Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Joanna Składowska

Protokolant : Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2023 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. P.
przeciwko Towarzystwu (...) SA z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 9 lutego 2023 roku, sygnatura akt I C 256/21

oddala apelację na koszt powoda.

Sygn. akt I Ca 163/23

UZASADNIENIE

A. P. w pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Łasku domagał się zasądzenia od Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą
w W. 5 892,04 złotych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Pozwany wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz zwrotu kosztów procesu wedle norm przepisanych.

Zaskarżonym wyrokiem z 9 lutego 2023 roku, wydanym pod sygn. akt I C 256/21, Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda 645,46 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 26 stycznia 2021 r. do dnia zapłaty (pkt 1), oddalając powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2), a także zasądził od powoda na rzecz pozwanego 1 625 złotych z tytułu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (pkt 3), nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku z tytułu zwrotu wydatków: od pozwanego - 144 złote (pkt 4), a od powoda - 1 303,70 złotych (pkt 5).

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

Dnia 4 grudnia 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uległ uszkodzeniu samochód P. o nr rej. (...).

Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...) S.A. w W..

W wyniku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu A. P. odszkodowanie z tego tytułu w wysokości 13 899,14 złotych.

Ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu wynosiły 14 544,60 złotych brutto.

Uszkodzenia tarczy koła tylnego lewego w postaci zarysowań i ubytków materiału nie powstały w wyniku przedmiotowego zdarzenia drogowego.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd wskazał, że niekwestionowana przez pozwanego odpowiedzialność wynika z art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Pozwany odpowiada w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem.

W celu ustalenia samej wysokości szkody, Sąd pierwszej instancji dopuścił dowód
z opinii biegłego ds. wyceny wartości pojazdów i kosztów naprawy. Pojazd został naprawiony poza (...), przy użyciu części używanych oryginalnych. Zatem, zdaniem Sądu, za optymalne należy uznać zastosowanie części o symbolu Q i O. Sąd Rejonowy wskazał także, iż nie ma podstaw do uwzględnienia rabatów udzielanych przez warsztaty współpracujące z ubezpieczycielem, bowiem obowiązek współpracy przy likwidacji szkody nie oznacza przymusu naprawy w konkretnym serwisie.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, przekonywującym było wyjaśnienie biegłego, że uszkodzenia w tarczy koła tylnego lewego w postaci zarysowań, ubytków materiału nie powstały w wyniku przedmiotowego zdarzenia drogowego. Samochód poszkodowanego miał mieć w tym miejscu kontakt ze zderzakiem przednim A. (...). Jest on wykonany z tworzywa i nie mógł pozostawić takich śladów, jak ujawnione na dokumentacji fotograficznej.

W konsekwencji Sąd Rejonowy za zasadny przyjął koszt naprawy 14 544,60 złotych brutto, nie uwzględniając wymiany tarczy koła tylnego lewego. Ponieważ wcześniej wypłacono poszkodowanemu 13 899,14 złotych zasądzeniu podlegała różnica, tj. 645,46 złotych.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosownie do wyniku sprawy (powód wygrał spór w 10%). O kosztach sądowych zaś na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Pełnomocnik powoda wniósł apelację od powyższego rozstrzygnięcia, zaskarżając wyrok w części, tj. w punkcie 2 w zakresie oddalającym powództwo co do kwoty 3 255,98 złotych oraz w punktach 3 i 5 w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania tj.:

- art. 233 § 1 i 278 § 1 w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nieprawidłową ocenę opinii oraz
w zakresie ustalonej przez biegłego możliwości uszkodzenia tarczy koła w trakcie zdarzenia, to znaczy na skutek najechania na element infrastruktury jezdni;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie przez Sąd Rejonowy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego bez jego wszechstronnego rozważenia w oparciu o zasady logiki
i doświadczenia zawodowego, w szczególności w zakresie w jakim podał, iż ,,uszkodzenie tarczy koła mogło powstać na skutek najechania na ww. element” oraz zeznań powoda
w zakresie w jakim wskazał co uległo uszkodzeniu oraz, iż pojazd nigdy wcześniej nie był uszkodzony.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w zaskarżonej części i zasądzenie od pozwanego 3 255,98 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od 26 stycznia 2021 r. oraz zmianę rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie kosztów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, w takim zakresie, na jaki zezwalały przeprowadzone dowody, po dokonaniu ich oceny zgodnie z kryteriami wskazanymi w art. 233 k.p.c. Ustalenia te Sąd Okręgowy uznaje za własne.

Na wstępie przypomnieć trzeba, że w świetle ukształtowanej w praktyce i nauce wykładni normy art. 233 § 1 k.p.c., nie może oznaczać uchybienia jej jedynie to, iż określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego. Ocena dowodów należy bowiem do zasadniczych kompetencji jurysdykcyjnych sądu orzekającego i sytuacja, w której z treści materiału dowodowego można wywieść wnioski inne, niż przyjęte przez sąd nie stanowi jeszcze o naruszeniu wyżej wspomnianego artykułu. Skuteczne podważenie przeprowadzonej przez sąd oceny dowodów możliwe jest jedynie w wypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, wykroczeniu poza schematy logiki formalnej bądź gdy wbrew zasadom doświadczenia życiowego, sąd nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo skutkowych. Taka sytuacja nie miała w sprawie przedmiotowej miejsca.

Warto zauważyć, że decydujące znaczenie miał dla Sądu pierwszej instancji dowód
z opinii biegłego. Decyzję w tym przedmiocie należy zaaprobować. Twierdzenia powoda
o zakresie uszkodzeń, wobec zakwestionowania przez pozwanego i oczywistego zainteresowania strony wynikiem postępowania, musiały zostać zweryfikowane,
w szczególności zaś za pomocą dowodu z natury swej obiektywnego. Tym bardziej, że rozstrzygnięcie kwestii korelacji uszkodzeń dwóch pojazdów i mechanizmu ich powstania wymaga wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 k.p.c.).

Prawidłowość wydanej opinii nie została przez powoda skutecznie podważona,
a wbrew zarzutom, wyciągnięte na jej podstawie wnioski są właściwe. Na stronie 12 i 13 opinii głównej biegły rzeczoznawca techniki samochodowej i ruchu drogowego K. B. wyraźnie stwierdził, że jego zdaniem nie jest możliwe aby widoczne ślady na tarczy koła tylnego lewego samochodu B. powstały w przedmiotowej kolizji na skutek kontaktu ze zderzakiem przednim samochodu A.. Jeśliby doszło do kontaktu to elementem stycznym mógłby być jedynie ten zderzak, który jest wykonany z tworzywa. Tarcza koła wykonana jest zaś ze stopów aluminium i w związku z tym nie jest możliwe, aby zderzak mógł pozostawić głębokie rysy z wyrwaniem materiału na o wiele twardszej tarczy koła. Z opinii uzupełniającej wynika, że nie można na podstawie uszkodzenia tarczy koła podać w jakich okolicznościach ono powstało. Zerwanie materiału na zewnętrznej krawędzi wskazuje na tarcie o twardą przeszkodę, którą nie był zderzak ubezpieczonego. Natomiast, czy tą przeszkodą była np. płyta betonowa, krawężnik, stalowa krawędź lawety, czy inny przedmiot, opiniujący nie jest w stanie tego określić. Można także dodać, że takie uszkodzenie często występuje w trakcie typowej eksploatacji pojazdu, niekoniecznie w wyniku kolizji (opinia - k. 113-114).

Opis przebiegu zdarzenia i korelacja pozostałych uszkodzeń pojazdów, nie pozwala na przyjęcie, że któraś z przedstawionych przyczyn alternatywnych pozostaje w związku
z nieprawidłowym zachowaniem kierowcy samochodu A., za którego skutki odpowiada pozwany ubezpieczyciel. Także w apelacji nie wyjaśniono, na jaki element infrastruktury jezdni miałby najechać poszkodowany i jaki miało to związek z kolizją, która stanowi źródło roszczeń w przedmiotowym postępowaniu.

W uzasadnieniu apelacji skarżący potwierdzenia swoich ocen upatruje się w załączonej do pozwu prywatnej opinii. Tymczasem, przedstawione przez stronę pisemne stanowisko osoby będącej ekspertem w konkretnej dziedzinie wiedzy, podpisane przez tę osobę, stanowi jedynie dokument prywatny i korzysta z domniemania autentyczności określonego w art. 245 k.p.c. Dokument taki nie stanowi natomiast dowodu w zakresie wiadomości specjalnych, których wymaga dowód z opinii biegłego (art. 278 k.p.c.). Opinia taka pozbawiona jest formalnych gwarancji rzetelności i bezstronności. Nadto, podstawą jej wydania może być niepełny materiał badawczy, skoro to strona określa nie tylko zakres ekspertyzy, ale też swobodnie udostępnia (lub nie) pełne informacje o okolicznościach faktycznych istotnych dla opiniowania. Nie można także wykluczyć swoistego „dopasowywania” opinii prywatnej do potrzeb zlecającego, „solidaryzowania się” jej autora z poglądami zlecającego, czy wreszcie motywu finansowego (skoro zlecono komuś wykonanie za wynagrodzeniem stosownego opracowania w określonym celu, zleceniobiorca może czuć się w obowiązku wykonać zamówienie, by cel ten został osiągnięty).

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy - na podstawie art. 385 k.p.c. - oddalił apelację jako bezzasadną. Tym samym za pozbawione podstaw uznać należało żądanie zasądzenia na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.