Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa F. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w P.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 4 stycznia 2023 roku, sygn. akt I C 160/22

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach 1a, 1b i 2 w ten sposób, że:

a/ w punkcie 1a obniża zasądzoną od pozwanego Towarzystwa (...)
i (...) S.A. w W. na rzecz powoda F. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)
i Doradztwa F. P. w P. kwotę 12489,73 zł do kwoty (...),18 (dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych 18/100), ustalając datę płatności odsetek za opóźnienie od 19 maja 2022 roku do dnia zapłaty w miejsce odsetek ustalonych od 2 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty;

b/ zasądzoną w punkcie 1b kwotę obniża z 5383,19 zł do 3317,03 zł (trzy tysiące trzysta siedemnaście złotych 03/100);

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A.
w W. na rzecz powoda F. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w P. 64 zł (sześćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia doręczenia wyroku stronie pozwanej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 108/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie z powództwa F. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)
i Doradztwa F. P. w P. przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W. o zapłatę, zasądził od pozwanego na rzecz powoda 12489,73 zł
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 2 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania oraz 5383,19 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 1 a i b)
oraz oddalił powództwo w pozostałej części (pkt 2).

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

2 marca 2022 r. w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ samochód marki B. o nr rej. (...) należący do poszkodowanego A. S..

Sprawca zdarzenia posiadał zawarte z pozwanym ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów. Poszkodowany zgłosił pozwanemu szkodę, a ten w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznał odszkodowanie 5832,01 zł.

25 kwietnia 2022 r. poszkodowany zawał z powodem umowę cesji wierzytelności obejmującej m.in. odszkodowanie z tytułu szkody majątkowej.

Powód wezwał pozwanego do dopłaty odszkodowania, uznając iż wypłacone zostało zaniżone.

Poszkodowany nie naprawił pojazdu, sprzedał go za około 40000 zł.

Koszt naprawy pojazdu marki B. o nr rej. (...) przeprowadzonej
w sposób pozwalający na przywrócenie pojazdu w stopniu najbardziej zbliżonym do stanu sprzed szkody, uwzględniając zasadę odtworzenia jego cech technicznych i estetycznych, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych
i mechanicznych oraz cen nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu O wynosi 18399,40 zł brutto.

Koszt naprawy tego pojazdu przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu O, z uwzględnieniem rabatów stosowanych przez zakłady współpracujące z pozwanym 40% na materiały lakiernicze
i 20% na części zamienne, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych i mechanicznych wynosi 14726,51 zł brutto.

Koszt naprawy tego pojazdu przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych niesygnowanych logo producenta pojazdu (...), a tam gdzie takie części nie występują przy zastosowaniu części sygnowanych logo producenta pojazdu O,
z uwzględnieniem rabatów stosowanych przez zakłady współpracujące z pozwanym 40%
na materiały lakiernicze i 20% na części zamienne, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych i mechanicznych wynosi 11874,64 zł brutto.

Ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie sąd dokonał na podstawie twierdzeń stron,
w zakresie jakim były zgodne oraz dokumentów załączonych do akt. Ponadto podstawę ustaleń faktycznych stanowiły zeznania świadka, którym sąd w całości dał wiarę, jako logicznym i spójnym.

Sąd dał wiarę opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej, jako logicznej, spójnej i wynikającej z fachowej wiedzy biegłego.

Według sądu z ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych wynika, że powód jako nabywca wierzytelności posiada legitymację procesową czynną do dochodzenia roszczenia odszkodowawczego w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym 2 marca 2022 r., w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki B. (art. 509 k.c.), zaś odpowiedzialność pozwanego wobec powoda ma charakter gwarancyjny, wynika ze szkody wyrządzonej przez posiadacza pojazdu objętego obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej, który w okresie jej trwania wyrządził szkodę kierującemu samochodem marki B.
(art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych…).

Kolejno wskazano na art. 361 § 2 k.c. i art. 363 k.c. i stwierdzono, że w niniejszej sprawie kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę była bezsporna.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie wykazało dla sądu jakie
są możliwe koszty naprawy uszkodzonego pojazdu.

Zważywszy, iż odszkodowanie powinno obejmować celowe i ekonomiczne koszty naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu cen niezbędnych części i robocizny, zdaniem sądu odszkodowanie powinno wynosić 18399,40 zł brutto. Obejmować powinno więc naprawę przy użyciu części oryginalnych O producenta pojazdu, gdyż z dokonanych w sprawie ustaleń nie wynika, że uszkodzeniu uległy części niższej jakości. Poza tym tylko części oryginalne pozwalają na przywrócenie pojazdu w stopniu najbardziej zbliżonym do stanu sprzed szkody
i gwarantują skuteczność naprawy.

Odnosząc się zaś do wskazywanej przez pozwanego możliwości zastosowania rabatów przy zakupie części zamiennych i materiałów lakierniczych, wskazano, iż poszkodowany nie ma obowiązku skorzystania z usług firm, które takie rabaty stosują i może dokonać wyboru dowolnego warsztatu naprawczego. W okolicznościach niniejszej sprawy poszkodowany
nie zdecydował się na naprawę pojazdu, zatem rozważanie tej kwestii, wydaje się być bezprzedmiotowe.

Mając powyższe na uwadze brakujące odszkodowanie stanowić powinno różnicę pomiędzy świadczeniem należnym w wysokości 18399,40 zł, a wypłaconym dotychczas świadczeniem 5909,67 zł, co daje 12489,73 zł, o czym orzeczono na podstawie
art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., w zw. z art. 362 k.c. oraz art. 34 ust. 1
i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych…

Żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie ma uzasadnienie dla sądu na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 476 k.c., art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1-3 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych…

Dalej idące powództwo oddalono jako nieuzasadnione oraz nieudowodnione.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku wniósł pozwany zaskarżając go e części, tj.: w zakresie pkt 1a (co do 6524,76 zł) wraz z ustawowymi odsetkami od 2 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty oraz pkt 1 b w całości, zarzucając:

1/ naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., w wyniku dokonania niewszechstronnej i dowolnej oceny materiału dowodowego w sprawie:

a/ poprzez nienadanie odpowiedniego znaczenia dowodowego ww. dokumentów,
co prowadziło do nieuwzględnienia przez sąd I instancji okoliczności, iż poszkodowany
nie korzystając z ofert rabatowych przyczynił się do maksymalizacji rozmiarów szkody i naruszył obowiązek współdziałania z wierzycielem przy naprawieniu szkody oraz poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że kwestia ewentualnego dysponowania przez ubezpieczyciela rabatami na części zamienne i materiały lakiernicze pozostaje bez znaczenia
dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, w sytuacji gdy powód dochodził hipotetycznych kosztów naprawy, a zastosowanie rabatów oferowanych przez pozwanego było również hipotetycznie możliwe,

b/ poprzez nienadanie odpowiedniej rangi faktowi, iż powód dochodzi zwrotu hipotetycznych kosztów naprawy metodą kosztorysową, a nie rzeczywiście poniesionych kosztów, wobec czego tym bardziej uzasadnione jest przyjęcie za zasadne kosztów naprawy ustalonych przez pozwanego uwzględniającego rabaty na części zamienne i materiały lakiernicze,

c/ poprzez bezzasadne przyjęcie, że nie ma żadnych gwarancji, że pozwany zgodziłby się pokryć koszty naprawy i zastosować rabaty w odniesieniu do cen, które wynikają z opinii biegłego, w sytuacji gdy pozwana w swoim kosztorysie uwzględniła rabat 20% na oryginalne części zamiennych, tj. uwzględniła rabat od takich samych cen części jaki wskazał biegły
w opinii, co skutkować powinno przyjęciem, że pozwana mogłaby pokryć koszty naprawy wyliczonych przez biegłego z zastosowaniem rabatów na oryginalne części zamienne
i materiały lakiernicze,

d/ poprzez bezzasadne przyjęcie, iż zarzut pozwanego dotyczący powinności współdziałania z ubezpieczycielem i minimalizacji szkody wymagałaby wykazania złej woli poszkodowanego w nieskorzystaniu przez niego z rzeczywistej możliwości pomniejszenia rozmiaru szkody, w sytuacji gdy już z samych okoliczności sprawy wynika zła wola poszkodowanego, bowiem poszkodowany nie skorzystał, a nawet nie zainteresował się
i nie podjął żadnego kontaktu z pozwanym w celu poznania lub skorzystania z rabatów, pomimo poinformowania poszkodowanego o takiej możliwości, a następnie wystąpił
z powództwem przeciwko ubezpieczycielowi, nie uwzględniając w swoim kosztorysie rabatów,

e/ poprzez bezzasadne przyjęcie, że nie należy uwzględniać w niniejszym stanie faktycznym rabatów z tego względu, że poszkodowany nie naprawił pojazdu; nie ma uzasadnienia stanowisko sądu I instancji, co do zasądzenia kosztów maksymalnych
za naprawę, podczas gdy w prawidłowo przeprowadzonej analizie materiału dowodowego, poszkodowany powinien dążyć do minimalizacji kosztów wynikłych ze szkody.

2/ naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c.
w z zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez nieuzasadnione przyjęcie przez sąd I instancji
w rozstrzygnięciu, że uzasadnionym kosztem naprawy przedmiotowego pojazdu była kwota 18399,40 zł brutto obejmująca zastosowanie części oryginalnych jakości O z pominięciem rabatów proponowanych przez pozwaną czy części Q, w sytuacji gdy powód dochodził jedynie hipotetycznych kosztów naprawy, a zatem istniała możliwość zastosowania rabatów proponowanych przez pozwanego;

3/ naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 361 § 1 k.c. i art. 363 § 1 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że pozwana ponosi odpowiedzialność gwarancyjną z tytułu kosztów naprawy pojazdu, liczonych w oparciu o hipotetyczne, maksymalne na rynku koszty naprawy, które nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym w związku z powstałą szkodą
z tego względu, iż powód nie wykazał, aby poniósł takie koszty i dochodzi odszkodowania „kosztorysowo", zaś celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy, pozwalający
na przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu, uwzględniać winien możliwe do uzyskania
za pośrednictwem pozwanej rabaty na części zamienne i materiały lakiernicze, które były gwarantowane przez pozwaną,

4/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 354 § 2 k.c.
oraz w zw. z art. 826 § 1 k.c. oraz w zw. art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych…,przez jego niezastosowanie i pominięcie przy określaniu uzasadnionych kosztów naprawy, że poszkodowany ma obowiązek współdziałać z ubezpieczycielem
w wykonaniu zobowiązania i dążyć do minimalizacji szkody, a zatem skoro został poinformowany o możliwości nabycia części zamiennych i materiałów lakierniczych
z uwzględnieniem rabatów to powinien z takiej możliwości skorzystać, tym bardziej,
że powód dochodził hipotetycznych, a nie rzeczywistych kosztów naprawy. Skutkowało
to błędnym przyjęciem, że uzasadnione koszty naprawy winny uwzględniać jedynie części jakości O, z pominięciem gwarantowanych rabatów na części jakości O oraz materiały lakiernicze,

5/ naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie skutkujące błędnym uznaniem że pozwany pozostawał w opóźnieniu
już 02.04.2022 r., podczas gdy dochodzone kwoty miały charakter sporny do chwili wyrokowania.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę rozstrzygnięcia
w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu w zakresie postępowania przed sądem I oraz II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stosownie do wyniku postępowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy.

W odpowiedzi na apelacje powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do sformułowanego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez nienadanie według skarżącego znaczenia okoliczności, że poszkodowanemu zaoferowano możliwość naprawy uszkodzonego pojazdu po cenach wskazanych w kalkulacji naprawy, wraz z rabatem na części zamienne
oraz rabatem na materiały lakiernicze, z czego poszkodowany winien był skorzystać, stwierdzić należy, że skarżący ma rację jedynie w zakresie naprawy wraz z rabatem na części zamienne.

W tym zakresie trzeba podzielić pogląd skarżącego, że w sytuacji gdy ubezpieczyciel w kosztorysie uwzględniła rabat 20% na oryginalne części zamiennych, tj. uwzględniła rabat od takich samych cen części jaki wskazał biegły w opinii i odpowiednio to udowadnia
– przedkłada do akt sprawy porozumienie z konkretnym warsztatem, który jest w stanie zaoferować tego rodzaju usługę (d: porozumienie, k. 84 – 86), to ustalając wysokość odszkodowania, sąd powinien tego rodzaju kalkulację zastosować, bowiem obowiązkiem poszkodowanego jest współdziałanie z ubezpieczycielem przy naprawieniu szkody.

Niezasadny jest przy tym jednak zarzut dotyczący naruszenia z art. 233 k.p.c.
w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. jak błędnie twierdzi skarżący.

Podkreślić bowiem trzeba, że zgodnie z jednolitym w tym przedmiocie stanowiskiem judykatury, zadaniem biegłego sądowego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy,
lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego
i udostępnionego materiału sprawy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1969 r.,
I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5 poz. 85; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973).

Z powyższych względów Sąd Rejonowy był uprawniony posiłkując się jedynie opinią biegłego do ustalenia wartości szkody w pojeździe. Opinia biegłego podlega bowiem ocenie jak każdy inny dowód, z tym, że dotyczy wiadomości specjalnych. Sąd dokonując ustaleń
w oparciu o opinię biegłego nie maił wątpliwości co do jej fachowości i rzetelności.

Biegły w sprawie przedstawił hipotetyczny kosztorys naprawy pojazdu w kilku wariantach, oszacowany w systemie A.. w zależności od rodzaju i jakości użytych części, sporządził kalkulację na podstawie dokumentacji, uwzględnił również wskazane przez stronę pozwaną rabaty tj. 20% rabatu na części oraz z 40% rabatu na materiały lakierowe.

W okolicznościach sprawy biegły wyliczył hipotetyczne koszty naprawy - w stopniu najbardziej zbliżonym do stanu sprzed szkody, uwzględniając zasadę odtworzenia jego cech technicznych i estetycznych, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych i mechanicznych oraz cen nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu O - 18399,40 zł brutto; przy zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu O,
z uwzględnieniem rabatów stosowanych przez zakłady współpracujące z pozwanym 40%
na materiały lakiernicze i 20% na części zamienne, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych i mechanicznych - 14726,51 zł brutto oraz zastosowaniu nowych oryginalnych części zamiennych niesygnowanych logo producenta pojazdu (...), a tam gdzie takie części nie występują przy zastosowaniu części sygnowanych logo producenta pojazdu O, z uwzględnieniem rabatów stosowanych przez zakłady współpracujące z pozwanym 40% na materiały lakiernicze i 20% na części zamienne, przy zastosowaniu średnich stawek roboczogodzin prac blacharsko-lakierniczych i mechanicznych - 11874,64 zł brutto.

Rację ma przy tym Sąd Rejonowy, że odszkodowanie powinno obejmować celowe
i ekonomiczne koszty naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu cen niezbędnych części
i robocizny, powinny też obejmować naprawę przy użyciu części oryginalnych O producenta pojazdu, gdyż z ustaleń nie wynika, że uszkodzeniu uległy części niższej jakości.

Wobec czego podstawą odszkodowania powinna być kalkulacja biegłego (k. 124), jednak z uwagi na możliwość zastosowania rabatów na części 20 %, powinna kalkulacja
w tym zakresie obejmować zestawienie (k. 127) na części zamienne w wysokości 8138,35 zł (10010,17 zł brutto).

Nieuzasadnione były jednak twierdzenia skarżącego, że w sprawie przy ustalaniu wysokości odszkodowania zasadnym było także uwzględnienie 40 % rabatu na materiały lakierowe. Pozwany w tym zakresie nie wykazał (odmiennie co do rabatu na części) jakich
to konkretnie rabatów i który warsztat miał ich udzielić

W tym miejscy należy też zauważyć, ze istotą sporu w przedmiotowej sprawie
nie był zatem fakt, czy w samochodzie przed wypadkiem były zamontowane części z logo producenta, ale jakie są koszty celowej i ekonomicznie uzasadnionej naprawy pojazdu. Zasadą w naprawieniu szkody jest z jednej strony pełna rekompensata uszczerbku
(art. 361 § 2 k.c.), ale też z drugiej strony niedopuszczalność wzbogacenia się poszkodowanego, kosztem osoby odpowiedzialnej.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił prawidłowo, wartość odszkodowania wartość odszkodowania przy zastosowaniu z użyciem nowych oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta pojazdu O, zgodnie z opinią biegłego.

Skarżący nie wykazał, że w sprawie odpowiednie będzie zastosowanie części (...).
nie można bowiem postawić znaku równości pomiędzy kategoriami jakości O i Q w świetle orzecznictwa sądów.

Wskazać należy, że zasada użycia do naprawy części oryginalnych
w sytuacji, gdy uszkodzeniu uległy oryginalne części pojazdu, nie ma bezwzględnego charakteru i w okolicznościach konkretnej sprawy pozwany ubezpieczyciel może wykazywać,
że przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego gwarantują również inne dostępne w obrocie części, w szczególności pochodzące od tego samego producenta, który dostarcza
je na pierwszy montaż pojazdu.

Rację miał sąd, że z analizy materiału dowodowego nie daje podstaw do twierdzenia że przedmiotowy pojazd w strefie uszkodzeń posiadał zamontowane części nieoryginalne. Pozwany nie wykazał, że zastosowanie części nowych, oryginalnych prowadzić będzie
do wzrostu wartości pojazdu.

Z powyższego wynika, że skuteczne zrzuty apelacyjnego dotyczące naruszenia
art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 363 § 1 k.c., art. 354 § 2 k.c. w zw. z art. 826 § 1 k.c.
oraz art. 16 ust. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (..) które miałyby polegać
na zasądzeniu zawyżonego odszkodowania za naprawę samochodu, są zasadne jedynie
w zakresie braku wzięcia pod uwagę rabatu na części, natomiast w pozostałym zakresie jest niezasadny.

Zarzut naruszenia art. 481 k.c. w zw. z 817 § 1 k.c. w sprawie jest częściowo uzasadniony, jednak nie w takim zakresie jak to usiłuje forsować pozwany.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. odsetki należą się za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, choćby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada zaś w opóźnienie jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin spełnienia świadczenia wyznacza przede wszystkim treść zobowiązania lub jego właściwość. Jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika
z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, o czym stanowi art. 455 k.c. Reguła, według której dłużnik ma świadczyć niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela, ulega modyfikacji w odniesieniu do świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń. Stosownie bowiem do art. 817 § 1 i 2 k.c. ubezpieczyciel jest obowiązany spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od dnia zawiadomienia o wypadku, a gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno by spełnione w ciągu czternastu dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie trzydziestu dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie czternastu dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie dziewięćdziesięciu dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego, przy czym w terminie trzydziestu dni zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również
o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Ciążący na zakładzie ubezpieczeń obowiązek spełnienia świadczenia w terminie przewidzianym w art. 817 k.c.,
czy art. 14 ustawy ubezpieczeniowej, jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 lipca 1999 roku (III CKN 315/98, OSNC 2000, nr 2, poz. 31), zależy od spełnienia dodatkowych przesłanek dotyczących współdziałania poszkodowanego, w tym zwłaszcza sprecyzowania roszczenia. Sąd Najwyższy wskazał, że poszkodowany powinien określić roszczenie, a jeżeli tego nie uczynił zakład ubezpieczeń powinien wystąpić z propozycją zawarcia ugody, przy czym równoznaczne z nią jest oświadczenie (zwane nieraz „decyzją”) o wysokości odszkodowania. Jeżeli poszkodowany nie określi wysokości roszczenia, a zakład ubezpieczeń mając dane do jego ustalenia, nie oświadczy, jaką kwotę uważa za właściwe odszkodowanie, pozostaje w zasadzie stan opóźnienia, uprawniający wierzyciela do żądania odsetek. Z chwilą wypłacenia kwoty ustalonej przez ubezpieczyciela obowiązek wypowiedzenia się co do tego, czy jest ona odpowiednia, powraca do poszkodowanego. Od chwili zgłoszenia przez niego żądania dalszych roszczeń zakład ubezpieczeń pozostaje w opóźnieniu, o ile oczywiście roszczenia te będą uzasadnione.

Powód żądał zasądzenia odsetek od dnia 2 kwietnia 2022 roku, z upływem
następującego po dniu, w którym określił żądanie zapłaty sumy określone w piśmie
z 25 kwietnia 2022 roku (k. 39). Powód jednak nie przedłożył dowodu kiedy to pismo otrzymał pozwany i czy w ogóle. Taka sytuacja w sprawie powoduje, że wypełnienie przesłanki zgłoszenia roszczenia co do wysokości (upływ terminów ustawowych określonych w art. 817 § 1 i § 2 k.c.), które prowadził do powstania opóźnienia zakładu, w sprawie zaktualizowało się dopiero na etapie sądowym – z chwilą doręczenia odpisu nakazu
zapłaty z odpisem pozwu. Wobec czego odsetki od zgłoszonego roszczenia są należne powodowie dopiero od 19 maja 2023 roku.

Wbrew stanowisku apelacji, całkowicie nieuprawnionym jest wiązanie początkowej daty biegu odsetek od zasądzonego na rzecz strony powodowej z datą wyrokowania. Wyrok w niniejszej sprawie nie ma charakteru konstytutywnego. Źródłem szkody dla powoda
było zdarzenie z 2 marca 2022 r. za które pozwany ponosi odpowiedzialność.

Wobec powyższego całe należne odszkodowanie powinno wynosić 15896,85 zł (robocizna – 1045 zł, koszty dodatkowe – 64,17 zł, lakierowanie 3676,75 zł, części zamienne z rabatami 8138,35 zł – powiększone o podatek Vat). Skoro pozwany wypłacił już 5909,67 zł, to do zasądzenia pozostawała kwota 9987,18 zł.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok na podstawie
art. 386 § 1 k.p.c., w sposób opisany w punkcie Ia sentencji.

Ze względu na zmianę wyroku, należało dokonać na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c.
w zw. z art. 98 § 1 ¹ k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 386 § 1 k.p.c., korekty rozstrzygnięcia
o kosztach procesu, mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 77 %, zaś w 23 % przegrał.

Konsekwencją powyższego było obniżenie zasądzonej od pozwanego na rzecz powoda kwoty z tytuły zwrotu kosztów procesu z 5383,19 zł do 3317,03 zł, o czym orzeczono jak w punkcie 1b sentencji.

Dalej idąca apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym orzeczono
jak w punkcie II sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od pozwanego na rzecz powoda, Sąd Okręgowy orzekł jak w punkcie III sentencji, na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw.
w zw. z art. 98 § 1 ¹ k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., mając na uwadze, że pozwany
w instancji odwoławczej wygrał sprawę jedynie w 38 %, zaś w 62 % przegrał.

Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda kwotę 64 zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.