Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu - Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Joanna Składowska

po rozpoznaniu w dniu 6 lutego 2019 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki z o.o. z siedzibą w G.

przeciwko M. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 22 sierpnia 2018 roku, sygn. akt I C 398/18

oddala apelację.

Sygn. akt I C 398/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 25 kwietnia 2017 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 487,80 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie od 23 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych od dania 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty liczonymi od kwoty 467,80 zł, a także kosztami procesu.

(pozew – k. 2-7).

Postanowieniem z dnia 04 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania niniejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 9)

Na rozprawie w dniu 20 lipca 2018 roku pozwana M. K. uznała powództwo.

(protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2018 roku min. 00:01:07)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 08 kwietnia 2014 roku pozwana M. K. zawarła z powódką umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymała do dyspozycji określoną w umowie kwotę pieniężną zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie . Przedmiotowa umowa zawarta została na okres od 08 kwietnia 2014 roku do dnia 20 stycznia 2015 roku.

(okoliczność niesporna, umowa – k.17).

W dniu 03 czerwca 2014 roku w związku z opóźnieniem w płatnościach rat pożyczki powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 218,92 zł. Poinformowała wówczas, iż brak spłaty zadłużenia oraz terminowego uiszczania rat pożyczki spowoduje wypowiedzenie umowy.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 18).

Pismem z dnia 15 lipca 2014 roku powódka wypowiedziała pozwanej umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia. Jednocześnie wezwała pozwaną do spłaty zadłużenia w wysokości 452,66 zł według stanu na dzień 15 lipca 2014 roku.

( dowód: wypowiedzenie umowy – k.19, dowód nadania k. 20).

Na rozprawie w dniu 20 lipca 2018 roku pozwana uznała powództwo.

(dowód: oświadczenie pozwanej - protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2018 roku min. 00:01:07).

Sąd dokonał ustaleń faktycznych opierając się na złożonych do akt sprawy dokumentach, a także uwzględniając okoliczności bezsporne, wynikające z twierdzeń strony powodowej, nie kwestionowanych przez stronę pozwaną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlega uwzględnieniu w całości.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy pożyczki zawartej przez nią – jako przedsiębiorcę – a pozwaną M. K. – jako konsumentem. Ogólne uregulowanie umowy pożyczki - kredytu zawiera art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. 1997 nr 140 poz. 939 z późn. zm.), zgodnie
z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych
w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Natomiast za umowę
o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, którą kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011r. o kredycie konsumenckim, Dz.U. 2011 nr 126 poz. 715 z późn. zm.).

Niesporna między stronami pozostawała zarówno zasada ponoszenia odpowiedzialności, wymagalność, jak również wysokość samego roszczenia.

Pozwana M. K. uznała roszczenie dochodzone niniejszym pozwem. W ocenie Sądu złożone przez pozwaną uznanie nie może zostać uznane za sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzać do obejścia prawa. Strona powodowa wykazała źródło powstania zobowiązania, wysokość dochodzonego roszczenia oraz jego wymagalność. Pozwana nie wykazała w żaden sposób, iż przedmiotowe zobowiązanie wygasło lub inna jest jego wysokość. Zgodnie z art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa.

Jedynie na marginesie należy zauważyć, iż Sąd udzielił pozwanej na jej prośbę terminu do prowadzenia rozmów ze stroną powodową w przedmiocie ewentualnego zawarcia ugody w której określone miały zostać warunki spłaty zobowiązania. Pomimo zobowiązania do poinformowania Sądu o wynikach negocjacji pozwana do chwili zamknięcia rozprawy takiej informacji nie udzieliła.

Z uwagi, iż pozwana uznała powództwo oraz mając na uwadze treść art. 213 § 2 k.p.c. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Skoro pozwana przegrała sprawę w całości, to w takim samym zakresie winien ponosić jego koszty. Ogółem koszty procesu wyniosły 47 zł i obejmowały kwotę 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego przez powódkę pełnomocnictwa procesowego.

Na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w zakresie roszczenia głównego z pkt 1 rygor natychmiastowej wykonalności.