Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SSO Katarzyna Powalska

SSR del. Robert Pabin

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2019 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa F. P.

przeciwko (...) SA z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 30 listopada 2018 roku, sygnatura akt I C 515/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) SA z siedzibą w W. na rzecz powoda F. P. 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 42/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu z dnia 30 listopada 2018 roku zasadził od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda F. P. kwotę 5.393,14 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a w tym:

- od kwoty 4.962,64 zł liczonymi od dnia 6 września 2017 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 430,50 złotych liczonymi od dnia 24 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty,

-oddalił powództwo w pozostałej części,

-zasądził od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda F. P. kwotę 2.425,42 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na podstawie ustaleń faktycznych, które
Sąd Odwoławczy podziela i przyjmuje za własne, a których zasadnicze elementy przedstawiają się następująco:

W dniu 2 sierpnia 2017 roku, powód F. P., poruszał się samochodem osobowym marki B. (...) (...) o nr rej. (...), około godziny 16:00, jadąc drogą (...) ze S. w kierunku G., w okolicach miejscowości G. (zjazd na P.) z samochodu osobowego marki V. (...) o nr rej. (...), jadącego przed powodem wypadła część - napinacz paska alternatora, która uderzyła w auto F. P.. W następstwie tego zdarzenia uszkodzeniu uległ samochód marki B. tj. zderzak przedni - odprysk lakieru, plastik dolny chłodnicy, osłona dolna silnika. Na miejsce nie wezwano policji. Po zatrzymaniu sprawca wypadku spisał oświadczenie, wskazując w nim okoliczności zdarzenia oraz numer polisy OC w (...) Towarzystwie (...) S.A. w W..

Po zgłoszeniu szkody, w dniu 22 sierpnia 2017 roku, wykonano oględziny samochodu, a następnie pracownik ubezpieczyciela sporządził kalkulację kosztów naprawy za pomocą systemu A., którą przedstawiono w kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 24 sierpnia 2017 roku wraz z dokumentacją fotograficzną. Kalkulacja naprawy wykonana przez ubezpieczyciela stanowiła kwotę 1.285,37 zł. Ze sporządzonej kalkulacji naprawy oraz dokumentacji fotograficznej wynikało, że w pojeździe zostały uszkodzone następujące elementy, które zakwalifikowano do wymiany: wykładzina zderzaka przedniego, przednia kratownica nawiewu zderzaka przedniego, osłona komory silnika, dolna osłona skrzyni biegów, misa olejowa skrzyni biegów, a do lakierowania: wykładzina zderzaka przedniego.

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2017 roku, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, (...).A. przyznało roszczenie za szkodę powstałą w samochodzie B. w dniu 02 sierpnia 2017 roku w wysokości 1.285,37 zł. Z uwagi na zbyt niską kwotę odszkodowania zaproponowaną przez ubezpieczyciela, powód w dniu 4 października 2017 roku złożył odwołanie od wydanej decyzji. Do odwołania F. P. załączył prywatną kalkulację naprawy Nr (...) wykonaną przez Biuro (...) (...) (...) G. Ł., z której wynikało, iż koszt naprawy z VAT to kwota 6.526,05 zł. Za sporządzoną opinię powód zapłacił kwotę 430,50 zł. Samochód powoda został naprawiony w zakresie wymiany misy olejowej skrzyni biegów - według oświadczenia powoda marki B. oraz oleju w skrzyni biegów. W odpowiedzi na reklamację pozwany (...).A., pismem z dnia 7 listopada 20 l 7 roku, poinformował powoda o braku podstaw do zmiany wysokości wypłaconego odszkodowania. W uzasadnieniu podano, iż kwota odszkodowania ustalona została na podstawie kalkulacji ofertowej, sporządzona w oparciu o

kwalifikację uszkodzeń określoną przez rzeczoznawcę podczas oględzin pojazdu.
Kwota podana przez ubezpieczyciela wynosiła 1.285,37 zł. Za wymienioną w
kosztorysie kwotę, niemożliwe było dokonanie naprawy samochodu, gdyż wysokość
kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu, przy zastosowaniu stawki za
roboczogodzinę na poziomie 90,00 zł oraz części oryginalnych marki B. i
optymalizacji części jakości (...) (miski olejowej skrzyni biegów), na dzień powstania
szkody czyli 2 sierpnia 2017 roku wynosiła 6.248,01 zł.

Wobec odmowy wypłaty, decyzją z dnia 10 listopada 2017 roku, ubezpieczyciel
(...) S.A. poinformował powoda F. P., iż nie może uznać roszczenia, tym
samym potwierdził, że odszkodowanie nie przysługuje. W uzasadnieniu wskazano, iż
na podstawie przeprowadzonej analizy akt sprawy uszkodzenia pojazdu B. nie
mają związku przyczynowo - skutkowego z opisanym zdarzeniem. Tak więc,
wypłacona przez (...), w dniu 31 sierpnia 2017 roku, kwota jest świadczeniem
nienależnym, wobec czego świadczenie z mocy prawa podlega zwrotowi.

Pismem z dnia 2 lutego 2018 roku, pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do
zapłaty kwoty 6.526,05 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu marki B. (...)
(...) o nr rej. (...). W odpowiedzi na wezwanie ubezpieczyciel podtrzymał
dotychczas zajmowane w sprawie stanowisko, a w uzasadnieniu wskazał, iż z
całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że przedmiotowa
szkoda nie powstawała w deklarowanych przez uczestników okolicznościach.

Powyższy stan faktyczny oparty został o następujący materiał dowodowy: osobowy
w postaci zeznań powoda, które nie zostały zakwestionowane w toku postępowania
przez strony (art. 230 k.p.c.) i świadka S. P. - właściciela samochodu,
z którego wypadła część - napinacz paska alternatora, powodująca szkodę oraz
nieosobowy w postaci załączonych do akt sprawy dokumentów, w tym akt likwidacji
szkody nr (...), którym Sąd Rejonowy w całości przypisał walor wiarygodności. Wszelkie dokumenty zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji, a wiarygodności i autentyczności oraz mocy dowodowej
tychże dokumentów strony nie podważyły i skutecznie nie zakwestionowały.

Sąd uznał także za całkowicie wiarygodne zeznania świadka, gdyż są one spójne,
logiczne, wzajemnie niesprzeczne, a ponadto zostały pozytywnie zweryfikowane pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym w szczególności fachowej opinii biegłego. Sprawca zdarzenia potwierdził okoliczności, w których doszło do wypadnięcia części z jego pojazdu, szczegółowo opisując jak do tego doszło. Nie sposób inaczej oceniać tych zeznań, skoro ich skutkiem jest odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie. Trudno więc, zdaniem Sądu Rejonowego, znaleźć logiczne wyjaśnienie dla przyjętego przez pozwanego stanowiska, jakoby do zdarzenia nie doszło w deklarowanych okolicznościach. Nasuwa się bowiem, od razu pytanie w jakim celu świadek S. P. miałby zeznawać nieprawdę i obciążać samego siebie, zdając sobie sprawę z konsekwencji jakie się z tym wiążą.

Ustaleń dotyczących okoliczności powstania szkody w pojeździe marki B. o nr
rej. (...) (...) oraz wysokości tej szkody, Sąd Rejonowy dokonał na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, w szczególności opinii biegłego sądowego z zakresu
ekspertyzy i rekonstrukcji i wypadku drogowego oraz techniki samochodowej i wyceny
szkód związanych z ruchem pojazdów mgr inż. S. K.. Sąd uznał za
wiarygodne sporządzone przez biegłego opinie pisemne, w tym opinię główną i opinię
uzupełniającą, gdyż są one jasne, wewnętrznie niesprzeczne oraz naukowo i logicznie
uzasadnione. Koniecznym jest wskazanie, iż pozwany wniósł zarzuty do opinii,
jednakże wszelkie wątpliwości zostały wyjaśnione przez biegłego sądowego w ramach
uzupełniającej opinii pisemnej. Biegły dokładnie odniósł się do postawionych
zarzutów, szczegółowo wyjaśniając wątpliwe dla pozwanego kwestie. Biegły sądowy,
przygotowując pisemną opinię główną i opinię uzupełniającą, zapoznał się z
dokumentami zgromadzonymi w aktach postępowania sądowego, w tym aktami
postępowania szkodowego nr (...). Nadto przeprowadził oględziny
samochodu osobowego marki B. (...) o nr rej. (...).

Mając na uwadze powyższe oraz fakt, iż opinie te nie zostały skutecznie
zakwestionowane przez strony oraz ich pełnomocników, a przeprowadzone
postępowanie dowodowe nie zdołało podważyć fachowości ich sporządzenia i
wniosków w nich zawartych, Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł żadnych ważnych powodów, które zmuszałyby do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego.

W apelacji od powyższego wyroku pełnomocnik pozwanego zarzucił:

Naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływ na wynik sprawy tj.:

-art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie nie swobodnej, lecz dowolnej, sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez przyjęcie za podstawę ustaleń faktycznych opinii wydanych przez biegłego sadowego pomimo, że nie korespondowała ona z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym a także obrazowała nie tyle przebieg faktycznego zdarzenia co warunki w jakich musiałoby dojść do zdarzenia, aby powstały ujawnione na pojazdach uszkodzenia,

-art. 278 §1, 286 i 232 k.p.c. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z opinii sądowej sporządzonej przez innego niż dotychczas opiniujący biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych na okoliczności jak w pkt. 5 petitum sprzeciwu od nakazu zapłaty pomimo, że wydane przez tego biegłego opinie były sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego,

-art. 380 k.p.c., o rozpoznanie i uchylenie postanowienia Sądu I instancji wydanego w przedmiocie oddalenia wniosku strony pozwanej o przeprowadzenie dowodu z opinii wydanej przez innego biegłego sądowego,

-art. 241 k.p.c. w zw. z art. 382 k.p.c. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii sądowej sporządzonej przez innego niż dotychczas opiniujący biegłego ds. rekonstrukcji wypadków drogowych na okoliczności jak w pkt. 5 petitum sprzeciwu od nakazu zapłaty.

W konsekwencji podniesionych zarzutów pełnomocnik pozwanego wniósł o:

-zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, a także poprzez zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w I instancji,

-zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Odwoławczy rozpoznając apelację zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji Sąd Rejonowy dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego i w oparciu o te ustalenia trafnie ustalił wysokość odszkodowania od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. na rzecz powoda F. P..

Odnosząc się do zarzutów dotyczących przekroczenia swobodnej oceny dowodów na wstępie należy przypomnieć, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi
je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia
art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania
lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania, w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852).

Apelujący nie podważył skutecznie ustaleń faktycznych poczynionych przez
Sąd Rejonowy, pomimo wskazania na naruszenie art. 233 § 1 w zw. z art. 278 k.p.c. Przypomnieć należy, że postawienie skutecznego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania przyczyn, które dyskwalifikują postępowanie sądu w zakresie ustaleń, oznaczenia, jakie kryteria oceny sąd naruszył, a nadto wyjaśnienia dlaczego zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r. IV CKN 970/00, Lex nr 52753 czy wyrok z dnia 6 lipca 2005 r. III CK 3/05, Lex nr 180925).

Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika pozwanego, iż biegły w opinii nie wyjaśnił, który dokładnie element alternatora wypadł z pojazdu oraz którędy element ten wypadł, należy odwołać się do opinii uzupełniającej biegłego, który ustalił, że elementem tym, był napinacz paska wieloklinowego, w tym także alternatora. Biegły określił właściwości, wagę, kształt wskazanego elementu oraz załączył jego fotografię.

Podobnie zarzut dotyczący niewskazania przez biegłego którędy element alternatora wypadł z pojazdu, należy uznać za bezpodstawny. Ponieważ z opinii biegłego wyraźnie wynika, iż ustalenie, czy doszło do uszkodzenia którejkolwiek z osłon należało do pracownika likwidatora szkody, który dokonał oględzin tego pojazdu. Jednocześnie likwidator szkody wykonał jedynie zdjęcie założonej osłony pod silnikiem, która miała być zdemontowana w trakcie zdarzenia. Jeżeli natomiast istniało przypuszczenie, że osłona ta była zamontowana w chwili zaistnienia zdarzenia – rozdzielenia napinacza paska wieloklinowego, to winna być zdemontowana przez likwidatora szkody i poddana oględzinom. Jak wskazuje biegły nie przeprowadzono również oględzin elementów silnika, czy też osprzętu pod osłoną, w celu ewentualnego stwierdzenia uszkodzeń i przemieszczania się rozdzielonego napinacza paska wieloklinowego. Z tego względu biegły nie może stwierdzić, w którym miejscu miało dojść do uszkodzenia zamontowanej wówczas na pojeździe osłony. Nadto świadek S. P. na rozprawie w dniu 21 czerwca 2018 roku zeznał, iż osłona silnika była pęknięta. Co wyjaśnia wątpliwości, którędy element alternatora mógł wypaść.

Zarzut pełnomocnika pozwanego o niewyjaśnieniu przez biegłego, jak doszło do wszczepienia kęp trawy w podwozie, jest także nieuzasadniony, ponieważ to zagadnienie zostało opisane w opinii uzupełniającej biegłego. Źdźbła trawy, które znajdowały się na uszkodzonych elementach podwozia samochodu, mogły powstać w trakcie przemieszczenia się pojazdu po terenach zielonych na przykład, na terenie na którym likwidator szkody dokonał oględzin przedmiotowego pojazdu. Nadto ustalenie tej kwestii należy uznać za bezcelowe, gdyż okoliczność, iż doszło do zdarzenia jest bezsporne. A wszczepienie źdźbła trawy w podwozie samochodu nie ma w przedmiotowej sprawie głównego a nawet pobocznego znaczenia. Apelujący nie wskazał, jakie okoliczności ma wyjaśnić dana kwestia i w jakim zakresie ma mieć znaczenie dla sprawy. Wobec czego, brak podstaw ku temu, aby okoliczność tą rozważać ponownie.

Niejasności na które powołuje się pełnomocnik pozwanego, zostały szczegółowo wyjaśnione w opinii biegłego oraz opinii uzupełniającej. Sąd Rejonowy, posiadając swobodę oceny wiarygodności i mocy dowodów, słusznie uznał opinię biegłego sadowego za spójną i logiczną. Prawidłowo ocenił dowody z opinii i w sposób przekonujący wskazał, dlaczego wnioski biegłego zasługiwały na uwzględnienie. Biegły w sposób wyczerpujący i fachowy odniósł się do wszystkich kwestii wymagających wiedzy specjalnej i brak jest podstaw, aby jego wnioski podważyć.

Przechodząc do zarzutu apelującego, iż w przedmiotowej sprawie powinno powołać się kolejnego biegłego, należy podkreślić, iż Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, powoływanie kolejnego biegłego za zbyteczne, a dotychczasową opinię za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Ponadto jak wskazuje się w doktrynie i judykaturze, potrzeba powołania innego biegłego nie uzasadnia taka okoliczność, że opinia powołanego już biegłego jest dla strony w jej odczuciu niekorzystna. Zgodnie z wyrokiem Sadu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2018 roku o sygn. akt I ACa 1201/17 niezadowolenie strony z opinii biegłego nie może stanowić wyłącznej podstawy do uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego. Wobec tego, powyższy zarzut należy również uznać za bezzasadny.

Poza tym samo zawarcie wniosku o powalanie biegłego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie obliguje sądu do jego przeprowadzenia, jeżeli stan faktyczny sprawy został już dostatecznie wyjaśniony. Pozwany po sporządzeniu kopnij uzupełniającej przez biegłego S. K., nie wnosił już uwag do opinii, ani też nie popierał swego wniosku.

Z przytoczonych względów apelacja podlega oddaleniu w całości na mocy
art. 385 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego, należnych od skarżącego na rzecz powoda Sąd Odwoławczy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który pozwany przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, ustalając wysokość tych kosztów w oparciu o § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265),– obowiązujące w dacie wniesienia apelacji.