Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk (spr.)

Sędziowie

-

Marek Podwójniak

-

Małgorzata Chojnowska

Protokolant

-

staż. Magdalena Tomczyk

Małgorzata Chojnowska

Jacek Klęk

Marek Podwójniak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 255/19

Za łą cznik do łą cza si ę w ka ż dym przypadku. Poda ć liczb ę za łą cznik ó w:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok z 11 czerwca 2019 r. w sprawie II K 77/19 Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczy ć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

(...) ż ony

Fakt oraz czyn, do którego fakt si ę odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

(...) ż ony

Fakt oraz czyn, do którego fakt si ę odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwi ęź le o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwi ęź le o powodach nieuwzgl ę dnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność kary poprzez zastosowanie wobec skazanego R. S. zasady asperacji blisko zasady kumulacji, wielość skazań, charakter poszczególnych czynów przestępnych, postawa skazanego podczas odbywania kar, przebieg resocjalizacji oraz sytuacja życiowa skazanego wskazuje na to, że wobec skazanego winna być zastosowana zasada pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwi ęź le o powodach uznania zarzutu za zasadny, cz ęś ciowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie odnotować należy, iż badając kwestionowane orzeczenie Sąd Okręgowy nie stwierdził naruszenia prawa materialnego, w szczególności zaś prawidłowości ustaleń faktycznych w zakresie ustalenia, które z kar jednostkowych podlegają łączeniu. Sąd Okręgowy podziela przy tym niezakwestionowane stanowisko Sądu Rejonowego, co do ustalenia, że stan prawny obowiązujący do 30 czerwca 2015 r. mógł być w sprawie zastosowany i zarazem jest względniejszy dla skazanego.

Granice kary łącznej ustawodawca określił przy wykorzystaniu elementów właściwych zarówno dla dyrektywy absorpcji (suma kar podlegających łączeniu), dyrektywy asperacji, jak i dyrektywy kumulacji. W praktyce zasadniczym problemem jest wybór dyrektywy wiodącej, a innymi słowy, rozstrzygnięcie, czy prymat w zakresie wymiaru kary ma dyrektywa absorpcji, dyrektywa asperacji, czy też dyrektywa kumulacji. W sprawie niniejszej skarżąca zarzuciła orzeczeniu nieuzasadnione niezastosowanie dyrektywy asperacji „blisko kumulacji”.

Zważywszy argumentację skarżącej trzeba przypomnieć, że dyrektywy wymiaru kary łącznej mają dwojaki charakter. Z jednej strony do wymiaru kary łącznej znajdują zastosowanie określone w art. 85a k.k. dyrektywy wymiaru kary łącznej skonkretyzowane powyżej, z drugiej zaś, niewymienione w tym przepisie, ogólne dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 53 i n. k.k., które z uwagi na charakter kary łącznej oraz podstawę jej wymiaru, którą są orzeczone za pozostające w zbiegu realnym przestępstwa kary jednostkowe, ulegają modyfikacji i ograniczeniu.

Skarżąca wytyka orzeczeniu sądu meriti uwzględnienie przy wymiarze kary łącznej faktu, że cześć przestępstw, za które wymierzono skazanemu kary jednostkowe została popełniona w warunkach recydywy. W tym kontekście podnosi, skądinąd słuszny pogląd, że na wymiar kary łącznej nie może mieć wpływu stopień społecznej szkodliwości przypisanych sprawcy poszczególnych przestępstw. Taka argumentacja nie da się pogodzić z logiką. Ustawa określa zarówno przesłanki oceny społecznej szkodliwości (art. 115§2 k.k.), jak i definiuje pojęcie powrotu do przestępstwa (art. 64 k.k.). Żądna z okoliczności decydujących o stopniu społecznej szkodliwości czynu nie ma znaczenia dla ustalenia czy dany czyn został popełniony w warunkach powrotu do przestępstwa. Nie można więc twierdzić, że Sąd I Instancji odwołując się do faktu, że cześć kar jednostkowych podlegających łączeniu orzeczono za czyny popełnione w warunkach recydywy uchybił nakazowi pominięcia przy wymiarze kary łącznej stopnia społecznej szkodliwości przypisanych skazanemu poszczególnych przestępstw.

Sąd Odwoławczy nie podziela także zapatrywania skarżącej jakoby wielości przestępstw nie stanowiła okoliczność istotnej dla wymiaru kary łącznej. Już z istotny kary łącznej wynika nakaz jej uwzględnienia, wszak dookreśla ona stopień zagrożenia dla porządku prawnego ze strony skazanego, a tym samym ma decydujące znaczenie z punktu widzenia prewencji ogólnej oraz względów prognostycznych. Ilość czynów wskazuje na stopień demoralizacji sprawcy, jego stosunek do porządku prawnego. Czas popełnienia przestępstw rozumiany, jako okres dzielący pierwszy i ostatni z czynów, za które orzeczono kary jednostkowe podlegającą łączeniu (1 rok i 5 m-cy) w kontekście wielości tych czynów (14) pozwala na ustalenie czy skazany jest sprawcą okazjonalnym, czy też notorycznym, mającym za nic nakaz przestrzegania prawa i poszanowania praw innych. Sąd Rejonowy ustalając wymiar kar łącznych uwzględnił tożsamość i podobieństwo czynów, za które orzeczono kary jednostkowe. Nie można przy tym zapominać, że w przypadku zastosowania zasady kumulacji skazany miałby do odbycia karę 12 lat i 3 m-ce pozbawienia wolności. Czyny jednostkowe trudno także nazwać jednorodnymi. Jest faktem, że większość przestępstw to wyłudzenie mienia na szkodę kontrahentów aukcji internetowych (art. 286§1 k.k., art. 286§3 k.k.) ale obok są także przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 270§3 k.k.), działalności instytucji państwowych (art. 227 k.k.), a także p-ko zdrowiu (art. 280§1 k.k. i art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.). Powyższe zestawienie – uwzględniając, że na przestrzeni 19 m-cy oskarżony dopuścił się aż 14 przestępstw w sposób kategoryczny przesądza o słuszności stanowiska Sądu Rejonowego odnośnie nie tylko odrzucenia zasady absorbcji, ale i obowiązku orzeczenia kary w oparciu o dyrektywę kumulacji. W szczególności należy tu odnotować skazanie za dwa czyny z art. 280§1 k.k., bowiem w tym przypadku Sąd przyjął działanie w warunkach multirecydywy (art. 64§2 k.k.). Warto przy tym zauważyć, że wymiar kar za poszczególne przestępstwa zawarte w niniejszym wyroku łącznym często nie należą do kategorii „minimalnych” przewidzianych ustawą za popełnione czyny zabronione, co także rzutuje na zasadność kwestionowanego wymiaru kary łącznej. Niniejszym Sąd II instancji podziela zdanie Sądu Rejonowego dotyczące braku ścisłego związku czasowego pomiędzy przestępstwami, jako argumentem przeciwko zastosowaniu absorpcji.

Zważywszy powyższe Sąd Okręgowy stwierdza, że obniżając wymiar kary ustalonej w oparciu o regułę kumulacji z 12 lat i 3 m-cy do 11 lat pozbawienia wolności Sąd Rejonowy bez wątpienia w należytym stopniu uwzględnił zachowanie skazanego podczas odbywania kary, które jest poprawne. Należy przy tym podkreślić, że postawa skazanego podczas wykonywania kary nie jest czynnikiem determinującym wymierzenie kary według zasady absorpcji. Respektowanie zasad wymiaru kary i tak zwana postawa regulaminowa nie dowodzą sukcesów resocjalizacyjnych i nie należą do okoliczności wyjątkowych. W opinii zachowanie skazanego nie jest określone, jako wzorowe, lecz mowa jest jedynie o poprawnym przestrzeganiu porządku i dyscypliny. Był wielokrotnie nagradzany kodeksowo, ale też kilka razy karany dyscyplinarnie. Deklaruje ponadto przynależność do podkultury przestępczej, co pomimo krytycznego stosunku do popełnionych przestępstw, należy ocenić zdecydowanie negatywnie. Jest to, bowiem sprzeczne z kreowaniem właściwych postaw i de facto uniemożliwia prawidłowy przebieg procesu resocjalizacyjnego, a zarazem dowodzi braku woli poddania się wychowawczemu oddziaływaniu kar. Ogólna opinia o skazanym jest przeciętna. Nie można, zatem stwierdzić, wbrew twierdzeniom obrony, aby jego postawa była na tyle wyróżniająca się, aby uzasadnić zastosowanie zasady pełnej absorpcji. Sąd podkreśla przy tym, że zasada pełnej absorpcji stanowi swego rodzaju wyjątek – okoliczności danej sprawy muszą być na tyle jednoznaczne, aby przyjąć zasadność zastosowania takich reguł. Skazany nie jest sprawcą przypadkowym, swoją wielokrotnie negatywną postawą doprowadził do wymierzenia mu wielu kar. Tego rodzaju zachowanie nie może być „premiowane” z samego tylko faktu skierowania sprawy do wydania wyroku łącznego. Warto przy tym pamiętać, że postawa skazanego nie wynikała z faktu upośledzenia umysłowego lub uzależnienia – skazany posiada wyuczony zawód technika informatyka, a więc wykształcenie pożądane na rynku pracy, wobec czego byłby w stanie samodzielnie się utrzymywać, nie dopuszczając się przestępstw oszustwa czy kradzieży. Jego a było wynikiem świadomych decyzji. Zastosowanie zasady pełnej absorpcji byłoby również wbrew celom kary w zakresie prewencji szczególnej i ogólnej. Sąd nie stwierdził przy tym innych naruszeń niepodniesionych w środku odwoławczym, ani takich mających charakter bezwzględnych przyczyn odwoławczych.

Wniosek

O uchylenie lub zmianę

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwi ęź le o powodach uznania wniosku za zasadny, cz ęś ciowo zasadny albo niezasadny.

Przedstawione w apelacji argumenty oraz analiza wyroku Sądu I instancji nie dały podstaw do wzruszenia orzeczenia.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono.

Zwi ęź le o powodach uwzgl ę dnienia okoliczno ś ci

Nie stwierdzono.

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok z dnia 11 czerwca 2019 r. w sprawie II K 77/19 Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Przedstawione w apelacji zarzuty nie mogły stanowić podstawy do zmiany lub uchylenia orzeczenia Sądu I instancji. Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył zarówno kwestię odpowiedniego stosowania uprzednio obowiązujących przepisów przy uwzględnieniu zasady względności z art. 4§1 k.k., jak i wymiar orzeczonej kary. Kara, choć surowa, pozostaje adekwatna do przewinień skazanego i, co Sąd Okręgowy stwierdza z całą stanowczością, nie jest rażąco niewspółmiernie surowa w stosunku do wielości czynów przestępnych oraz odmienności naruszanych dóbr prawnie chronionych. Sąd I instancji zastosował ustawę względniejszą dla skazanego i prawidłowo połączył wszystkie kary. Brak przy tym innych okoliczności mogących skutkować wzruszeniem orzeczenia.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie zmieniono.

Zwi ęź le o powodach zmiany

Nie zmieniono.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Nie stwierdzono.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwi ęź le o powodach uchylenia

Nie stwierdzono.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437§2 k.p.k.

Zwi ęź le o powodach uchylenia

Nie stwierdzono.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437§2 k.p.k.

Zwi ęź le o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie stwierdzono.

5.3.1.4.1.

Nie stwierdzono.

☐ art. 454§1 k.p.k.

Zwi ęź le o powodach uchylenia

Nie stwierdzono.

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania, co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygni ę cia z wyroku

Przytoczy ć okoliczno ś ci

Brak

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygni ę cia z wyroku

Przytoczy ć okoliczno ś ci

2.

W toku postępowania odwoławczego skazany był reprezentowany przez adwokata wyznaczonego z urzędu. Obrońca złożył wniosek o przyznanie wynagrodzenia. To Sąd ustalił wg stawki określonej w §17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18) w kwocie 120 zł, co po uwzględnieniu, zgodnie z w zw. z §4 ust. 3 powołanego rozporządzenia, stawki podatku od towarów i usług dało łącznie 147,60 zł.

3.

Koszty niniejszego postępowania ograniczają cię do sumy wynagrodzenia należnego obrońcy tj. 147,60 zł (pkt. 2.) wyroku oraz zryczałtowanych kosztów doręczeń tj. 20 zł (§1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym - t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 663).

W sprawie przedmiotem postępowania odwoławczego była wyłącznie apelacja obrońcy skazanego, przy czym nie została ona uwzględniona. To, zgodnie z art. 636§1 k.p.k. oznacza, że koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych ponosi skazany.

1.PODPISy