Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

Podniesiony w apelacji oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej H. J. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący określenia dokładnej godziny zdarzenia, gdyż Sąd I instancji wykluczył, aby do potrącenia pieszej i krowy doszło przed godziną 19:07:33, kiedy rozpoczęło się połączenie telefoniczne wskazując, że oskarżony nie wyłączył telefonu, zaś odbierający numer dopiero rozłączył się po 3,5 minutach, a nielogicznym jest, aby po wypadku oskarżony rozmawiał, ponieważ nie mógł odszukać telefonu, w tym pomógł mu świadek, który jako pierwszy przyjechał na miejsce po zdarzeniu, a tymczasem z bilingów połączeń (k. 183 – 184) oskarżonego wynika, że o godzinie 19:07:03 nastąpiła próba wybierania numeru, trwająca około 30 sekund aż nastąpiło połączenie głosowe o godzinie 19:07:33, natomiast telefon pokrzywdzonej w sieci (...) mający włączoną transmisję danych został wyłączony o godzinie 19:06:57, czyli jest logicznym, iż oskarżony podczas wybierania numeru, który może trwać kilka a może kilkanaście sekund uderza najpierw w pieszą a za 1 lub 2 sekundy w krowę a następnie kilka lub kilkanaście sekund jedzie przez rów i uderza wbijając się w przydrożne drzewo, bliskość godziny 19:06:57 oraz godziny 19:07:03 - 33 świadczy o godzinie zdarzenia, dzieli tą okoliczność od 6 do 30 sekund, a dopóki połączenie nie zostanie wyłączone przez użytkownika może trwać nieustannie, aż któraś ze stron połączenia wyłączy telefon, a przy tym podczas przesłuchania oskarżonego w dniu 24 lutego 2014r. przyznał on, że prowadził przed wypadkiem połączenie ze swojego numeru telefonu

Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszej kolejności należy zauważyć, że wbrew temu co ustalił Sąd i co podniosła w zarzucie skarżąca z wykazu połączeń z kart 183 – 184 wynika, że próba połączenia z godziny 19.07.03 została zainicjowana nie przez oskarżonego, ale przez użytkownika numeru (...), a z wykazu tego nie wynika, że trwała ona około 30 sekund, natomiast faktycznie połączenie z godziny 19.07.33 - trwające 216 sekund zostało zainicjowane przez oskarżonego. Jednocześnie nie można odmówić logiki rozumowaniu Sądu, iż do zdarzenia nie doszło przed rozpoczęciem połączenia z godziny 19.07.33 jak i w trakcie tego połączenia, skoro z zeznań świadka Ł. G. wynika, że oskarżony nie był w stanie nacisnąć guzika od telefonu i wybrać numeru do rodziny, że miał obrażenia palców obu rąk i że nie mógł on znaleźć telefonu komórkowego, a w jego poszukiwaniach pomagał mu ów świadek. Z drugiej strony nie można jednak odmówić logiki twierdzeniom skarżącej, iż do wypadku mogło dojść w trakcie wybierania przez oskarżonego numeru (...) lub nawet w trakcie trwania połączenia, które mogło przecież zostać zakończone przez odbierającego już po wypadku. Niemniej jednak kluczowe dla tej sprawy jest stwierdzenie Sądu I instancji, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na bezsporne ustalenie, czy w momencie zauważenia krowy na jezdni oskarżony używał telefonu komórkowego, a ze stwierdzeniem tym należy w pełni się zgodzić. Zasadnie zauważył Sąd I instancji, iż analiza całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zeznań świadków i wszelkich dowodów nieosobowych nie pozwoliły na określenie w sposób precyzyjny godziny wypadku, a tym samym stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość, że do zdarzenia doszło w trakcie wykonywania próby połączenia, czy też w trakcie samego połączenia mającego miejsce w godzinach 19.07.33 – 19.11.06. Sąd Rejonowy próbując odtworzyć dokładną godzinę wypadku przeanalizował bardzo szczegółowo wszelkie dowody, przeprowadzonej w tym zakresie analizie nie można nic zarzucić. W żadnym razie nie można uznać w oparciu tylko i wyłącznie w oparciu dane związane z telefonem A. J. (2). Podkreślić należy, że tylko w wypadku bezspornego ustalenia, iż oskarżony w momencie zdarzenia wykonywał próbę połączenia telefonicznego lub połączenie telefoniczne można byłoby rozważać kwestię znaczenia takiego zachowania oskarżonego dla zaistniałego wypadku. Natomiast w sytuacji, gdy ustalenie takie w świetle całego zgromadzonego materiału dowodowego jest niemożliwe, nie można choćby hipotetycznie rozważać takiej kwestii i ewentualnie jej wpływu na zaistniały wypadek

Podniesiony w apelacji oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej H. J. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący poruszania się krowy, gdyż Sąd I instancji ustalił, iż jedynym naocznym świadkiem zdarzenia był brat poszkodowanej P. J., a Sąd uznał, że jego zeznania nie są konsekwentne i wiarygodne, oceniając je jednak w sposób wybiórczy bez analizy pozostałego materiału dowodowego, a w szczególności pominął zeznania oskarżonego przesłuchiwanego w roli świadka zaraz po wypadku o godzinie 22.20, zaś składając wyjaśnienia w dniu 17 sierpnia 2015 r na rozprawie w Sądzie oskarżony w sposób oczywisty zezwalał wrócić do zeznań w postępowaniu przygotowawczym, ponieważ one były świeże zaraz po wypadku, a tymczasem w postępowaniu przygotowawczym odnośnie poruszania się krowy oskarżony zeznał (k. 13), iż w pewnej chwili zauważył na swoim pasie jezdni krowę, krowa ta skierowana była przodem w kierunku jego samochodu i wyglądała, jakby szła w jego stronę, zauważył, że szła ona praktycznie przy osi jezdni, zaś wyjaśniając na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2015r. podał, że jadąc nagle zauważył krowę i wydaje mu się, że zmierzała ona w jego stronę, w stronę Ł., przy osi jezdni, a te relacje korelują z zeznaniami bezpośredniego świadka P. J. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym w dniu 28 listopada 2013r. (k. 126 akt Ds 794/13), który wskazał wówczas, że pierwszą krowę zdążyła siostra przeprowadzić i jak wracała wówczas druga krowa weszła na środek jezdni chyba speszyła się i była już przy osi jezdni, jak została potrącona

Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszej kolejności podkreślić należy, że Sąd I instancji w żadnym razie nie mógł wziąć pod uwagę i potraktować jako dowód zeznań złożonych przez D. G. w charakterze świadka w toku postępowania przygotowawczego (protokół przesłuchania świadka z kart 12 – 14 akt sprawy). W tym zakresie istnieje bezwzględny zakaz dowodowy i nawet stwierdzenie przez oskarżonego w trakcie składania wyjaśnień na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2015r., że wyjaśnienia, które składał w dniu wypadku na policji będą obszerniejsze, bo były składane świeżo po wypadku nie powoduje, że można je traktować jako dowód. Należy przy tym zauważyć, że po tym stwierdzeniu D. P. poinformowała go, że jego wcześniejsze zeznania jako świadka nie mogą być wykorzystane w sprawie, gdyż obecnie jest on oskarżony o popełnienie przestępstwa, a wówczas już oskarżony dość szczegółowo wyjaśniał dalej odpowiadając na pytania tejże P. oraz swojego obrońcy, zaś te jego wyjaśnienia zostały poddane szczegółowej analizie przez Sąd Rejonowy w ocenie dowodów. Należy również zauważyć, że Sąd I instancji dokonał niezwykle szczegółowej, wręcz drobiazgowej analizy zeznań świadka P. J., dokonując oceny jego kolejnych relacji z uwzględnieniem ich treści, jak też w oparciu o zachowanie świadka na rozprawie i sposób formułowania przez niego określonych zdań i ich treść, jak również biorąc pod uwagę inne dowody zgromadzone w sprawie, a w szczególności to, co powiedział on funkcjonariuszowi Policji R. K. (1) tuż po wypadku, gdy funkcjonariusz ten przyjechał na miejsce zdarzenia. Sąd meriti dostrzegł wszelkie różnice w relacjach świadka i je omówił, a także w sposób właściwy dostrzegł wpływ innych osób na jego zeznania. Rozważaniom Sądu I instancji co do tego, której części zeznań świadka należy dać wiarę, a którym odmówić wiarygodności nie można nic zarzucić. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, że tak naprawdę wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka P. J. dotyczyły w zasadzie jedynie kwestii, jaka była widoczność w momencie zdarzenia i czy krowa, która pojawiła się na jezdni, na nią weszła czy wbiegła. Na ocenę zeznań P. J. nie mogą mieć jakiegokolwiek wpływu zeznania D. G. złożone w charakterze świadka, skoro zeznań tych w ogóle nie można było potraktować jako dowód. Także stwierdzenie przez oskarżonego już w trakcie składania przez niego wyjaśnień na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2015r., że jadąc nagle zauważył krowę i wydaje mu się, że zmierzała ona w jego stronę, w stronę Ł., przy osi jezdni, nie stanowi podstawy do przyjęcia, że wiarygodne są zeznania P. J. w zakresie, w jakim Sąd odmówił im wiary, tym bardziej, że D. G. wskazywał, że „wydaje mu się”, że krowa zmierzała w jego stronę i znajdowała się przy osi jezdni.

Wbrew zarzutowi Sąd uwzględnił wskazane w zarzucie dowody uznając je za wiarygodne. Dowody te stanowiły przy tym jedną z podstaw, na której oparta byłą opinia biegłych z Instytut Ekspertyz Sądowych w Krakowie. W oparciu o te dowody biegli ustalili w sposób nie budzący wątpliwości, że doszło do uderzenie przodem samochodu, raczej z jego lewej strony w krowę, która była ustawiona lewą stroną ciała do przodu nadjeżdżającego pojazdu.

Podniesiony w apelacji oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej H. J. zarzut błędnej oceny takich dowodów jak notatka urzędowa sporządzona przez policjanta R. K. po wypadku, z której wynika, że „jedna z krów przebiegła przez rów wyskakując na drogę, a jego siostra wybiegła za krową chcąc ją złapać za łańcuch, po czym zostały potrącone przez samochód” – a są to zeznania świadka roztrzęsionego po wypadku P. J. ale bez jego podpisu. Dalej cytując: „Zeznania powyższe przeczą ustaleniom biegłym z Instytutu Ekspertyz Sądowych, z Krakowa. Sąd dał opiniom biegłych status jako wiarygodne, a to dlaczego nie podziela sąd iż biegli ustalili iż pierwsza została potrącona dziewczynka na prawym pasie ruchu w części środkowej pasa prawego, o czym przemawia protokół oględzin zwłok, uderzona została od tyłu od lewej jej strony o czym świadczą jej obrażenia, byłą w pozycji pionowej chodu (rozkroku) Ta pozycja ustawienia pieszej około 10 metrów przed krową. Krowa którą potrącił oskarżony szła przy osi jezdni wynika z jego zeznań i wyjaśnień i ta wersja całkowicie zaprzecza informacje z notatki informacyjnej sporządzonej po wypadku, gdzie piesza miała znajdować się za krową i ją ściągać za łańcuch (wówczas podczas ciągnięcia krowy powinna piesza być schylona a nie wyprostowana w rozkroku i przodem zwrócona w stronę krowy, Biegli z (I E S) udowodnili tą wersję iż dziewczynka w chwili potrącenia była przed krową około 10 metrów co również można dopatrzeć z wiarygodnego dowodu materialnego jakim jest szkic ilustracyjny z miejsca zdarzenia”. Skarżąca wskazała, że sąd ustalił, iż dziewczynka była za krową uwzględniając przy tym jako wiarygodną notatkę policyjną, a to stwierdzenie zaprzecza wywody biegłych”. Skarżąca podkreśliła, że dowody w postaci notatki policyjnej zostały błędnie ocenione jak i wybrano wybiórczo wersję zeznań P. J. odnośnie wbiegnięcia krowy, która nie odpowiada innym dowodom materialnym jak i wyjaśnieniom oskarżonego, zaś wskazane wyżej dowody są nielogiczne i sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Oskarżycielka posiłkowa subsydiarna podniosła, iż notatka policyjna nie odnosi się nawet do szkicu ilustracyjnego, ani do obrażeń pokrzywdzonej, ani do obrażeń krowy ani do protokołu uszkodzeń samochodu (...). Wskazała, iż biegli na rozprawie w dniu 24 września 2019 r. po podaniu przez pełnomocnika pokrzywdzonej wersji wyjaśnień oskarżonego, iż krowa szła lub zmierzała dopisali do opinii literką „n”, iż zwierzę to cytując: „mogło stanowić jako przeszkoda znajdująca się na jezdni ponieważ mogła przebywać dłuższy czas na jezdni”, zaś Sąd na rozprawie powyższy pogląd wyrażony przez pełnomocnika określił jako nadinterpretację faktów.

Jeżeli chodzi o ten zarzut, to faktycznie należy zgodzić się ze skarżącą, że ustalenie Sądu I instancji w oparciu o zeznania P. J. z postępowania przygotowawczego (k. 127 akt), iż najpierw doszło do uderzenia samochodem w krowę, a następnie w pokrzywdzoną A. J. (2) nie znajduje potwierdzenia w opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych w K., którzy ustalili, że samochód marki (...) miał najpierw kontakt z pieszą znajdującą się na środku prawego pasa jezdni patrząc w kierunku, w którym poruszał się ten pojazd, a dopiero następnie z krową, co uwidocznili również na szkicu stanowiącym część opinii (k. 997). W tym przypadku biorąc pod uwagę treść opinii biegłych Sąd meriti powinien podejść z dużą dozą ostrożności również do fragmentu zeznań P. J. odnośnie tego, że pojazd prowadzony przez oskarżonego najpierw uderzył w krowę, a potem kierowca próbując ją ominąć uderzył w A. J. (2) i odmówić wiary jego relacji także w tym fragmencie, a tymczasem tej okoliczności nie dostrzegł. Niemniej jednak ostatecznie błąd ten nie mógł mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Za kluczową należy w tym przypadku uznać opinię biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych, którzy dysponując bardzo obszernym materiałem dowodowym, dokonali niezwykle drobiazgowej jego analizy wydając w tej sprawie bardzo szczegółową opinię pisemną, uzupełnioną również na rozprawie opinią ustną, w której odpowiedzieli na wszelkie pojawiające się pytania. Analiza opinii w konfrontacji z całym zebranym materiałem dowodowym nie pozostawia wątpliwości co do jej miarodajności. Tymczasem biegli nie mieli wątpliwości, że przyczyną wypadku drogowego było nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu samochodowi jadącemu drogą główną przez pokrzywdzoną pieszą, która miała możliwość rozpoznania, że do miejsca, w którym zamierza przejść z krową przez jezdnię zbliża się samochód, gdy znajdował się on w odległości około 230 metrów, tj. na około 7 – 8 sekund przed wypadkiem, a wejście pieszej na jezdnię mogło nastąpić na około 1 sekundy przez potrąceniem, natomiast wkroczenie krowy na niespełna 3 sekundy przez zdarzeniem, zaś pojawienie się pieszej i zwierzęcia na prawym pasie ruchu nosiło znamiona wtargnięcia na jezdnię bezpośrednio przez nadjeżdżający pojazd. Biegli także stwierdzili, że kierujący samochodem (...) jadąc na światłach mijania z prędkością przekraczającą wartość dozwoloną w rejonie zdarzenia nie miał możliwości uniknięcia wypadku. Wskazali oni, że jadąc na światłach mijania z prędkością administracyjnie dozwoloną i reagując intensywnym hamowaniem na wejście krowy na jezdnię, oskarżony zdołałby zatrzymać samochód około 2 metrów przed miejscem zderzenia z krową i to tylko w jednym z przeanalizowanych wariantów przy przyjęciu najmniejszej prędkości 1,5 m/s , natomiast w żadnym wypadku nie miał możliwości zatrzymania samochodu przed miejscem potrącenia pieszej, co miało miejsce około 10 metrów przed jego uderzeniem w zwierzę. Co ważne, Sąd na stronie 7 uzasadnienia wyroku poczynił stosowne ustalenia faktyczne w tym zakresie oparte właśnie na opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych, w tym również odnośnie tego, że samochód marki (...) miał najpierw kontakt z pieszą znajdującą się na środku prawego pasa jezdni patrząc w kierunku, w którym poruszał się ten pojazd, a dopiero następnie z krową. Podkreślić jednocześnie należy, że wbrew stanowisku skarżącej Sąd miał pełne prawo oprzeć się na relacji P. J. przedstawionej przez niego krótko po zdarzeniu funkcjonariuszowi Policji R. K. (1), jako tej przedstawionej przez świadka niejako na gorąco, gdy nie był jeszcze poddany ewentualnym wpływom otoczenia. Niewątpliwie mógł on być wówczas roztrzęsiony, ale nie oznacza to, że nie był w stanie przedstawić przebiegu wypadków, a wręcz mógł to tym bardziej uczynić mając je świeżo w pamięci. Tymczasem P. J. powiedział wówczas, że w pewnym momencie jedna z krów przebiegła przez rów wyskakując na drogę, a jego siostra wbiegła za krową chcąc ją złapać za łańcuch, po czym zostały potrącone przez samochód. To z kolei świadczy o wtargnięciu na jezdnię krowy i A. J. (2). Należy przy tym zauważyć, że jeżeli chodzi o te słowa P. J., to w żadnym razie nie zaprzeczają im jakiekolwiek dowody, w tym również opinia biegłych z (...) w K.. P. J. nie powiedział przecież wówczas, że samochód najpierw uderzył w krowę, a potem w jego siostrę, lecz że zostały one potrącone przez samochód, przy czym uwzględniając dynamikę zdarzenia i niewielką odległość dzielącą A. J. (2) i krowę uderzenia w nie dzieliły dosłownie ułamki sekundy. Nie można więc stwierdzić, że Sąd dokonał w tym zakresie wybiórczej oceny dowodów uznając za wiarygodne dowody pozostające w sprzeczności choćby z opinią biegłych. Trzeba przy tym zaznaczyć, że Sąd I instancji nie mógł brać pod uwagę zeznań złożonych przez oskarżonego w charakterze świadka (o czym już była mowa), natomiast użycie przez niego przy składaniu wyjaśnień zwrotu: „wydaje mi się” nie daje samo w sobie podstawy do przyjęcia za wiarygodne zeznań P. J. w zakresie, w jakim wskazywał, iż krowa przechodziła przez jezdnię. Jeszcze raz należy przy tym zauważyć, że Sąd Rejonowy dokonał niezwykle drobiazgowej analizy wszystkich relacji P. J. wskazując w sposób w pełni przekonywujący, w jakim zakresie nie można im dać wiary. Nawet opisany wyżej błąd Sądu I instancji nie przesądza w żaden sposób, że ocena jego zeznań w pozostałym zakresie jest błędna. Nie znajduje także jakiegokolwiek uzasadnienia stwierdzenie oskarżycielki posiłkowej, iż z notatki informacyjnej sporządzonej po wypadku wynikało, że piesza miała znajdować się za krową i ją ściągać za łańcuch, a wówczas podczas ciągnięcia krowy piesza powinna być schylona a nie wyprostowana w rozkroku. Nikt bowiem na miejscu zdarzenia nie informował o tym, że A. J. (2) miała znajdować się za krową i ją ciągnąć za łańcuch. P. J. wyraźnie zaznaczył, że krowa przebiegła przez rów wyskakując na jezdnię, a jego siostra wybiegła za krową chcąc jedynie złapać za łańcuch. Trzeba przy tym zaznaczyć, że ten fragment relacji P. J. z miejsca zdarzenia znajduje potwierdzenie w opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych, jak też jest logiczny. Podkreślić również trzeba, że analiza ustnej opinii biegłych przedstawionej na rozprawie w dniu 24 września 2019r., na której fragmenty powołuje się skarżąca, nie daje jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania poczynionych przez Sąd ustaleń, opartych na opiniach tychże biegłych, zaś rolą Sądu była ocena zgromadzonych dowodów nie zaś poglądów pełnomocnika. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że z owej opinii ustnej wynika dodatkowo, że w przypadku wbiegnięcia krowy na jezdnię a za nią A. J. (2), oskarżony nawet w przypadku poruszania się z prędkością administracyjnie dopuszczalną i używając świateł drogowych nie miał możliwości uniknięcia wypadku.

Podniesiony w apelacji oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej H. J. zarzut, iż Sąd uniknął oceny zachowania oskarżonego przed wypadkiem jak i po wypadku, tłumacząc, że dokona jej w dalszej części orzeczenia, czego w ogóle nie napisał i pozostało to zachowanie bez oceny, a w aktach sprawy znajdują się dowody obciążające jeżeli chodzi zachowanie oskarżonego, takie jak biling połączeń z sieci O. z dnia 23.01.2014 r., który został uznany i został też przesłuchany oskarżony dniu 24 lutego 2014 r. na tę okoliczność, a na rozprawie udowodniono na podstawie zeznań świadków D. J. i Ł. G., iż zestawu głośnomówiącego ani „blutucha” nie było w pojeździe, i nawet obrona w mowach końcowych ten fakt potwierdziła, a przepisy prawa o ruchu drogowym zabraniają korzystania z telefonu komórkowego podczas jazdy bez zamontowanego zestawu głośnomówiącego tj art 45 ust 2 pkt 1 i samo odbieranie telefonu rozprasza kierowcę nawet na 5 sekund, zaś w czasie rozmowy przez komórkę zdecydowanie zawęża się pole widzenia, wydłuża się czas reakcji, a tor jazdy staje się nierówny. Skarżąca zaznaczyła również, że Sąd pominął zachowanie oskarżonego po wypadku polegające na nieudzieleniu pomocy ofierze wypadku będącej w ciężkim stanie, że oskarżony widział dziewczynkę po wypadku, ale nawet nie podszedł i nie interesował się, aby udzielić jej pierwszej pomocy i chociażby wezwać pogotowie, a nadto oskarżony był świadomy, gdyż obserwował, co działo się po wypadku, ale do ofiary, którą potrącił, wcale nie podszedł

Odnosząc się do tego zarzutu należy zauważyć, że Sąd I instancji dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego faktycznie wskazał, że ocena całości postępowania oskarżonego jako kierowcy pojazdu uczestniczącego w zdarzeniu zostanie dokonana w dalszej części uzasadnienia. Zdanie to wynikało z tego, że w pierwszym fragmencie oceny dowodów Sąd analizował poszczególne fragmenty wyjaśnień D. G. wskazując, w jakim zakresie uznał je za wiarygodne, a w jakim odmówił im wiary, natomiast pozostałe kwestie dotyczyły samej oceny jego zachowania jako kierującego, a ta ocena została faktycznie zawarta w dalszej części uzasadnienia, bowiem wynikała z pozostałych dowodów zebranych w sprawie, w tym opinii biegłych z Instytutu Ekspertyz Sądowych. Jeżeli zaś chodzi o podnoszoną kwestię korzystania przez oskarżonego z telefonu komórkowego w trakcie jazdy i tego, czy dysponował on zestawem głośnomówiącym, to jak wskazano już przy rozważaniach odnośnie pierwszego z zarzutów należy zgodzić się ze stwierdzeniem Sądu I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na bezsporne ustalenie, czy w momencie zauważenia krowy na jezdni oskarżony używał telefonu komórkowego i czy korzystał przy tym z zestawu głośnomówiącego. Tylko zaś w sytuacji, w której ustalonoby, że telefonu w momencie zauważenia na jezdni krowy używał i nie dysponował przy tym zestawem głośnomówiącym, można byłoby rozważać ewentualny wpływ takiego zachowania na zaistniały wypadek. Podkreślić również należy, że oskarżonemu nie postawiono zarzutu nieudzielenia pomocy A. J. (2), a z punktu widzenia ewentualnego sprawstwa jeżeli chodzi o zaistniały wypadek, bez znaczenia pozostaje to, co wydarzyło się bezpośrednio po nim. Należy jedynie w tym miejscu na marginesie wspomnieć, że A. J. (2) została natychmiast udzielona pomoc przez inne osoby, zaś D. G. sam był przecież jednym z uczestników wypadku, ewidentnie znajdował się w szoku, w pewnym momencie tracąc przytomność.

Odnosząc się do tego zarzutu należy stwierdzić, że z pisma (...) (...) Astronomii z k. 361 wynika, że przy dobrej pogodzie, na końcu zmierzchu cywilnego, który w dniu 23 września 2013r. zakończył się o godzinie 19.14 poświata jest wystarczająca, aby rozróżnić obiekty ziemskie (drzewa, domy, itp.), również widać wyraźnie horyzont. Tak więc mowa jest w tym piśmie jedynie o rozróżnianiu obiektów i widoczności horyzontu, przy tym zaznaczono, że ma to miejsce w warunkach dobrej pogody. Tymczasem z ekspertyzy Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej - Państwowego Instytutu Badawczego – Oddział w Łodzi wynikało, ze w dniu 23 września 2013r. w godz. 19.00 – 20.00 w rejonie miejscowości (...) występowało zachmurzenie całkowite przez chmury kłębiasto – warstwowe i kłębiasto - deszczowe. Co jeszcze istotniejsze, w sprawie tej został przeprowadzony eksperyment procesowy w dniu 25 września 2018r., a więc w dacie bardzo zbliżonej do 23 września, z którego wynikało, ze już przed godzinną 19.14 wartość natężenia oświetlenia byłą niższa niż 10 luxów, a tym samym słusznie Sąd przyjął, że w momencie wypadku w związku z szybko zapadającym zmierzchem, widoczność w miejscu wypadku nie była dobra

Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że naruszenie przez oskarżonego przepisów prawa o ruchu drogowym, a mianowicie błąd w taktyce jazdy polegający na przekroczeniu administracyjnie dopuszczalnej prędkości oraz poruszanie się przez D. G. na światłach mijania przy ograniczonej widoczności spowodowanej zapadającym zmrokiem, samo w sobie nie może stanowić podstawy do uznania, iż jest on sprawcą czynu z art. 177 § 2 kk. Konieczne bowiem do przypisania sprawstwa tego czynu jest stwierdzenie istnienia związku przyczynowego pomiędzy nieprawidłowym zachowaniem oskarżonego a zaistniałym wypadkiem. W tym zaś przypadku wedle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych takiego związku nie ustalono. Wskazać bowiem należy, że Sąd ustalił, iż nawet gdyby oskarżony poruszał się z prędkością administracyjnie dopuszczalną i mając włączone światła drogowe, to w sytuacji wtargnięcia pieszej na jezdnię, wbiegnięcia na nią, nie miał on możliwości uniknięcia uderzenia w nią. Podkreślenia wymaga, że wszelkie nie dające się usunąć wątpliwości, Sąd – zgodnie z art. 5 § 2 kk – musiał tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Jeżeli zaś chodzi o kwestię prowadzenia przez oskarżonego rozmowy telefonicznej bez wbudowanego modułu (...), to jedynie w sytuacji, w której możliwe byłoby bezsporne ustalenie, iż oskarżony korzystał z telefonu w momencie zauważenia na jezdni krowy i nie dysponował przy tym zestawem głośnomówiącym, istniałaby możliwość rozważenia związku przyczynowego pomiędzy takim jego zachowaniem a zaistniałym wypadkiem (jak już uprzednio zaznaczono). Tymczasem w przedmiotowej sprawie nie wykazano w sposób bezsporny, że oskarżony wykonywał próbę połączenia lub prowadził rozmowę telefoniczną bez użycia zestawu głośnomówiącego w momencie zdarzenia lub w ciągu kilku chwil poprzedzających wypadek.

Podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk, 410 kpk i art. 424 kpk poprzez:

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci zeznań świadka zdarzenia P. J., a w konsekwencji błędne uznanie ich za niewiarygodne w zakresie, w jakim opisywał on sposób poruszania się krowy w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to najlepiej pamiętał przebieg przedmiotowego zdarzenia, a z których wynika, że krowa weszła, a nie wbiegła na jezdnię,

- dowolne uznanie, iż z zeznań obecnego na miejscu funkcjonariusza policji R. K. (1) wynika, że świadek P. J. relacjonował sposób wejścia krowy na jezdnię, podczas gdy P. J. opisywał wówczas jedynie zachowanie krowy przechodzącej przez rów, a nie wchodzącej na jezdnię,

- zaniechanie dokonania oceny wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 17 sierpnia 2015r. w zakresie, w jakim opisywał on sposób poruszania się krowy, co doprowadziło do wadliwego ustalenia, iż krowa przebiegała przez jezdnię,

- brak analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, a wpływających na ustalenie dotyczące winy oskarżonego, w tym przede wszystkim faktu wykonywania kilku połączeń telefonicznych przed zdarzeniem bez wbudowanego w samochodzie modułu (...), w tym ostatniego o godz. 19:07:33 trwającego 216 sekund

Podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, będących wynikiem w/w uchybień procesowych, prowadzący do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności zeznania bezpośredniego świadka P. J. oraz D. G. w toku postępowania przygotowawczego nie dawały do tego podstaw, w szczególności wskazując na wejście, a nie wbiegnięcie krowy na jezdnię, co skutkowało błędnym ustaleniem braku możliwości uniknięcia zdarzenia przez oskarżonego

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej subsydiarnej pozostaje w ścisłym powiazaniu z wcześniejszym zarzutem obrazy przepisów postępowania. Skarżący zarzucił w tym przypadku, że zebrany w sprawie materiał dowodowy, w szczególności zeznania P. J. i wyjaśnienia D. G. w toku postępowania przygotowawczego nie dawały podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu wskazując w szczególności na wejście a nie wbiegniecie krowy, co skutkowało błędnym ustaleniem o braku możliwości uniknięcia zdarzenia przez oskarżonego. Tymczasem jak już wcześniej wskazano – obszernie uzasadniając to stanowisko - Sąd I instancji dokonał prawidłowej, zgodnej z zasadami z art. 7 kpk, oceny zgromadzonych dowodów, w tym zeznań P. J., jak i wyjaśnień D. G. z rozprawy (bo zapewne o te wyjaśnienia skarżącemu chodziło, bo przecież oskarżony w toku postępowania przygotowawczego składał zeznania jedynie jako świadek, a takie zeznania w ogóle nie mogły stanowić dowodu w tej sprawie). Skoro ocenie zgromadzonych dowodów nie można nic zarzucić, w tym nie doszło do naruszenia art. 4 kpk, 7 kpk i 410 kpk, to tym samym nie można mieć zastrzeżeń do poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, iż choć oskarżony zachował się na drodze nieprawidłowo poruszając się z prędkością wyższą niż dopuszczalna i bez włączonych świateł drogowych, to jego zachowanie nie pozostawało w związku przyczynowym z zaistniałym wypadkiem, gdyż wobec wtargnięcia na jezdnię krowy a za nią A. J. (2), nawet w wypadku poruszania się z prędkością administracyjne dopuszczalną i mając łączone światła drogowe, oskarżony nie miał możliwości uniknięcia uderzenia w pieszą. Jeżeli chodzi o poczynione ustalenia faktyczne, to jedyny błąd Sądu – o czym wcześniej już wspomniano - polegał na przyjęciu w oparciu o zeznania P. J. z postępowania przygotowawczego, iż samochód kierowany przez oskarżonego w pierwszej kolejności uderzył w krowę, a następnie w A. J. (2), niemniej jednak nie mógł on mieć żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, tym bardziej, że w dalszej części uzasadnienia pojawiło się już prawidłowe ustalenie, iż jako pierwsza została potrącona piesza.