Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 72/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 07 listopada 2019 r. wydany w sprawie II K 266/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 5 kpk przez uznanie, że wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania, mimo że złożone w sprawie opinie biegłych i zeznania świadków nie pozwoliły na pełne odtworzenie przebiegu zdarzenia z dnia 21 lipca 2017r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując treść postanowienia Sądu Rejonowego w Wieluniu wydanego na rozprawie w dniu 29 października 2019r. o oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z eksperymentu procesowego w celu ustalenia dokładnej pozycji, w jakiej znajdował się pokrzywdzony w chwili kontaktu jego ciała z zespołem pojazdów, należy podkreślić, że stwierdzenie Sądu I instancji, iż wniosek obrońcy zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania – na co wskazywał w zarzucie obrońca - stanowiło swego rodzaju konkluzję wynikającą z innych powodów, które zostały wskazane jako podstawa oddalenia tego wniosku. Sąd uzasadniając swoją decyzję i wskazując w jej podstawie nie tylko art. 170 § 1 pkt 5 kpk, ale także punkty 2 i 4 art. 170 § 1 kpk podkreślił przede wszystkim, że okoliczność, która miałaby zostać wykazana wnioskowanym eksperymentem nie miałaby istotnego znaczenia dla mechanizmu powstania obrażeń i związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem oskarżonego a skutkiem, jaki nastąpił. Sąd meriti zwrócił też uwagę, że biegli powołani w sprawie wskazali szczegółowo jaki był mechanizm powstania obrażeń głowy u pokrzywdzonego i jaka jest prawdopodobna przyczyna braku u niego obrażeń w części obojczykowo – klatkowej, jak też że nie wykazano, w jakim zakresie te opinie są niepełne, niejasne i niekompletne, a także zaznaczył, iż nie ma możliwości przeprowadzenia eksperymentu procesowego w warunkach pogodowych zbliżonych do tych z dnia zdarzenia i z udziałem czynników ludzkich wpływających na zakres poczynienia spostrzeżeń i reakcji, aby potencjalne wyniki eksperymentu mogły stanowić wiarygodny dowód do poczynienia ustaleń w sprawie. A zatem Sąd meriti w sposób niezwykle szczegółowy przedstawił argumenty przemawiające za brakiem podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy nie ograniczając się do ustawowego zwrotu, iż wniosek dowodowy zmierza w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania, a przy tym analizując akta sprawy należy w pełni zgodzić się z przedstawioną argumentacją, zwłaszcza w odniesieniu do braku możliwości przeprowadzenia owego eksperymentu, co znalazło również odzwierciedlenie w fakcie oddalenia takiego samego wniosku dowodowego w toku postępowania odwoławczego. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że nie ma takiej możliwości, aby przeprowadzić ów eksperyment w sposób pozwalający odtworzyć przebieg zdarzenia już choćby z tego względu, że bez udziału pozoranta nie można byłoby odtworzyć wszelkich możliwych scenariuszy zajścia, a udział tegoż pozoranta w eksperymencie wiązałby się z zagrożeniem dla jego życia lub zdrowia. Poza tym z opinii biegłych B. R. i S. K. w sposób jednoznaczny wynika po pierwsze , jaki był mechanizm powstania obrażeń głowy u T. D. (ściśnięcie, zgniecenie lub przygniecenie przez dwa przedmioty, a po drugie - jakie były możliwe przyczyny braku u niego obrażeń w okolicy obojczykowo – klatkowej (najbardziej prawdopodobna próba schylenia się, aby znaleźć się pod naczepą, która jeżeli chodzi o głowę nie powiodła się). W świetle tych dowodów nasuwa się wniosek, że nawet w przypadku gdyby było możliwe przeprowadzenie wnioskowanego eksperymentu, to nie miałby on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Skoro bowiem znany jest mechanizm powstania obrażeń głowy pokrzywdzonego w oparciu o zebrane dowody, to eksperyment ten mógłby co najwyżej pomóc w ustaleniu, w którym miejscu znajdował się pokrzywdzony w momencie, gdy jego głowa znalazła się między przyczepami, a być może również którą stroną był w tym momencie skierowany do poszczególnych naczep, a w takiej sytuacji tak czy inaczej nie podlegałoby dyskusji, iż A. J. nie zachował wymaganej ostrożności i niedostatecznie obserwował usytuowanie pokrzywdzonego w momencie wykonywania manewru parkowania naczepy, co z kolei pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem. Już tylko na marginesie należy jeszcze zauważyć, iż biorąc pod uwagę zebrany materiał dowodowy brak jest podstaw do uznania, że w drodze eksperymentu procesowego faktycznie udałoby się ustalić, w którym miejscu znajdował się pokrzywdzony w momencie zdarzenia i którą stroną był zwrócony do poszczególnych naczep. Podkreślić zarazem trzeba, iż analizując opinie biegłych w kontekście pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w tym dokumentacji fotograficznej zwłok pokrzywdzonego oraz opinii z oględzin i otwarcia zwłok należy stwierdzić, że opinie te tworzą zamkniętą logiczną całość, są jasne, pełne i nie zawierają jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. Obrońca wskazywał na treść opinii M. S. z sekcji zwłok T. D. jako niezgodną ze stwierdzeniami biegłego B. R., niemniej nie należy zapominać, iż zadaniem biegłej było przede wszystkim stwierdzenie, jakich obrażeń doznał pokrzywdzony i które z nich stanowiły przyczynę jego zgonu i niejako mimochodem opisała ona możliwe mechanizmy doznania tych obrażeń, a przy tym wydając opinię nie dysponowała ona aktami sprawy. To biegły B. R. został postawiony przed zadaniem określenia – w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy – mechanizmu doznania obrażeń przez T. D., a analiza jego opinii pisemnej oraz opinii uzupełniającej wydanej w związku z zastrzeżeniami zgłoszonymi przez obrońcę, w kontekście także innych dowodów, w tym również opinii biegłego S. K., nie daje jakichkolwiek podstaw do jej zakwestionowania, w tym należy uznać ją za logiczną i zgodną z zasadami prawidłowego rozumowania. Wprawdzie zebrany materiał dowodowy nie pozwolił na dokładne określenie miejsca, w którym znajdował się pokrzywdzony w momencie zdarzenia i nie ma jakichkolwiek możliwości, aby dokonać w tym zakresie miarodajnego ustalenia, to jednak zgromadzone dowody, a zwłaszcza dowody nieosobowe i wydane w oparciu o nie opinie biegłych B. R. i S. K., nie pozostawiły wątpliwości co do mechanizmu powstania obrażeń głowy u pokrzywdzonego skutkujących jego zgonem, a mianowicie, iż nastąpiło to na skutek ściśnięcia, zgniecenia lub przygniecenia przez dwa przedmioty, a tym samym nie podlega dyskusji - w okolicznościach sprawy - że obrażenia te wiązały się z wykonywanym przez oskarżonego manewrem parkowania przyczepy i niedostatecznym obserwowaniem przez niego, czy wykonywany manewr nie powoduje zagrożenia dla życia pokrzywdzonego. Reasumując w świetle powyższych rozważań zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 5 kpk należało uznać za całkowicie chybiony.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.2.

Zarzut naruszenia art. 211 kpk przez jego niezastosowanie, pomimo złożonego wniosku o przeprowadzenie eksperymentu procesowego w celu ustalenia pozycji zajmowanej przez T. D. w momencie kontaktu z naczepami, ustalenia którymi dokładnie częściami naczep doszło do ściśnięcia głowy, przyczyn braku innych obrażeń ciała na korpusie, ramionach (...), przyczyn braku jakichkolwiek śladów kontaktu głowy z częściami naczepy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten pozostaje w ścisłym związku z poprzednim zarzutem. Dlatego tez argumenty przedstawione przy analizie wcześniej opisanego zarzutu zachowują w tym zakresie pełną aktualność. Podkreślić należy, że aby dopuścić dowód z eksperymentu procesowego, o którym mowa w art. 211 kpk, eksperyment taki musiałby być możliwy do przeprowadzenia a przy tym jego wyniki mogłyby mieć jakikolwiek wpływ na wynik sprawy. Tymczasem w tym konkretnym przypadku eksperyment procesowy, który miałby zostać przeprowadzony w celu ustalenia pozycji zajmowanej przez T. D. w momencie kontaktu z naczepami, ustalenia którymi dokładnie częściami naczep doszło do ściśnięcia głowy oraz przyczyn braku innych obrażeń ciała na korpusie, ramionach (...), przyczyn braku jakichkolwiek śladów kontaktu głowy z częściami naczepy, byłby przede wszystkim niemożliwy do przeprowadzenia, o czym szeroko była mowa przy okazji analizy poprzedniego zarzutu. Ponadto podkreślenia wymaga, iż w świetle zgromadzonych dowodów wynikało w sposób nie budzący wątpliwości, jaki był mechanizm doznania obrażeń głowy przez pokrzywdzonego (ściśnięcie, zgniecenie lub przyciśnięcie głowy przez dwie naczepy) i wskazały możliwą przyczynę braku obrażeń w okolicy obojczykowo - klatkowej (próba schylenia się T. D., by ciało pokrzywdzonego znalazło się pod naczepą, aby uniknąć przygniecenia przez naczepę), tak więc wnioskowany eksperyment nie miałby znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy nawet jeżeli dałby ewentualnie odpowiedź – zakładając hipotetycznie, iż byłaby możliwość jego przeprowadzenia – w którym miejscu znajdował się T. D. w momencie zdarzenia i którą stroną był usytuowany do poszczególnych naczep (przy czym trudno sobie wyobrazić w świetle zgromadzonego materiału, aby faktycznie ów eksperyment był pomocny w dokonaniu takiego ustalenia). Tak czy inaczej odpowiedzialność oskarżonego za zdarzenie wynikająca z nienależytej obserwacji usytuowania pokrzywdzonego nie budziłaby wątpliwości. Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał opinię pisemną biegłego B. R. i jego uzupełniającą opinię za miarodajne z opisanych wcześniej powodów. Nie ma potrzeby w tym zakresie powtarzać tych samych argumentów. Sąd meriti należycie, wręcz drobiazgowo i w sposób w pełni przekonujący dla sądu odwoławczego, uzasadnił swoją decyzję o oddaleniu wniosku o przeprowadzenie tego eksperymentu procesowego. Z powyższych względów również ten zarzut należało uznać za chybiony.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.3.

Zarzut naruszenia art. 424 § 1 kpk polegającą na niewskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku istotnych kwestii mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy – a mianowicie pozycji zajmowanej przez T. D. w momencie kontaktu z naczepami, ustalenia którymi dokładnie częściami naczep doszło do ściśnięcia głowy, przyczyn braku innych obrażeń ciała na korpusie, ramionach (...), przyczyn braku jakichkolwiek śladów kontaktu głowy z częściami naczepy, względnie dlaczego nieustalenie tych okoliczności nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Również ten zarzut pozostaje w ścisłym związku z poprzednimi zarzutami, a podana wcześniej argumentacja zachowuje aktualność. Podkreślić należy, iż gromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie dokładnej pozycji zajmowanej przez T. D. w momencie jego kontaktu z naczepami oraz na ustalenie, którymi dokładnie częściami naczep doszło do ściśnięcia głowy. Faktycznie też nie udało się ustalić w sposób jednoznaczny przyczyn braku śladów kontaktu głowy z częściami naczepy. Jednak wbrew twierdzeniom skarżącego nieustalenie tych kwestii przez Sąd meriti nie miało żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bo te ustalenia, które były możliwe do poczynienia w oparciu o uznane za wiarygodne dowody, nie pozostawiły wątpliwości co do samego mechanizmu powstania obrażeń głowy u T. D.. Nie podlega bowiem dyskusji, uwzględniając w szczególności treść opinii biegłego B. R., które to opinie zostały szczegółowo wcześniej omówione pod kątem ich miarodajności, że obrażenia te powstały na skutek ściśnięcia, zgniecenia głowy pokrzywdzonego lub jej przyciśnięcia przez dwie naczepy, a tym samym musiało do tego dojść podczas wykonywania manewru parkowania naczepy przez A. J.. Poza tym z pozostałych dowodów, a tym zwłaszcza opinii S. K. wynikało, że do obrażeń tych doszło na skutek niezachowania przez oskarżonego należytej ostrożności podczas wykonywania owego manewru parkowania. A zatem ten materiał, który został zgromadzony był w pełni wystarczający do ustalenia, że oskarżony zachował się nieprawidłowo przy wykonywaniu tego manewru, zaś jego zachowanie pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym zdarzeniem. Bez znaczenia w związku z tym pozostawało, którą częścią naczep doszło do kontaktu z głową T. D., a przy tym oczywistym jest, że jeżeli kontakt naczep z głową pokrzywdzonego trwał krótko, to na naczepach mogły nie pozostać w związku z tym żadne ślady. Należy również zauważyć, że biegły S. K. wskazał możliwą przyczynę braku obrażeń w okolicy obojczykowo - klatkowej pokrzywdzonego, a mianowicie próbę schylenia się T. D., by ciało pokrzywdzonego znalazło się pod naczepą, co w przypadku głowy się nie powiodło, a tym samym brak owych obrażeń nie zaprzecza możliwości doznania przez T. D. jedynie obrażeń głowy w trakcie wykonywania przez oskarżonego manewru parkowania naczepy. Wskazana przez biegłego S. K. możliwa przyczyna braku obrażeń w okolicy klatkowo - obojczykowej jest przy tym logiczna i zgodna z zasadami prawidłowego rozumowania (aby uniknąć przygniecenia przez naczepę). Ponadto - jak już przy tym wyżej wskazano obszernie uzasadniając stanowisko w tym zakresie - eksperyment procesowy, o który wnosił obrońca był niemożliwy do przeprowadzenia, zaś w przypadku przyjęcia założenia, że możliwe było jego przeprowadzenie, tak czy inaczej nie miałby on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Podkreślenia przy tym wymaga, że Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku omówił wszelkie okoliczności, które miały znaczenie dla sprawy, nie doszło w żadnym razie do naruszenia art. 424 § 1 kpk.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

3.4.

Zarzut naruszenia art. 155 kk przez jego zastosowanie w sytuacji niewyjaśnienia okoliczności sprawy takich, jak dokładna pozycja zajmowana przez T. D. w trakcie ściśnięcia, braku ustalenia, którymi dokładanie częściami naczep doszło do ściśnięcia głowy, przyczyn braku innych obrażeń ciała ba korpusie, ramionach (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Choć został w tym wypadku podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego, to zarzut te również pozostaje w ścisłym związku z poprzednimi zarzutami, a tym samym przedstawione wówczas argumenty zachowują aktualność. Jak już wyżej wspomniano niemożność ustalenia dokładnej pozycji T. D. w trakcie kontaktu jego głowy z naczepami i niemożność ustalenia, którymi dokładnie częściami naczep doszło do ściśnięcia, zgniecenia lub przyciśnięcia głowy, a także niewyjaśnienie w sposób nie budzący wątpliwości przyczyn braku obrażeń na korpusie pokrzywdzonego, nie stanowiły okoliczności dających podstawę do przyjęcia, iż mamy do czynienia z jakimikolwiek nie dającymi się usunąć wątpliwościami co do odpowiedzialności oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo. Kluczowe w tym wypadku było jednoznaczne ustalenie, że doszło do ściśnięcia, zgniecenia lub przyciśnięcia głowy pokrzywdzonego przez naczepy w trakcie wykonywania przez oskarżonego manewru parkowania jednej z nich. Wcześniej przedstawiono obszernie argumentację przemawiającą za wiarygodnością opinii biegłego B. R., której nie ma potrzeby ponownie powtarzać. Także opinia biegłego S. K. nie budzi najmniejszych wątpliwości co do miarodajności, a wynika z niej w sposób jednoznaczny, ze A. J. nie zachował wymaganej ostrożności przy parkowaniu naczepy. Nie powinien on w żadnym razie dopuścić do sytuacji, w której poza zasięgiem jego wzroku pozostawał pokrzywdzony. Gdyby oskarżony zachował się prawidłowo, to miałby kontrolę nad tym, gdzie znajduje się T. D. i nie doszło do kontaktu jego głowy z naczepami skutkującego zgonem pokrzywdzonego. Tym samym nie było żadnych wątpliwości, że nieprawidłowe zachowanie oskarżonego pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem, a tym samym A. J. wyczerpał swoim zachowaniem wszystkie znamiona czynu z art. 155 kk. Podkreślić przy tym należy, ze choć nie ustalono w sposób jednoznaczny, dlaczego na tułowiu pokrzywdzonego nie było żadnych obrażeń, to jednak biegły S. K. wskazał na możliwą przyczynę takiego stanu rzeczy, a przy tym bardzo logiczną i zgodną z zasadami prawidłowego rozumowania. Nie można więc w tym wypadku mówić o jakiejkolwiek okoliczności, która wywoływałaby wątpliwość co do sprawstwa oskarżonego. Z taką wątpliwością mielibyśmy do czynienia tylko wówczas, gdyby okazało się, że w trakcie manewru parkowania naczepy nie byłoby możliwości, aby pokrzywdzony doznał obrażeń głowy nie doznając zarazem żadnych obrażeń tułowia. W tym wypadku taka możliwość, przedstawiona w sposób przekonujący przez biegłego S. K., jednak istniała. Nie można mieć również zastrzeżeń nie tylko do rozstrzygnięcia o odpowiedzialności A. J. za zarzucany mu czyn, ale takie do rozstrzygnięć o karze i innych konsekwencjach czynu. Wszystkie te rozstrzygnięcia są jak najbardziej sprawiedliwe i znajdują odzwierciedlenie w stosownych przepisach kodeksu karnego.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutu

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 07 listopada 2019r. wydany w sprawie II K 266/18

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Podniesione przez obrońcę oskarżonego we wniesionej apelacji zarzuty obrazy przepisów o oraz obrazy prawa materialnego okazały się bezpodstawne. Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień, jak też błędów, które Sąd II instancji powinien był uwzględnić z urzędu, niezależnie od podniesionych zarzutów. W poprzedniej części uzasadnienia przedstawiono obszerną dokumentację wskazującą na bezzasadność wszystkich postawionych zarzutów. Sąd Rejonowy w pełni zasadnie uznał oskarżonego za winnego dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 155 kk, wypełnił on wszystkie znamiona tego przestępstwa. Nie można mieć również zastrzeżeń do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach czynu.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w związku z nieuwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego Sąd zasądził od A. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 złotych tytułem opłaty za II instancję (art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych) oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym, nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od tychże kosztów uwzględniając uzyskiwane przez nią dochody

3

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w związku z nieuwzględnieniem apelacji obrońcy oskarżonego Sąd zasądził od A. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840 złotych w związku z tym, że poniosła ona koszty ustanowienia i występowania w postępowaniu odwoławczym pełnomocnika. Należy przy tym zaznaczyć, że orzeczona kwota stanowi minimalną stawkę przewidzianą w rozporządzeniu.

7.  PODPIS