Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 września 2023 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie: Joanna Składowska

K. P.

po rozpoznaniu w dniu 7 września 2023 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. A.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 8 maja 2023 roku, sygn. akt I C251/21

oddala apelację;

zasądza od powoda A. A. na rzecz pozwanego (...) Towarzystwa (...) Spółce Akcyjnej w W. 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas
po upływie tygodnia od dnia doręczenia wyroku stronie powodowej do dnia zapłaty.

Sygn. akt I Ca 343/23

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie z powództwa A. A. przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W. o odszkodowanie, oddalił powództwo (pkt 1), zasądził od powoda na rzecz pozwanego
6417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt 3) oraz obciążył i nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Łasku 448,92 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od nieuwzględnionej części powództwa (pkt 3).

Powyższe rozstrzygniecie zapadło po następujących ustaleniach i wnioskach, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

Powód był właścicielem pojazdu B. (...) o nr rej. (...). 23 września 2020 r. powód zgłosił szkodę pozwanemu. W zgłoszeniu podał, że do uszkodzenia jego pojazdu miało dość 18 września 2020 r. na autostradzie (...) w okolicach zjazdu na R.
w kierunku od P. do Ł.. Powód wskazał, że po miejscu ograniczenia ruchu do jednego pasa, zjechał na pas lewy by wyprzedzić pojazdy przed nim,
w tym samochód F. (...) o nr rej. (...). Podczas tego manewru kierujący F. (...) również zjechał na lewy pas i uderzył w bok pojazdu powoda, które następnie uderzyło także o barierki energochłonne. F. (...) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej
u pozwanego. W wyniku tego zdarzenia pojazd powoda miał doznać uszkodzeń prawego boku oraz lewego boku, jak również miało zostać urwane lewe lusterko boczne.
Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany odmówił wypłaty odszkodowania, przyjmując, min na podstawie sprawozdania P. Z.,
że do uszkodzeń w B. nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez powoda. Ułożenie uszkodzeń na karoserii samochodu B. nie korelują z uszkodzeniami F. (...) i nie mogły powstać w okolicznościach podawanych przez powoda, tj wskutek kolizji obu pojazdów i uderzenia auta powoda w barierki energochłonne.

W ramach oceny dowodów sąd wskazał, że nie dał wiary zeznaniom powoda
gdy chodzi o przebieg zdarzenia oraz powstałe wskutek niego uszkodzenia. Stoją one
w sprzeczności z opinią biegłego i zeznaniami świadka P. Z..

Sąd nie znalazł również podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego. Opinia K. B. jest przekonywująca i logicznie uzasadnia postawione wniosku, jest również pośrednio potwierdzona przez zeznania świadka P. Z. i dokumentu w postaci sprawozdania z postępowania wyjaśniającego.

Według sądu powództwo było niezasadne w oparciu o art. 34 ust. 1 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), art. 361 § 1 k.c. i art. 436 § 2 k.c., gdyż wykazanie samego zawinionego zachowania osoby, którą ubezpiecza od odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel, oraz związku pomiędzy tym zachowaniem a samą szkodą, obciąża powoda.

W ocenie sądu, powód nie podołał temu obowiązkowi. Biegły K. B. wskazał na szereg nieścisłości i brak korelacji pomiędzy okolicznościami pewnymi jakimi
są uszkodzenia obu pojazdów, a wynikającym z oświadczeń uczestników przebiegiem zdarzenia. I tak specjalista podniósł, że pierwszy kontakt samochodów miałby miejsce
w ruchu, a więc w przypadku B. ślady byłoby podłużne i widoczne na tylnym prawym błotniku i zderzaku. Tymczasem mają one zupełnie inny charakter. Również F. (...)
nie nosi śladów poziomych uszkodzeń, które powstałyby w przypadku otarcia boków aut.
W przypadku boku lewego, ślady na B. są na innej wysokości niż sama barierka energochłonna, co nie znajduje wyjaśnienia nawet przyjmując obniżenie sylwetki samochodu wskutek gwałtownego hamowania. Biegły podkreślił przy tym, że w przypadku prawego boku B. najistotniejsza nie było tyle zestawienie sylwetek i wysokość śladków
lecz ich charakter (nie odpowiadający deklarowanemu przebiegu kontaktu pojazdów).
Przy tym w przypadku poruszania się obok siebie dwóch aut z różną prędkością, ich kontakt powoduje powstanie śladów podłużnych, nie jest możliwe by pojazdy w tym samym momencie zderzyły się i rozłączyły. Te wątpliwości dla sądu znajdują pośrednie potwierdzenie w zeznaniach świadka P. Z. i dokumentu w postaci sprawozdania z postępowania wyjaśniającego. Nie ma potwierdzenia według sądu by istotnie znak drogowy, o który miałby zawadzić lusterkiem powoda był pochylony w kierunku jezdni, co dawałoby możliwość by istotnie doszło do jego urwania, zaś rozważania dotyczące wysokości barierki energochłonnej są czysto hipotetyczne – odnoszenie się do innych obszarów drogi nie są uzasadnione.

Podsumowując sąd przyjął wniosek biegłego, że uszkodzenia aut nie potwierdzają przebiegu zdarzenia zgodnie z oświadczeniami stron. Być może doszło do nich i to nawet wskutek kontaktu obu aut, ale nie w sposób podany przez powoda. Skoro tak,
to nie udowodniono, że to kierowca F. (...) doprowadził do szkody, a więc że byłby
za nią odpowiedzialny i w konsekwencji, że to pozwany jako ubezpieczyciel ma ją naprawić

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., a o kosztach sądowych na podstawie art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Apelację od wyroku złożyła strona powodowa, która zaskarżyła go w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miary wpływ na wynik sprawy tj.:

- art. 286 k.p.c. oraz art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z opinii innego biegłego ds. rekonstrukcji wypadków oraz ds. rzeczoznawstwa samochodowego, pomimo
iż wydane w sprawie opinie biegłego K. B. są wewnętrznie sprzeczne, niespójne oraz okoliczności, na których oparł się biegły nie mają poparcia w zebranym materiale dowodowym w sprawie, w szczególności nie uwzględniają one występowania
w dacie zdarzenia szkodowego tymczasowej infrastruktury technicznej, tj. z prowadzonych robót drogowych (o czym w treści sprawozdania z postępowania wyjaśniającego z dnia 29.11.2020, zeznaniach powoda, oświadczeniu sprawcy zdarzenia), nadto opierają się one wyłącznie o wyrywkowe fotografie wykonane przez P. Z., autora sprawozdania z postępowania wyjaśniającego, nie odwzorowują miejsca zdarzenia w dacie 18.09.2020, co prowadziło do niezbadania istoty sprawy;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez pominięcie okoliczności,
iż sporządzający sprawozdanie z postępowania wyjaśniającego P. Z., następnie zeznający w sprawie, dokonał oględzin miejsca zdarzenia po upływie przeszło dwóch miesięcy od daty, w której do niego doszło, tym samym nie mógł precyzyjnie odwzorować przebiegu zdarzenia;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez dowolne, a nie wszechstronne rozważenie zebranego materiału, tj. w oparciu o opinie biegłego K. B., który z jednej strony wyklucza możliwość uszkodzeń lewego boku w samochodzie B.
na skutek kontaktu z barierką energochłonną, z drugiej zaś biegły nie wyklucza możliwości powstania tego rodzaju uszkodzeń;

- art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oraz art. 245 k.p.c. i art. 246 k.p.c. poprzez dowolne, a nie wszechstronne rozważenie zebranego materiału nieuwzględniąjące dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, tj. oświadczenia uczestników zdarzenia drogowego z dnia 18 września 2020 roku oraz zeznań powoda, z których wynika jasno przebieg zdarzenia oraz powstałe uszkodzenia pojazdu B. w wyniku działania kierującego pojazdem F. (...) (prawa i lewa strona pojazdu B.).

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie o żądaniu powoda zgodnie z pozwem oraz zasądzenie
od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed sądem II instancji
wraz z kosztami zastępstwa procesowego; ewentualnie w przypadku stwierdzenia przez sąd konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości, o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Łasku oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz rozpoznanie przez sąd II instancji postanowienia Sądu Rejonowego w Łasku wydanego na rozprawie
w dniu 17 kwietnia 2023 roku pomijającego wniosek powoda (zgłoszony w pismach procesowych z dnia 1 lipca 2022 r. oraz 9 stycznia 2023 roku) o dopuszczenie
i przeprowadzenie dowodu z opinii innego niż K. B., biegłego sądowego
z zakresu rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych, na okoliczności jak w pkt 6 pozwu
z dnia 9 kwietnia 2021 r. oraz w celu odniesienia się do zastrzeżeń powoda stawianych opiniom biegłego K. B. w pismach procesowych z dnia 1 lipca 2022 roku oraz 9 stycznia 2023 roku i dopuszczenie tego dowodu, z uwagi na fakt, że jest to dowód istotny dla sprawy i ma wpływ na wynik sprawy oraz przeprowadzenie tego dowodu przez sąd II instancji.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda
i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego,
w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia orzeczenia do dnia zapłaty oraz o nieuwzględnienie wniosku powoda i pominięcie wniosku o dopuszczenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii innego biegłego jako bezzasadnego i zmierzającego do przedłużenia postępowania, gdyż ustalenia dotychczasowego biegłego K. B. są prawidłowe,
a wywiedzione przez niego wnioski logiczne i zgodne ze specjalistyczną wiedzą
oraz zgromadzonym materiałem dowodowym, przy czym biegły w ramach opinii uzupełniającej odniósł się do wszystkich zastrzeżeń strony powodowej, a prawidłowość jego ustaleń potwierdza również opinia nr (...) sporządzona przez mgr. inż. J. F. na etapie likwidacji szkody, załącznik do odpowiedzi na pozew.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlega jako nieuzasadniona oddaleniu.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień zarzucanych przepisów prawa procesowego. Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych
na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Okręgowego, ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykracza poza granice swobodnej oceny wyznaczonej treścią art. 233 § 1 k.p.c.

Dla porządku należy jedynie przypomnieć, że stosownie do art. 233 § 1 k.p.c.
sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego uznania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest
na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc
oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Wymaga także wskazania konkretnego dowodu przeprowadzonego w sprawie, którego zarzut ten dotyczy i podania,
w czym skarżący upatruje wadliwą jego ocenę (por. m.in. z wyrokiem SN z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852). Nie jest nim inna ocena tych samych dowodów przeprowadzona przez skarżącego. Jeśli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. z wyrokiem SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00,
LEX nr 56906).

Sformułowane przez skarżącego zarzuty mają charakter polemiczny, będąc wyrazem bardzo subiektywnej oceny wyselekcjonowanej części zebranego i przeprowadzonego
w sprawie materiału dowodowego, który w założeniu miał wykazać, że ocena dowodów
w niniejszej sprawie była rażąco wadliwa, co doprowadziło do wydania jego zadaniem nieprawidłowego rozstrzygnięcia.

Skarżący ferując zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie przedstawił żadnych racjonalnych argumentów – poza własnymi twierdzeniami – przemawiających za tym, że Sąd Rejonowy powinien był inaczej ocenić zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Nietrafna jest przy tym próba strony skarżącej dotycząca zanegowania oceny materiału dowodowego za pomocą zarzutu naruszenia przepisu art. 227 k.p.c. Przepis
ten stanowi bowiem o tym, że przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Określa zatem jedynie wolę ustawodawcy ograniczenia kręgu faktów, które mogą być przedmiotem dowodu w postępowaniu cywilnym, natomiast
nie jest źródłem obowiązków i uprawnień jurysdykcyjnych, a tym samym nie może być przedmiotem naruszenia sądu (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2001 r.,
III CKN 434/00 ).

Niezasadny jest przy tym zarzut dotyczący naruszenia z art. 233 k.p.c.
w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. jak błędnie twierdzi skarżący.

Podkreślić bowiem trzeba, że zgodnie z jednolitym w tym przedmiocie stanowiskiem judykatury, zadaniem biegłego sądowego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych, przy uwzględnieniu zebranego
i udostępnionego materiału sprawy (tak: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 1969 r.,
I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5 poz. 85; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia
19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973).

Z powyższych względów Sąd Rejonowy był uprawniony posiłkując się jedynie opinią biegłych do ustalenia, czy w sprawie doszło do uszkodzeń pojazdów w sposób i w miejscu,
na który wskazuje strona powodowa. Opinia biegłego podlega bowiem ocenie jak każdy inny dowód, z tym, że dotyczy wiadomości specjalnych. Sąd dokonując ustaleń w oparciu o opinię biegłego, w tym o opinię uzupełniającą, nie maił wątpliwości co do jej fachowości
i rzetelności.

Skarżący poza swoim subiektywnym stanowiskiem, nie wykazał, że przedmiotowa opinia jest nieprawidłowa, czy nie odzwierciedla okoliczności sprawy w takim sensie,
aby nie mogła być pełnowartościowym materiałem dowodowym.

Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw, aby dopuścić dowód z kolejnej uzupełniającej opinii biegłego, czy też innego biegłego, gdyż biegły uwydatnił w obu opiniach wszystko
to, do czego zobowiązał go sąd.

To, że skarżący ma inne oczekiwania co do wniosków z opinii biegłego, jak i że biegły powinien sporządzić opinię zgodnie z jego stanowiskiem i w oparciu o wskazane przez niego dowody, jest stanowiskiem błędnym. To sąd, a nie biegły decyduje o zakresie sporządzonej opinii.

Wobec tego zarzut dotyczący naruszenia w sprawie art. 286 k.p.c. także nie mógł być zasadny.

Z tych też względów Sąd Okręgowy postanowił pominąć wnioski dowodowe zawarte w apelacji jako nieprzydatne dla rozpoznania niniejszej sprawy i zmierzające do przedłużenia postępowania (art. 235 ² § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.c.).

Biegły w sprawie, wbrew stanowisku strony skarżącej, stwierdził jednoznacznie,
że wskutek wzajemnego przemieszczania się pojazdów B. i F. na kolidujących powierzchniach oblachowania zewnętrznego powstałyby charakterystyczne wzdłużne zarysowania lakieru i wgniecenia, które na samochodzie B. byłyby zwłaszcza widoczne na błotniku tylnym prawym i prawej stronie zderzaka tylnego, jednak ślady na błotniku tylnym prawym jednoznacznie wskazują, że nie są to ślady powstałe na skutek zarysowania lakieru i nie przebiegają poziomo. Ponadto nie ma charakterystycznych zarysowań
o poziomym przebiegu, które powstają przy kontakcie pojazdów przemieszczających się względem siebie, a w miejscu uszkodzenia błotnika przedniego lewego widoczne jest owalne wgniecenie i odprysk lakieru, zaś zarysowania i wgniecenia pojazdu B. na lewej stronie nie powstały od kontaktu ze wskazaną w aktach szkody barierą energochłonną, (opinia biegłego, k. 158 – 177 w zw. z opinią uzupełniającą, k. 197 – 207).

Trzeba też zauważyć, że w sprawie uwzględniono, iż w dacie zdarzenia obowiązywała tymczasowa organizacja ruchu, o czym świadczą zdjęcia z miejsca (k. 160). Ponadto z ustaleń P. Z. wynika, iż organizacja ruchu istniejąca w dniu dokonania oględzin
i obowiązywała jeszcze przed zaistnieniem kolizji.

Taki stan prowadzi do wniosku, że organizacja ruchu i stan infrastruktury od momentu kolizji do momentu oględzin uległ nie uległ zmianie, tak jak to rzekomo twierdzi powód.

Wypada też zauważyć, że sam powód w toku likwidacji szkody wskazywał, że miał uszkodzić lewe zewnętrzne lusterko o znaki drogowe pozostawione między barierkami energochłonnymi, jednak na zdjęciu przekazanym przez powoda brak jest znaków pozostawionych przez „drogowców" pomiędzy barierkami, a ustawione słupki znaków
są pośrodku pomiędzy barierkami.

Ponadto twierdzenia skarżącego o braku oględzin przez biegłego miejsca zdarzenia nie są prawdziwe, gdyż były zbędne w sprawie. Trudno bowiem oczekiwać od biegłego, aby wykonywał on oględziny miejsca po prawie dwóch latach od zdarzenia. W opinii biegły zawarł natomiast stosowną dokumentację zdjęciową zarówno z dnia kolizji – a raczej jej rzekomości – i późniejszych oględzin pozwanego, którą to w opinii uwzględniono.

Analiza opinii biegłego jednoznacznie wskazuje, że podstawowym argumentem wykluczającym kolizję we wskazywanych przez stronę skarżącą okolicznościach była analiza uszkodzeń jaki zaszły w obu samochodach i ich wzajemna współzależność, a nie jaka była organizacja ruchu w miejscu zdarzenia wskazywanego przez powoda.

Biegły także zauważył, że analiza uszkodzeń na lewej stronie B. nie wyklucza ich powstania od kontaktu z barierami, lecz wyklucza ona miejsce wskazywane przez powoda, gdyż jest ona w innym miejscu – na innej wysokości – niż w miejscu wskazywanym.

Wbrew stanowisku strony skarżącej, trzeba dojść zatem do jednoznacznego wniosku,
że do kolizji nie mogło dojść w deklarowanych przez powoda okolicznościach, co zostało potwierdzone nie tylko przez biegłego wydającego opinie w niniejszej sprawie, ale także
z opinii rzeczoznawcy mgr. inż. J. F. wydanej na etapie likwidacji szkody oraz raportu P. Z..

Biorąc powyższe pod uwagę należy jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy
nie naruszył też dyspozycji art. 245 k.p.c., gdyż oświadczenia uczestników zdarzenia drogowego z 18 września 2020 r., poddaje się ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. , którą to sąd wykonał prawidłowo, nie dając im wiary w zakresie w jakim twierdzili co do okoliczności zdarzenia powodującego szkodę oraz powstałych uszkodzeń na samochodach.

Trzeba bowiem pamiętać, że przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach sprawy, z których wywodzi ona korzystne dla siebie skutki, jest jej ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa
(zob. art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony, jakim jest wygranie procesu, nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe
w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach (zob. wyrok SA w Szczecinie
z dnia 6 marca 2015 roku, I ACa 833/14, Lex nr 1770860 ).

Skoro zatem dowody z dokumentu prywatnego, gdyż takim są przedmiotowe oświadczenia, zostały poddane pod wątpliwość i uznane za niewiarygodne, to obowiązkiem powoda w oparciu o ww. przepisy było przedstawić inne dowody na poparcie swoich twierdzeń, których to strona skarżąca nie uczyniła.

Nie naruszono także art. 246 k.p.c., stosownie do którego jeżeli ustawa lub umowa stron wymaga dla czynności prawnej zachowania formy pisemnej, dowód ze świadków
lub z przesłuchania stron w sprawie między uczestnikami tej czynności na fakt jej dokonania jest dopuszczalny w wypadku, gdy dokument obejmujący czynność został zagubiony, zniszczony lub zabrany przez osobę trzecią, a jeżeli forma pisemna była zastrzeżona tylko
dla celów dowodowych, także w wypadkach określonych w kodeksie cywilnym .

W przedmiotowej sprawie żadna z wyżej wymienionych okoliczności nie miała miejsca, bowiem sąd przesłuchał w sprawie stronę powodową oraz świadków, dokonując ich oceny również w oparciu art. 233 § 1 k.p.c.

To, że stronie skarżącej taka ocena nie odpowiada i jest sprzeczna z jej oczekiwaniami, samo w sobie nie stanowi, że doszło w sprawie do naruszenia ww. przepisu.

Reasumując powyższe rozważania trzeba dojść do jednoznacznego wniosku
o niemożności zaistnienia kolizji w deklarowanych przez powoda okolicznościach,
co odzwierciedlają uszkodzenia obu pojazdów i braku ich wzajemnej korelacji.

Konsekwencją takiego stanowiska było uznanie, że stronie pozwanej nie można przypisać odpowiedzialności za dochodzone przez powoda roszczenie, czego skutkiem było oddalenie powództwa, jak to też prawidłowo uczynił sąd I instancji.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił, o czym orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego, należnych od powoda na rzecz pozwanego
Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 - 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c., tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powód przegrał w instancji odwoławczej w całości.

Wysokość kosztów profesjonalnego zastępstwa prawnego po stronie pozwanej
w wysokości 2700 zł Sąd Odwoławczy ustalił w oparciu o § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).