Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Katarzyna Powalska

Protokolant Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2023 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. M.
przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 28 grudnia 2022 roku, sygnatura akt I C 749/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Towarzystwa (...) w W. na rzecz W. M. 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 15 czerwca 2023 roku.

Sygn. akt I Ca 129/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 28 grudnia 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I C 749/20 zasądzono od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda W. M. kwoty:

a)  3.813,09 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

b)  553,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2021 r. do dnia zapłaty (pkt 1. wyroku)

oraz w pozostałym zakresie oddalono powództwo (pkt 2. wyroku). Ponadto, zasądzono od pozwanego na rzecz powoda 1.317,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty (pkt 3. wyroku) oraz nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku kwotę 3.470,88 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo z sum budżetowych Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łasku (pkt 4. wyroku).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 17 listopada 2019 roku P. M. kierował samochodem marki B. nr rej. (...) 6JV2, stanowiącym własność powoda W. M.. Na ulicy (...) w Ł. na wysokości przystanku autobusowego przy zmianie pasa ruchu na prawy, kierujący wjechał prawym przednim kołem w dziurę w jezdni, na skutek czego uległa przebiciu prawa przednia opona, uległa uszkodzeniu prawa przednia felga, prawy przedni amortyzator i przekładnia kierownicza. Pojazd nie nadawał się do jazdy. Został zabrany na lawecie. Policja zatrzymała dowód rejestracyjny.

Odcinek drogi, gdzie doszło do wypadku, stanowi drogę gminą w zarządzie Miasta Ł.. W dacie wypadku pozwany Towarzystwo (...) w W. obejmował ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej zarządcę przedmiotowej drogi w miejscu wypadku.

Koszty naprawy przedmiotowego samochodu wynoszą:

- 1.782,70 zł brutto przy wymianie tarczy koła i opony przedniej prawej,

- 12.528,57 zł brutto przy wymianie tarczy koła i opony przedniej prawej, dwóch przednich amortyzatorów i przekładni kierowniczej przy naprawie z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta,

- 11.276 zł brutto przy wymianie tarczy koła i opony przedniej prawej, dwóch przednich amortyzatorów i przekładni kierowniczej przy naprawie z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta i części Q,

- 11.621,09 zł brutto przy wymianie tarczy koła i opony przedniej prawej, prawego przedniego amortyzatora i przekładni kierowniczej przy naprawie z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta,

- 10.994,81 zł brutto przy wymianie tarczy koła i opony przedniej prawej, jednego przedniego amortyzatora i przekładni kierowniczej przy naprawie z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem producenta i części Q.

W dniu 21 listopada 2019 roku powód zgłosił szkodę pozwanemu. Pozwany odmówił przyznania świadczenia. Powód zlecił prywatną wycenę szkody i poniósł jej koszt w kwocie 553,50 zł.

Sąd Rejonowy rozpoznający niniejszą sprawę ostatecznie nie dał wiary opinii biegłego, w zakresie, w którym miał on wątpliwości, czy przedmiotowy samochód uległ uszkodzeniu w okolicznościach opisanych przez świadka P. M.. Tym samym, Sąd przyjął odpowiedzialność pozwanego na podstawie art. 415 k.c., zauważając, że Miasto Ł. na podstawie art. 20 ust. 4 ustawy o drogach publicznych jest obowiązane utrzymać we właściwym stanie drogi gminne. Obowiązek ten zawiera w sobie także obowiązek utrzymania nawierzchni drogi w takim stanie, aby nawierzchnia ta nie stwarzała zagrożenia dla użytkowników drogi. Sąd uznał również, że przedmiotowy samochód powinien być naprawiony z użyciem części oryginalnych z oznaczeniem O i Q za kwotę 11.276,00 zł brutto. Ponadto, Sąd jako uzasadnioną część dochodzonego odszkodowania uznał kwotę 553,50 zł, jaką powód poczynił na prywatną wycenę zaistniałej szkody.

Apelację od tego wyroku wywiódł pełnomocnik pozwanego, zaskarżając go w części, tj.:

- w zakresie punktu I. wyroku zasądzającego od pozwanej na rzecz powoda w podpunkcie a) kwotę 3.813,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty oraz w podpunkcie b) 553,50 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, co do całej zasądzonej w tym punkcie I kwoty wraz z odsetkami.

- w zakresie pkt III i IV (orzeczenia o kosztach).

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę materiału dowodowego, dokonaną z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów oraz dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, sprzeczność ustaleń Sądu I instancji z zebranym w przedmiotowej sprawie materiałem dowodowym, w postaci uznania przez Sąd, że w wyniku najechania na ubytek w kostce betonowej w obrębie przystanku przy ul. (...) w Ł. doszło do uszkodzenia przedniego prawego koła oraz elementów zawieszenia i układu kierowniczego powiązanych z kołem pojazdu marki B. o nr rej. (...) 6JV2, gdy tymczasem z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego wynika, iż nie można jednoznacznie wskazać w jakich okolicznościach doszło do uszkodzenia pojazdu marki B. o nr rej. (...) 6JV2 i jakie elementy zostały uszkodzone;

2.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 822 § 1 k.c. oraz art. 13 ust. 2 i art. 19 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych poprzez zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania za szkodę, za którą w zaistniałym stanie faktycznym nie można przypisać pozwanemu odpowiedzialności.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w punkcie I. co do kwoty 4.366,59 zł,

2.  zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu I instancji według norm przepisanych;

3.  zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik strony powodowej wniósł o jej oddalenie w całości jako bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i jako taka podlegała ona oddaleniu.

Wobec postawienia w apelacji zarzutów naruszenia zarówno prawa procesowego jak i materialnego, trzeba podnieść, że prawidłowość zastosowania lub wykładnia prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na gruncie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej wyroku. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wówczas gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok SN z 26 marca 1997 r. , II CKN 60/97, OSNC 1997/9/128).

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 k.p.c., sąd ma obowiązek ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszystkie towarzyszące im okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Musi też przeprowadzić selekcję dowodów, a więc dokonać wyboru tych, na których się oparł, i ewentualnie odrzucić inne, którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, przy czym selekcja ta powinna być poparta argumentacją zgodną z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Zastrzeżona dla sądu swobodna ocena dowodów opiera się na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności zgodnych z doświadczeniem życiowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980/10/200). Strona kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c., powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd tych reguł. Zarzut ten przy tym nie może polegać wyłącznie na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, z dnia 12 lutego 2010 r., VI ACa 356/10, Lex nr 821059, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 14 kwietnia 2010 r., I ACa 240/10, Lex nr 628186).

Tymczasem w realiach niniejszej sprawy, dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne w myśl art. 387 § 2 ¹ pkt 1 i 2 k.p.c. Podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty w swojej istocie sprowadzają się do zakwestionowania w ogóle faktu zaistnienia zdarzenia skutkującego powstaniem szkody w miejscu i czasie wskazywanym przez stronę powodową. Wątpliwości artykułowane przez stronę powodową powstały w szczególności na kanwie opinii biegłego, który nie był w stanie jednoznacznie ustalić przebiegu zdarzenia z dnia 17 listopada 2019 r.

W ocenie Sądu Okręgowego istotnie, materiał dowodowy przedstawiony zarówno Sądowi Rejonowemu jak i Sądowi Okręgowemu był dość skąpy. Skutkiem czego biegły nie był władny jednoznacznie wypowiedzieć się co do przebiegu zdarzenia. Swobodna ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji ostatecznie jest prawidłowa, skutkiem czego wyrok wydany przez Sąd Rejonowy odpowiada prawu. W ocenie Sądu Okręgowego czynności, jakie przedsięwziął powód i kierujący samochodem B., którym jest jego syn bezpośrednio po zdarzeniu z 11 listopada 2019 r. wypełniały wszystkie „obowiązki” z jakich winien wywiązać się poszkodowany, chcący w przyszłości dochodzić odszkodowania od Miasta Ł. i pozwanego ubezpieczyciela. Po zaistnieniu zdarzenia kierujący zatrzymał samochód w niedalekiej odległości od wyrwy i sfotografował miejsce zdarzenia. Ponadto wezwał Policję, która sporządziła stosowną notatkę na miejscu zdarzenia, jak również sporządził na piśmie wezwanie do Zarządu Dróg w Ł. opisując całą sytuację. W ocenie Sądu trudno wyobrazić sobie, co więcej powód mógłby uczynić, aby obszerniejszym materiałem dowodowym wykazać powstałą szkodę. Wątpliwości strony pozwanej, opisane w sformułowanych zarzutach apelacyjnych, nie są całkowicie pozbawione podstaw. Jednakże przyjmując wyczerpanie możliwych i realnie dostępnych dla strony dochodzącej odszkodowania, źródeł dowodowych, swobodna ocena dowodów powinna prowadzić do przyjęcia wersji forsowanej przez stronę powodową jako zgodną z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, bowiem nie jest sporne, że szkoda zaistaniała. Odnośnie podniesionej w apelacji wątpliwości w aspekcie miejsca zdarzenia szkodzącego, a to w kontekście zgłoszonej przez powoda miesiąc wcześniej podobnej szkody, należy zauważyć, że szkoda ta dotyczyła innego pojazdu, co jednoznacznie wynika z zawiadomienia o szkodzie na k. 70 akt.

Tym samym, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnego naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i prawa materialnego. Zarzuty podnoszone przez skarżącego jawią się jako nietrafione i nie mogły prowadzić do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia. Dlatego też, apelację jako całkowicie bezzasadną należało oddalić na podstawie art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w punkcie 1. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. wobec faktu, że strona skarżąca przegrała w postępowaniu apelacyjnym. Na zasądzone na rzecz powoda koszty procesu składa się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, o czym orzeczono w punkcie 2. wyroku.