Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

staż. st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 103/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach sygn. akt VII K 7/14 z 13 marca 2017 r.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1.  Naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. wobec dokonania oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, z naruszeniem zasady obiektywizmu przy jednoczesnym rozstrzyganiu wątpliwości na niekorzyść oskarżonego poprzez przypisanie winy oskarżonemu, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy prawidłowo oceniony nakazywał uniewinnienie oskarżonego, w szczególności wobec wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków prowadzących obsługę księgową, z treści których wynikało wprost, że wszystkie czynności podejmowane w zakresie prowadzenia dokumentacji księgowej i podatkowej były realizowane w imieniu oskarżonego przez księgowych (świadków) w oparciu o stosowne umowy zawarte między oskarżonym a księgowymi;

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa skarbowego, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego powinna prowadzić do uniewinnienia, a to zwłaszcza wobec faktu, że nie istniały podstawy do przypisania oskarżonemu winy.

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty nie mogły stanowić podstawy do zmiany ani uchylenia wyroku.

Na wstępie należy zaznaczyć, że oskarżony bezpodstawnie forsuje tezę, jakoby czyny przypisany był karalny wyłącznie w przypadku działania z zamiarem bezpośrednim. Tymczasem zważywszy na konstrukcję znamion strony przedmiotowej typów przewidzianych w art. 56 § 1 k.k.s., w tym szczególności brak znamienia intencjonalnego przesądzającego stosunek wolitywny sprawcy do realizowanego przez niego zachowania przyjąć należy, że oszustwo skarbowe można popełnić działając w obu odmianach umyślności, a więc zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i zamiarem wynikowym. Powyższa uwaga ma charakter ogólny i jest następstwem prezentowanego przez oskarżonego w apelacji poglądu i nie odnosi się do kwestii podstaw odpowiedzialności karnoskarbowej oskarżonego w niniejszym postępowaniu.

Sam fakt, że oskarżony korzystał z usług biur księgowych, nie zwalnia go z odpowiedzialności, bowiem to on dostarczał biurom dokumenty koniczne do prowadzenia ksiąg i przygotowania deklaracji i to on podpisywał deklaracje oraz składał je w Urzędzie Skarbowym. Biura księgowe wykonywały wyłącznie czynności techniczne związane z prowadzeniem księgowości. Podstawą powyższego pozostaje art. 26 Ordynacji podatkowej (Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Warto przy tym wskazać, że samego faktu nierzetelności oskarżony nie kwestionuje, wskazując jedynie na brak własnej odpowiedzialności, którą jego zdaniem powinni ponosić pracownicy biur księgowych. Korzystanie z pomocy biur księgowych nie zwalnia podatnika z odpowiedzialności i obowiązku weryfikowania ich działań. Co więcej, biura te prowadzą księgowość na podstawie wystawionych przez oskarżonego i przedstawionych im przez niego faktur, uznając je za rzetelne. Dlatego to na oskarżonym spoczywa obowiązek prawidłowego rozliczania. Księgowy bazuje na dostarczanych mu przez podatnika informacjach, najczęściej wystawianych fakturach, zaś sam oskarżony, wbrew swoim twierdzeniom, nie tylko jako prawnik, ale i członek organów osób prawnych z wieloletnim stażem dysponuje poszerzoną wiedzą w tym zakresie, samodzielnie potrafiący rozliczać się z urzędami skarbowymi. Jednocześnie nie próbował w trakcie działań organów podatkowych wystąpić przeciwko księgowym z roszczeniami. Warto przy tym wskazać, że działanie oskarżonego miało charakter czynu ciągłego, dlatego też trudno mówić o jego nieświadomości, skoro od prowadzących działalności gospodarcze wymagana jest rzetelność oraz sprawdzanie, czy nie naraża się swoim postępowaniem na odpowiedzialność karną. Oskarżony miał dużo czasu, aby zbadać, czy jego rozliczenia podatkowe są zgodne z prawem. Sąd przy tym stoi na stanowisku, że działania oskarżonego były w pełni świadome.

Absurdalnym pozostaje twierdzenie jakoby Sąd Rejonowy bezkrytycznie przyjął w sprawie za podstawę skazania twierdzenia oskarżyciela – za dowód czego przyjmuje zmianę opisu czynu przypisanego zgodną ze stanowiskiem oskarżyciela. Sąd Rejonowy szczegółowo omówił podstawę faktyczną skazania, w tym kwestie poruszone w piśmie Naczelnika (...)Skarbowego w Ł. z 29 września 2021 r. i sam fakt podzielenia argumentacji w nim przytoczonej nie dowodzi uchybień.

Wbrew twierdzeniom oskarżonego, zawyżanie przez niego przychodu miało określony cel związany z nielegalną próbą optymalizacji podatkowej, poprzez zawyżenie kosztów prowadzenia działalności, co jest typowym mechanizmem sprawców tego typu przestępstw. Jeżeli zaś chodzi o podnoszoną kwestię doręczeń decyzji organów podatkowych, to skarżący pomija ciążące na nim obowiązki stanowione art. 146 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym od 17 czerwca 2010 r. do 5 października 2021 r. – w tym konsekwencji niezawiadomienia organu podatkowego przez stronę postępowania podatkowego o zmianie adresu.

Wniosek

Zmiana rozstrzygnięcia lub uchylenie wyroku i przekazanie do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty nie mogły doprowadzić do postulowanej zmiany orzeczenia, bowiem rozstrzygnięcie Sądu I instancji pozostaje w pełni prawidłowe.

3.2.

Orzeczenie rażąco surowej kary a jednocześnie naruszenie art. 33 k.k. w związku z art. 53 k.k. wobec wymierzenia kary grzywny liczonej jako:

‐

250 stawek grzywny (czyli w górnej granicy zagrożenia) bez jednoczesnego uzasadnienia takiej decyzji wobec ustawowego zakresu zagrożenia liczby stawek od 10 (art. 33 § 1 k.k.)

‐

i 150 zł za jedną stawkę – bez jednoczesnego uzasadnienia takiej decyzji, gdy jednocześnie oskarżony nie posiada żadnego majątku, nie posiada w ogóle dochodu, a jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe wprost uzasadniały przyjęcie wysokości stawki w dolnej granicy stawki (10 zł).

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut typowo polemiczny. Skarżący bezpodstawnie forsuje tezę o uchybieniu przez Sąd Rejonowy zasadom wymiaru kary określonym w art. 33 k.k. w związku z art. 53 k.k. Tymczasem czyn przypisany oskarżonemu stanowi o wadliwości takiego poglądu. Okoliczności wpływające na wymiar kary za czyn penalizowany przepisami Kodeksu karnego skarbowego określone zostały w art. 13 tegoż kodeksu. Powyższe uwzględnił Sąd Rejonowy woskując na okoliczności mające znaczenie dla wymiaru kary przytoczone w sekcji 4. Uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy nie stwierdza, aby Sąd Rejonowy, pomimo rzeczowości argumentacji wadliwie ustalił zakres okoliczności mających wpływ na wymiar kary. Nie stwierdza także, aby Sąd Rejonowy wadliwie ukształtował katalogi okoliczności łagodzących i obciążających. Rzecz w tym, że przypisany oskarżonemu czyn polegał nie tylko na niezgodność dokumentacji źródłowej (nierzetelne prowadzenie księgi przychodów i rozchodów) z wymogami prawa finansowego, ale i na uszczupleniu należności – rzeczywistym uszczerbku finansowym określonym niebagatelnymi kwotami wskazanymi w opisie czynu przypisanego.

Co tyczy się wartości stawki dziennej należy podkreślić, że tę Sąd ustalił w oparciu o przepisu Kodeksu karnego skarbowego nie zaś Kodeksu karnego, do których odwołuje się apelujący (art. 23 § 3 k.k.s.). Zważywszy przy tym to, że skarżący nie sprecyzował w uzasadnieniu apelacji jakichkolwiek okoliczności odnoszących się do zarzutu orzeczenia przez Sąd rażąco niewspółmiernie surowej kary uwagi powyższe Sąd Okręgowy uznaje za wystarczające. Uwzględniając przypisany oskarżonemu czyn i okoliczności jego popełnienia Sąd nie uznaje by orzeczona zaskarżonym wyrokiem kara nosiła cechy rażąco surowej. Nie stwierdza uchybienia regułom ustalenia wartości stawki dziennej, a co najistotniejsze nie stwierdza by Sąd Rejonowy, mimo wstrzemięźliwości w uzasadnieniu wymiaru kary uchybił zasadzie indywidualizacji.

Wniosek

Zmiana rozstrzygnięcia lub uchylenie orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo

zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezpodstawność zarzutu determinuje niezasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Poddębicach sygn. akt VII K 7/14 z 13 marca 2017 r. – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu I jest prawidłowe. Sąd dokonał właściwej oceny dowodów, a proces dochodzenia do prawdy obiektywnej i rozumowanie przyjęte przy badaniu okoliczności faktycznych należy zaaprobować. Apelacja oskarżonego jest nie typowo polemiczna, ale też zawiera określenia zupełnie niezgodne z ujawnionymi w toku rozprawy okolicznościami oraz przepisami prawa, a same zarzuty sprowadzają się praktycznie wyłącznie do prostej negacji jego odpowiedzialności i obarczania nią prowadzących księgowość. Oskarżony jednak również i samodzielnie zaprzeczał sobie w samej apelacji, a przy tym nie potrafił logicznie tego wyjaśnić. Tego rodzaju argumentacji nie może być uznana za wystarczającą i mogącą spowodować wzruszenie zaskarżonego wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa:

‐

wydatki postępowania odwoławczego określone wysokością ryczałtu za doręczenia (20 zł),

‐

determinowaną wymiarem orzeczonej zaskarżonym wyrokiem kary opłatę odpowiadająca prawidłowo ustalonej opłacie ustalonej przez Sąd I Instancji (art. 616 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r., nr 49, poz. 223 w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) – z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej przez oskarżonego od całości wyroku.

7.  PODPIS