zwrotowi podlega ich wartość nominalna (patrz uchwała Sądu Najwyższego z 7 maja 2021 r., III CZP 6/21, niepublikowana).

Zgodnie z przepisem art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego, aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. W razie cofnięcia pozwu poza rozprawą przewodniczący odwołuje wyznaczoną rozprawę i o cofnięciu zawiadamia pozwanego, który może w terminie dwutygodniowym złożyć sądowi wniosek o przyznanie kosztów. Gdy skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w powyższym terminie uważa się za wyrażenie zgody. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

W niniejszej sprawie powód skutecznie cofnął pozew o zapłatę kwoty 399 000,00 zł wobec uznania przez Sąd Apelacyjny w Łodzi za skuteczne oświadczenia o potrąceniu. Ponadto cofnięcie pozwu w związku z potrąceniem się wzajemnych wierzytelności do kwoty 399 000,00 zł jest zgodne z prawem, nie
ma na celu obejście prawa i jest zgodne z zasadami współżycia społecznego. Dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku, na podstawie art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c.

Powód wniósł o zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 399 000,00 zł za okres od 13 lutego 2024 r. do 10 września 2024 r. w wysokości 25 948,66 zł. Jednakże żądanie w tym zakresie jest niezasadne, gdyż 13 lutego 2024 r. (dzień wymagalności roszczenia powoda) pozwani posiadali także już wymagalną (od 1 lutego 2021 r.) wierzytelność, która została zasądzoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Sieradzu i która to wraz z odsetkami wyliczonymi na dzień wymagalności wierzytelności powoda przekraczała kwotę żądanego
w niniejszej sprawie kapitału. Zatem obie należności uległy potrąceniu w dniu wymagalności roszczenia banku o zwrot kwoty kapitału, a więc 12 lutego 2024 r., bowiem oświadczenie o potrąceniu ma moc wsteczną od chwili, kiedy potrącenie stało się możliwe (art. 499 k.c.), a więc kiedy obie wierzytelności były wymagalne. Zatem 12 lutego 2024 r. obie wierzytelności już nie istniały, a wobec tego nie można od jednej z nich żądać odsetek za okres późniejszy. Dlatego Sąd powództwo w tym zakresie oddalił, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

Należy teraz przejść do omówienia pozostałych roszczeń powoda.

W orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd o niedopuszczalności żądania przez banki wynagrodzenia (korzyści)
za korzystanie przez kredytobiorców z kapitału, gdyż jest to sprzeczne z celami dyrektywy 93/13 i udzieloną konsumentowi na jej podstawie ochroną oraz nie znajduje oparcia w polskich przepisach prawa. Taka linia orzecznicza wynika
także z orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Zwrócono przy tym uwagę na to, że przy zwrocie bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia) nie ma podstaw do konstruowania dodatkowych powinności po stronie zwracającego świadczenie, albowiem instytucja ta konstrukcyjnie wyczerpuje się w zwrocie nienależnego świadczenia. Oddanie do dyspozycji kredytobiorcy kwoty kredytu na czas oznaczony w umowie, to synonimiczne określenie świadczenia kwoty kredytu. Ponieważ kredytobiorca nie otrzymuje nic więcej oprócz bezodsetkowej kwoty kredytu, należy wykluczyć możliwość konstruowania przy rozliczaniu nieważnej umowy kredytu, z której wyeliminowano klauzulę abuzywną, jakichkolwiek form wynagrodzenia
za korzystanie ze zwracanego kapitału. Na skutek stwierdzenia nieważności umowy kredytowej między stronami, umowę traktuje się tak, jakby nie doszło
do jej zawarcia. Nie można zatem mówić o korzyściach po stronie kredytobiorców w przypadku, gdy to w wyniku negatywnych działań banków, stosujących
w umowach klauzule niedozwolone, dochodzi do ich unieważnienia. Roszczenie banku o wynagrodzenie za korzystanie przez kredytobiorcę ze zwracanego kapitału kredytu nie znajduje również podstawy w art. 224 k.c. Przepis
ten uzależnia obowiązek wypłaty wynagrodzenia właścicielowi za cały okres korzystania z rzeczy przez samoistnego posiadania w złej wierze. Samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do zapłaty wynagrodzenia
za korzystanie z rzeczy. Obowiązek ten uaktualnia się w momencie, gdy posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa
o wydanie rzeczy. Przenosząc te regulacje na grunt umowy kredytowej należy przyjąć, że kredytobiorca posiadając daną kwotę na mocy ważnej umowy jest
jej posiadaczem w dobrej wierze. W następstwie uznania umowy za nieważną będzie on obowiązany do zapłaty wynagrodzenia dopiero od momentu zażądania zwrotu kwoty nienależnie wypłaconej przez bank. W tym przypadku formę wynagrodzenia banku stanowią odsetki ustawowe, których ma on prawo żądać
za okres opóźnienia w zapłacie. Przepis art. 224 k.c. nie tworzy podstawy prawnej domagania się przez bank od kredytobiorcy wynagrodzenia za korzystanie
z kapitału za cały okres, gdy korzystał on z danych środków, będąc
w przeświadczeniu, że działał w dobrej wierze, tj. uważał, że umowa kredytowa jest ważna, przy czym bank nie zażądał zwrotu środków i nie uznał, że umowa jest nieważna. Należy również podkreślić, że celem art. 6 dyrektywy 93/13 jest to, aby konsument nie został związany nieuczciwymi warunkami umownymi stosowanymi przez przedsiębiorcę, w tym wypadku przez bank . Ochrona ta ma służyć realizacji celu odstraszającego zawartego w art. 7 dyrektywy 93/13. Polegać ma ona
na tym, by przedsiębiorca w umowach zawieranych z konsumentem
nie wprowadzał nieuczciwych warunków. Obowiązek zapłaty przez konsumenta na rzecz banku wynagrodzenia za korzystanie z kapitału osłabiałoby odstraszający skutek wynikający z art. 6 i 7 dyrektywy 93/13. Takie praktyki powodowałyby, że cele dyrektywy 93/13 zostałyby pozbawione skuteczności. Trybunał Sprawiedliwości UE uznał także, że bank nie ma obowiązku płacić wynagrodzenia za korzystanie z pieniędzy konsumenta, który odstąpił od umowy i zażądał zwrotu spełnionego świadczenia na gruncie dyrektywy o transakcjach
na odległość. Tym mniej prawdopodobna jest zatem jego aprobata dla tego rodzaju żądania zgłaszanego przez przedsiębiorcę w związku z upadkiem transakcji z powodu zastosowania przez tego przedsiębiorcę klauzuli abuzywnej. Byłoby to stanowisko wprost sprzeczne z dyrektywą 93/13, albowiem zarówno dyrektywa, jak również jej interpretacja w acqis communautaire są silnie naznaczone myślą o pierwotnej naganności strony posługującej się w działalności profesjonalnej, stale klauzulami abuzywnymi. Brak jest zatem podstaw
do przyjęcia, że konsekwencją nieważności umowy jest obowiązek zapłaty przez powodów na rzecz pozwanego wynagrodzeniu za bezumowne korzystanie
z kapitału.

Trzeba także dodać, że w niniejszej sprawie przesłanka istotnej zmiany siły nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania ( art. 358 ¹ § 3 k.p.c. ) wystąpiła, gdyż poziom inflacji był w ostatnich latach znaczny. Jednak nie zachodzą podstawy do zastosowania waloryzacji sądowej z uwagi na brzmienie art. 358 ¹
§ 4 k.c. , który przewiduje, że z żądaniem tym nie może wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli świadczenie pozostaje w związku
z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa.

Nawet, gdyby przyjąć, że art. 358 ¹ § 4 k.c. nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, to jednak i tak powództwo oparte na treści art. 358 ¹ § 3 k. c. jest niezasadne. Należy bowiem wskazać, że dopuszczenie waloryzacji świadczenia powoda stałoby w sprzeczności z celem przepisów, które mają na celu ochronę konsumentów przed niedozwolonymi postanowieniami umownymi, czyli art. 385 ¹ § 1 k.c. implementującego art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG.

Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu z dnia
15 czerwca 2023 r. (C-520/21), stwierdził, że w razie nieważności umowy kredytu wynikającej z zawarcia w jej treści nieuczciwych warunków umownych, bank nie może żądać od konsumenta jakiejkolwiek rekompensaty wykraczającej poza zwrot wypłaconego kapitału i odsetki za opóźnienie (pkt 84). Wskazanie na kwotę „wypłaconego kapitału” oznacza, że chodzi zatem o kapitał kredytu w wysokości nominalnej, a nie zwaloryzowanej. Co więcej, Trybunał rozróżnia czerpanie korzyści gospodarczych za zachowanie niezgodne z prawem od odszkodowania za niedogodności wywołane tym zachowaniem (pkt 81). Skoro te pojęcia nie
są tożsame to uzasadniony jest wniosek, że przez „korzyści gospodarcze” należy rozumieć wynagrodzenie za korzystanie z kapitału, a za odszkodowanie
za niedogodności” - waloryzację.

Z kolei postanowieniem z 11 grudnia 2023 r. wydanym w sprawie C-756/22 TSUE potwierdził, że w przypadku unieważnienia umowy frankowej, banki
nie mogą żądać od kredytobiorców zwrotu kwot wyższych niż wypłacony kapitał
i ustawowe odsetki za opóźnienie . Natomiast w postanowieniu w sprawie
C-488/23, TSUE orzekł, że przepisy artykułu 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków
w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją
na przeszkodzie wykładni sądowej prawa państwa członkowskiego, zgodnie
z którą instytucja kredytowa ma prawo żądać od konsumenta - poza zwrotem kwot kapitału wypłaconego z tytułu wykonania tej umowy oraz ustawowych odsetek
za opóźnienie od dnia wezwania do zapłaty - rekompensaty polegającej
na sądowej waloryzacji świadczenia wypłaconego kapitału w przypadku istotnej zmiany siły nabywczej danego pieniądza po wypłaceniu tego kapitału rzeczonemu konsumentowi.

Z tych wszystkich względów Sąd oddalił powództwo w pozostałej części,
a więc w zakresie pozostałych żądań głównych, jak i żądań ewentualnych, o czym orzekł, jak w pkt 2 wyroku.

Z uwagi na to, że powód przegrał sprawę w całości - nie było podstaw
do żądania zwrotu kapitału, gdyż doszło do jego potrącenia na skutek złożenia zarzut przez powoda w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowy w Sieradzu
o ustalenie nieważności umowy i zapłatę, a także nie było podstaw
do uwzględnienia pozostałych żądań, w tym żądań ewentualnych, Sąd nie zasądził na jego rzecz kosztów procesu.

Ponieważ powód cofnął skutecznie powództwo o kwotę 399 000,00 zł, Sąd nakazał zwrócić mu część opłaty stosunkowej w wysokości 9 945,00 zł
(po odliczeniu opłaty podstawowej w wysokości 30,00 zł), na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 3 a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn., Dz. U. z 2024 r., poz. 959 ze zm.).