Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 228/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Łasku VII Wydziału Zamiejscowego Karnego z siedzibą w Poddębicach z 24 czerwca 2022 r. sygn. akt VII K 13/21.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☒ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

a)  Naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez przyjęcie, iż A. B. (1) nie dopuściła się pomówienia E. B., a jej wypowiedź dotycząca oskarżycielki prywatnej stanowiła jedynie odpowiedź na zadane pytanie, podczas gdy oskarżona w sposób swobodny mogła ukształtować swoją odpowiedź na zadane pytanie. Ponadto, oskarżona początkowo lakonicznie odpowiedziała, iż nie ma dowodów na wyprowadzenie pieniędzy przez E. B. ze firmy. Po gwałtownej reakcji K. B. (1), A. B. (1) ponownie podjęła temat i pomówiła E. B.. Wypowiedź ta, będąca w zupełności nieprawdziwą (o czym miała świadomość A. B. (1) w chwili jej wygłaszania) stanowiła kolejny element w konflikcie między nią, a K. B. (1);

b)  naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez przyjęcie, iż do wypowiedzi doszło na sali sądowej, a zatem krąg odbiorców wypowiedzi był ograniczony i nie mogło dojść do pomówienia, podczas gdy do czynu zabronionego może dojść również wówczas gdy istnieje wyłącznie jeden adresat wypowiedzi.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Pełnomocnik oskarżycielki ma o tyle rację, że stwierdzenia A. B. (1) poczynione w toku składania zeznań przed Sądem Rejonowym w Łasku, w zakresie twierdzeń dotyczących „wyprowadzenia” pieniędzy z przedsiębiorstwa teściów oskarżonej zostały wyartykułowane. Idąc tokiem rozumowania Sądu I instancji – stwierdził on, że doszło do wypowiedzi mogących pomówić oskarżycielkę prywatną, ale z uwagi na ich wyartykułowanie podczas rozprawy prowadzonej w obecności kilku osób wypowiedź taka nie wyczerpała znamion zniesławienia. Tymczasem wypowiedź uczestników postępowania w toku posiedzenia sądu obliczona na zniesławienie stanowi czyn przestępny zawsze, to jest niezależnie od liczby osób uczestniczących w posiedzeniu, gdy podniesiony zarzut jest prawdziwy. Cezurą nie jest tu, wbrew stanowisku Sadu Rejonowego, miejsce działania, a zamiar prawdziwość twierdzeń zniesławiających. Ta ostatnia okoliczności wynika bezpośrednio z brzmienia art. 213 § 1 k.k., którego istnienia Sąd Rejonowy nie dostrzegł. Wspomniany przepis stanowi: „Nie ma przestępstwa określonego w art. 212 § 1 (k.k. – dop. J.K.), jeżeli zarzut uczyniony niepublicznie jest prawdziwy”. Takie brzmienie cytowanej normy ma kluczowe znaczenie, bowiem przesuwa ciężar dowodu, co do prawdziwości zarzutu na oskarżonego, a ścisłej to nie pomówiony ma udowodnić nieprawdziwość zarzutu, a oskarżony ma wykazać, aby pozostać bezkarny, że postawiony przez niego niepublicznie zarzut jest prawdziwy [A.Zoll, Z problematyki odpowiedzialności karnej za pomówienie, Palestra 18/5(197), 46-56]. To wynika ze specyfiki procesu o zniesławienie, którego istotą jest to, czy podniesiony przez oskarżonego zarzut zniesławiający jest prawdziwy, a ścisłej czy w chwili czynu, miał on uzasadnione podstawy do powzięcia przeświadczenia o prawdziwości zarzutu. Powyższe, niezależnie od udziału w sprawie obrońcy, wobec ustalenia, niepublicznego podniesienia zarzutu (przyjmując, że Sąd Rejonowy tak zakwalifikowałby działanie oskarżonej, obligowało do pouczenia oskarżonej o konieczności wykazania prawdziwości twierdzeń zniesławiających.

Sąd nie dostrzegając istnienia art. 213 § 1 k.k. nie poczynił żadnych ustaleń odnośnie prawdziwości zarzut. Skupił się na kręgu osób, które mogły się dowiedzieć o tych zeznaniach i w jaki sposób mogło to nastąpić prezentując przy tym stanowisko, że do pomówienia nie doszło z uwagi na brak „publicznego działania”. W świetle powyższych uwag taka konstatacja nie jest wystarczająca do merytorycznej oceny zachowania osoby pomawiającej. Wypowiedź zniesławiająca wyartykułowana niepublicznie może stanowić przestępstwo, a to czy tak jest uzależnione jest o prawdziwości zarzutu wyartykułowanego przez oskarżonego. Tu należy podnieść, że z akt nie wynikają okoliczności wyłączające lub ograniczające przeprowadzenie dowodu prawdy.

W ustaleniach Sąd Rejonowego brak jest nie tylko rozważań na grubnie kontratypu z art. 213 § 1 k.k. ale i odnośnie zamiaru oskarżonej, a także nie w pełni poprawnie oznaczono znamiona czynu pod względem osób, które miały dostęp do udzielonej informacji. Pomówienie może nastąpić bądź przez podanie pewnych informacji, choćby w postaci podejrzenia lub powtarzania pogłoski, czy to umyślnie przez pomawiającego zmyślonej, czy rzeczywiście krążącej, bądź w postaci skonkretyzowanego zarzutu. Nie jest konieczne, aby to sam pomawiający był źródłem zniesławiających wiadomości, bowiem wystarczy, aby pomawiał na podstawie wiadomości otrzymanych od osób trzecich, byleby jego zamiarem było zniesławienie pokrzywdzonego.

W treści zarzutu precyzując przedmiot pomówienia wskazano na trzy poddające się ocenie – prawda fałsz stwierdzenia oskarżonej dot. tego, że A. B. (1):

1)  nakłaniała K. B. (1) do niepłacenia alimentów,

2)  w 2004 r. ze spółki jawnej pp. B. wyprowadziła duże pieniądze

3)  i – w odniesieniu do pkt. 2. - została za to zwolniona.

Sąd Rejonowy, co do tych kwestii wskazał, że wypowiedzi oskarżonej nie były swobodne, a zostały wyartykułowane w związku z sugerującymi pytaniami Prokuratora. Oskarżycielka dowiedziała się o treści tych zeznań, kiedy K. B. odsłuchiwał nagranie z rozprawy – i tu Sąd Rejonowy nawiązał do znanych mu z urzędu wiadomości dotyczących wzajemnych pretensji związanych z życiem osobistym K. B. (1) oraz oskarżycielki i oskarżonej. Nie jest to jednak argument mający jakiekolwiek znaczenie w kontekście oceny realizacji lub nie znamion zarzucanego czynu, a pozwala jedynie zbadać motywację sprawcy. Nie ma zatem znaczenia dla zbadania ani kwestii tego, czy wypowiedź pod kątem znamion zniesławienia rzeczywiście nosiła cechy pomówienia, ani też dla oceny kwestii prawdziwości tych słów.

Sąd Okręgowy przy tym nie ma zrozumienia dla argumentacji dotyczącej tego, czy pracownicy Sądu są określonym czy też nieokreślonym kręgiem osób, uzasadnienie w tym zakresie pozostaje niejasne i niepełne. Sąd I instancji nie uwzględnił tego, jaki był rzeczywisty zamiar oskarżonej i kto był faktycznym adresatem jej wypowiedzi. Kluczowym bowiem jest tu to, że w obecności K. B. (1) oskarżona stwierdziła, że jego konkubina namawiała go do niewykonywania obowiązku alimentacyjnego – a więc popełnienia przestępstwa – a ponadto, że jest ona złodziejem („wprowadziła” z przedsiębiorstwa pracodawcy) zwolnionym z pracy w związku z ograbieniem pracodawcy. Sąd nie ustalił prawdziwości żadnego z tych twierdzeń, przy czym to oskarżona jako wypowiadająca te twierdzenia zobowiązana była wykazać ich prawdziwość. W świetle ustaleń Sądu Rejonowego do ich sformułowania doszło niepublicznie (na jawnej rozprawie, ale z ograniczoną liczbą odbiorców). Sąd nie aprobuje stanowiska Sądu meriti jakoby „rozpowszechnianie informacji z sali rozpraw, nawet z jawnej rozprawy jest zabronione”. Takie stwierdzenie pozostaje prawdziwym jedynie w odniesieniu do rozpowszechniania okoliczności ujawnionych podczas rozprawy prowadzonej z wyłączeniem jawności oraz treści wypowiedzi niezgodnych z prawdą w celu pomówienia (co odpowiada zniesławianiu) poprzez powtarzanie niesprawdzonych informacji znieważających w celu pozbawienia zaufania albo zszargania opinii (intencjonalnie), a także, gdy osoba przekazująca plotkę mając świadomość takiego skutku godzi się nań.

Skarżąca ma rację powołując się na błędne stanowisko Sądu co do znaczenia tego, że wypowiedzi oskarżonej będące przedmiotem osądu były konsekwencją pytań sugerujących wypowiedź zadanych przez Prokuratora. Kodeks postępowania karnego zabrania zadawania pytań sugerujących treść odpowiedzi, a niewątpliwie takimi były pytania Prokuratora. To jednak, że Prokurator naruszył zakaz wynikający z art. 171 § 4 k.p.k. nie ma żadnego znaczenia w kontekście odpowiedzialności oskarżonej, której poczytalność nie budzi wątpliwości. Zapis z rozprawy jest bowiem jednoznaczny – oskarżona po reakcji oskarżonego (jego uwagi, co do sposobu zadawania pytań przez prokuratora i złożenia przez niego wniosku o uchylenie pytania), najpierw, nie czekając na stanowisko Sądu, spontanicznie w wypowiedzi opisała swoje domysły, co do brak nadzoru właścicielskiego i negatywnych działań oskarżycielki, po czym w kolejnym zdaniu podała fakt: „Wyprowadziła bardzo duże pieniądze” – to nosi znamiona zarzutu zaboru mienia, a przynajmniej działania na szkodę pracodawcy. Nie zostało to jednak zweryfikowane przez Sąd Rejonowy. Kwestia więc sugestii w pytaniu, jeśli pomówienie miało zaistnieć w odpowiedzi potwierdzającej sugestię, nie ma znaczenia dla oceny prawdziwości zasugerowanej pytaniem wypowiedzi. Oskarżona mając świadomość istnienia ledwie plotek dot. tej okoliczności mogła ominąć potrzebę wypowiedzi konkretnej, odnoszącej się do faktów lub ich oceny, poprzestając na wskazaniu braku dostatecznej wiedzy w tym zakresie. Jej wypowiedź była jednak jednoznaczna i pewna, odnosiła się do wiedzy, jaką miała otrzymać od innych osób. Sąd przy tym nie zbadał kwestii plotek, ich autorstwa ani przyczyny rozpowszechniania wśród pracowników spółki teściów oskarżonej lub osób zainteresowanych współpracą z oskarżycielką, pozostawiając to w sferze niedomówień charakterystycznych dla sposobu takiego przekazywania informacji. Plotka czy jej powszechność nie jest dowodem, a w kontekście art. 213 § 1 k.k. obowiązkiem Sądu było ustalenie, jakie były rzeczywiste okoliczności i powody zwolnienia oskarżycielki.

Należy w tym miejscu podkreślić, że nie odpowiada prawdzie argumentacja obrońcy w złożonej odpowiedzi na apelację, jakoby art. 212 § 1 k.k. penalizował wyłącznie zachowania obliczone na utratę zaufania i poniżenie w opinii publicznej, podejmowane w warunkach dostrzeżenia ich przez szeroki, nieokreślony krąg osób. Taka wykładnia obraca w niwecz istotę instytucji z art. 213 § 1 k.k. a ten stanowi wyłącznie karalności zarzutu uczynionego niepublicznie, jeśli pozostaje prawdziwy. Oznacza to, że zarzut uczyniony niepublicznie, ale nieprawdziwy, skutkuje odpowiedzialnością z art. 212 § 1 k.k. Sąd Okręgowy nie jest także tak kategoryczny jak obrońca w kwestii prawdziwości bądź nie wypowiedzi oskarżonej, bowiem to będzie musiało być przedmiotem dalszych czynności, przy czym, jak już wspomniano wyżej, ciężar dowodu będzie spoczywał w tym wypadku na oskarżonej.

Wniosek

O uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest zasadna, co powoduje konieczność uwzględnienia wniosku.

3.2.

c)  Naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, a to przepisu art., 7 kpk poprzez wybiórczą i dowolną ocenę dowodów prowadzącą do uznania Oskarżonej za niewinną popełnienia zarzucanego jej czynu, podczas gdy swobodnie i całościowo oceniając zebrany materiał dowodowy, należy dojść do wniosku, że brak jest wątpliwości co do sprawstwa zarzucanego czynów, w szczególności:

-

odmowę przyznania waloru wiarygodności zeznaniom świadków R. i K. B. (1), z zakresie w jakim mówili o okolicznościach odejścia z pracy przez E. B.

-

uznanie, iż odmowa złożenia zeznań przez Z. B. podważa wiarygodność zeznań złożonych przez R. i K. B. (1), podczas gdy odmowa ta była jedynie realizacją uprawień wynikających z art. 182 k.p.k. i jako taka nie może podlegać ocenie.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Jest jeszcze za wcześnie aby przesądzać o sprawstwie bądź nie oskarżonej, bowiem wymaga to uzupełnienia materiału dowodowego i pogłębionej analizy wypowiedzi oskarżonej. Dlatego też Sąd Okręgowy, w myśl art. 436 k.p.k. nie będzie oceniał w tej chwili kwestii zasadności odmowy przyznania waloru wiarygodności zeznaniom R. i K. B. (1), pozostawiając tę materię Sądowi I instancji po przeprowadzeniu całego procesu od nowa.

Zaznaczyć należy, że pełnomocnik oskarżycielki prywatnej ma rację wskazując na niemożność wyciągania negatywnych dla oskarżenia konsekwencji z faktu skorzystania z uprawnień do odmowy składania zeznań przez Z. B.. Sad oczywiście zdaje sobie sprawę, że powołanie się na ten fakt przez Sąd I instancji służyło wyłącznie wyjaśnieniu, dlaczego nie uwzględnił przy ustalaniu faktów zeznań świadka R. B., jednak trudno nie zauważyć, że Sąd Rejonowy wyciągnął zbyt daleko idące wnioski. Bezpodstawnym jest czynienie jakichkolwiek ustaleń, także tych dotyczących intencji, na podstawie skorzystania lub nie z takich uprawnień przez osoby najbliższe.

Wniosek

Uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Argumentacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej jest w istotnej części zasadna, co powoduje konieczność uwzględnienia wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie ujawniono.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W ocenie Sądu odwoławczego, orzeczenie Sądu I instancji było przedwczesne a poprzedzające je postępowanie nie dotyczyło istoty sprawy (to w związku z niedostrzeżeniem art. 213 § 1 k.k.). Wymagane jest ponowne przeprowadzenie całości postępowania (z uwzględnieniem konsekwencji ww. normy) oraz dogłębna, całościowa analiza materiału dowodowego, z wyjaśnieniem podstaw rozstrzygnięcia istnienia bądź nie znamion czynu, zbadania zamiaru, dokonaniem ustalenia prawdziwości czynionych twierdzeń poprzez test prawdziwości, którego ciężar spoczywa na oskarżonej, a także ustalenie ewentualnej prawidłowej kwalifikacji prawnej. Sąd Okręgowy – wobec uchybień orzeczenia Sądu Rejonowego i poprzedzającego je postępowania nie znalazł podstaw do uznania, że argumentacja zaprezentowana w uzasadnieniu orzeczenia zaskarżonego wystarcza do rzetelnej oceny zasadności stawianych oskarżonej zarzutów.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd Rejonowy musi ponownie przesłuchać i dopytać oskarżoną (o ile pozwoli na to jej stanowisko) datę i okoliczności, w jakich miało dojść do awantury pomiędzy jej teściami, a E. B. po „wyprowadzeniu” pieniędzy z ich przedsiębiorstwa – oskarżona na rozprawie w sprawie VII K 43/20 kategorycznie o takim zdarzeniu wspominała, przedstawiając swoją wiedzę, nie zaś domniemanie. Odrębną kwestią pozostaje też ocena wypowiedzi oskarżonej odnośnie alimentów. Oczywiście Sąd musi pamiętać, że kwestia wykazania prawdziwości tych słów spoczywa na oskarżonej.

Sąd powinien ustalić, czy w przeszłości prowadzono jakiekolwiek czynności procesowe w sprawie „wyprowadzenia” pieniędzy ze spółki rodziców K. B. (1), czy są informacje choćby o wezwaniu policji przy próbie odbioru pieniędzy przez rodziców K. B. (1) od E. B.. Sąd wskazuje przy tym, że nie jest niezbędnym ustalenie, czy faktycznie takie zdarzenie miało miejsce, ale czy oskarżona dysponowała wiedzą o faktach uzasadniających przypuszczenie prawdziwości jej twierdzeń co do okoliczności zwolnienia z pracy oskarżycielki. Sąd Okręgowy nie wyklucza możliwości ponownego uniewinnienia oskarżonej. Wymagane jest jednak uzupełnienie postępowania dowodowego w opisanym zakresie, bowiem stwierdzenia oskarżonej, zdefiniowane w zarzucie są kategoryczne.

Przy tym wszystkim należy ustalić w szczególności to, czy zamiarem oskarżonej było zniesławienie pokrzywdzonej. Sąd Rejonowy pominął tę kwestię w swoich rozważaniach, dlatego niezależnie od rozstrzygnięcia, taka ocena musi znaleźć się w ostatecznym rozstrzygnięciu Sądu I instancji. Sąd jednocześnie daje pod rozwagę zagadnienia narażenia na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności, bowiem pomówienie jest przestępstwem formalnym z narażenia, dla dokonania którego nie jest wymagany skutek w postaci rzeczywistego poniżenia lub utraty zaufania przez pokrzywdzonego. Pomówienie tylko wówczas podlega odpowiedzialności karnej, gdy wiąże się z nim możliwość wystąpienia szkody moralnej po stronie osoby pokrzywdzonej w postaci możliwości poniżenia lub narażenia na utratę zaufania. Narażenie na poniżenie pomówionego podmiotu w opinii innych osób oznacza sytuację, w której istnieje realne niebezpieczeństwo pogorszenia w odbiorze innych osób opinii o pomawianym. W sprawie, ze względu na ograniczenie kręgu osób uczestniczących w rozprawie z 27 stycznia 2021 r., ustalić należy, czy mogło dojść do narażenia na utratę zaufania u obecnego partnera pokrzywdzonej, K. B. (1). Jednocześnie ocenie należy poddać pozostałe osoby. Sąd przy tym wskazuje, że odrębnych rozważań wymaga fakt nagrania rozprawy przez K. B. (1) i potencjalnej możliwości narażenia na utratę zaufania w ten sposób, tzn.: czy jest to w ogóle możliwe i dopuszczalne, a także przekazanie informacji z rozprawy R. B. przez syna, nie zaś wskutek innych okoliczności.

Należałoby też ustalić, skąd A. i P. B. miały wiedzę o treści zeznań oskarżonej odnośnie E. B., tak jak twierdzi to K. B. (1), a nie potwierdziła tego A. B. (2) (k. 90). Oceny wymaga też rozróżnienie oceny słów dotyczących niealimentacji, a „wyprowadzenia” pieniędzy, tj. czy do obu tych wypowiedzi można zastosować regulację art. 212 § 1 k.k.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia (zał. 1.)

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki prywatnej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina oskarżonej

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana