Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

POSTANOWIENIE

Dnia 9 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Barbara Bojakowska

Sędziowie SO Elżbieta Zalewska-Statuch

SO Joanna Składowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2016 roku w Sieradzu

na rozprawie sprawy

z wniosku O. S.

z udziałem Miasta Z., (...) Spółdzielni (...) w Z. i E. P.

o zasiedzenie

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od postanowienia Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 26 listopada 2015 roku, sygnatura akt I Ns 174/15

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od wnioskodawczyni O. S. na rzecz uczestnika postępowania Miasta Z. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym

Sygn. akt I Ca 61/16

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli oddalił wniosek O. S. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie z dniem 19 grudnia 2012 roku prawa własności nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...)
i (...), składającej się z działki nr (...) o powierzchni 1058 m ² oraz działki nr (...) o powierzchni 422 m ², dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą nr (...) (pkt 1.) oraz orzekł o kosztach postępowania (pkt 2.).

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wniosła O. S., która zaskarżyła przedmiotowe postanowienie w całości, zarzucając mu naruszenie art. 176 § 1 w zw. z art. 348 k.c. poprzez:

a) przyjęcie, że nie nastąpiło przeniesienie posiadania samoistnego przedmiotowej nieruchomości w sytuacji, gdy wnioskodawczyni w/w nieruchomość wydano - czego nikt
w sprawie nie kwestionuje - a samo wydanie jest wystarczające do przeniesienia posiadania;

b) nieuwzględnienie czasu posiadania poprzednika wnioskodawczyni: (...)
w Z., który swój bieg rozpoczyna 18 grudnia 1982 r., co oznacza, że okres 30 - letni upływa 18 grudnia 2012 r.

W konkluzji apelująca wniosła o uchylenie wspomnianego postanowienia w całości
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że na mocy art. 387 § 2 ¹ k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku
z przytoczeniem przepisów prawa, ponieważ Sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego ani nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji,
a w apelacji nie zgłoszono zarzutów dotyczących tych ustaleń.

Trzeba tylko dodać, że Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, a na jego podstawie poczynił adekwatne do treści materiału dowodowego ustalenia faktyczne. Ustalenia te Sąd odwoławczy przyjmuje za własne, nie znajdując potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania.

Trzeba stwierdzić, że obydwa zarzuty naruszenia art. 176 § 1 w zw. z art. 348 k.c.
w istocie zmierzają do wykazania, że skarżąca mogła doliczyć do czasu, przez który sama posiada sporne działki, czas posiadania ich przez spółdzielnię (...) w Z. (dalej: (...)).

Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 1997 roku (sygn. akt III CRN 96/87, Lex nr 3401), zgodnie z którym obecny posiadacz może doliczyć do czasu, który sam posiada, zarówno czas posiadania swego poprzednika, jak i wcześniejszego posiadania, jeśli takie uprawnienie przysługiwało osobie, która posiadała nieruchomość bezpośrednio przed obecnym posiadaczem.

Istotnym wymogiem jest, aby zarówno obecny posiadacz, jak i jego poprzednicy byli posiadaczami samoistnymi nieruchomości stanowiącej przedmiot postępowania
o zasiedzenie.

Należy więc podkreślić, że apelująca objęła w posiadanie przedmiotową nieruchomość na mocy umowy dzierżawy z dnia 5 stycznia 1998 roku zawartej z A. P., mężem E. P.. Trzeba zaznaczyć że E. P. weszła w posiadanie nieruchomości położonej w Z. przy ul. (...) w dniu 30 września 1993 roku na mocy umowy z (...), który stał się posiadaczem spornych działek na podstawie nieskutecznej prawnie umowy z użytkownikiem wieczystym nieruchomości (...) w S.. Wypada więc zauważyć, że zarówno (...) jak i E. P. wraz ze swym mężem A. P. nie posiadali przedmiotowych gruntów jak właściciele, lecz jak użytkownicy wieczyści. O tym, że E. P. władała sporną nieruchomościami jak użytkownik wieczysty świadczy zajmowane przez nią stanowisko w toku postępowania I Ns 710/06 przed Sądem Rejonowym w Zduńskiej Woli (k. 188 – 199), w trakcie którego domagała się stwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego w drodze zasiedzenia. Tym samym do okresu posiadania samoistnego prowadzącego do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia wnioskodawczyni nie mogła doliczyć okresu posiadania rzeczy jak użytkownik wieczysty (zob. uchwała SN z dnia 23 lipca 2008 r., III CZP 68/08, Lex nr 408410).

Niezależnie od powyższego trzeba podkreślić, że skarżąca w 1998 roku objęła we władanie sporną nieruchomość jako dzierżawca, a zatem jej posiadanie miało charakter zależny, a nie samoistny. Okoliczność skutecznego uchylenia się przez O. S. od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego przy zawarciu umowy dzierżawy (zob. wyrok SA w Łodzi z uzasadnieniem, sygn. akt I ACa 395/99 – k. 127 – 133) nie zmienia
z mocą wsteczną charakteru władania przez skarżącą przedmiotową nieruchomością, ponieważ decydujące jest w tym zakresie nastawienie psychiczne posiadacza do rzeczy. Apelująca w chwili zawarcia umowy z A. P. pozostawała w przekonaniu, że stała się dzierżawcą spornych areałów, czyli nie sposób uznać, że czuła się ich właścicielem, co wyklucza samoistność posiadania. Nawet jeżeli przyjąć, że po 1999 roku skarżąca stała się posiadaczem samoistnym przedmiotowej nieruchomości, trzeba podkreślić, że nie upłynął 30 – letni okres posiadania wymagany do nabycia spornych gruntów przez zasiedzenie.

Reasumując, należy zaaprobować pogląd wnioskodawczyni, że w niniejszej sprawie nie było wymagane zawarcie porozumienia skarżącej z (...), jednakże nie ma racji skarżąca, że wymieniona spółdzielnia była posiadaczem samoistnym w zakresie prawa własności nieruchomości, lecz w zakresie prawa użytkowania wieczystego, a tym samym nie było możliwe doliczenie jej czasu posiadania do okresu posiadania wykonywanego przez O. S..

Wbrew twierdzeniom apelacji sam fakt objęcia nieruchomości we władztwo faktyczne nie mógł skutkować możliwością doliczenia czasu posiadania gruntów przez poprzedników skarżącej.

Dlatego też Sąd Rejonowy nie naruszył art. 176 § 1 w zw. z art. 348 k.c.,
a w konsekwencji trafnie stwierdził, że wnioskodawczyni nie nabyła własności spornej nieruchomości przez zasiedzenie.

Z przytoczonych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385
w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 520 § 3 k.p.c., mając względzie sprzeczność interesów pomiędzy uczestnikami oraz oddalenie wniosku skarżącej.

Sąd odwoławczy zasądził więc od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika postępowania Miasta Z. kwotę 2.700 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego, którą to sumę Sąd ustalił w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804).