Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Składowska

Sędziowie: Barbara Bojakowska

K. P.

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2023 roku w Sieradzu na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko Towarzystwu (...)
z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 16 lutego 2023 r., sygn. akt I C 191/22

zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1. w ten tylko sposób, że zasądza od Towarzystwa (...) z siedzibą
w W. na rzecz M. K. (1) 7 000 (siedem tysięcy) złotych
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 25 lutego 2022 r. do dnia zapłaty;

oddala apelację w pozostałym zakresie;

znosi pomiędzy stronami koszty postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 215/23

UZASADNIENIE

Powód M. K. (1) żądał zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 57 000 złotych
z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 25 lutego 2022 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Pozwany domagał się oddalenia powództwa na koszt powoda.

Zaskarżonym wyrokiem z 16 lutego 2023 r., wydanym pod sygn. akt I C 191/22, Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli oddalił powództwo (pkt 1), nie obciążając powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania należnych stronie pozwanej (pkt 2).

Rozstrzygnięcie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

Powód M. K. (1) od lipca 1989 r. cierpi na sterydozależny i sterydooporny zespół nerczycowy (przewlekłe kłębuszkowe zapalenie nerek), nadciśnienie tętnicze oraz kamicę pęcherzyka żółciowego.

W okresie od 20 maja do 2 czerwca 2020 r. przebywał w Wojewódzkim Szpitalu im. (...) W. w S. na Oddziale Nefrologicznym z powodu śladowych obrzęków kończyn dolnych i wzrostu białkomoczu do 7,5 g. Został wypisany
z oddziału z uwagi na zamknięcie placówki w związku z rozprzestrzenieniem się wirusa C.-19. Przepisano mu antybiotyki i heparynę.

W dniu 22 czerwca 2020 r. powód zgłosił się w ramach pomocy doraźnej do lekarza
z racji silnych dolegliwości bólowych w prawym boku z promieniowaniem do klatki piersiowej. Z uwagi na zaostrzenie ciężkiego wieloletniego zespołu nerczycowego, pogorszenie samopoczucia, zwiększenie dolegliwości bólowych okolicy bocznej prawej i obrzęków podudzia, lekarz po przeprowadzeniu badania, wystawił mu skierowanie do szpitala.

W tym samym dniu powód został przyjęty na Oddział Nefrologiczny Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł.. Przy przyjęciu na stwierdzono u niego obrzęki podudzia, niedowład połowiczy prawostronny
z przykurczem w stawie nadgarstkowym i zanikami mięśni. Brzuch miał nieco tkliwy w okolicy bocznej prawej. Podawał, iż okresowo występuje u niego suchy kaszel, nadmierna potliwość. W trakcie pobytu powoda w szpitalu przeprowadzono badania krwi oraz badania diagnostyczne: w dniu 29 czerwca 2020 r. - gastroskopię z testem urazowym, w dniu 2 lipca 2020 r. - RTG klatki piersiowej w pozycji leżącej w projekcji AP, ,w dniu 24 czerwca 2020 r. - (...) klatki piersiowej w dwóch projekcjach, w dniu 26 czerwca 2020 r. - RTG kręgosłupa lędźwiowego, w dniu 24 czerwca 2020 r. - USG jamy brzusznej, w dniach 1 i 2 lipca 2020 r. - USG nerek i pęcherza. Powoda dwukrotnie konsultowano urologicznie. Stwierdzono zaparcia, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i gastroskopię rumieniową oraz osłabienie szmeru oddechowego pęcherzykowego po stronie prawej. Rozpoznano: sterydozależny
i sterydooporny zespół nerczycowy w przebiegu (...), zakażenie dróg moczowych, zapalenie oskrzeli z odczynem opłucnowym, hipercholesterolemię, podejrzenie zespołu antyfosfolipidowego.

W trakcie pobytu w ww. placówce, lekarze sprawujący opiekę nad powodem uznali jego stan jako średnio ciężki. Zastosowano holistyczne podejście, odnotowano dolegliwości, które zgłaszał podczas przyjęcia. Powód był znacznie przewodniony i dlatego był poddawany hemodializom, wskutek czego znacznie stracił na wadze. Lekarz prowadzący każdego dnia osłuchiwał pacjenta. Na wykonanym zdjęciu RTG zmiany obrazowo odpowiadały zwykłemu zapaleniu płuc.

Powód był pacjentem labilnym emocjonalnie. Na prośbę matki powoda, lekarz prowadzący skierował do niego psychologa. Rozmowa z psychologiem nie przyniosła poprawy nastroju u powoda, który cierpiał z powodu izolacji i niemożności widywania się
z matką. Po przeprowadzonych badaniach u powoda zastosowano leczenie immunosupresyjne i farmakologiczne. Wdrożone leczenie doprowadziło do poprawy stanu klinicznego powoda, zmniejszenia obrzęków i masy ciała. Objawy osłuchowe charakterystyczne dla zapalenia płuc ustąpiły, kaszel uległ zmniejszeniu, zaś w badaniu przedmiotowym stwierdzono prawidłowy szmer oddechowy pęcherzykowy. Stan zdrowia pacjenta nie wymagał przeprowadzania kontrolnych zdjęć klatki piersiowej, czy też innej poszerzonej diagnostyki. Powód w chwili wypisu otrzymał stosowne leki zabezpieczające: antybiotyki i środek przeciwzakrzepowy. Został wypisany w stanie optymalnej poprawy klinicznej w dniu 9 lipca 2020 r. Przepisano mu leki farmakologiczne i skierowano do dalszej opieki nefrologicznej i hematologicznej.

Po opuszczeniu placówki medycznej powód nadal źle się czuł , kaszel nasilił się.
W dniu 17 lipca 2020 r. został przyjęty do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej (...) Szpitala (...) w Ł., (...) Kliniki (...), H. i Transplantologii N.. Skierowano go celem kwalifikacji do leczenia rituximabem. Przyjęty był w stanie ogólnym średnim, zgłaszał występujący kaszel. Nad polami płucnymi słyszalny był szmer pęcherzykowy ściszony u podstawy prawego płuca. Występowały obrzęki kończyn dolnych do wysokości 2/3 podudzi. W trakcie hospitalizacji, przeprowadzono badania krwi, a nadto w dniu 17 lipca 2020 r. wykonano badania obrazowe RTG klatki piersiowej w 1 projekcji, w dniu 21 lipca 2020 r. - USG jamy brzusznej oraz w dniu 22 lipca 2020 r. - TK klatki piersiowej dwufazowo. Zastosowano dożylne leczenie moczopędne, wdrożono antybiotykoterapię empiryczną amoksycyliną z kwasem klawulanowym, którą konwertowano na cefuroksyn. Z uwagi na niecharakterystyczny opis zdjęcia RTG klatki piersiowej, poszerzono diagnostykę o TK klatki piersiowej z kontrastem. Stwierdzono obraz odpowiadający zatorowości płucnej oraz zagęszczenia miąższowe wielkości 60x30 mm sugerujące występowanie zmian zapalno-martwiczych z wytworzeniem ropnia płuc. Włączono leczenie przeciwkrzepliwe z heparyną drobnocząsteczkową, zmodyfikowano leczenie immunosupresyjne. Poprzez zastosowane leczenie uzyskano ustąpienie dolegliwości, zmniejszenie obrzęków obwodowych. Powód został wypisany ze szpitala w dniu 29 lipca 2020 r. Zalecono dalsze leczenie w POZ
w poradni nefrologicznej. Na dzień 18 sierpnia 2020 r. ustalono termin kolejnej hospitalizacji, celem wykonania kontrolnej tomografii klatki piersiowej z kontrastem i zalecono przyjmowanie leków.

W dniu 16 lutego 2021 r. powód złożył do Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania
o Zdarzeniach Medycznych w Ł. wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego, polegającego na braku wykonania pogłębionej diagnostyki pulmonologicznej w celu ustalenia przyczyny dolegliwości zgłaszanych przez niego w Wojewódzkim Wielospecjalistycznym Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł.. Komisja, po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniach: 10 marca, 27 maja i 10 czerwca 2021 r. orzekła, iż niepodjęcie pogłębionej diagnostyki pulmonologicznej w celu ustalenia przyczyny dolegliwości zgłaszanych przez powoda M. K. (1) było niezgodne z aktualną wiedzą medyczną i stanowi zdarzenie medyczne w rozumieniu art. 67a ust. 1 pkt 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2020 r. poz. 849). Podmiot leczniczy, tj. Wojewódzkie Wielospecjalistyczne Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł. wniósł o ponowne rozpoznanie sprawy. W dniu 1 października 2021 r. Komisja orzekła, że brak podjęcia pogłębionej diagnostyki pulmonologicznej w celu ustalenia przyczyny dolegliwości zgłaszanych przez M. K. (1) podczas hospitalizacji w Wojewódzkim Wielospecjalistycznym Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł., był niezgodny z aktualną wiedzą medyczną i stanowi zdarzenie medyczne w rozumieniu art. 67a ust. 1 pkt 1 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz.U. z 2020 r. poz. 849).

Wojewódzkie Wielospecjalistyczne Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł. posiada wykupioną polisę w Towarzystwie (...) z siedzibą w W. o numerze (...).

M. K. (1), pismem z 28 grudnia 2021 r. zawiadomił pozwanego o szkodzie osobowej doznanej przez niego na skutek błędnie udzielonego świadczenia medycznego przez ubezpieczony w towarzystwie ubezpieczeniowym podmiot leczniczy. Wezwał go do zapłaty kwoty 60 000 złotych z tytułu zadośćuczynienia za uszczerbek na zdrowiu oraz naruszenie prawa do otrzymania świadczenia medycznego udzielonego z należytą starannością i narażenia na utratę zdrowia i życia.

Decyzją z 24 lutego 2022 r., pozwany uznał zgłoszone roszczenie powoda w zakresie kwoty 3 000 złotych.

Biegły sądowy z zakresu pulmonologii dr n. med. J. G. stwierdził, że zastosowane wobec powoda działania diagnostyczne i lecznicze w trakcie pobytu
w Wojewódzkim Wielospecjalistycznym Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł. na Oddziale Nefrologii były prawidłowe oraz adekwatne do jego stanu klinicznego. Powód był hospitalizowany z uwagi na pogorszenie jego samopoczucia, występowanie dolegliwości bólowych „okolicy bocznej prawej” (bez wskazania czy dotyczyły klatki piersiowej czy jamy brzusznej) oraz występowanie obrzęków w przebiegu zespołu nerczycowego. Po zażyciu leków przeciwbólowych, przepisanych w dniu poprzedzającym przez lekarza w ramach doraźnej pomocy medycznej, dolegliwości bólowe uległy zmniejszeniu. Z racji zgłaszanych dolegliwości w postaci występowania suchego kaszlu oraz nadmiernej potliwości skóry, przeprowadzono badanie przedmiotowe i początkowo nad polami płucnymi był wysłuchiwany prawidłowy szmer oddechowy, natomiast palpacyjnie brzuch był tkliwy po stronie prawej. W badaniu USG jamy brzusznej stwierdzono wówczas obecność dużego rozmiarów kamienia w pęcherzyku żółciowym (dł. 15 mm). Z racji podwyższonego stężenia białka c-reaktywnego ( (...)) oraz wysoką leukocytozę ( (...)) (bez gorączki) zastosowano antybiotykoterapię. Badanie RTG klatki piersiowej nie wykazało zmian ogniskowych. W trakcie hospitalizacji u powoda zaobserwowano kolejne objawy w postaci suchego, męczącego kaszlu, bólu prawej połowy klatki piersiowej podczas wdechu, ściszenie szmeru oddechowego nad płucem prawym oraz dalsze narastanie parametrów reakcji zapalnej organizmu. Zastosowana korekta antybiotykoterapii doprowadziła do poprawy stanu ogólnego powoda oraz znacznego spadku stężenia (...). W trakcie pobytu, powód otrzymywał heparynę drobnocząsteczkową, zaś poza kaszlem i bólem w klatce piersiowej (objawy występujące
w infekcjach układu oddechowego), nie uskarżał się na uczucie duszności, będące podstawowym objawem zatorowości płucnej. Jednocześnie u powoda nie występowały inne charakterystyczne objawy zatorowości płucnej, tj. przyspieszony oddech, przyspieszona czynność serca, gorączka, krwioplucie, zasłabnięcie czy omdlenie. Ropień płuca, który nie jest powikłaniem zatorowości płucnej, mógł pozostawać z związku z infekcją w układzie oddechowym u osoby przewlekle leczonej immunosupresją. Tym samym, mając na względzie dane kliniczne, jakimi dysponowali lekarze sprawujący opiekę, ich postępowanie lecznicze
i diagnostyczne, z pozycji ex ante było w pełni prawidłowe. Wysokie wartości (...) i (...) są parametrami charakterystycznymi dla infekcji układu oddechowego, nie zaś zatorowości płucnej, zwłaszcza że przyjmował leki przeciwkrzepliwe, a wykonane w maju/czerwcu 2020 r. badanie USG metodą D. w zakresie naczyń żył głębokich kończyn dolnych nie wykazało zmian zakrzepowych bądź zespołu pozakrzepowego. Stan zdrowia powoda nie dawał podstaw do rozpoznania zatorowości płucnej, a tym samym nie było bezwzględnych wskazań do wykonania badania angio-TK klatki piersiowej. Poziom D-dimerów, jako produkt rozpadu fibrynogenu jest częstokroć podwyższony w stanach infekcyjnych i zapalnych, schorzeniach wątroby oraz przewlekłych schorzeniach nerek. Gdyby doszło do oznaczenia D-dimerów, wynik mógłby być niecharakterystyczny z uwagi na infekcję, przewlekłe schorzenie nerek oraz cechy hepatopatii o nieustalonym podłożu, które zostały stwierdzone podczas późniejszego pobytu w innej placówce leczniczej. Podjęte działania lecznicze nie naraziły zdrowia i życia M. K. (1) na niebezpieczeństwo. Badanie TK klatki piersiowej bez kontrastu oraz
z kontrastem w dniu 22 lipca 2020 r. zostało wykonane u powoda z uwagi na zmianę ogniskową w obrębie środkowego i dolnego pola płucnego, wykrytą na zdjęciu RTG klatki piersiowej. Zmiana ta mogła odpowiadać zmianom zapalnym, a nawet zmianie rozrostowej (guz płuca). Powodem jego wykonania nie było natomiast podejrzenie zatorowości płucnej. Podczas hospitalizacji w K. Nefrologii (...) w Ł. również nie znaleziono podstaw do oznaczenia D-dimerów.

W ocenie Sądu Rejonowego , dla oceny tej opinii nie ma znaczenia, że wnioski w niej zawarte pozostają w sprzeczności z ustaleniami Wojewódzkiej Komisji ds. Orzekania
o Zdarzeniach Medycznych w Ł.. Orzeczenie Komisji nie ma waloru opinii biegłego sądowego. Skład komisji stanowi dwóch lekarzy i dwóch prawników. Biegły sporządzający opinię jest specjalistą z zakresu pulmonologii, podczas gdy lekarze zasiadający w składzie tej komisji takiej specjalizacji nie posiadali (dwóch wydających pierwsze orzeczenie było stomatologami, jeden z drugiego składu był lekarzem medycyny estetycznej, zaś drugi przedstawiciel zawodu medycznego był radiologiem, pozostali byli prawnikami). Zdaniem Sądu, wystąpienie rozbieżności nie dawało podstawy do uzupełnienia opinii, a tym bardziej przeprowadzenia dowodu z kolejnej opinii wydanej przez innego lekarza tej specjalności. Opinia biegłego J. G. odpowiadała wyczerpująco na wszystkie pytania i zakres uzupełnienia stanowił jedynie polemikę z wnioskami, które były niekorzystne dla strony powodowej.

W świetle przedstawionych okoliczności, zdaniem Sądu, zgłoszone powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania zgłoszonego przez powoda jest art. 415 w związku z art. 444 § 1 k.c. w zw. z art. 445 k.c. Przesłankami odpowiedzialności opartej na przepisie art. 415 k.c. są: szkoda, zawinione działanie lub zaniechanie sprawcy i związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy szkodą a działaniem lub zaniechaniem sprawcy.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, w szczególności opinię biegłego, dokumentację lekarską i zeznania świadków Z. Z. i B. K.
w zakresie przebiegu leczenia zastosowanego u powoda podczas jego pobytu na Oddziale Nefrologii Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł., stwierdzić należy, że placówka medyczna nie ponosi odpowiedzialności za roztrój zdrowia wywołany u powoda rzekomo nieprawidłową diagnostyką i nieprzeprowadzeniem badań, które prowadziłyby do ujawnienia u niego ropnia płuca. Stan zdrowia powoda podczas pobytu na Oddziale Nefrologii nie dawał podstaw do rozpoznania zatorowości płucnej, a tym samym nie było bezwzględnych wskazań do wykonania badania angio-TK klatki piersiowej. Działań lekarzy Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł. podejmowanych w procesie diagnostyki i leczenia powoda nie można uznać za niezgodne ze standardami sztuki medycznej . Skoro nie można postawić lekarzom zawinienia w działaniu, czy też zaniechaniu i powiązać tego adekwatnym związkiem przyczynowym ze stanem zdrowia powoda, to nie spełniona jest podstawowa przesłanka odpowiedzialności deliktowej. Rozstrój zdrowia wywołany u powoda w postaci ropnia płuc nie pozostaje
w związku z działaniami czy zaniechaniami diagnostycznymi lekarzy z Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł..

Z tych też względów powództwo zostało oddalone.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd wydał w oparciu o art. 102 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, który zaskarżył orzeczenie w całości, zarzucając:

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 13 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 60 k.c. oraz 65 k.c., poprzez ich niezastosowanie oraz błędne przyjęcie, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie, podczas gdy dokonał uznania właściwego długu poprzez wypłatę świadczenia w toku postępowania likwidacyjnego;

naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy tj.:

art. 227 k.p.c., art. 232 k.p.c., art. 285 § 1 i 3 k.p.c., 286 k.p.c. oraz art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c., polegające na:

- pominięciu wniosku dowodowego strony powodowej o dopuszczenie
i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, podczas gdy zawnioskowany dowód nie miał na celu przedłużenia postępowania, a miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia.
W niniejszym procesie kluczowym dowodem był dowód z opinii biegłego pulmonologa, którego ustalenia pozostawały w sprzeczności z oboma orzeczeniami Wojewódzkiej Komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych w Ł., a ponadto biegły w opinii wysnuwał wnioski stojące w sprzeczności z treścią dokumentacji medycznej powoda, w tym w szczególności nieprawidłowo zinterpretował wynik badania RTG powoda z dnia 2 lipca 2020 r.,

- pominięciu wniosku dowodowego strony powodowej o wydanie przez biegłego opinii uzupełniającej, w której biegły miał odnieść się do wniesionych zarzutów, podczas gdy zawnioskowany dowód nie miał na celu przedłużenia postępowania, a miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. W niniejszym procesie kluczowym dowodem był dowód z opinii biegłego pulmonologa, którego ustalenia pozostawały w sprzeczności z oboma orzeczeniami Wojewódzkiej Komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych w Ł., a ponadto biegły
w opinii wysnuwał wnioski stojące w sprzeczności z treścią dokumentacji medycznej powoda, w tym w szczególności nieprawidłowo zinterpretował wynik badania RTG powoda z dnia 2 lipca 2020 r. W tej sytuacji konieczne było zobowiązanie biegłego do ustosunkowania się do zarzutów zwłaszcza w zakresie wadliwych wniosków dotyczących badania RTG powoda z dnia 2 lipca 2020 r.

b. art. 233 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym ocenę materiału dowodowego skutkującą przyjęciem, że:

- działania podjęte w Wojewódzkim Wielospecjalistycznym Centrum Onkologii
i Traumatologii im. M K. w Ł. na Oddziale Nefrologii w celu przywrócenia zdrowia powodowi były prawidłowe i zdziałane z najwyższymi standardami sztuki lekarskiej, podczas gdy z obu orzeczeń Wojewódzkiej Komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych w Ł., wynika iż działanie to było nieprawidłowe, a pozwany fakt ten potwierdził wypłacając powodowi w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w kwocie 3 000 złotych;

- zeznania złożone przez świadków Z. Z. oraz B. K. -lekarzy, których postępowanie w toku procesu było kwestionowane - zasługują na przyznanie im waloru pełnej wiarygodności, podczas gdy świadkowie ci w sposób bezpośredni byli zainteresowani korzystnym rozstrzygnięciem procesu dla pozwanego, albowiem ewentualne ustalenia odmienne od prezentowanych przez nich mogłoby narazić świadków na odpowiedzialność dyscyplinarną, a nawet karną,

- orzeczenia Wojewódzkiej Komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych oraz jej ekspertyzy wydają lekarze niemający wiedzy specjalnej, podczas gdy postępowanie przez Wojewódzką Komisją uregulowane w art. 67i ust. 7 ustawy o prawa pacjenta i Rzecznik Praw Pacjenta wskazuje, iż każdorazowo jeżeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla wydania orzeczenia wymaga wiadomości specjalnych, wojewódzka komisja zasięga opinii lekarza w danej dziedzinie medycyny albo konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny. Orzeczenie nie zapadło zatem na ustaleniach poczynionych samodzielnie przez lekarzy dentystów i prawników, jak uzasadnia to Sąd.

W oparciu o wskazane zarzuty, skarżący wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego;

zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym także kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i pozostawienie Sądowi Rejonowemu rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Pozwany domagał się oddalenia apelacji na koszt powoda.

Sąd Okręgowy zważy, co następuje:

Apelacja powoda zasługiwała jedynie na częściowe uwzględnienie.

Oczywiście zasługuje na aprobatę stanowisko Sądu Rejonowego, że w świetle art. 286 k.p.c., sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dodatkowej opinii tych samych lub innych biegłych, gdy zachodzi tego potrzeba.

Tym niemniej, możliwość zażądania przez sąd ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie lub zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych (art. 286 k.p.c.) należy traktować, jako obowiązek podjęcia wymienionych czynności, wówczas gdy konieczne jest ustalenie okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, a ocena wydanej opinii prowadzi do wniosku, że jest nieprzekonująca, zawiera braki, stwierdzenia budzące wątpliwości lub sprzeczności. Jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z 13 kwietnia
2023 r., (...) 8/23 LEX nr 3588619, ustosunkowanie się strony do opinii przybierające formę zarzutów, w tym zmierzających do uzupełnienia wywodów biegłego czy ich wyjaśnienia, stanowi uzasadnioną przyczynę zażądania od biegłego wyjaśnień i w zależności od ich wyniku zlecenia sporządzenia dodatkowej opinii lub zażądania opinii od innych biegłych.

W sprawie przedmiotowej strona powodowa zgłosiła zarzuty do opinii biegłego
z zakresu pulmonologii, wnioskując o zlecenie opinii uzupełniającej, w której biegły do zarzutów tych się ustosunkuje (k. 117-121).

W ocenie Sądu Odwoławczego, w świetle tez postawionych w orzeczeniach Komisji ds. orzekania o zdarzeniach medycznych był to wiosek uzasadniony, a zatem pomijając go Sąd pierwszej instancji uchybił przepisowi powołanemu wyżej. Uchybienie to zostało naprawione
w postępowaniu apelacyjnym.

Biegły sporządził opinię, w której ustosunkował się do podniesionych zarzutów.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego
o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego tej samej specjalności. Dowód taki podlegał pominięciu trybie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c.

Potrzeba powołania innego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy.

Pomimo jednak braku podstaw do podważenia prawidłowości kwestionowanej przez skarżącego opinii, zasadny jest w pewnym zakresie zarzut naruszenia prawa materialnego.

Jak prawidłowo ustalono, w sprawie niniejszej wydane zostało orzeczenie właściwej wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, która stwierdziła, że miało miejsce zdarzenie medyczne w rozumieniu art. 67 a ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w brzmieniu obowiązującym w dacie hospitalizacji powoda, w związku z którą domaga się świadczenia wskazanego w pozwie. Jak stanowi zaś art. 67k, w zakresie uregulowanym ustawą ubezpieczyciel jest związany orzeczeniem wojewódzkiej komisji i w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym wydanego w wyniku złożenia wniosku
o ponowne rozpatrzenie sprawy przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania i zadośćuczynienia. W przypadku gdy ubezpieczyciel nie przedstawi
w terminie propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia, ubezpieczyciel jest obowiązany do ich wypłaty w wysokości określonej we wniosku. Podmiot składający wniosek w terminie
7 dni od dnia otrzymania propozycji składa, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, ubezpieczycielowi oświadczenie o jej przyjęciu albo odrzuceniu.

W sprawie przedmiotowej pozwany wypłacił na rzecz powoda świadczenia
w wysokości 3 000 złotych. Choć - wbrew mniemaniu skarżącego - przedstawienie przez ubezpieczyciela propozycji, o której mowa lub wypłata przez niego odszkodowania lub zadośćuczynienia, nie oznacza uznania roszczenia dla celów jego dochodzenia
w postępowaniu cywilnym (art. 67k ust. 9 ustawy), to jednak okoliczność wydania orzeczenia przez właściwą komisje nie może być bez znaczenia przy ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie i analizie zasadności żądań powoda w kontekście wszystkich zapisów powołanej ustawy. To, że nie mamy do czynienia z błędem medycznym i nie zachodzi odpowiedzialność Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii
i Traumatologii im. M. K. w Ł. na podstawie przepisów o odpowiedzialności deliktowej, nie wyłącza bowiem roszczenia opartego na art. 4 ustawy, który stanowi, że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.

Roszczenie o zadośćuczynienie, będące następstwem naruszenia praw pacjenta,
o którym stanowi art. 4 ust. 1 ustawy z 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz roszczenie o zadośćuczynienie wynikające z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. mają odrębny charakter i określają zasady odpowiedzialności sprawców za odrębne czyny bezprawne. W pierwszym przypadku czyn bezprawny polega na zawinionym spowodowaniu uszkodzenia ciała lub wywołaniu rozstroju zdrowia przez wadliwe leczenie, w drugim zaś na naruszeniu prawa pacjenta. Innymi słowy, roszczenie oparte o art. 445 § 1 k.c. może być dochodzone w ramach odpowiedzialności deliktowej i obejmuje skutki błędów medycznych
w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, podczas gdy samo naruszenie praw pacjenta stanowi samodzielną podstawę odpowiedzialności i przysługuje z samego faktu naruszenia praw pacjenta rozumianych jako element jego dóbr osobistych. Chodzi tutaj o prawo pacjenta do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością, do informacji itp. (art. 8
i następne ustawy). Warto podkreślić, że ochrona prawna wynikająca z art. 4 ust. 1 u.p.p. obejmuje, oprócz naruszenia dobra osobistego, również naruszenie prawa do właściwego standardu opieki medycznej, które może spowodować doznanie przez pacjenta negatywnych odczuć, wywołać u niego uczucie dyskomfortu oraz przyczynić się do utraty przez niego zaufania do lekarzy.

Nie budzi wątpliwości, że badanie rtg z 2 lipca 2020 r. wskazywało na obraz odbiegający od normy w postaci zmniejszonej przejrzystości płuca prawego z wyrażeniem wątpliwości lekarza specjalisty opisującego badanie. Pomimo tego, przed wypisem powoda
z Oddziału nie zostało wykonane kolejne badanie kontrolne rtg klatki piersiowej. Jak ustalił Sąd Rejonowy, u powoda występował znacznie obciążający wywiad chorobowy. Powód
w trakcie hospitalizacji cały czas uskarżał się na ból. Stosowane środki nie przynosiły efektu, nie wierzył w poprawę swojego stanu zdrowia. W trakcie pobytu w szpitalu czuł się zaniedbany. W czasie rozmów z najbliższymi płakał. Po hospitalizacji był wycieńczony fizycznie
i psychicznie. Nie wiedział co mu dolega. Zarówno powód, jak i jego rodzice obawiali się
o jego życie i zdrowie, zawiedli się na polskim systemie zdrowia, stracili zaufanie co do świadczeń oferowanych w ramach NFZ, zauważyli duże różnice w standardach opieki zdrowotnej świadczonej przez dwie różne placówki medyczne.

N. diagnostyki pulmonologicznej niewątpliwie wydłużyło proces leczenia powoda, a w związku z tym czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych. Diagnostykę taką wykonano w kolejnej placówce, do której powód trafił już 17 lipca 2020 r. Warto zauważyć, że po opuszczeniu szpitala 9 lipca 2020 r. powód nadal źle się czuł, a kaszel nasilił się. Stawia to pod dużym znakiem zapytania prawidłowość decyzji o wypisie.

Z uwagi właśnie na niecharakterystyczny opis zdjęcia rtg klatki piersiowej, w kolejnym szpitalu poszerzono diagnostykę o TK z kontrastem. Badanie to pozwoliło na rozpoznanie zatorowości płucnej i wdrożenie prawidłowego leczenia.

Choć zatem, jak ustalił Sąd Rejonowy, rozstrój zdrowia wywołany u powoda w postaci ropnia płuc i zatorowości płuc nie pozostaje w związku z działaniami czy zaniechaniami diagnostycznymi lekarzy z Wojewódzkiego Wielospecjalistycznego Centrum Onkologii
i Traumatologii im. M. K. w Ł., którzy nie dopuścili się błędu medycznego, to należy przyjąć, że doszło do naruszenia prawa pacjenta. Stąd zasadne jest przyznanie zadośćuczynienia w oparciu o przepisy powołanej wyżej ustawy.

Podsumowując, w ocenie Sądu Okręgowego niestarannością było wypisanie powoda bez przynajmniej dodatkowego nadania rtg, które dałoby wynik taki, jaki uzyskano
w Szpitalu (...) w Ł., a zatem nieprawidłowy. Choć, jak wskazał biegły, nie było podstaw do diagnostyki powoda w kierunku zatorowości płucnej, to jednak wykonanie tego badania, jak stało się to we wskazanej placówce, mogło doprowadzić do takiego rozpoznania. Nie można tracić z pola widzenia, że powód opuścił Wojewódzkie Wielospecjalistyczne Centrum Onkologii i Traumatologii im. M. K. w Ł. bez prawidłowej diagnozy i bez wdrożonego prawidłowego leczenia.

Uwzględniając okoliczność, że ubezpieczony nie odpowiada deliktowo, a jedynie przyczynił się do wydłużenia cierpienia powoda, u którego wdrożono prawidłowe leczenie dopiero 22 lipca 2020 r., zasadne jest przyjęcie, że kwota zadośćuczynienia 10 000 złotych jest adekwatna do doznanej krzywdy. Po jej pomniejszeniu o sumę wypłaconą daje to 7 000 złotych.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten tylko sposób, że zasądził od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz M. K. (1) 7 000 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 25 lutego 2022 r. do dnia zapłaty.

W pozostałej części zaś apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 100 i 102 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., znosząc je między stronami, podzielając argumenty Sądu pierwszej instancji, że obciążeniu powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu w jakiejkolwiek części sprzeciwiają się zasady słuszności.