Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Podwójniak

Sędziowie: SO Marcin Rudnik (spraw.)

SR del. Marcin Stokowski

Protokolant: sekr. sąd. Monika Wlazła

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Ryszarda Kostrzewy

po rozpoznaniu w dniu 05 marca 2014r.

sprawy R. B.

skazanego za czyny z art. 178a§1 i 4 kk i innych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 31 października 2013r. wydanego w sprawie II K 402/13

na podstawie art. 437§1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 4 kpk oraz art. 624§1 kpk w zw. z art. 634 kpk:

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymiar orzeczonej w punkcie 2 kary łącznej obniża z 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności do
2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

2.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę
120 (sto dwadzieścia) złotych podwyższoną o podatek od towarów i usług w wysokości 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu R. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

4.  zwalnia skazanego R. B. z obowiązku poniesienia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 8/14

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2013r. Sąd Rejonowy w Łasku wydał wyrok łączny w sprawie II K 402/13 w stosunku do R. B., w którym w punkcie 1 rozwiązał orzeczenie łączne o karze łącznej zawarte w wyroku Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 09 października 2012r. wydanym w sprawie II K 217/12, w którym orzeczono wobec niego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat oraz w punkcie 2 na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk w zw. z art. 91 § 2 kk wymierzył skazanemu w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku wydanym w sprawie II k 217/12 w wymiarze: 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za dwa przestępstwa z art. 289 § 2 kk pozostające w ciągu przestępstw oraz 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za czyn z art. 178a § 1 i 4 kk, a także w miejsce jednostkowej kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 16 lutego 2012r. wydanym w sprawie II K 979/11 karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W punkcie 3 wyroku łącznego orzeczono w miejsce jednostkowych zakazów prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczonych opisanymi wyżej wyrokami łączny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 8 lat. Ponadto w punkcie 5 Sąd I instancji umorzył postępowanie w zakresie objęcia wyrokiem łącznym kar wymierzonych w pozostałych wyrokach skazujących wydanych w stosunku do skazanego, w tym również kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 23 stycznia 2013r. wydanym w sprawie II K 587/12.

W ustawowym terminie apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca skazanego, który zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej zawartego w punkcie 2. Orzeczeniu w tej części zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec R. B. kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności wyrażającą się w wymierzeniu mu kary łącznej w oparciu o zasadę asperacji, mimo że okoliczności sprawy uzasadniały zastosowanie przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji. W konkluzji apelacji obrońca skazanego wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanego kary łącznej 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat.

W uzasadnieniu apelacji skarżący zwrócił uwagę na podobieństwo przestępstw, za które orzeczono jednostkowe kary pozbawienia wolności podlegające łączeniu, jak też, że skazany pogorszył swoją sytuację występując o wydanie wyroku łącznego, bowiem chciał on połączenia kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 16 lutego 2012r. wydanym w sprawie II K 979/11 oraz kary 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 23 stycznia 2013r. wydanym w sprawie II K 587/12, a tymczasem do połączenia nadawały się jedynie kary orzeczone wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 16 lutego 2012r. wydanym w sprawie II K 979/11 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w Łasku z dnia 09 października 2012r. wydanym w sprawie II K 217/12, przy czym tym ostatnim wyrokiem orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy skazanego zasługuje w części na uwzględnienie.

Pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 kpk w związku z jego ocennością było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z dnia 11 kwietnia 1985r. (V KRN 178/85 , OSNKW z 1995r. Nr 7 – 8, poz. 60) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995r. (II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r., z. 6, poz. 18) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, iż nie chodzi o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - »rażąco« niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować.

Analizując rozstrzygnięcie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w kontekście powyższych rozważań nie można mieć wątpliwości, iż orzeczoną wobec R. B. karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności należy uznać za surową w stopniu rażącym.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że połączeniu podlegały w tym przypadku kary jednostkowe orzeczone w sprawach II K 979/11 i II K 217/12 Sądu Rejonowego w Łasku za takie same przestępstwa, a mianowicie za czyny z art. 178a § 1 i 4 kk, a przy tym zostały one popełnione w odstępie niecałych 2 miesięcy. Nie można też nie zauważyć, że połączeniu podlegała również kara jednostkowa orzeczona w sprawie II K 217/12 Sądu Rejonowego w Łasku za dwa czyny z art. 289 § 2 kk pozostające w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk, dokonane w dniach 14 stycznia 2012r. i 03 lutego 2012r., a więc również bardzo krótko po dokonaniu czynu przypisanego w wyroku Sądu Rejonowego w Łasku wydanym w sprawie II K 979/11, a przy tym jeden z tych czynów został dokonany w tym samym czasie, co czyn z art. 178a § 1 i 4 kk przypisany tym samym wyrokiem. A zatem mamy w tym wypadku do czynienia z przestępstwa popełnionymi w krótkich odstępach czasu, a w dodatku bądź wyczerpującymi znamiona tego samego przestępstwa bądź pozostającymi ze sobą w bliskim związku, co niewątpliwie w świetle utrwalonego w judykaturze i doktrynie stanowiska odnośnie zasad, które należy brać pod uwagę przy orzekaniu kary łącznej przemawia za orzeczeniem kary łącznej w miejsce jednostkowych kar orzeczonych za te czyny z zastosowaniem zasady absorpcji lub przynajmniej zasady asperacji zbliżonej do absorpcji. Tymczasem opisane wyżej okoliczności nie zostały przez Sad I instancji dostrzeżone i uwzględnione w dostatecznym stopniu, co skutkowało orzeczeniem kary łącznej pozbawienia wolności, którą niewątpliwie ze wskazanym wyżej względów należy uznać za rażąco surową.

Ponadto podkreślić należy, że wprawdzie w obecnym stanie prawnym wyrok łączny może pogorszyć sytuację skazanego, niemniej nie może to oznaczać zupełnej dowolności. W tym zaś przypadku wyrok łączny nie tylko pogorszył sytuację skazanego, ale spowodował, iż gdyby uprawomocnił się on w takiej postaci, skazany zamiast kary 1 roku pozbawienia wolności miałby do odbycia karę aż 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nie ma więc w związku z tym wątpliwości, że rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie wymiaru orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności również z tego powodu należy uznać za rażąco surowe.

W świetle wszystkich okoliczności, które należy brać pod uwagę przy orzekaniu kary łącznej, a więc uwzględniając związek przedmiotowy i podmiotowy łączący przestępstwa, za które orzeczono kary jednostkowe podlegające łączeniu, a także odstęp czasowy je dzielący oraz ilość czynów, za które orzeczono kary jednostkowe, które należy połączyć, jak również względy prewencji indywidualnej i konieczność kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, za karę łączną w pełni odpowiednią należy uznać karę 2 lat pozbawienia wolności. Dopiero karę łączną w tym wymiarze należy uznać za karę sprawiedliwą, która spełni swoje cele. Tym samym apelację obrońcy skazanego w zakresie dotyczącym wymiaru orzeczonej wobec skazanego kary łącznej pozbawienia wolności należało uznać za niemal w całości zasadną.

Nie można natomiast zgodzić się z obrońcą skazanego w zakresie, w jakim zarzucił, iż skazanemu powinna zostać wymierzona kara łączna z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Zgodnie z art. 69§1 i 2 kk wykonanie kary pozbawienia wolności nieprzekraczającej 2 lat można warunkowo zawiesić jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, zaś zawieszając wykonanie kary, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowane się po popełnieniu przestępstwa. Uwzględniając te przesłanki brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, iż skazany zasługuje na szansę w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. Otóż był on dotychczas wielokrotnie skazany za przestępstwa, w tym przede wszystkim za czyny z art. 178a § 1 kk, a w dodatku już po wydaniu wyroku przez Sąd Rejonowy w Łasku w sprawie II K 979/11 oraz po dokonaniu czynów, których dotyczyła sprawa II K 217/12 Sądu Rejonowego w Łasku, ponownie dopuścił się przestępstwa, tym razem z art. 178a§2 kk, za które został skazany na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. W tej sytuacji dotychczasowy sposób życia skazanego i zachowanie R. B. po popełnieniu przestępstw, za które orzeczono kary jednostkowe podlegające łączeniu, w żadnym wypadku nie dają podstaw do dodatniej prognozy kryminologicznej odnośnie jego postępowania w przyszłości, a tym samym nie występują w tym przypadku podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności. W zakresie więc, w jakim obrońca skazanego zarzucał w apelacji rażącą niewspółmierność kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wobec skazanego przez Sąd I instancji polegającą na orzeczeniu kary bezwzględnej, nie zasługuje ona na uwzględnienie.

Reasumując w świetle powyższych rozważań Sąd Okręgowy – na podstawie art. 437§ 1 i 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 1 kpk – zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wymiar orzeczonej wobec skazanego R. B. kary łącznej pozbawienia wolności obniżył z 2 lat i 6 miesięcy do 2 lat pozbawienia wolności, zaś w pozostałym zakresie utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B. kwotę 120 złotych podwyższoną o podstawek od towarów i usług w wysokości 27,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu G. G. w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk Sąd Okręgowy z uwagi na sytuację materialną skazanego zwolnił go z obowiązku poniesienia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.