Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 2/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Pajęcznie z dnia 11 października 2019 r. sygn. akt VI K 110/19.

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabez-pieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wydane w sprawie rozstrzygnięcie, tj. art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego oraz potraktowanie w sposób wybiórczy – pominięcie elementów korzystnych dla oskarżonego, w szczególności w zeznaniach świadka K. B. (1) oraz K. K. (1), co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych w sprawie i uznaniem oskarżonego winnym zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgłoszenie zarzutu dowolności w ocenie dowodów wymaga wskazania, jaka konkretna reguła logicznego rozumowania została przez Sąd naruszona. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych i niewiarygodności innych dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. zwłaszcza wtedy, gdy:

1)  jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), gdy podstawą wszelkich rozstrzygnięć są prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2 § 2 k.p.k.),

2)  stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3)  jest gruntownie i logicznie – z uwzględnieniem wskazać wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.)

(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 listopada 2002 roku – V K.K.N 333/01 – Prok. i Pr. wkł. 2003, nr 7-8, poz. 11 oraz system informacji prawniczej LEX nr 56856).

Tylko w sytuacji nie spełnienia zasad swobodnej oceny zgromadzonego materiału można kwestionować zasadność rozważań Sądu. W niniejszej jednak sprawie do takiej konstatacji dojść nie można. Argumentacja przedstawiona przez obrońcę oskarżonego jest zupełnie niezasadna. Obrońca przyjmuje odmienny ciąg zdarzeń od przyjętego przez Sąd meriti bazując na wybiórczo dobranym materiale dowodowym. Najistotniejszą kwestią do rozważań na temat odpowiedzialności sprawcy jest to, czy samochód, w którym oskarżony siedział i który zderzył się z samochodem marki (...), przemieścił się bez uruchomienia silnika, czy też pojazdem tym, przy włączonym silniku, kierował oskarżony. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że oskarżony prowadził pojazd z włączonym silnikiem, usiłując dojechać do własnego domu. Zeznania świadków K. B. (2), K. K. (2), A. R. wskazują, że K. K. (2) otworzył drzwi pojazdu oskarżonego już po kolizji, zaś silnik samochodu wówczas pracował. Jak przy tym wykazał Sąd I instancji, oskarżony w swoich wyjaśnieniach sam zaznaczał, że nie ma możliwości włączenia świateł ustawionych w trybie automatycznym bez uruchomienia pojazdu. Powołani świadkowie jednoznacznie stwierdzili, że pojazd miał włączone światła. Tym samym samochód musiał mieć załączony silnik, a to oznacza, że oskarżony musiał użyć przycisku start/stop. To zaś nieuchronnie prowadzi do konstatacji, że przyczyną poruszenia pojazdu nie było niezamierzone, omyłkowe czy przypadkowe zwolnienie samochodu z biegu, lecz ruch auta poruszanego za pomocą koni mechanicznych. Trzeba przy tym pamiętać, iż przetoczenie pojazdu nie jest możliwe przy włączonym hamulcu postojowym używanego w sytuacji parkowania na pochyłym terenie.

Należy właściwie odnieść wrażenie, że obrona w sposób całkowicie bezkrytyczny przyjęła wersję oskarżonego, nie bacząc nie tylko na inne dowody, ale także na logikę i doświadczenie życiowe. Po pierwsze lekceważy obowiązek wykazania, że zeznania świadków obciążających oskarżonego nie spełniają kryterium wiarygodności. Po drugie – trudno uznać, aby oskarżony będąc w stanie upojenia alkoholowego bez zapalonego światła był w stanie znaleźć poszukiwany portfel. Po trzecie – w sytuacji jedynie stoczenia się pojazdu trudno przyjąć, aby miało dojść do takich uszkodzeń. Z doświadczenia Sądu wynika, że prędkość z jaką miałby się stoczyć pojazd, nawet przy uwzględnieniu jakości lakierów samochodowych, nie wystarczyłaby do powstania tylu rys. Do tego potrzeba większej energii niż wynikająca z siły inercji jako pochodnej masy pojazdu i konta nachylenia wzniesienia – pomijając już zupełnie odległość dzielącą pojazd uszkadzany i uszkadzający w czasie poprzedzającym, rzekome przypadkowe stoczenie. Ujawnione zarysowania wymagały mocnego uderzenia, będącego następstwem np. ruchu pojazdu napędzanego silnikiem. Warto przy tym zauważyć, że oskarżony w żaden sposób nie próbował negować ustaleń dotyczących stanu w jakim się znajdował. Trudno zatem przyjąć, aby w sposób logiczny był w stanie próbować się zabezpieczyć przed kradzieżą portfela zabierając go z auta, a jednocześnie nie był w stanie wykryć zrzucenia auta z biegu i jego powolnego ruchu do przodu. Należy mieć też na uwadze to, że auto dokonało skrętu, zaś oskarżony wskazywał jedynie na przypadkowe „potrącenie” skrzyni biegów, nie zaś na omyłkowe poruszenie kierownicą. Nie mówił przy tym, aby auto miało stać krzywo w stosunku do osi jezdni lub aby kierownica auta podczas postoju była skierowana w kierunku osi drogi. Ponadto, wszyscy świadkowie podkreślali, że oskarżony znajdował się w pojeździe na miejscu kierowcy.

Nie sposób jednocześnie przyjąć, aby świadkowie celowo mieli zeznawać przeciwko oskarżonemu. Pomimo pewnych niejasności pomiędzy ich zeznaniami należy mieć na uwadze upływ czasu od zdarzenia i zdolność zapamiętywania sekwencji wydarzeń. W sytuacjach nagłych, kryzysowych, trudno oczekiwać u świadków pełnego sprawozdania ze zdarzenia. Świadkowie jednak konsekwentnie wskazywali na to, co jest istotą popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, a zatem to, że silnik samochodu, którym poruszał się oskarżony, był w momencie zdarzenia włączony. Zbieżność zeznań w tym zakresie, jak również w zakresie prowadzenia pojazdu przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości jest na tyle silna, że nie pozostawia wątpliwości, co do rzeczywistego przebiegu zdarzenia.

Jako gołosłowne należy uznać wyjaśnienia oskarżonego wskazujące na zdziwienie interwencją policjantów – oskarżony znajdował się wówczas w stanie znacznego upojenia alkoholowego, więc siłą rzeczy kontakt z nim, jak również jego percepcja, były w znacznym stopniu ograniczone. Stąd też cały przedstawiony przez niego przebieg zdarzenia należy traktować jako usiłowanie odwrócenia od siebie niebezpieczeństwa związanego ze skazaniem. Logika takiego wywodu nie istniej.

Wniosek

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawiona przez skarżącego argumentacja, oparta na wybiórczo dobranych dowodach nie mogła doprowadzić do zmiany rozstrzygnięcia.

Zarzut

3.2.

Rażąca niewspółmierność środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w wymiarze 5 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu odwoławczego wymierzony przez Sąd I instancji środek karny jest bez wątpienia surowy, lecz adekwatny do okoliczności czynu. Ocena zasadności wymierzenia środka karnego w tej wysokości podlega regulacjom wskazanym w art. 53 k.k. i n. Sąd ma zatem swobodę w zakresie kreowania wymiaru środka karnego, jednak jest ona ograniczona okolicznościami wskazanymi w tym przepisie. W niniejszej sprawie nie sposób stwierdzić, aby wymierzony środek karny wykraczał poza dyrektywy art. 53 k.k. Na tę ocenę składają się dwie kwestie – po pierwsze oskarżony znajdował się w stanie znacznego upojenia alkoholowego wyrażającego się zawartością 3,25‰ alkoholu we krwi. Jego możliwość koordynacji działań i świadomość kontroli postępowania była więc znacząco upośledzona wyłączona, w związku z czym związane z tym ryzyko podjęcia niebezpiecznych zachowań na drodze było bardzo wysokie. Nie ma przy tym znaczenia prędkość kolizji, jak i odległość na jaką przemieścił się i miał zamiar przejechać oskarżony. W każdej bowiem sytuacji jazda w stanie nietrzeźwości powoduje niebezpieczeństwo na drodze i to zagrożenie spowodowania bardzo poważnych skutków – tym większe im większy stopień nietrzeźwości. Sąd musi uwzględniać hipotetyczne zagrożenie, jakie swoim zachowaniem spowodował oskarżony. A to było niezmiernie wysokie. Po drugie, wbrew twierdzeniom obrony, zachowanie oskarżonego przed dokonaniem przypisanego czynu nie było tak krystaliczne, jak wskazuje. W aktach sprawy znajduje się bowiem Informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego z Komendy Powiatowej Policji w Pajęcznie (k. 15), z której wynika bogata kartoteka wykroczeń drogowych, których dopuścił się w przeszłości oskarżony. Są to zarówno ukarania za przekroczenie prędkości, jak i inne wykroczenia drogowe. Oczywiście Sąd uwzględnia, że poza ostatnim mandatem, pozostałe ukarania miały miejsce we wcześniejszych latach, jednak biorąc pod uwagę, że oskarżony przez zdecydowaną większość roku przebywa poza granicami Unii Europejskiej ilość ukarań jest znaczna. To zatem stwarza realne pytania o bezpieczeństwo poruszania się pojazdami mechanicznymi przez oskarżonego. W ocenie Sądu odwoławczego orzeczony wymiar środka karnego jak i jego zakres pozostają adekwatnymi do przewinienia.

Wniosek

O zmianę wyroku i zmniejszenie do lat 3 wymiaru orzeczonego środka karnego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawiona przez skarżącego argumentacja nie mogła doprowadzić do wzruszenia kwestionowanego orzeczenia w zakresie tak środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jak i w ogólności dolegliwości skazania kształtowanej nie tylko przez wspomniany środek karny, ale i karę grzywny w wymiarze 150 stawek (przy wartości stawki odpowiadającej minimum ustawowemu – art. 33§1 k.k.) oraz wymiar obligatoryjnego świadczenia na rzecz Funduszu Sprawiedliwości (także w wysokości odpowiadającej minimum ustawowemu – art. 43a§2 k.k.).

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok skazujący Sądu Rejonowego w Wieluniu VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Pajęcznie z dnia 11 października 2019 r. sygn. akt VI K 110/19.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja przedstawiona przez obrońcę stanowi jedynie bezzasadną polemikę z prawidłowymi ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji. Dowody zgromadzone w sprawie, przede wszystkim te o charakterze osobowym, przesądzają o odpowiedzialności karnej oskarżonego za przypisane mu przestępstwo. Skarżący nie przedstawił w rzeczywistości jakichkolwiek argumentów na poparcie przytoczonych zarzutów, poprzestając na odmiennej ocenie niektórych tylko dowodów.

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie ujawniono.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku Sąd odwoławczy nałożył na oskarżonego obowiązek uiszczenia opłaty (ustalonej w oparciu o art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) i zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym te stanowi tylko ryczałt za doręczenia ustalony w oparciu o §1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663)- to zgodnie z art. 636§1 k.p.k.

1.PODPIS