Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk (spr.)

Sędziowie

-

Marek Podwójniak

-

Jacek Wojdyn

Protokolant

-

staż. Weronika Rosiak

Marek Podwójniak

Jacek Klęk

Jacek Wojdyn

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 224/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w (...) VI Zamiejscowego Wydziału Karnego w P. z 09 czerwca 2022 r. w sprawie VI K 54/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania karnego, mająca istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to art. art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 in fine k.p.k. poprzez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, i zaniechanie uwzględnienia, iż z materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania wynika, iż oskarżony mógł otrzymać paczkę od osoby trzeciej nie wiedząc dokładnie co znajduje się w środku, a nawet gdyby przyjąć „formalne" przyznanie się oskarżonego do winy i wypowiedzenie przez oskarżonego suchego „przyznaje się", to Sąd winien w sposób szczegółowy przeanalizować cały materiał dowodowy, który przemawia za uznaniem, iż oskarżony nie miał świadomości, że posiadana przez niego paczka zawiera w sobie substancje niedozwolone prawem, a przede wszystkim jaka jest ilość tego środka

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut całkowicie polemiczny.

Zarzuty przedstawione przez obrońcę stanowią raczej domniemania skarżącego wynikające z własnej interpretacji wydarzeń z pominięciem zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Powyższy zarzut w połączeniu z treścią wniosku apelacyjnego oraz wniosku złożonego na rozprawie pierwszoinstancyjnej, k. 394, pozostaje wewnętrznie sprzeczny, bowiem obrońca domagając się uznania braku świadomości oskarżonego, co do przewożonych substancji, powinien wnioskować o jego uniewinnienie. Obrońca jednak zarówno na rozprawie przed Sądem I instancji, jak i w apelacji wnosił o zmianę rozstrzygnięcia, uznając fakt posiadania przez oskarżonego zakazanych substancji. Obrońca przy tym nie wnosił chociażby o uznanie obecności oskarżonego na rozprawie za niezbędną, co mogłoby pozwolić na ustalenie, czy oskarżony podtrzymuje linię obrony wyrażoną na k. 304v, nb odnoszącą się do zmodyfikowanego ostatecznie opisu czynu. Trzeba też zwrócić uwagę na fakt, że w toku postępowania obrońca informował Sąd o chęci poddania się przez oskarżonego dobrowolnej odpowiedzialności, ale ze względu na brak konsensusu w tej materii z oskarżycielem publicznym, ostatecznie od tego odstąpił. Okoliczności te Sąd dostrzega, jednak w kontekście apelacji kluczowymi pozostają wyjaśnienia złożone przez J. W. odnośnie sprawstwa w dniu 18 czerwca 2018 r. (k. 108), których nie sposób uznać za „suche” przyznanie się do winy. Oskarżony pozostawał wówczas pod zarzutem dokonania czynu z § 283/1 czeskiego kodeksu karnego, a polegającego na niedozwolonej produkcji i innego dysponowania środkami odurzającym, substancjami psychotropowymi oraz truciznami. Oskarżony, w obecności ustanowionego przez siebie obrońcy (k. 103), korzystając z pomocy tłumacza, po zapoznaniu m.in. z prawem do odmowy złożenia wyjaśnień wprost stwierdził: „Suszona masa roślinna, która został znaleziona … to marihuana, należy ona do mnie i mam ją na własne potrzeby”. Wypowiedź ta odnosi się do wszystkich istotnych kwestii, bowiem z treści zarzutu wynikały okoliczności i ilość znalezionej marihuany, sam oskarżony kategorycznie wskazał, że był jej właścicielem (nie tylko posiadaczem) i zadeklarował jej przeznaczenie na własne potrzeby. Nadto oskarżony odnosząc się do zarzucanego zachowania wyraził ubolewanie. Nie można też pominąć okoliczności procesowego zabezpieczenia dowodowej marihuany. Oskarżony podczas przesłuchania wspomnianego powyżej (k. 105-108) został wezwany do dobrowolnego (pod rygorem odebrania) wydania 5 plastikowych woreczków z suszoną masą roślinną przy masie jednego woreczka określonej na ok. 430 g, uprzednio ujawnionych w samochodzie, którym dysponował. Dla potrzeb wydania rzeczy wyjaśnił: „Woreczki plastikowe zawierają marihuanę i należą one do mnie i jako takie dobrowolnie wydaję je organowi policyjnemu” (k. 110-111). Nie ma też mowy o bezrefleksyjnym uczestnictwie w czynności skoro oskarżony odmówił udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące zażywania narkotyków. Oskarżony był prawidłowo pouczony o konsekwencjach swoich wyjaśnień, a biorąc pod uwagę uznanie proceduralne czynności przeprowadzonych za granicą, nie ma wątpliwości, że przesłuchanie to spełniało kryteria polskiej procedury karnej, dlatego złożone wówczas wyjaśnienia stanowią pełnowartościowy dla postępowania materiał dowodowy o znaczeniu takim samym, jak późniejsze wyjaśnienia składane przed polskimi organami. Co więcej skarżący podnosząc zarzut z art. 7 k.p.k. nie sprecyzował powodów dla których wspomniane wyjaśnienia, pomijając nietrafne nazwanie ich „suchym” przyznaniem się do winy, należałoby uznać za niewiarygodne. Stąd też zarzut wadliwej oceny wiarygodności wskazanego dowodu uznano za oczywiście bezzasadny. W konsekwencji nie ma też mowy o tym aby ustalenie, że oskarżony świadomie posiadał zabezpieczony w prowadzony przez niego pojeździe susz ziela konopi innych niż włókniste uznać za dowolne czy bezpodstawne.

Wniosek

1)  Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzenie oskarżonemu kary w myśl art. 37a k.k., w przypadku nieuwzględnienia w/w wniosku:

2)  o zmianę zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej w myśl art. 37b k.k. w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, bądź kary jednego roku pozbawienia wolności, ewentualnie o:

3)  o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, w tym rozważenie możliwości stwierdzenia, iż właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest Sąd w Czechach.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Żaden z powyższych wniosków nie pozostaje zbieżny z kierunkiem zarzutu, bowiem skarżący kwestionując świadomość oskarżonego, a tym samym jego winę, powinien wystąpić o jego uniewinnienie, czego nie uczynił. Wnioskował co prawda alternatywnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego, jednakże nie sprecyzował celu takiego rozstrzygnięcia. Stąd też wnioski pozostają niezasadne.

3.2.

Obraza przepisów prawa materialnego tj. art. 111 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 r. z późn. zm.), przez zaniechanie uzyskania przez Sąd I instancji tekstu prawa obcego w ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii obowiązującej na terytorium Republiki Czeskiej, a dotyczącej karalności oraz wykładni pojęcia znacznej ilości środka odurzającego oraz nie uwzględnienie różnic pomiędzy stosowanymi regulacjami w zakresie karalności oraz pojęć znacznej ilości środka odurzającego na korzyść oskarżonego,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponownie, jak przy omawianym wyżej zarzucie, brak było stosownej inicjatywy po stronie obrońcy w postępowaniu pierwszoinstncyjnym (k. 393-394). Powyższe jednak nie ma znaczenia.

Istotnym jest, że zasada podwójnej karalności wymaga analizy na dwóch płaszczyznach. Pierwsza dotyczy znamion czynu i w tym zakresie jest ona rozumiana szeroko. Wystarczającym dla pociągnięcia obywatela polskiego za czyn popełniony za granica jest ustalenie, że zachowanie penalizowane przez ustawę polska w miejscu dokonania jest bezprawnym, a źródłem owej bezprawności może być zarówno ustawa, jak i zwyczaj (o ile zachowanie z nim sprzecznej jest ustawowo penalizowane). Druga płaszczyzna dotyczy sfery penalnej i tu jest ona stosowana ściśle – tj. daje możliwość orzeczenia kary poniżej granic ustawowych o ile będzie to kara w granicach określonych prawem obcym i to wyłącznie poprzez powołanie się na art. 111 § 2 k.k.

Wbrew stanowisku skarżącego informacja o prawie czeskim (k. 220 - 224) załączona do wniosku o przejęcie ścigania jest wystarczająca dla rozstrzygnięcia. Wniosek o przejęcie sprawy kierowany do strony polskiej przez Prokuraturę Okręgową w P. precyzuje ilość suszu oraz zawartość procentową oraz całkowitą (...). Do wniosku załączono jest informacja o prawie - karalności m.in. przewozu substancji odurzającej lub psychotropowej - § 283 ustęp 1 akapit 2 lic. C czeskiego kodeksu karnego. Czy ten wg wspomnianego kodeksu zagrożony jest karą od 2 do 10 lat pozbawienia wolności (k. 221). Informacja o prawie zawiera także wyjaśnienie kwestii usiłowania oraz przedawnienia (15 lat). Z informacji tej wynika więc wprost, że w prawie czeskim zachowanie oskarżonego uznano za przewóz znacznej ilości marihuany. W prawie polskim przewóz jest inaczej definiowany (warunek transgraniczności), a zachowanie polegające na transportowaniu m.in. marihuany na terenie jednego kraju jest penalizowane jako posiadanie wbrew ustawie (art. 62 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 852 ze zm.) i zagrożone karą od roku do 10 lat pozbawienia wolności. Już w samych materiałach czynności procesowych dokonanych przez stronę czeską, ograniczających się do przebadanie substancji z 3 paczek tj. z pominięciem 2 paczek z zapleśniałą treścią ustalono, że oskarżony posiadał - 1096,8 g suszu (co uzyskano po usunięciu łodyg). Jednocześnie ustalono zawartość 13,7% 9 - (...) w masie (...),8 – co daje wynik 150,26 czystego (...). Również wedle polskiego orzecznictwa wydana przez oskarżonego czeskiej policji ilość marihuany bez wątpienia musi być uznana za „znaczną”, przy czym Sąd odniesie się do tej kwestii szerzej (uzupełniająco, poprzez omówienie wartości porcjowanej) przy omawianiu kolejnych zarzutów. W tej sytuacji penalizowanie zachowania oskarżonego wedle przywołanych w wyroku przepisów jest oczywiste.

Sąd przypomina również, że niezależnie od powyższych rozważań, art. 111 § 2 k.k. wskazuje na to, że Sąd może, ale nie musi uwzględniać na korzyść sprawcy różnicę pomiędzy ustawą polską a obowiązującą poza granicami kraju, w miejscu popełnienia czynu.

Wniosek

3.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzenie oskarżonemu kary w myśl art. 37a k.k., w przypadku nieuwzględnienia w/w wniosku:

4.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej w myśl art. 37b k.k. w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, bądź kary jednego roku pozbawienia wolności, ewentualnie o:

5.  Uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, w tym rozważenie możliwości stwierdzenia, iż właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedmiotowe wnioski w połączeniu z omawianym zarzutem nie mogły doprowadzić do zmiany rozstrzygnięcia w postulowany sposób. Zarzut i jego argumentacja nie doprowadziły do odmiennych ustaleń lub stwierdzenia istnienia błędów po stronie Sądu orzekającego, przez co trudno mówić o zasadności samych wniosków.

3.3.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że oskarżony posiadał znaczne ilości środków odurzających, w sytuacji gdy:

a)  Sąd meriti nie poczynił ustaleń celem zweryfikowania jakie dokładnie stężenie delta-9 - (...) znajdowało się w zabezpieczonym suszu, poprzestał jedynie na stwierdzeniu, iż opinii z zakresu badań fizykochemicznych wynika, że z posiadanego przez oskarżonego suszu ziela konopi innych niż włókniste można otrzymać co najmniej około 1800 działek handlowych,

b)  Sąd meriti nie zbadał czy „działki" substancji zabezpieczonej przy oskarżonym były zdolne do jednorazowego odurzenia osoby uzależnionej i ile takich osób uzależnionych mogłoby odurzyć się po ich zażyciu, regularne zażywanie głównej substancji psychoaktywnej zawartej w konopiach, to jest izomeru kannabidiolu (9 - (...)), wywołuje zjawisko tolerancji, które powoduje, że z upływem czasu coraz więcej tej substancji jest potrzebne do osiągnięcia efektu odurzenia, a zatem dawka zdatna do odurzenia osoby silniej uzależnionej musi być większa od dawki, która jest zdatna do wywołania owego skutku w stosunku do osoby, która uzależniona nie jest albo pozostaje na wcześniejszym etapie uzależnienia, Sąd meriti zupełnie pominął tą okoliczność,

c)  substancja zatrzymana u oskarżonego winna zostać poddana ocenie pod kątem kryterium jakościowego, a to ze względu na różnorodność środków odurzających i substancji psychotropowych oraz innych artykułów wskazanych w typach czynów kwalifikowanych upoważnia do tego sama ustawa, ponieważ, po pierwsze, nie definiuje nieostrego zwrotu „znaczna ilość” i po drugie, dzieli te środki i substancje na grupy (po cztery) w zależności od stopnia ryzyka powstania uzależnienia w przypadku używania ich w innych celach niż medyczne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd w pierwszej kolejności omówi kwestie związane z orzecznictwem sądów polskich.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2022 r. sygn. akt II AKa 353/20 „Kryterium wyznaczającym, czy dana ilość środka jest znaczna, jest to, ile osób ilością taką może się odurzyć, a dla przyjęcia realizacji tego znamienia przyjmuje się, że ilość ta musi wystarczyć do odurzenia co najmniej kilkudziesięciu osób”. Sąd Najwyższy w postanowieniu z 03 grudnia 2020 r. sygn. akt I K.K. 167/20 stwierdził, że typowa porcja marihuany pozwalająca na odurzenie zawiera 1 g (…)”. W tym kontekście ilość środków odurzających posiadanych przez J. W. pozwalała na stwierdzenie posiadania znacznej ilości środków narkotycznych w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Niezależnie zatem od przyjęcia, jakie wartości pozwalające na odurzenie potrzebne są dla osób uzależnionych, a jakie dla osób okazjonalnie stosujących takie środki, w każdym przypadku oskarżony posiadał susz ziela konopi innych niż włókniste w wymiarze przewyższającym ilość dawek umożliwiających skuteczne odurzenie dla znacznie większej liczby niż kilkadziesiąt osób, a tym samym pozwala na przypisanie odpowiedzialności z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Wbrew również twierdzeniom skarżącego opinia z k. 265 – 268 wskazywała na procentową zawartość kwasów delta-9 - (...) i (...). Ta sama opinia zresztą podaje wartości ilościowe możliwych do otrzymania działek pozwalających na odurzenie z substancji, z których przeprowadzano badanie. Sama zatem liczba możliwych do uzyskania działek, nawet przy przyjęciu konieczności zwiększenia masy działki dla odurzenia osoby uzależnionej, kwalifikuje posiadane przez oskarżonego substancje w kategoriach art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Trzeba przy tym podkreślić, że ustalona zawartość sumy delta-9-tetrahydrokannabinolu oraz kwasu tetrahydrokannabinolowego w suszu zabezpieczonym stanowi kilku dziesięciokrotność wartości granicznej (zarówno wg stanu prawnego z daty czynu jak i wyrokowania). Sąd nie bardzo rozumie przy tym ostatni zarzut, bowiem w niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, co do tego, że zabezpieczony został susz i części kwiatostanów marihuany, nie zaś innych substancji i w tym względzie kryterium jakościowe przy możliwym skonstruowaniu działek o wartościach nawet 1 g, nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Wniosek

1.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzenie oskarżonemu kary w myśl art. 37a k.k., w przypadku nieuwzględnienia w/w wniosku:

2.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej w myśl art. 37b k.k. w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, bądź kary jednego roku pozbawienia wolności, ewentualnie o:

3.  Uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, w tym rozważenie możliwości stwierdzenia, iż właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawiona argumentacja nie pozwoliła na zmianę rozstrzygnięcia w żądanym kierunku.

3.4.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy ocena wszystkich okoliczności sprawy oraz właściwości oskarżonego uzasadniała wymierzenie kary w dużo niższym wymiarze, zwłaszcza, iż na chwilę dopuszczenia się czynu zabronionego oskarżony był osobą niekaraną, aktualnie nie wchodzi w konflikt z prawem, oskarżony nie miał świadomości nielegalności posiadanej przez siebie substancji, co pozwala na przyjęcie pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pojęcie rażącej niewspółmierności kary wskazane w art. 438 pkt 4 k.p.k. w związku z jego ocennym charakterem było przedmiotem rozważań Sądu Najwyższego w wielu orzeczeniach. W wyroku z dnia 11 kwietnia 1985r. (V KRN 178/85 , OSNKW z 1995r. Nr 7 – 8, poz. 60) Sąd Najwyższy podkreślił, że zarzut niewspółmierności kary, dotyczący błędnego, zdaniem skarżącego, osądu na temat przesłanek pozytywnych i negatywnych warunkujących wysokość wymierzonej kary i środków karnych, można zasadnie podnosić wówczas, jeżeli kara mieszcząc się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób oczywisty zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, czyli - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Jednocześnie w innym wyroku tego Sądu z dnia 2 lutego 1995r. (II KRN 198/94 – OSNPP z 1995r., z. 6, poz. 18) wskazano przy rozważaniach odnośnie rażącej niewspółmierności kary, że nie dotyczy to każdej ewentualnej różnicy co do jej wymiaru, lecz różnicy ocen tak istotnej, że w świetle wszystkich okoliczności popełnionego czynu oraz osoby sprawcy karę wymierzoną nazwać można byłoby - w potocznym rozumieniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, czyli nieakceptowalną.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego należy podzielić argumentację Sądu I instancji, w której to Sąd uwzględnił charakter naruszonego dobra oraz okoliczności obciążające i łagodzące. Sąd bierze przy tym pod uwagę dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k. Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że działanie oskarżonego cechowała wysoka karygodność podjętego czynu. Choć skarżący ma rację w zakresie niekaralności oskarżonego w chwili popełnienia przez niego czynu, to jednak, skoro sam obrońca powołuje się na okoliczności obecnej sytuacji oskarżonego („aktualnie nie wchodzi w konflikt z prawem”), nie można nie zauważyć, że w krótkim czasie od zdarzenia będącego przedmiotem osądu (2 lata) w niniejszym postępowaniu oskarżony dopuścił się, w okresie od 09 lipca do 28 września 2020 r., czynu z art. 62 ust. 1 i 2 oraz art. 62b ust. 1 i 2 w zb. z art. 57 ust. 2 i art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k., a czyn ten polegał m.in. na posiadaniu 59.923,5103 g ziela konopi innych niż włókniste za co został prawomocnie skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności (wyrok k. 318-319). Okoliczności te mają znaczenie skoro ustawodawca nakazuje uwzględnić przy wymiarze kary, obok sposób życia przed popełnieniem przestępstwa także i zachowanie się po jego popełnieniu (art. 53 § 2 k.k.). Odnosząc się do twierdzeń skarżącego odnośnie tego, że aktualnie oskarżony nie wchodzi w konflikt z prawem - trudno w obecnej sytuacji, gdy przebywa on w izolacji, oczekiwać innego zachowania. Jednocześnie ze względu na ilość posiadanych środków odurzających oraz bardzo wysoką społeczną szkodliwość czynu, nie sposób przyjąć okoliczności przemawiających za niższym wymiarem kary, w tym poprzez zastosowanie regulacji art. 37a k.k. Przypisany oskarżonemu czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii penalizujący nielegalne posiadanie znacznej ilości środków odurzających lub substancji psychotropowych, przewiduje w ramach swej sankcji zagrożenie karą pozbawienia wolności od roku do lat 10. Tak ukształtowana przez ustawodawcę sankcja wyklucza tym samym kształtowanie wymiaru kary przy zastosowaniu konstrukcji określonej w przepisie art. 37a k.k. Przepis ten pozwala na wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju w postaci grzywny albo kary ograniczenia wolności, aczkolwiek ustawodawca zakreślił jasne kryteria jego stosowania precyzując, że może mieć to miejsce tylko w odniesieniu do przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w rozmiarze nieprzekraczającym lat 8”. Tylko zatem, gdyby przyjąć w myśl skarżącego zaistnienie okoliczności warunkujących postulowane skazanie w ramach art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, można by uznać za warte rozważenia zastosowanie instytucji z art. 37a k.k.. Nie sposób także przyjąć, aby stopień społecznej szkodliwości czynu był na tyle niski, aby można było rozważać zmniejszenie wymiaru kary lub zastosowanie innych instytucji łagodzących odpowiedzialność.

Warto w tym miejscu podkreślić, że skarżący argumentując omawiany zarzut wskazuje na brak u oskarżonego świadomości przestępczego działania, który wywodzi ze sprzecznego z treścią wyjaśnień oskarżonego założenia co do okoliczności faktycznych, w tym strony podmiotowej. W ocenie Sądu uwzględniając ilość posiadanej przez oskarżonego w dniu zdarzenia marihuany, postawę oskarżonego w toku postępowania, sposób jego życia przed popełnieniem omownego czynu i po tej dacie, stopień społecznej szkodliwości omawianego czynu, bardzo wysoki stopień winy, brak jest podstaw do uznania wymierzonej oskarżonemu kary za rażąco niewspółmiernie surową.

Wniosek

2.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona czynu stypizowanego w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to wymierzenie oskarżonemu kary w myśl art. 37a k.k., w przypadku nieuwzględnienia w/w wniosku:

3.  Zmiana zaskarżonego orzeczenia i wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej w myśl art. 37b k.k. w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, bądź kary jednego roku pozbawienia wolności, ewentualnie o:

4.  Uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji, w tym rozważenie możliwości stwierdzenia, iż właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy jest (...)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgodnie z powyższym, nie sposób przyjąć ani zaistnienia przesłanek do zastosowania instytucji łagodzących odpowiedzialność karną, ani do zmniejszenia wymiaru kary orzeczonej. Wnioski są niezasadne, nie zaszły też podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w (...) VI Zamiejscowego Wydziału Karnego w P. z 09 czerwca 2022 r. w sprawie VI K 54/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia Sądu I instancji nie pozostawiają wątpliwości, że oskarżony jest winny przypisanego mu przestępstwa. Materiał dowodowy dostarczył dostatecznych danych pozwalających na ustalenie bezspornego stanu faktycznego. Równocześnie orzeczona kara odpowiada społecznej szkodliwości czynu, jak i nie pozostawia wątpliwości, że jedynym środkiem prawnokarnej reakcji jest wymierzenie kary pozbawienia wolności we wskazanej wysokości. Przedstawione przez skarżącego zarzuty wraz z ich argumentacją nie były w stanie zmienić rozstrzygnięcia w postulowany sposób. Sąd I instancji w sposób w pełni prawidłowy dokonał rozważań w sprawie, a zastosowane wnioskowanie na podstawie dowodów należy uznać za właściwe.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie ujawniono.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Opłata wymierzona w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223), zaś wydatki ustalono na podstawie art. 618 § 1 pkt 1 k.p.k.

7.  PODPISy

Marek Podwójniak Jacek Klęk Jacek Wojdyn

1.11.  Granice zaskarżenia (zał. 1.)

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina (w całości)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana