Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący	-	SSO Jacek Klęk
Protokolant	-	sekr. sąd. Katarzyna Wiktorzak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Sieradzu Balbiny Stasiak, po rozpoznaniu w dniu 30 VII 2014 r. sprawy: D. D. (1) oskarżonego o czyn z art. 178§4 kk, na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu z 29 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 192/14,

na podstawie art. 437§1 i §2 kpk oraz art. 638 pkt 4 kpk a także art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, iż:

a)  wymiar orzeczonego w pkt. 4. środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym obniża do 4 (czterech) lat;

2.  W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  Zasądza od D. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa:

a)  280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty za obie instancje oraz

b)  20 (dwadzieścia) złotych tytułem wydatków postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ka 165/14

UZASADNIENIE

W skierowanym do Sądu Rejonowego w Sieradzu akcie oskarżenia zarzucono D. D. (1) to, że: „w dniu 10.01.2014 r. w miejskości B., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym samochód marki M. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 2,14 ‰, stężenia alkoholu we krwi, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Sieradzu sygn. akt II K 1219/11”. Powyższe oskarżyciel zakwalifikował jako występek z art. 178§4 kk.

Wyrokiem z 29 kwietnia 2014 r. wydanym w sprawie sygn. akt II K 192/14 Sąd Rejonowy w Sieradzu uznał oskarżonego D. D. (1) „za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178§4 kk i za to na podstawie art. 178a§4 kk” wymierzył mu karę 8 m-cy pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69§1, 2 i 4 kk oraz art. 70§1 pkt. 1 kk warunkowo zawiesił na okres próby lat 3. Tym samym wyrokiem Sąd orzekł wobec oskarżonego:

-

na podstawie art. 71§1 kk karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

-

na podstawie art. 42§2 w zw. z art. 43§1 kk zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym na okres 6 lat;

-

na podstawie art. 50 kk podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie jego treści na okres siedmiu dni na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta w W.,

-

obowiązek zwrotu Skarbowi Państwa wydatków postępowania w całości oraz uiszczenia opłaty.

Apelację od powyższego wyroku, na korzyść oskarżonego, w części rozstrzygnięcia o karze i wyłącznie w zakresie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym wywiódł obrońca oskarżonego zarzucając orzeczeniu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary poprzez orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym na okres lat sześciu, pomimo, że z okoliczności faktycznych, pomijając uprzednią karalność oskarżonego nie wynikają żadne okoliczności powodujące konieczność orzeczenia tegoż środka na tak długi okres.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w kwestionowanej części i obniżenie wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym do lat 4, to jest wymiaru wnioskowanego przez oskarżyciela w toku rozprawy głównej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako zasadna skutkowała zmiana zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, iż ustalenia Sądu meriti w zakresie tak sprawstwa jak i winy oskarżonego nie budzą zastrzeżeń. Sąd w sposób spełniający wymogi Kodeksu postępowania karnego przeprowadził postepowanie, orzekając uwzględnił ogół ujawnionych dowodów i ocenił je z poszanowaniem zasad logiki oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Powyższe upoważnia do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że wina i sprawstwo oskarżonego nie budzą wątpliwości. Także skarżący we wniesionym środku odwoławczym nie kwestionuje ustaleń co do faktów, ograniczając się jedynie do kwestionowania rozstrzygnięcia w części orzekającej o karze i to wyłącznie w zakresie środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów.

Kodeks karny nie zawiera odrębnych uregulowań dotyczących zasad wymierzenia środków karnych. Stosownie do art. 56 kk zasady i dyrektywy sądowego wymiaru kary stosowane winny być również w odniesieniu do środków karnych, a skoro tak to jest oczywistym, że nie mogą być one orzekane nijako abstrakcyjnie ale muszą łączyć się z konkretnym sprawcą konkretnego przestępstwa. W konsekwencji tegoż ustalając wymiar środka karnego i jego rodzaj (o ile ustawa nie przewiduje obligatoryjnego orzeczenia środka) Sąd czyni to według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość orzeczonego środka nie przekraczała stopnia winy. Jest przy tym zobligowany do uwzględnienia stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów zapobiegawczych i wychowawcze, które środek karny ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53§1 kk).

Zgodnie z powyższym, uwzględniając art. 53§2 kk, w przypadku skazania za czyn z art. 178a§4 kk, orzekając o środku karny zakazu prowadzenia pojazdów sąd winien uwzględnić w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ewentualnych ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a także ewentualne starania o zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Jak słusznie podkreślił skarżący Sąd meriti prawidłowo ustalił okoliczność faktyczne popełnienia czynu przez D. D., w tym i te decydujące o stopniu społecznej szkodliwości, ale przecenił znaczenie stopnia nietrzeźwości oskarżonego jednocześnie nie doceniając tego, że do zdarzenia doszło w porze nocnej, a więc w czasie gdy natężenie ruchu było niewielkie. Okoliczności te w sposób bardzie wyrazisty niż uczynił to Sąd Rejonowy należało uwzględnić na korzyść oskarżonego ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Także ustalony przez sąd sposób prowadzenia pojazdu przez oskarżonego nie wskazywał na spowodowanie jakiegokolwiek bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa ruchu. Kontrola trzeźwości oskarżonego była następstwem nie tyle dostrzeżonych przez funkcjonariuszy policji naruszeń prawa o ruchu drogowym, co atypowego zachowania kierującego pojazdem, który w czasie, gdy jechał za nim radiowóz policji zjechał na pobocze, wyłączył silnik pojazdu i jego oświetlenie a następnie nie wysiadał z samochodu. Okoliczności te mają kluczowe znaczenie dla oceny wymiaru środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów, a przy tym skoro Sąd meriti je ustalił i nie są one kwestionowane możliwą była zmiana kwestionowanego rozstrzygnięcia w zaskarżonej części.

Uwzględniwszy wskazane okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż skarżący zasadnie podniósł, iż kwestionowane rozstrzygnięcie dotknięte jest rażącą niewspółmiernością środka karnego w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów w ruchu lądowym na okres lat 6, podczas gdy wskazane okoliczności podmiotowe i przedmiotowe uzasadniały orzeczenie tak określonego zakresowo środka na okres lat 4, o co zasadnie wniósł prokurator w postepowaniu przed sądem meriti.

To, iż różnica pomiędzy orzeczonym wymiarem środka karnego, a tym jaki należało orzec uwzględniwszy okoliczności z art. 53 kk wynosiła aż dwa lat obowiązkiem Sądu było uwzględnienie apelacji i stosowne obniżenie wymiary środka karnego.

W ocenie Sądu Okręgowego, dzięki omówionej korekcie, dolegliwość skazania kształtowana przez warunkowo zawieszoną na okres próby 3 lat karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz subsydiarną grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych (przy stawce dziennej ustalonej na kwotę 10 zł), a także środki karne z art. 50 kk oraz zmodyfikowany środek karny orzeczony na podstawie art. 42§2 kk oraz art. 43§1 kk jest współmierna, zarówno do znacznego stopnia zawinienia oskarżonego, jak i uwzględnia ustalony stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, a poprzez to rozstrzygnięcie to czyni zadość wymogom sprawiedliwej i współmiernej represji.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 627 kpk mającego tu zastosowanie w oparciu o art. 634 kpk. O opłacie Sąd orzekł na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z póź. zm.).