Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący	-	SSO Jacek Klęk
Protokolant	-	st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

przy udziale —————————————, po rozpoznaniu w dniu 21 II 2018 r. sprawy: K. B. obwinionego o czyn z art. 86§1 k.w. i in., na skutek apelacji obrońcy obwinionego, od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z 14 listopada 2017 r. w sprawie II W 295/17,

na podstawie art. 437§ 2 kpk w zw. z art. 109§1 i §2 kpw

uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę Sądowi Rejonowemu w Zduńskiej Woli do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 336/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 14 listopada 2017 r. wydanym w sprawie II W295/17 Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli uznała K. B. za winnego tego, że w dniu 23 sierpnia 2017 r. ok. godz. 20:20 w Z. na ul. (...) kierując sam. Dostawczym m-ki I. o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas manewru wyprzedzania i nie zachował bezpiecznego odstępu od wyprzedzanego pojazdu m-ki M. o nr rej. (...) w wyniku czego kierująca nim M. L. (1) chcąc uniknąć zderzenia wjechała na krawężnik pasa zieleni uszkadzając swój pojazd, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Powyższe Sąd zakwalifikował jako wykroczenie wyczerpujące znamiona art. 86§1 k.w. w zw. z art. 24 ust. 2 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2017 r. poz. 128 ze zm.) i za to na podstawie art. 86§1 k.w. wymierzył obwinionemu kare 300 zł grzywny. Kosztami postępowania Sąd obciążył obwinionego.

W ustawowym terminie apelację od wyroku wywiódł obrońca obwinionego zarzucając orzeczeniu, na zasadzie art. 438 pkt. 3 k.p.k. mający istotny wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez przyjęcie że:

a)  rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadka H. S. (1) oraz M. L. (1) nie dotyczyły kwestii istotnych oraz były pojedyncze, podczas gdy dotyczyły one zarówno wyglądu pojazdu obwinionego oraz miejsca, w którym miało dojść do zdarzenia;

b)  zeznania świadka M. L. (1) zasługują na wiarę, podczas gdy świadek wielokrotnie zmieniała ich treść,

c)  obwiniony wyprzedzał samochód M. lichej, podczas gdy z zasad doświadczenia życiowego wynika, że pojazd ciężarowy porusza się i przyspiesza znacznie wolniej niż samochód osobowy, a nadto na tak krótkim odcinku musiałby samochód M. L. (2) wyprzedzać na skrzyżowaniu,

d)  świadek M. L. (2) jechała cały czas na równi z samochodem obwinionego, podczas gdy fakt ten wyklucza możliwość dostrzeżenia jej przez świadka H. S. (1), ponieważ wówczas nie byłaby widoczna dla niego na skrzyżowaniu

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od dokonania zarzucanego wykroczenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wywiedziona apelacja z uwagi na zasadność podniesionego w niej zarzutu oraz opisanych uchybień musiała skutkować uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Ma rację obrońca wskakując, iż oczywiście sprzecznym z logiką jest utożsamianie nazwy „blaszak” (M. L.) czy „bus” (H. S.) z samochodem ciężarowym o długości 9 m zabudowanym skrzynią ładunkową z plandeką i windą załadowczą. (...) wszak w znaczeniu potocznym to pojazd użytkowy z nadwoziem wykonanym z blachy, zaś „bus” to mikrobus, van, lub minivan, a więc pojazd osobowy lub użytkowy ale wykorzystywany do przewozu osób – mniejszy od autobusu. Rozstrzygając w sprawie Sąd do kwestii tej się nie odniósł, podobnie, jak i nie rozważył, czy M. L. w rzeczywistości widziała pojazd obwinionego, skoro plandeka zabezpieczająca skrzynię ładunkową była niebieska, a pojazd był wyposażony w windę załadowczą, co jest wyposażeniem charakterystycznym o czym nie mówiła świadek w swoich depozycjach.

Wskazać należy, iż sam przebieg zdarzenia przedstawiony przez M. L. i H. S. jest wątpliwy. Wszak żadne z nich opisując przebieg zajścia nie wskazywało na to, by M. L. hamowała. Jest jasnym, iż to jadący kończącym się pasem winien ustąpić jej pierwszeństwa. Jest jednak równie oczywistym zjawisko martwego pola oraz obowiązek stosowania zasady ograniczonego zaufania. Tymczasem z opisu zdarzania przedstawionego przez M. L. wynika jedynie tyle, że obserwowała ona sposób jazdy pojazdu z prawego pasa i mimo świadomości, jak ten pojazd się przemieszcza i mimo braku pewności, czy kierujący „blaszakiem” widzi jej pojazd (a jego zachowanie sugerowało, że nie) nie zmniejszyła prędkości swojego samochodu. Trzeba przy tym zaznaczyć, że ani M. L., ani H. S. – oboje deklarując dobrą pamięć okoliczności zajścia – nie wskazali, by użycie przez M. L. hamulców było niemożliwe. Tak jak i nie wskazywali, by M. L. w toku zdarzenia hamulców używała. Słusznie też skarżąca podnosi, iż Sąd nie odniósł się do kwestii przyspieszenia samochodów pokrzywdzonej i obwinionego, która stawia pod znakiem zapytania wiarygodność twierdzeń pokrzywdzonej, co do przebiegu zdarzenia. Doświadczenie życiowe podpowiada, iż w sytuacji, gdy w tym samym czasie spod świateł ruszają pojazdy osobowy i ciężarowy pojazd osobowy, z uwagi na większa wartość przyspieszenia, wyprzedza pojazd ciężarowy na kilkunastu metrach. Pamiętać przy tym trzeba, że pokrzywdzony prowadził pojazd z ładunkiem. Oczywiście powyższe oparte jest tylko na doświadczeniu życiowym, bowiem w sprawie sąd nie dostrzegł wskazanych wyżej i oczywistych, tak dla skarżącej, jak i Sądu Okręgowego istotnych wątpliwości i nie uznał za celowe ustalenie danych technicznych obu pojazdów.

Ma także rację skarżąca wskazując, iż w sprawie nie wyjaśniono okoliczności ustalenia marki pojazdu obwinionego, a przy tym Sąd Okręgowy z urzędu podnosi, iż nie wyjaśniono sprzeczności notatki z k. 1 w zakresie numeru rejestracyjnego. Obwiniony we własnych wyjaśnieniach wprost wskazał, iż pojazd jakim jechał w dniu zdarzenia nie ma z boku ani z tyłu żadnych oznaczeń pozwalających na identyfikację marki. Tymczasem z notatki urzędowej z k. 1 wynika, iż zgłaszając telefonicznie zdarzenie M. L. wskazała numer rejestracyjny i markę samochodu. Dodać przy tym z urzędu trzeba, iż wskazała inny numer samochodu niż później ustalony (inny wyróżnik powiatu). I tego Sąd Rejonowy nie dostrzegł, a w ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niemniejszej sprawy, są to istotne wątpliwości – skoro zeznania M. L. są jedynym dowodem wskazującym na to, że pojazdy prowadzone przez nią i obwinionego znajdowały się w tym samym miejscu i czasie (H. S. nie rozpoznał marki ani numeru rejestracyjnego) oraz, że do uszkodzenia pojazdu jakim dysponowała wówczas M. L. doszło w okolicznościach przez nią opisanych.

Odrębną kwestią jest wiarygodność okoliczności zaistnienia w sprawie świadka H. S. (1), a tym samym i wiarygodność M. L., i H. S.. Sąd nie lekceważy znaczenia mediów społecznościowych, jednak w sytuacji ustalenia świadków oskarżenia przy ich wykorzystaniu i to znanych jednej ze stron obowiązkiem Sądu było dokładne przenalizowanie, czy i kiedy doszło do zamieszczenia wpisów na F. na temat zajścia, jak wyglądała wymiana informacji pomiędzy M. L. i H. S. przy wykorzystaniu tego komunikatora oraz zestawienie danych wynikających z tych ustaleń z danymi wynikającymi z połączeń telefonicznych pomiędzy M. L. (i jej partnerem), a H. S.. Rzecz w tym, iż w niniejszym postępowaniu Sąd nie dysponuje innymi dowodami wskazującymi na zaistnienia zdarzenia oraz sprawstwo obwinionego, a tym samym konieczne jest wykluczenie pojawienia się w sprawie w charakterze świadków osób przypadkowych.

Konkludując w sprawie nie tylko zachodzi potrzeba powtórzenia wszystkich czynności ale i dodatkowo konieczne są:

a)  zabezpieczenie treści informacji jakie na F. zamieszczała M. L. i H. S. w okresie zdarzenia oraz na temat zdarzenia;

b)  ustalenie numerów telefonów M. L. i H. S. oraz zabezpieczenie wykazu połączeń dla tych numerów;

c)  ustalenie danych partnera M. L. i ustalenie numeru teflonu oraz zabezpieczenie wykazu połączeń dla tych numerów – a w razie potrzeby przesłuchanie go;

d)  przeprowadzenie oględzin pojazdu obwinionego okoliczność weryfikacji jego twierdzeń, co do barku oznaczeń marki z lewej strony oraz z tyłu pojazdu.

Należy podkreślić, iż czynności z pkt. c i d należy dokonać bezzwłocznie z uwagi na art. 168 ust. 2 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1907 ze zm.).

Sąd z urzędu podnosi, iż M. L. zamieszkuje na terenie powiatu (...), a pojazd jaki prowadziła był zarejestrowany w K.. Sąd Rejonowy tego nie dostrzegł i nie wyjaśnił. Tymczasem winien był to uczynić, skoro zobligowany był do ustalenia wszystkich istotnych okoliczności zdarzenia, a do takich niewątpliwie należy ustalenie właściciela uszkodzonego w kolizji pojazdu.

Biorąc pod uwagę wskazane okoliczności w sprawie zachodziła konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.