Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu - Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Zalewska- Statuch

Sędziowie: SSO Joanna Składowska (ref.)

SSO Barbara Bojakowska

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2020 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Powiatu (...)

przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S.

o ustalenie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu

z dnia 27 listopada 2019 roku, sygn. akt I C 495/19

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości, nadając mu następującą treść:

1.  „ustala, że pozwana (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie nabyła prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w obrębie 14 miasta S., obecnie oznaczonego w rejestrze ewidencji gruntów numerem działki (...) o pow. 0,1913 ha, objętego księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Sieradzu nr (...) na podstawie umowy użytkowania wieczystego i przeniesienia własności z dnia 16 listopada 1994 roku, sporządzonej przed notariuszem H. J., repertorium (...);

2.  zasądza od pozwanej (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na rzecz powoda Powiatu (...) kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego”;

II.  zasądza od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na rzecz Powiatu (...) 5 570 (pięć tysięcy pięćset siedemdziesiąt) złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym 2 700 (dwa tysiące siedemset) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I Ca 613/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 26 czerwca 2019 r., skierowanym do Sądu Rejonowego w Sieradzu, powód - Powiat (...) wniósł o ustalenie, że pozwana (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie nabyła prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w obrębie (...) miasta S., obecnie oznaczonego w rejestrze ewidencji gruntów numerem działki (...) o pow. 0,1913 ha, dla którego w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Sieradzu urządzona jest księga wieczysta nr (...).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania na swoją rzecz.

Wyrokiem z 27 listopada 2019 r., wydanym pod sygn. akt I C 495/19, Sąd Rejonowy w Sieradzu w punkcie 1 oddalił powództwo, a w punkcie 2 zasądził od powoda na rzecz pozwanej 5 400 złotych z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Orzeczenie zapadło przy następujących ustaleniach i wnioskach:

Decyzją administracyjną G.VII. (...) (...) z dnia 7 września 1994 r. Wojewoda (...) stwierdził nieodpłatne nabycie z mocy prawa przez Gminę M. S. własności nieruchomości znajdującej się w zasobach Skarbu Państwa położonych w S., w tym działki oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), położonej w obrębie geodezyjnym 14 miasta S.. Prawo to zostało ujawnione w księdze wieczystej (...) w dniu 12 września 1994 r.

Gmina M. S. w dniu 16 listopada 1994 r. oddała (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. w użytkowanie wieczyste na 99 lat, licząc od dnia wpisania tego prawa do księgi wieczystej z przeznaczeniem pod budownictwo wysokie i infrastrukturę towarzyszącą, między innymi, działkę gruntu oznaczoną numerem (...), przenosząc nieodpłatnie na tę Spółdzielnię jako odrębną nieruchomość własność pawilonu handlowego. Prawo to zostało ujawnione w księdze wieczystej nr (...) w dniu 10 marca 1995 r. W dniu 17 listopada 1999 r. Sąd Rejonowy w Sieradzu na wniosek (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. dokonał wydzielenia z księgi wieczystej nr (...) działki o numerze ewidencyjnym (...) do księgi nr SR1 (...).

Uchwałą nr (...) Rady Powiatu (...) z dnia 18 grudnia 2000 r., wydaną na podstawie art. 12 ust. 11 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. nr 91, poz. 578) i art. 6a ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. nr 14, poz. 60 ze zm.), zaliczono do kategorii dróg powiatowych drogi zgodnie z zał. Nr 1 i Nr 2 do tej uchwały. W załączniku nr 2 w punkcie 2 za drogę powiatową uznano Aleję (...) w S..

Decyzją z 28 listopada 2002 r., znak (...). (...), Prezydent Miasta S. zatwierdził projekt podziału nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) o pow. 1,2655 ha stanowiącej własność Gminy M. S., a będącej w użytkowaniu wieczystym (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. na działki o numerach: (...) (ostatnia działka o powierzchni 0,1913 ha stanowiąca pas drogowy ulicy (...)). W uzasadnieniu ww. decyzji wskazano m.in., że działka o numerze (...) przeznaczona jest na obsługę komunikacyjną - drogę kategorii powiatowej Aleję (...) (na której jest chodnik wyłożony płytami, krawężnikami i słupami oświetleniowymi) i dlatego na podstawie art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami z mocy prawa działka ta przechodzi na własność Powiatu.

Pismem z 26 marca 2003 r., (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w związku z przejęciem decyzją (...) z dnia 28 listopada 2002 r. działki (...), zwróciła się do Starostwa Powiatowego w S. o wypłacenie odszkodowania w wysokości 57 390 złotych z tytułu rekompensaty za niewykorzystany okres użytkowania wieczystego powyższego gruntu.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia 9 lutego 2006 r. stwierdził nieważność decyzji Wojewody (...) z dnia 7 września 1994 roku nr G.VII. (...) (...) w części stwierdzającej nabycie z mocy prawa, nieodpłatnie przez Gminę M. S. własności nieruchomości położonej w S., oznaczonej numerem działki (...).

W uzasadnieniu podniesiono, że w ww. aspekcie decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. i podlegała unieważnieniu, jako niemogąca pozostać w obrocie prawnym z racji, iż działka drogowa nie podlegała komunalizacji z uwagi na treść art.. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające (...). Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wskazał ponadto, że nawet gdyby wskazana nieruchomość należała do terenowej jednostki organu administracji państwowej stopnia podstawowego, to również podlegałaby wyłączeniu na podstawie art. 11 w/w ustawy, ponieważ ponad wszelką wątpliwość służyła wykonywaniu zadań publicznych należących do właściwości organów administracji rządowej.

Decyzją z 30 września 2017 r., Starosta (...) odmówił (...) Spółdzielni Mieszkaniowej ustalenia odszkodowania z tytułu wygaśnięcia prawa użytkowania wieczystego do nieruchomości położonej w obrębie (...) miasta S., oznaczonej numerem ewidencyjnym (...) o pow. 0,1913 ha w związku z decyzją Prezydenta Miasta S. z dnia 28 listopada 2002 r. w sprawie zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości. W listopadzie 2017 r. (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. wniosła do Wojewody (...) odwołanie od ww. decyzji. Decyzją z 28 czerwca 2018 r. Wojewoda (...) uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 2 września 2008 r., w sprawie I C 360/07, uwzględniono pozew w zakresie żądania Skarbu Państwa - Starosty (...) uzgodnienia treść księgi wieczystej (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Sieradzu dla nieruchomości położonej w S. składającej się z działek oznaczonych w ewidencji gruntów numerami (...) o łącznej powierzchni 1,0603 ha, w ten sposób iż nakazano, aby w dziale II tej księgi wieczystej w rubryce 2.4 - użytkownik wieczysty w podrubryce 2.4.5 - inna osoba prawna wykreślić - w części dotyczącej działki (...) Spółdzielnię Mieszkaniową w S., a ponadto oddalił powództwo wobec Gminy M. S.. W wyniku rozpoznania apelacji od ww. rozstrzygnięcia, Sąd Okręgowy w Sieradzu, wyrokiem z 17 grudnia 2008 r., w sprawie I Ca 289/08, zmienił orzeczenie w ten sposób, że oddalił powództwo.

W takim stanie rzeczy Sąd Rejonowy, powołując się na art. 189 k.p.c. przyjął, że w niniejszej sprawie brak jest interesu prawnego powoda, ze względu na fakt, iż niepewność stanu prawnego lub prawa nie istnieje, bowiem prawomocnym wyrokiem z 17 grudnia 2008 r., wydanym w sprawie I Ca 289/08 (I C 360/07), Sąd Okręgowy w Sieradzu zmienił wyrok Sądu Rejonowego w Sieradzu z dnia 2 września 2008 r. w ten sposób, że oddalił powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej (...) poprzez wykreślenie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w S. z działu II w zakresie prawa użytkowania wieczystego działki nr (...). Tym samym Sąd Okręgowy w Sieradzu przesądził, że pozwana (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w obrębie 14 miasta S., obecnie oznaczonego w rejestrze ewidencji gruntów numerem (...)o powierzchni 0,1913 ha, dla którego urządzona jest księga wieczysta (...).

Sprawa o usunięcie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym jest zdaniem Sądu Rejonowego sprawą o ustalenie prawa. Rozstrzygnięcie to jest zatem dalej idące niż żądanie pozwu w niniejszej sprawie. Orzeczenie jest prawomocne, a zatem zgodnie z art. 365 k.p.c. wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, powództwo należało oddalić również z tego względu, że (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu położonego w obrębie 14 miasta S., obecnie oznaczonego w rejestrze ewidencji gruntów numerem ewidencyjnym działki (...) o powierzchni 0,1913, dla którego w VI Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Sieradzu urządzona jest księga wieczysta nr (...) na podstawie umowy z 16 listopada 1994 r., rep (...) zawartej z Gminą M. S., działając w oparciu o rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych. Gmina M. S. była wpisana jako właściciel nieruchomości zawierającej również wydzieloną w 2002 r. działkę (...) w KW nr SR1 (...). W ocenie Sądu zaś, brak było podstaw do przypisania (...) Spółdzielni mieszkaniowej złej wiary w czasie nabywania prawa użytkowania wieczystego działki nr (...), w której skład wchodziła działka (...) położonej w S.. Działka (...) nie jest zdaniem Sądu Rejonowego typową drogą, a jedynie gruntem, na którym urządzony jest chodnik wyłożony płytami i krawężnikami oraz słupy oświetleniowe, a zatem trudno przyjąć że w momencie zawierania umowy pozwana wiedziała lub z łatwością mogła się dowiedzieć, że Gmina M. S. nie jest jej właścicielem.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodził się powód, który wniósł apelację od wyroku Sądu Rejonowego zaskarżając orzeczenie w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę art. 189 w zw. z art. 386 § 4 k.p.c., poprzez pominięcie przy wyrokowaniu merytorycznej argumentacji powoda podniesionej w pozwie, przemawiającej za jego zasadnością, a tym samym nie rozpoznanie przez Sąd pierwszej instancji istoty sprawy;

2.  obrazę art. 189 k.p.c. poprzez ustalenie po stronie powodowej braku interesu prawnego w wytoczeniu powództwa.

W oparciu o przedstawione zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z treścią powództwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów sądowych według norm przepisanych.

Pozwana domagała się oddalenia apelacji na koszt powoda

Pozwana wskazała ponadto, iż nawet gdyby powództwo zostało uwzględnione, to samo uprawomocnienie się wyroku ustalającego nie zakończy w sposób definitywny sporu aktualnie istniejącego w przedmiocie odszkodowania, o którym w istocie rozstrzyga organ administracyjny. Zdaniem pozwanej świadczy o tym okoliczność, iż Wojewoda (...) - postanowieniem z 5 listopada 2019 r., nr GN–III. (...) (...) - uchylił w całości postanowienie Starosty (...) z dnia 30 maja 2019 r. w przedmiocie zawieszenia postępowania administracyjnego do czasu zakończenia niniejszego postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasadny jest zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, tj. art. 189 k.p.c., poprzez ustalenie po stronie powodowej braku interesu prawnego w wytoczeniu powództwa. Wiąże się to się to z dwoma podstawowymi aspektami. Po pierwsze, rozstrzygnięciem czy mamy do czynienia z powagą rzeczy osądzonej z uwagi na wyrok Sądu Okręgowego w Sieradzu z 17 grudnia 2008 r., wydany w sprawie I Ca 289/08 o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym. Po wtóre, z kwestią ustalenia organu właściwego do wiążącego rozstrzygnięcia o ważności umowy ustanowienia użytkowania wieczystego.

Wyznaczając granice mocy wiążącej orzeczenia należy mieć przede wszystkim na względzie, że wyrok jest rozstrzygnięciem o konkretnym przedmiocie procesu, którym jest określone świadczenie, jakie ma spełnić pozwany (dłużnik) na rzecz powoda (wierzyciela). Sentencją wyroku objęte jest rozstrzygnięcie o żądaniach stron (art. 325 k.p.c.), którego faktyczne i prawne podstawy zawiera uzasadnienie (art. 327 ¹ k.p.c.). Z mocy wiążącej wyroku o świadczenie korzysta jedynie rozstrzygnięcie, nie rozciąga się ona na kwestie pozostające poza sentencją, w tym ustalenia i oceny dotyczące stosunku prawnego stanowiącego podstawę żądania, o którym orzeczono. Moc wiążąca w zakresie ustanowionym w art. 365 k.p.c. odnosi się zatem tylko do „skutku prawnego”, który stanowił przedmiot orzekania.

Oddalając powództwo o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym - wyrokiem z 17 grudnia 2008 r., wydanym pod sygn. akt I Ca 289/08 - Sąd Okręgowy w Sieradzu nie rozstrzygał o ważności, czy skuteczności umowy o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste z 16 listopada 1994 r. w odniesieniu do działki nr (...), w szczególności zaś w kontekście okoliczności, że wchodziła w tej dacie w skład drogi publicznej. W uzasadnieniu orzeczenia wyraźnie czytamy, że powodem uwzględnienia apelacji było stwierdzenie braku interesu prawnego w wystąpieniu z żądaniem uzgodnienia treści księgi wieczystej w sytuacji, gdy istnieje dokument stanowiący podstawę do ujawnienia prawa własności. Uwzględnienie apelacji nie oznacza natomiast, że Sąd Okręgowy podziela stanowisko pozwanej , iż w zakresie nabycia użytkowania wieczystego odnośnie działki nr (...) chroni ją rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych.

Odnosząc się do uwag pozwanej w zakresie organu właściwego do rozstrzygnięcia sporu należy z całą mocą podkreślić, że wiążące orzeczenie o ważności czynności cywilnoprawnej może wydać jedynie sąd w postępowaniu cywilnym. Organ administracyjny orzekający w trybie art. 98 ust. 3 z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami rozstrzyga zaś wyłącznie o odszkodowaniu i w związku z zawarciem umowy z 16 listopada 1994 r., dopóki wyrok sądu nie stwierdzi niczego innego, ma obowiązek przyjmować, że (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. stała się użytkownikiem wieczystym działki nr (...) na jej podstawie.

Z powyższego wynika zatem, że do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie nie został między stronami rozstrzygnięty spór o ważność i skuteczność umowy o oddaniu gruntu w użytkowanie wieczyste z 16 listopada 1994 r. w odniesieniu do działki nr (...) i nie jest uprawniony do jego rozstrzygnięcia organ administracji oraz, że wydane orzeczenie, z mocy art. 365 k.p.c. wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a zatem w toczącym się postępowaniu administracyjnym, rozstrzygając o zasadności żądania wypłaty odszkodowania, organ administracyjny będzie zobligowany poczynić w zakresie ważności i skuteczności tej umowy ustalenia tożsame z treścią wydanego wyroku.

Z tych względów nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości, że strona powodowa posiada interes prawny w uzyskaniu rozstrzygnięcia, skoro skutkiem ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości było m.in. obciążenie tej jej części, która stanowi drogę publiczną ul. (...), której własność na podstawie przepisów prawa nabył Powiat (...), co wiąże się z obowiązkiem zapłaty na rzecz pozwanej stosownego odszkodowania.

Odnosząc się do istoty sprawy, z więc ważności i w konsekwencji skuteczności umowy użytkowania wieczystego i przeniesienia własności z 16 listopada 1994 r., rep. (...), na mocy której doszło do oddania działki nr (...) w użytkowanie wieczyste pozwanej Spółdzielni, również stwierdzić należy uchybienie po stronie Sądu Rejonowego właściwym przepisom prawa materialnego, a to art. 58 k.c. oraz 5 u.k.w.h.

Zgodnie z treścią art. 2a. ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r o drogach publicznych , drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a w świetle ust. 2 tegoż przepisu drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy. Konsekwencją publicznoprawnego charakteru własności dróg publicznych jest wyłączenie ich z obrotu prawnego. Jako że drogi publiczne mogą służyć wyłącznie celom publicznym i stanowią rzeczy wyłączone z obrotu powszechnego ( reges extra commercium), nie mogą one być zbyte ani podlegać obciążeniu (por. R. Skwarło, glosa do uchwały SN z dnia 13 października 2004 r. III CZP 52/04, Sam. Teryt. 2006, nr 11, s. 74).

Ulica (...) była na dzień 5 grudnia 1990 r. drogą wojewódzką w zarządzie Wojewódzkiej Dyrekcji Dróg Miejskich w S.. Sąd Okręgowy podziela stanowisko strony powodowej, iż nie można za pomocą czynności prawnej, choćby w swej formie niewadliwej, uczynić przedmiotem użytkowania wieczystego drogi publicznej lub jej części. Kwestie związane z prawem własności, zarządu, władania czy gospodarowania takimi gruntami stanowią sferę publiczną regulowana przepisami szczególnymi.

Sąd pierwszej instancji w sposób nieprawidłowy rozstrzygnął także kwestię nabycia użytkowania wieczystego przez pozwaną Spółdzielnię w oparciu o rękojmię wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5 i następne ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece), nie rozważając właściwie negatywnych przesłanek skutkujących wyłączeniem rękojmi. Zgodnie bowiem z art. 6. ust 1. wspomnianej ustawy, rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie chroni rozporządzeń nieodpłatnych albo dokonanych na rzecz nabywcy działającego w złej wierze. Zgodnie zaś z ust. 2. powołanego przepisu, w złej wierze jest nie tylko ten, kto wie, że treść księgi wieczystej jest niezgodna z rzeczywistym stanem prawnym, albo ten, kto z łatwością mógł się o tym dowiedzieć. W ocenie Sądu Okręgowego, nabywcę prawa własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości w drodze odpłatnej czynności prawnej od podmiotu wpisanego do księgi wieczystej jako właściciel na podstawie decyzji administracyjnej można uznać za działającego w złej wierze, jeżeli w chwili nabycia znał niebudzące wątpliwości fakty jednoznacznie uzasadniające stwierdzoną później nieważności tej decyzji (por .wyrok SN z dnia 20 września 2001 r. II CKN 277/99 OSNC 2002/6/77 LEX nr 49699).

W tym kontekście przede wszystkim stwierdzić należy, że bezpodstawna jest teza Sądu Rejonowego, iż działka oznaczona aktualnie nr 2/29 nie jest typowa drogą.

Pojęcie drogi publicznej zostało zdefiniowane ustawowo w art. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. W dacie zawarcia umowy z 16 listopada 1994 r. przepis opisywał to pojęcie w sposób następujący: „droga lub pas drogowy - wydzielony pas terenu, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów oraz do ruchu pieszych, wraz z leżącymi w jego ciągu obiektami inżynierskimi, placami, zatokami postojowymi oraz znajdującymi się w wydzielonym pasie terenu chodnikami, ścieżkami rowerowymi, drogami zbiorczymi, drzewami i krzewami oraz urządzeniami technicznymi związanymi z prowadzeniem i zabezpieczeniem ruchu”. Obecnie za drogę, zgodnie ze wskazanym unormowaniem, uznaje się budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym, którym jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. W świetle powyższych definicji nie może budzić żadnych wątpliwości, że również w roku 1994 w dacie zawierania umowy grunt, na którym urządzony był chodnik wyłożony płytami i krawężnikami oraz słupy oświetleniowe stanowił składnik drogi. Teren oznaczony obecnie nr działki (...) stanowił widoczną dla wszystkich, w tym oczywiście pozwanej, część ulicy (...), czyli drogi publicznej - drogi wojewódzkiej, a zatem pozwana mogła z łatwością się dowiedzieć, że Gmina M. S. nie mogła stać się jej właścicielem, także z uwagi na treść art. 5 ust 1 pkt 1 oraz 11 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U. 32, poz. 191), a w konsekwencji decyzja Wojewody (...) z 7 września 1994 r., nr G.VII.(...), w części stwierdzającej nabycie z mocy prawa nieodpłatnie przez Gminę M. S. własności tego gruntu, wydana została z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. i istnieje podstawa do stwierdzenia jej nieważności, co zostało następnie uczynione decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 9 lutego 2006 r.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy - na podstawie art. 386
§ 1 k.p.c. - zmienił wyrok, ustalając, że pozwana (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w S. nie nabyła prawa użytkowania wieczystego gruntu położonego w obrębie (...)miasta S., obecnie oznaczonego w rejestrze ewidencji gruntów numerem działki (...) o pow. 0,1913 ha, dla którego w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w Sieradzu urządzona jest księga wieczysta nr (...), w związku z nieważnością w zakresie dotyczącym przedmiotowej działki umowy użytkowania wieczystego i przeniesienia własności z dnia 16 listopada 1994 r., repertorium (...). Jednocześnie Sąd Okręgowy zmienił również rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego o kosztach postępowania za pierwszą instancję, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda 5 400 złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się opłata ustalona na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 poz. 265).

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz skarżącego zwrot 2 870 złotych tytułem opłaty od apelacji oraz wynagrodzenia pełnomocnika wg stawki określonej zgodnie z § 2 pkt 6 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. z 2018 poz. 265), czyli w wysokości 2 700 złotych.