Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 28 sierpnia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Zalewska – Statuch

Sędziowie SSO Anna Lechowicz

SSO Iwona Podwójniak

Protokolant sekr. sąd. Iwona Bartel

po rozpoznaniu w dniu 14 sierpnia 2013 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R.

przeciwko Gminie K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie sygn. akt I C 96/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w całości i powództwo oddala;

2.  zasądza od powoda Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz pozwanej Gminy (...) 417 (dwa tysiące czterysta siedemnaście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym;

3.  nakazuje pobrać od powoda Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu rejonowego w Wieluniu 147 (sto czterdzieści siedem) złotych tytułem zwrotu wydatków.

4.  zasądza od powoda Centrum (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na rzecz pozwanej Gminy (...) 523 (jeden tysiąc pięćset dwadzieścia trzy) złote tytułem zwrotu opłaty od apelacji i 1 817 (jeden tysiąc osiemset siedemnaście) złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

Sygn. akt. I Ca 286/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Wieluniu,
w sprawie o sygn. akt I C 96/13 zasądził od pozwanej Gminy K. na rzecz powoda Centrum (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. kwotę 30 449,55 zł z ustawowymi odsetkami od kwoty: 1 568 zł od dnia 15 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 maja 2011 roku do dnia zapłaty, 1568 zł od dnia 15 czerwca 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 lipca 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia
15 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 września 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 października 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia
15 listopada 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 marca 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 maja 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia
15 lipca 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia 15 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty,
1 568 zł od dnia 15 września 2012 roku do dnia zapłaty, 1 568 zł od dnia
15 października 2012 roku do dnia zapłaty, 657,55 zł od dnia 15 listopada 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4 912,36 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponadto Sąd Rejonowy nakazał pobrać od pozwanej Gminy K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 147 zł tytułem brakujących kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiały się następująco:

Gmina K. ogłosiła przetarg na modernizację oświetlenia na jej terenie. Specyfikacja istotnych warunków zamówienia zawierała m.in. wymóg udzielenia przez oferenta 36 miesięcznej gwarancji na wykonane prace i zastosowane urządzenia, prowadzenia konserwacji w okresie udzielonej gwarancji oraz określała wysokość stawki jednostkowej za konserwację od jednego punktu oświetleniowego na miesiąc na kwotę
2 zł brutto, rozliczenie powyższych usług miało następować z każdy miesiąc, po przedstawieniu przez oferenta faktury i potwierdzenia wykonania usługi.

W wyniku wygrania przez powódkę przetargu strony zawarły 29 czerwca 2009 roku umowę o modernizację systemu oświetleniowego na terenie gminy K.. Obowiązkiem powoda było m.in. wykonanie umowy zgodnie z dokumentacją techniczną, obowiązującymi przepisami, normami, warunkami technicznymi wykonania i odbioru robót ze wskazaniami zamawiającego oraz zasadami wiedzy technicznej i sztuki budowlanej oraz udzielenie
3 letniej gwarancji na wykonane prace i użyty sprzęt.

Odbiór robót i przekazanie obiektu do użytku nastąpiło w dniu 14 października 2009 roku. Gwarancja obejmowała okres od 14 października 2009 roku do 13 października 2012 roku.

Pozwana przedstawiła powódce umowę zlecenia o wykonanie czynności eksploatacyjnych i konserwacyjnych urządzeń oświetlenia dróg na terenie Gminy K., obejmującą wykonanie czynności eksploatacyjnych i konserwacyjnych urządzeń oświetlenia dróg w celu utrzymania ich w należnym stanie technicznym w ilości 784 sztuk i naprawę urządzeń w razie awarii ze stawką za wykonane usługi 2 zł za każdą zainstalowaną oprawę, miesięcznie 1 568 zł, której powódka nie podpisała.

Powódka wystawiła pozwanej 19 faktur na kwoty 1 568 zł każda oraz fakturę korygującą na kwotę 1 568 zł oraz na kwotę 740,20 zł z tytułu konserwacji oświetlenia, płatne w terminie 14 dni, których pozwana nie uregulowała. Powódka do tych faktur wystawiała potwierdzenia wykonania usługi.

Gmina K. zawarła z osobą trzecią umowy zlecenia nadzoru nad urządzeniami elektrycznymi w obiektach Gminy w okresie od 1 lipca 2011 roku
do 30 września 2011 roku, od 1 października 2011 roku do 31 grudnia 2011 roku,
od 1 stycznia 2012 roku do 31 grudnia 2012 roku.

W listopadzie i grudniu 2009 roku pozwana zgłosiła powódce trzykrotnie awarie oświetlenia, które zostały usunięte. Powódka wystawiła za to dwie faktury na kwoty
po 1 568,01 zł, które zostały zapłacone. Natomiast od stycznia 2010 roku Gmina K. nie zgłaszała powódce żadnych uszkodzeń oświetlenia.

Powódka przez okres objęty pozwem była do dyspozycji powódki, posiadała
w gotowości sprzęt, części oraz pracowników w celu usunięcia wszelkich awarii oświetlenia.

Sąd Rejonowy stwierdził, że ustalony w sprawie stan faktyczny jest w zasadzie w całości bezsporny, gdyż został oparty na dowodach nie negowanych przez strony i na ich zgodnych twierdzeniach.

W ocenie Sądu Rejonowego nie budzi wątpliwości, że treść oferty powódki
w przedmiocie modernizacji oświetlenia na terenie Gminy K. pozostawała
w zgodności ze specyfikacją istotnych warunków zamówienia, gdyż z postanowień zawartych w punkcie II 2.7 wynikało, że zamawiający wymaga, aby wykonawca prowadził konserwację systemu oświetlenia drogowego na terenie gminy w okresie udzielonej
36 miesięcznej gwarancji.

Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że strony umowy z dnia 29 czerwca 2009 roku nie ustaliły na czym będzie polegać konserwacja i dlatego w tym aspekcie należało sięgnąć
do wykładni językowej tego pojęcia i uznać, że przez pojęcie konserwacji należy rozumieć nie tylko przywracanie do stanu poprzedniego, ale przede wszystkim takie czynności, które zabezpieczą rzecz, w tym wypadku oświetlenie drogowe, przez zniszczeniem czy uszkodzeniem i które zapewnią jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem.

Z uwagi na powyższe Sąd Rejonowy stwierdził, że skoro powódka przez okres
od marca 2011 r. do października 2012 r. posiadała w gotowości sprzęt
i wyspecjalizowanych pracowników i czuwała nad stanem oświetlenia drogowego, to tym samym była gotowa do wykonywania czynności konserwacyjnych.

Sąd pierwszej instancji odnosząc się do zarzutu, iż powódka sama wystawiała potwierdzenia konserwacji zauważył, że strony nie sprecyzowały w umowie, który
z podmiotów będzie je wystawiał, tym samym potwierdzenia wystawiane przez powódkę nie stoją w sprzeczności z postanowieniami umowy.

Skoro specyfikacja istotnych warunków zamówienia stanowiła integralną część umowy - § 12 - oraz mając na względzie treść art. 82 ust. 3 i 140 ustawy prawo zamówień publicznych, Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że w zakres umowy o modernizację oświetlenia na terenie Gminy K. zawartej między stronami wchodziły szeroko rozumiane czynności konserwacyjne prowadzone przez powódkę przez okres 3 lat, licząc od dnia odbioru końcowego obiektu, tj. od 14 października 2009 r., za które ustalono wynagrodzenie w wysokości 2 zł miesięcznie od punktu oświetleniowego, to tym samym wobec niewypełnienia zobowiązania przez pozwaną w postaci zapłaty za usługi konserwacyjne w okresie od marca 2011 roku do października 2012 roku żądanie objęte pozwem zasługiwało na uwzględnienie na podstawie art. 487 k.c. w zw. z art. 471 k.c.

O odsetkach Sąd Rejonowy orzekł w oparciu o treść art. 359 k.c. w zw. z art. 481 k.c., ustalając ich początkowy termin płatności od poszczególnych kwot na dzień po upływie
14 dni od dnia wystawienia faktury za określony miesiąc, a o kosztach procesu orzekł
w oparciu o treść art. 98 k.p.c. i § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych(...), a także wynikających z przedstawionego spisu kosztów koszty dojazdu na rozprawę i noclegu,
jak również w oparciu o art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. obciążył pozwaną brakującymi kosztami procesu w postaci kosztów podróży świadków do Sądu Rejonowego w Wieluniu.

Powyższe orzeczenie Sądu Rejonowego apelacją zaskarżyła w całości strona pozwana, zarzucając wyrokowi:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to jest art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię, w konsekwencji skutkujące mylnym uznaniem przez Sąd pierwszej instancji, że:

a) użyte przez strony pojecie „konserwacji" systemu oświetlenia drogowego, za które powód miał otrzymywać zryczałtowane wynagrodzenie, obejmowało swoim zakresem nie tylko faktyczne czynności polegające na utrzymaniu w/w systemu w należytym stanie technicznym, ale także trwanie w gotowości do wykonywania tego rodzaju prac, w sytuacji gdy nie wynika o ani z postanowień łączącej Strony umowy, nie budzących wątpliwości interpretacyjnych ani z definicji pojęcia „konserwacja";

b) wystawianie potwierdzeń wykonania prac konserwatorskich przez powódkę,
w sytuacji gdy to właśnie powódka miała wykonywać te prace, nie pozostawało
w sprzeczności z zamiarem Stron oraz celem zawartej przez Strony umowy, w sytuacji gdy przedmiotowe potwierdzenia miały spełniać funkcje kontrolne w zakresie faktycznie wykonanych przez powódkę usług konserwacyjnych, a związku z czym wystawianie tych dokumentów stanowiło wyłączną domenę pozwanej;

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy,
to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny dowodów:

a) w sposób wybiórczy, albowiem z pominięciem dowodu z zeznań świadków A. K. i E. J., które złożyły zeznania na istotną okoliczność, jaką jest fakt niewykonywania przez powoda prac konserwacyjnych systemu oświetlenia drogowego
na terenie Gminy K., a pomimo tego powód bezpodstawnie potwierdzał pozwanej wykonanie tych prac w poszczególnych miesiącach i naliczał z tego tytułu wynagrodzenie objęte żądaniem pozwu;

b) wyjątkowo selektywnie, albowiem z uwzględnieniem wyłącznie dowodów zaoferowanych przez stronę powodową, z całkowitym pominięciem dowodów zgłoszonych przez pozwaną;

c) w sposób sprzeczny z zasadami logicznego rozumowania, w świetle których nie można zaakceptować zeznań świadka S. P., który stwierdził, że wraz
z fakturą powódka wysyłała do pozwanej Gminy „potwierdzenie utrzymania gotowości
do świadczeń konserwacyjnych", w sytuacji gdy treść tych dokumentów wskazuje,
że potwierdzały one wykonanie przez powódkę usług konserwacji;

d) z pominięciem oświadczenia powódki złożonego na rozprawie w dniu 19 marca 2013 r., w którym powódka przyznała, że w okresie od marca 2011 r. do października 2012 r. nie wykonywała konserwacji gwarancyjnej systemu oświetlenia, a pomimo niewykonania tych usług dochodzi z tego tytułu zapłaty od pozwanej Gminy objętego pozwem wynagrodzenia;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegający na dowolnym przyjęciu przez Sąd Rejonowy, że w treści umowy z dnia 29 czerwca 2009 r. strony nie ustaliły na czym będzie polegała konserwacja systemu oświetlenia, w sytuacji gdy z postanowień SIWZ stanowiącej integralną część tej umowy jednoznacznie wynika,
że obowiązkiem powoda jako wykonawcy było prowadzenie konserwacji systemu oświetlenia (pkt. II ppkt 2 ust. 7), nie zaś trwanie w gotowości do wykonania tego rodzaju czynności,
jak błędnie ustalił Sąd pierwszej instancji.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty strona skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, przed Sądem pierwszej i drugiej instancji, według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanej w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej Gminy K. jest uzasadniona.

Przede wszystkim wskazać należy, iż norma z art. 36 prawa zamówień publicznych przewiduje minimalne wymagania, jakim powinien odpowiadać podstawowy dokument przetargowy, tj. specyfikacja istotnych warunków zamówienia. Na podstawie specyfikacji przygotowuje się bowiem ofertę, a zatem jej zapisy powinny mieć charakter precyzyjny i jednoznaczny, a wątpliwości powstałe na tym tle powinny być - z zachowaniem przepisów prawa - rozstrzygane na korzyść wykonawcy (wyroki ZA z: 17.1.2007 r., UZP/ZO/0-26/07; 21.10.2005 r., UZP/ZO/0-2995/05). Należy jednak pamiętać, że interpretującym zapisy siwz jest jej twórca, a więc zamawiający, w związku z czym, jeżeli zapisy siwz, co do których wykonawca ma wątpliwości, nie zostały oprotestowane, wykładnia oświadczenia woli należy do zamawiającego zgodnie z art. 65 § 1 kc. Jeżeli zatem zamawiający w specyfikacji, nie zdefiniował pojęcia "konserwacja", to z uwagi na brak definicji ustawowych powinno ono być rozumiane zgodnie z jego znaczeniem w języku potocznym. Pojęcie „bieżąca konserwacja" nie posiada bowiem definicji legalnej na gruncie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. Definicja tego określenia została skonstruowana wyłącznie w oparciu o powszechnie przyjęte znaczenie tego pojęcia z uwzględnieniem definicji zawartej w Słowniku Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN , Warszawa 2006. Bieżąca konserwacja to wykonywanie czynności niezbędnych do utrzymania obiektu budowlanego lub jego części w odpowiednim stanie technicznym, tak aby nie ulegał pogorszeniu z powodu codziennej eksploatacji. Bieżącą konserwacją można określić roboty polegające na wymianie jednych elementów na inne - nowe, bez konieczności odtwarzania stanu pierwotnego, co jest warunkiem koniecznym przy kwalifikowaniu robót budowlanych jako remontu. Skoro konserwacja to wykonywanie czynności, czyli podejmowanie działania zakładającego osiągnięcie określonego skutku to co do zasady nie mogła ona w spornym okresie polegać wyłącznie na trwaniu powoda w gotowości do wykonywania tego rodzaju prac, chyba, że takie rozumienie wynikałoby z przyjętej przez strony umowy. Niespornym natomiast jest, iż strona pozwana w specyfikacji nie zastrzegła takiego rozumienia konserwacji. Nie zostały w treści specyfikacji w sposób elementarny precyzowane także podstawowe obowiązki oraz rodzaj prac wykonywanych w ramach konserwacji, takich jak np. dokonywanie bieżących napraw, usuwanie awarii, sprawdzanie stanu przewodów, połączeń sprzętu czy tras kablowych, stanu czystości opraw, źródeł światła, estetyki urządzeń. Wadliwość ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy determinowana jest przez rozumienie pojęcia konserwacja. Sąd pierwszej instancji wywodził, iż konserwacja może polegać na świadczeniu gotowości sprzętu i wyspecjalizowanych pracowników oraz czuwaniu nad stanem oświetlenia drogowego bez odniesienia się jednak do wskazania czy, a jeśli tak to z obowiązkiem podjęcia jakich konkretnie czynności, kończyć się miała faza czuwania za którą powód naliczał wynagrodzenie. W razie uznania, że konserwacja nie polega na trwaniu w gotowości do wykonywania czynności konserwacyjnych – a za takim rozumieniem opowiada się Sąd Okręgowy – niespornym jest, iż powód nie wykonał w spornym okresie żadnych czynności konserwacyjnych oświetlenia drogowego, a tym samym nie mógł potwierdzić ich wykonania i naliczyć z tego tytułu wynagrodzenie objętego żądaniem pozwu. Wadliwym jest także ustalenie, iż powódka uprawniona była do samopotwierdzania konserwacji, gdyż brak wskazania w treści specyfikacji, który z podmiotów będzie to potwierdzał nie stoi w sprzeczności z postanowieniami umowy. Taki wniosek nie jest logicznie poprawnym, gdyż brak uregulowania jakiejś kwestii świadczy jedynie o tym, że takiego ustalenia nie poczyniono. Jeśli zapisy specyfikacji dotyczące konserwacji zostałyby w takim samym brzmieniu przeniesione do wzoru umowy to taki wzór nie podlegałby żadnym negocjacjom pozwalającym powodowi na wysuwanie wniosków w nim niezawartych, a ewentualne zmiany możliwe byłyby wyłącznie w sformalizowanym trybie wyjaśnień treści siwz lub w wyniku wniesienia środków ochrony prawnej. Z powyższego wynika, że zaniechanie wskazania w treści specyfikacji, który z podmiotów będzie potwierdzał wykonanie konserwacji nie uprawniało powoda do władczego zastrzeżenia dla siebie kompetencji na którą nie było zgody drugiej strony. Spór o rozumienie pojęcia „konserwacja” miał jednak w sprawie znaczenie drugorzędne. Podstawową kwestią było bowiem ustalenie czy doszło pomiędzy stronami do zawarcia umowy o konserwację i na to pytanie należy odpowiedzieć negatywnie. Sąd Okręgowy miał na uwadze przede wszystkim to, że umowa w sprawie zamówienia publicznego, w sytuacji w której zamawiający ustalił treść wzoru umowy, jest sui generis umowę adhezyjną, zawieraną przez przystąpienie, bez możliwości negocjacji jej treści po złożeniu oferty. Możliwość negocjacji treści umowy występowałaby natomiast w sytuacji, gdy zamawiający zamieścił w siwz jedynie istotne dla stron postanowienia, które byłyby dopiero wprowadzone do treści umowy w sprawie zamówienia publicznego oraz w razie wyboru negocjacyjnego trybu udzielenia zamówienia publicznego" (por. też: wyr. KIO z 26.11.2009 r., KIO/UZP 1547/09). . Ponadto w sytuacji w której zamawiający wymaga od wykonawcy, aby zawarł z nim umowę w sprawie zamówienia publicznego na określonych warunkach, to w siwz co do zasady zamieszcza istotne dla stron postanowienia, które będą wprowadzone do treści zawieranej umowy, ewentualnie ogólne warunki umowy albo wzór umowy. W tej sprawie do specyfikacji dołączony był wzór oferty i wzór umowy do których nie został przeniesiony punkt 7 ust. 2 części II specyfikacji istotnych warunków zamówienia. Wzór umowy tym różni się od istotnych postanowień umowy, że zawiera wszystkie postanowienia ( essentialia negotii i inne) przyszłego kontraktu. Jest więc pojęciem szerszym od pojęcia istotnych postanowień umowy. Z treści art. 36 ust. 1 pkt 16 ustawy Prawo zamówień publicznych wynika, że wzór umowy stanowi wymaganie zamawiającego, aby wykonawca zawarł z nim umowę na warunkach ściśle określonych we wzorze. Przepisy tejże ustawy modyfikują bowiem zasadę równości stron stosunku zobowiązaniowego i stanowią specyficzne ograniczenie zasady swobody umów (art. 353 1 kc), co znajduje odzwierciedlenie w treści zawieranej umowy i wyklucza możliwość zawierania umów przez czynności konkludentne. Siwz jest dokumentem o szczególnym znaczeniu w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego, gdyż wyznacza jedynie obowiązki wykonawców, jakie na nich ciążą w związku z chęcią uczestniczenia w postępowaniu, warunki jakim muszą wykonawcy sprostać, wskazuje dokumenty, jakie należy złożyć by w nim uczestniczyć. Stanowi zastrzeżenie przez zamawiającego różnych, istotnych dla niego informacji i wymagań, które dotyczą etapu wykonania umowy i wyraźnie z tym wykonaniem opisanych. Zatem nieuprawnionym był także wniosek Sądu Rejonowego, iż poprzez specyfikację istotnych warunków zamówienia można było wykreować roszczenie materialnoprawne na rzecz powoda, które mogłoby stanowić podstawę dochodzonego przez stronę powodową roszczenia. Zgodnie z art. 65 § 1 kc oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Wymieniony przepis zawiera dyrektywę interpretacyjną w oparciu o którą wykładać należy znaczenie oświadczeń woli. Dyrektywa ta nie służy jednak do korygowania, czy też uzupełnienia treści oświadczeń woli o elementy niewynikające z umowy, gdyż nie może być instrumentem służącym do dostosowania znaczenia oświadczenia woli potrzeb i interesów powódki (por. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 13.09.2011r., (...) 536/10, LEX nr 965063, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.11.2011r., V CSK 528/10, LEX nr 1096049, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17.12.2008r., I CSK 250/08, LEX nr 484668 oraz uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 7.01.1998r., III CKN 307/97, OSNC 1998, z. 9, poz. 135), a tego właśnie domagała się strona powodowa. Przyjęcie argumentacji powódki byłoby zbyt daleko idącą ich wykładnią i stanowiłoby de facto „dostosowanie” ich znaczenia do jej potrzeb i interesów. To zaś, zgodnie z przywołanymi wyżej wywodami, jest niezgodne z istotą art . 65 k.c. Z tych przyczyn z apelacji strony pozwanej zaskarżony wyrok na podstawie art. 386 § 1 kpc podlegał zmianie w sposób opisany w jego sentencji. O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i apelacyjnym należnych pozwanej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 99 kpc i art. 108 § 1 kpc i art. 391 § 1 kpc oraz § 2 ust. 1-2, § 6 pkt 5 i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 roku, Nr 163, poz. 1348 ze zm.).