Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk (spr.)

Sędziowie

-

Małgorzata Chojnowska

-

Jacek Wojdyn

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 142/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z 09 lutego 2022 r. sygn. akt VII K 306/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpie-czającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest:

‐

art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego polegające na nie wzięciu pod rozwagę wszystkich dowodów dotyczących okoliczności przebiegu zdarzenia pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym, a w konsekwencji oparcie ustaleń tylko na wersji okoliczności i dowodach, które są dla oskarżonego niekorzystne, w szczególności poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań świadków A. P. (1) i A. S. (1) w zakresie zaboru pieniędzy przez oskarżonego, a także odmowa dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego odnośnie powodu podjęcia przez niego próby zabrania pokrzywdzonej torebki oraz odnośnie zanegowania zaboru pieniędzy, pomimo, iż wyjaśnienia oskarżonego korelują z innymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, przede wszystkim z treścią nagrania z monitoringu, na którym zarejestrowany został przebieg zdarzenia;

‐

w konsekwencji naruszenia przepisów prawa procesowego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu sprawstwa skarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 280 § 1 k.k., pomimo iż oskarżony, zabierając pokrzywdzonej torebkę, nie czynił zamachu na mienie oskarżonej z zamiarem jego przywłaszczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca opiera swoją argumentację o typowo polemiczne, a przy tym wybiórcze przedstawienie materiału dowodowego, wyróżniające wyłącznie okoliczności pozytywne dla C. K. (choć nie tylko – o czym za chwilę), a pomijające całokształt zebranego materiału dowodowego i ustaleń w sprawie. Kluczowym dowodem w sprawie, oprócz zeznań pokrzywdzonej, jest nagranie z monitoringu stacji paliw, który wbrew twierdzeniom skarżącego odpowiada w całości relacji A. P. (1), a żadną miarą nie da się ustalić zgodności zachowań nim rejestrowanych z wyjaśnieniami oskarżonego. Na nagraniu nie ma wątpliwości, że o godzinie 20:55:21 oskarżony siłą odpycha pokrzywdzoną, nachyla się do pojazdu i sięga po torebkę, w której znajdowała się wypłacona pokrzywdzonej wcześniej przez niego kwota pieniędzy. Ta ostatnia okoliczność oparta jest o zeznania pokrzywdzonej, a także logiczny ciąg zdarzeń – w tym inne nagranie w którym utrwalono przekazanie przez oskarżonego pokrzywdzonej gotówkę. Nadto w momencie krótkiej szarpaniny pomiędzy pokrzywdzoną a oskarżonym, gdy ten usiłuje odebrać jej torebkę, a pokrzywdzona bezskutecznie temu zapobiec widać wyraźnie dwie okoliczności. Po pierwsze po wyrwaniu torebki C.D. K. silnie odpycha ramieniem i lewą ręką pokrzywdzoną, powodując jej upadek na częściowo podłoże trawiaste, a częściowo utwardzone, po czym sięga do środka torebki. Chwilę później widzimy, że udzielający pomocy M. C. sięga poza kadrem po torebkę, którą przystawia w pobliże pokrzywdzonej. Nie ma zatem wątpliwości co do tego, że oskarżony użył wobec pokrzywdzonej siły fizycznej oraz sprawdzał wnętrze torebki. Całokształt materiału dowodowego wyraźnie przy tym wskazuje, że osią sporu pomiędzy stronami była właśnie kwestia wypłaconych pokrzywdzonej przez oskarżonego pieniędzy. Stąd też wyzbycie się przez oskarżonego torebki nastąpiło po tym jak kiedy oskarżony odebrał pieniądze, których żądał. W przeciwnym wypadku musiałby dalej ustalać, gdzie te środki płatnicze się znajdują, co w sposób oczywisty prowadziłoby do jego powrotu na miejsce przestępstwa, a z pewnością nie zakończyłoby się zwyczajny wyzbyciem się torebki pokrzywdzonej. Wersja wydarzeń przedstawiana przez oskarżonego jest przy tym nielogiczna. Po pierwsze, skoro intencją oskarżonego było uniemożliwienie pokrzywdzonej prowadzenia samochodu z uwagi na jej rzekomo nieracjonalne zachowania wskazujące na stan po spożyciu alkoholu lub zażyciu narkotyków (czemu przeczy nagranie monitoringu, gdzie nie sposób zaobserwować tego rodzaju postępowania i sam fakt wpłacenia, rzekomo nieracjonalnie zachowującej się pokrzywdzonej pieniędzy na chwilę przed zajściem) to dlaczego ostatecznie oskarżony nie zabrał jej kluczyków, a torebka, już bez pieniędzy powróciła do pokrzywdzonej? Widać przy tym wyraźnie, że oskarżony wbrew swojej depozycji sięgał konkretnie po torebkę znajdującą się na siedzeniu pasażera, nie próbował natomiast dostać się do stacyjki pojazdu lub wyrwać kluczyków z rąk pokrzywdzonej – w zależności od tego, gdzie uznałby, że się one znajdują. Po wtóre, skoro oskarżonemu, wedle jego zapewnień nie chodziło o pieniądze, a kluczyki od samochodu (uniemożliwienie pokrzywdzonej prowadzenia pojazdu), bo zależało mu na bezpieczeństwie pokrzywdzonej czy też bezpieczeństwie komunikacji w ogólności – dlaczego, pomimo tego, że nie zabrał jej kluczyków, po jej upadku (wynikającym z użycia przez niego przemocy) nie udzielił jej pomocy, nie pozostał przy niej, nie pochylił się nad nią, lecz oddalił się z miejsca zdarzenia. Dlaczego w końcu kłócił się z nią o pieniądze, a nie kluczyki do auta czy niebezpieczeństwo związane z prowadzeniem przez pokrzywdzoną pojazdu. Ta ostatnia okoliczność nie budzi przy tym wątpliwości w świetle twierdzeń K. K. (1) i D. K. (2), których skarżąca nie dostrzega, a którym Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych. Przedmiotowe „pominięcie” czy też „niedostrzeżenie” istnego dowodu przesądza o polemicznym charakterze zarzutu. Rzecz w tym, iż apelujący, podnosząc wadliwość oceny wiarygodności poszczególnych dowodów musi czynić to, analogicznie jak sąd, z poszanowaniem art. 410 k.p.k. Warto podkreślić, że bez znaczenia jest tu to czy pokrzywdzona doznała urazu – zapis monitoringu wprost wskazuje, że jej upadek był gwałtowny i spowodowany został użyciem przemocy przez oskarżonego. Każdy racjonalnie działający (w ramach motywacji deklarowanej przez oskarżonego) w zaistniałej sytuacji zainteresowałby się pokrzywdzoną. Brnąc dalej w argumentacje oskarżonego – skoro nie zdołał odebrać pokrzywdzonej kluczyków a uważał, że będzie ona stwarzać niebezpieczeństwo dla komunikacji dlaczego nie wezwał policji na miejsce zdarzenia, nie prosił o interwencje współpracowników. Trudno zatem uznać, aby rzeczywiście starał się zapobiec prowadzeniu przez nią auta, a jednocześnie aby jej stan uzasadniał obawy oskarżonego. Warto na koniec dodać, że osobą inicjującą przemoc fizyczną był tylko oskarżony, a zapis z miejsca zdarzenia dowodzi olbrzymiej przewagi fizycznej oskarżonego nad pokrzywdzoną. Wreszcie, nie ma wątpliwości co do zaistnienia znamion art. 280 § 1 k.k., bowiem przedmiotem zamachu było mienie pokrzywdzonej, odebrane wbrew jej woli, przy użyciu siły fizycznej przełamującej obronę.

W zakresie okoliczności dotyczących wiarygodności zeznań pokrzywdzonej oraz A. S., Sąd wypowie się poniżej.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy w świetle zgłoszonych zarzutów nie dał podstaw do stwierdzenia by Sąd Rejonowy uchybił art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny zeznań A. P..

3.2.

Obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest:

art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przy ocenie zeznań świadków:

‐

A. S. (1), a w konsekwencji nadanie waloru wiarygodności w całości zeznaniom świadka w wersji przedstawionej w toku postępowania przygotowawczego i odmówienia wiarygodności zeznaniom złożonym przez świadka na rozprawie przed sądem, z pominięciem tego, że składając zeznania w postępowaniu przygotowawczym świadek miała osobiste powody, aby obciążać oskarżonego oraz zeznawać na korzyść pokrzywdzonej, na co sama świadek wskazała uzasadniając przyczynę zmiany przed sądem swoich wcześniejszych depozycji, a także z pominięciem tego, że, jak wynika z treści notatki służbowej sporządzonej w dniu zdarzenia, przy pierwszej interwencji Policji świadek nie podawała, że oskarżony zabrał pokrzywdzonej pieniądze;

‐

A. P. (1), polegające na wybiórczej interpretacji tego dowodu skutkującej bezkrytycznym uznaniem go za zasługujący na wiarę, podczas gdy pokrzywdzona miała osobiste powody, aby obciążać oskarżonego, a zachowanie pokrzywdzonej zarówno bezpośrednio po zdarzeniu, jak i w okresie późniejszym, nie koresponduje z jej twierdzeniami jakoby oskarżony podjął czynności fizyczne w celu zabrania pokrzywdzonej pieniędzy, a wreszcie dokonał ich zaboru, w szczególności odnosi się to do faktu, iż pokrzywdzona nie chciała interwencji Policji, nie żądała od pokrzywdzonego zwrotu pieniędzy - nawet zapytana wprost w toku przesłuchania przed sądem, niewiele rozmawiała o zdarzeniu z rodzicami i po zdarzeniu zgodziła się spotkać z oskarżonym na stacji A., choć miała rzekomo ogromnie się go obawiać

‐

w konsekwencji naruszenia przepisów prawa procesowego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu sprawstwa skarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 280 § 1 k.k., pomimo iż oskarżony, zabierając pokrzywdzonej torebkę, nie czynił zamachu na mienie oskarżonej z zamiarem jego przywłaszczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Skarżąca podkreśla, że w sprawie istnieją wątpliwości co do tego, czy rzeczywiście doszło do zaboru pieniędzy z torebki pokrzywdzonej – argumentuje, że torebkę pokrzywdzona odzyskała nie z rąk oskarżonego, a od A. S. (1) (choć wskazać należałoby raczej M. C.). Nadto, pokrzywdzona zajrzała do torebki dopiero 4 minuty po jej odzyskaniu, przy tym jej następcze zachowanie nie jest typowe dla osób ujawniających utratę znacznej kwoty pieniędzy – bo nie zwraca na siebie uwagi, nie dzieli się swoją krzywdą (choć, w kontekście zaboru pieniędzy przyjąć trzeba, że chodzi o szkodę), nie gestykuluje – a po przybyciu policji nie chciała zgłaszać popełnienia czynu i sam przebieg zdarzenia relacjonowała chaotycznie. Pamiętać jednak należy, że pokrzywdzona znajdowała się w stanie wzburzenia. Do zdarzenia doszło na terenie jej byłego miejsca pracy, w dniu wypowiedzenia umowy i to nie tylko przez nią, ale i innych pracowników zatrudnianych przez firmę, w imieniu której działał oskarżony – oskarżony który bez skrupułów w miejscu ogólnodostępnym, w obecności osób postronnych, użył w stosunku do pokrzywdzonej przemocy. Oczywistym jest, że pokrzywdzona nie była przygotowana psychicznie na wybuch agresji ze strony oskarżonego, na użycie przez niego przemocy.

Kluczowymi w sprawie – pomijając zapis z monitoringu i zeznania A. P. (1) - pozostają zeznania A. S. (1). Co do nich obrońca podnosi jako kluczową sprzeczność pomiędzy nimi a treścią notatki służbowej, z której wywodzi wadliwość oceny wiarygodności tego świadka dokonanej przez Sąd I Instancji. Rzecz dotyczy tego, że według obrońcy w treści notatki z 7 czerwca 2020 r. z k. 1. nie zapisano, że A. S. (1) informowała o tym, że widziała jak oskarżony „wyciąga” pieniądze z torebki pokrzywdzonej, o czym zeznała podczas przesłuchania i co Sąd I Instancji podkreślił jako okoliczność przemawiającą za zaistnieniem zdarzenia. Tymczasem w notatce urzędowej jest wyraźnie wskazane, że A. S. (1) mówiła o tym, że widziała oskarżonego, jak wyciąga coś z torebki pokrzywdzonej. Jedyną różnicą jest to, że przy przesłuchaniu na Policji wskazała już wyraźnie, że chodzi o kwotę pieniędzy, jednak w tym wypadku zasadnym jest uznanie, że ze względu na odległość były małe szanse na to, aby faktycznie ujrzała dokładnie, że przedmiotem wyciąganym z torebki były środki płatnicze. Jej zeznania w tym zakresie, jak sama wskazała w postępowaniu sądowym (i w tym miejscu wskazać należy, że jej depozycja mimo uznania jej zeznań podczas postępowania sądowego za niewiarygodne w całości, zasługuje na posłuch), mogły polegać na zasłyszeniu tej informacji od pokrzywdzonej nawet w kilka chwil po zdarzeniu, przez co zasugerowała się tym dokładniej opisując przebieg zdarzenia. Niezależnie od tego jednak, w połączeniu z zeznaniami pokrzywdzonej nie ma wątpliwości, że przedmiotem, który A. S. widziała jako wyciągany z torebki przez oskarżonego, były pieniądze. Warto przy tym zauważyć, że Sąd I instancji nie dokonał żadnego błędu w ocenie jej zeznań, bowiem wyraźnie oddzielił zeznania złożone przez świadka w postępowaniu przygotowawczym (wiarygodne), jak i w postępowaniu sądowym (niewiarygodne) przytaczając przy tym argumentację, która z różnicą wskazaną powyżej (która jednak nie jest zaprzeczającą poglądowi przyjętemu przez Sąd Rejonowy), zasługuje na uznanie. Sąd I instancji wyjaśnił też, dlaczego to zeznania złożone wcześniej zasługują na uwzględnienie i w tym zakresie nie przekroczył granic swobodnej oceny. Słusznie wskazał, że depozycje świadczone w postępowaniu sądowym są nielogiczne i wewnętrznie sprzeczne. Świadek zwłaszcza wskazuje nierozsądnie, że zeznania z postępowania przygotowawczego pozostają wiarygodne, sama jednak składa zeznania odmiennej treści, co dezawuuje wartość jej depozycji sądowej. Prezentowana przez skarżącego w ślad za wyjaśnieniami oskarżonego wersja zdarzenia jest zatem nie do pogodzenia z logiką. Skarżący w apelacji koncentrując się na depozycjach A. S. (1) i pokrzywdzonej, konfrontuje je z innymi – ale wybiórczymi dobranymi dowodami – zupełnie przy tym przemilczając wyżej wspomniane już zeznania. Odnieść się zatem w tym miejscu należy też do depozycji świadka D. K. (2) (a po części również i K. K.), który zeznał, że pokrzywdzona i mężczyzna (oskarżony) kłócili się przy p. (samochodzie A. P.), po czym po jego powrocie z pomieszczeń stacji benzynowej nadal dochodziło między nimi do scysji, bowiem krzyczeli na siebie, przy czym z kontekstu wynikało, że wypowiedzi obojga dotyczy pieniędzy. Świadek ten podał również, że widział, jak strony się szarpią, kiedy A. P. i oskarżony stali przy samochodzie przy otwartych drzwiach od strony kierowcy, następnie jak pokrzywdzona siedząc na fotelu kierowcy nadal szarpie się z oskarżonym, a następnie jak mężczyzna (oskarżony) zabrał torebkę. Te zeznania pokrywają się zatem z pozostałym materiałem dowodowym uznanym za wiarygodny. Jednocześnie koniecznym jest zaznaczenie, że argumentacja obrony zmierza nie mniej nie więcej niż do zastąpienia treści zeznań treścią notatki urzędowej, co w świetle art. 174 k.p.k. jest niedopuszczalne. Nie może być przy tym mowy o tym, aby przyjąć notatkę za podstawę zakwestionowania depozycji A. P. (3) (k. 192v-193v) oraz R. R. (1) (k. 193v-194 o czym także niżej), te bowiem nie wykraczają poza jej treść.

Słusznie przy tym za wiarygodne Sąd meriti uznał zeznania A. P.. W newralgicznym zakresie, tzn. takim, który pozwolił na zakwestionowanie chroniącego oskarżonego domniemania niewinności w zakresie znamion czyn z art. 280 § 1 k.k. Zasadnie Sad przyjął, że były one konsekwentne w toku całego postępowania, a jednocześnie korelują z innymi dowodami, w szczególności zapisem monitoringu, zeznaniami A. S. czy D. K. i K. K.. Tam, gdzie jej zeznania nie znalazły wystarczającego pokrycia w materiale dowodowym (w zakresie doznanych obrażeń, choć Sąd dopuścił opinię innego biegłego także w oparciu o depozycje w zakresie doznanych obrażeń złożonych przez pokrzywdzoną), Sąd dokonał odpowiedniej korekty przy wyrokowaniu, dokonując odmiennej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w zakresie skutków zachowania oskarżonego w sferze zdrowia pokrzywdzonej. Warto przy tym zaznaczyć, że rzekomo nielogiczne zachowania pokrzywdzonej po zdarzeniu, tak naprawdę są wytłumaczalne wzburzeniem pokrzywdzonej wywołanego okolicznościami, przebiegiem zajścia i zachowaniem oskarżonego, co widać w jej zachowaniu na zapisie monitoringu. Nie każda sytuacja, która powinna znaleźć się w zainteresowaniu organów ścigania, w pierwszym momencie jest zgłaszana lub też na taką wygląda. Dopiero przemyślenie całej sytuacji i uspokojenie emocji pozwala rozważyć konieczność złożenia zawiadomienia. W niniejszej sprawie to interwencja osób towarzyszących przyspieszyła działania w tym zakresie. Stąd też argumentacja obrońcy nie znajduje uznania i pozostaje niezasadna.

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja skarżącej jako nieobejmująca ogółu istotnych okoliczności ujawnionych na rozprawie, w szczególności wszystkich istotnych dowodów nie mogła skutkować przyjęciem postulowanej przez nią tezy jakoby sąd dowolnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy.

3.3.

Obraza przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest:

‐

art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przy ocenie zeznań świadków G. P. (1) i uznanie jej zeznań za wiarygodne, pomimo dostrzeżenia przez Sąd rozbieżności w stosunku do pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w sytuacji, gdy zeznania te są chwiejne, wewnętrznie niespójne i stanowią jedynie relację zasłyszaną przez świadka G. P. od świadka A. S. (1) bezpośrednio po zdarzeniu, w wersji, z której następnie A. S. się wycofała;

‐

art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie zeznań świadka R. R. (1) w części, w jakiej świadek zeznał, iż pokrzywdzona po zdarzeniu zachowywała się dziwnie, zajście opisywała chaotycznie i mogła być pod wpływem jakiś substancji, co w konsekwencji rzutowało na ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego;

‐

w konsekwencji naruszenia przepisów prawa procesowego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu sprawstwa skarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu z art. 280 § 1 k.k., pomimo iż oskarżony, zabierając pokrzywdzonej torebkę, nie czynił zamachu na mienie oskarżonej z zamiarem jego przywłaszczenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zeznania G. P. oparte są na zeznaniach A. S. w tym zakresie, w którym depozycje te zostały uznane za wiarygodne. Sąd uprawniony był do oceny swobodnej zeznań tych osób i w zakresie niezbędnym dla wyrokowania, prawidłowo uznał je za wiarygodne. Warto przy tym wskazać, że rozbieżności w zakresie samej istoty przestępstwa nie były istotne, a jednocześnie zeznania te stanowiły dowód pomocniczy, z uwagi na to, że G. P. nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia. Wspomniane odmienności dotyczyły głównie następstw doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń a w tym zakresie żadna z ww. nie jest specjalistą, a Sąd dokonał ustaleń w oparciu o opinie biegłej z zakresu medycyny.

Informacje podawane przez R. R. zostały już częściowo opisane przy wyjaśnieniu, dlaczego zachowanie pokrzywdzonej mogło wydawać się nieracjonalne. Jednocześnie drugi z funkcjonariuszy A.P., który był głównym wykonawcą czynności na miejscu, nie przypominał sobie takiego zachowania pokrzywdzonej, równocześnie podkreślając, tak jak R. R., że badanie na stan trzeźwości lub zażycia innych środków wpływających na świadomość nastąpiłby, gdyby ze strony pokrzywdzonej (jej zachowania) taka konieczność zaistniała. Takie czynności podjęliby również medycy wezwani na miejsce. Wreszcie ta okoliczność miałaby jakiekolwiek znaczenie tylko wówczas, gdyby przyjąć wersję wydarzeń przedstawianą przez oskarżonego, tę jednak odrzucono jako wewnętrznie sprzeczną i nielogiczną, jak i z uwagi na brak oparcia w innych dowodach uznanych za wiarygodne.

Wniosek

Zmiana i uniewinnienie ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony materiał dowodowy w świetle zgłoszonych zarzutów nie dał podstaw do wzruszenia orzeczenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Stwierdzone wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w P. z 09 lutego 2022 r. sygn. akt VII K 306/20 sprawstwo i wina C. K. w zakresie przypisanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 208 k.k. a także wymierzona tym wyrokiem kara (z uwzględnieniem środków probacyjnych), środek kompensacyjny i rozstrzygnięcie o kosztach (wyrok w całości).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego pozostaje prawidłowy. Sąd nie dopatrzył się okoliczności podnoszonych przez obrońcę. Argumentacja skarżącej pozostaje polemiczną próbą przedstawienia alternatywnego stanu faktycznego - niezwiązaną ze zgromadzonymi w sprawie dowodami. Przede wszystkim dla zarzutów obrońcy druzgocące jest nagranie monitoringu, które w połączeniu z logicznymi zeznaniami pokrzywdzonej oraz pozostałych świadków, daje podstawę przypisania oskarżonemu zawinionego dokonania czynu z art. 280 § 1 k.k. Słusznie przy tym Sąd Rejonowy najpierw zweryfikował następstwa zdrowotne (po stornie pokrzywdzonej) zachowania oskarżonego a następnie przypisał mu czynu pomijając znamiona art. 157 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy nie podziela przy tym zapatrywań Sądu Rejonowego, co do istnienia podstaw kwalifikowania zachowania oskarżonego jako wypadku mniejszej wagi (wartość mienia odpowiadająca należnemu za prace wynagrodzeniu, relacja pracodawca/przełożony - pracownik, mężczyzna - kobieta, oczywista dysproporcja warunków fizycznych, zabór pieniędzy uprzednio przekazanych w ramach wynagrodzenia za pracę, zaistnienie czynu w miejscu ogólnodostępnym, w obecności osób postronnych). Cechująca zachowanie oskarżonego buta, wyrażona pogardliwym odepchnięciem pokrzywdzonej. Są to okoliczności, które stoją w opozycji do przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji uwzgledniającej art. 283 k.k. W konsekwencji Sąd Okręgowy nie stwierdza, by dolegliwość skazania kształtowana przez:

‐

wymierzoną oskarżonemu karę 10 m-cy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby,

‐

grzywnę (80 stawek po – niezrozumiałe w kontekście sytuacji majątkowej oskarżonego – 15 zł)

‐

oczywisty środek kompensacyjny (ograniczający się do odszkodowania),

‐

obowiązek uiszczenia opłaty i pokrycia kosztów postępowania

mogła być postrzegana jako surowa w jakimkolwiek stopniu. Sąd odnosi to zarówno do bardzo wysokiego stopnia winy oskarżonego jak i stopnia społecznej szkodliwości dokonanego przezeń czynu.

Poczyniona wyżej uwaga dotycząca uwzględnienia w podstawie skazania art. 283 k.k. nie ma, z uwagi na kierunek apelacji, znaczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. zobowiązano oskarżonego do zwrotu Skarbowi Państwa wydatków postępowania odwoławczego w kwocie odpowiadającej ryczałtowi za doręczenia. Kwotę należnej opłaty ustalono w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 r., nr 49, poz. 223).

7.  PODPISy

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uznanie oskarżonego winnym dokonania przypisanego czynu

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana