Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

15 października 2024 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sławomir Górny

Protokolant: Ewelina Kubiczak- Kleśta

po rozpoznaniu na rozprawie 15 października 2024 roku w Sieradzu

odwołania K. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w Ł.

z 29 kwietnia 2024 r. Nr (...)

w sprawie K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w Ł.

i z udziałem zainteresowanej M. G.

o podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne

1.  Zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia emerytalne, rentowe, wypadkowe, chorobowe K. C. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek M. G. za grudzień 2023 roku wynosi 4.500 złotych i od stycznia 2024 roku 4.500 złotych miesięcznie.

2.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w Ł. na rzecz K. C. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 331/24

UZASADNIENIE

Decyzją z 29.04.2024r. wydaną na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 18 ust. 1 i 2, art. 20 ust. 1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017r. poz. 1778 ze zm.), ZUS (...) Oddział w Ł. stwierdził, że podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia: emertytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe K. C. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek: M. G. za grudzień 2023r. wynosi 2250zł. i od 1.01.2024r. wynosi 2651,25zł. miesięcznie.

Nie podzielając powyższej decyzji pełnomocnik strony ustanowiony w sprawie złożył odwołanie, wnosząc o zmianę decyzji poprzez stwierdzenie, że podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia K. C. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę za grudzień 2023r. wynosi 4.500zł. i od 1.01.2024r. wynosi 4500zł. miesięcznie oraz zasądzenie kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Do odwołania przyłączyła się zainteresowana M. G..

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania. W ocenie ZUS, ustalenie wynagrodzenia wnioskodawczyni od 1.12.2023r. na poziomie 4500zł., było nieuzasadnione, nieracjonalne i niezgodne z zasadami współżycia społecznego i spowodowane zostało wyłącznie zamiarem skorzystania przez wnioskodawczynię z długotrwałych i wysokich zasiłków z ubezpieczenia chorobowego.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. C., ur. (...) Ukończyła studia na Uniwersytecie(...) na kierunku ekonomia uzyskując tytuł licencjata. Ukończyła również studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu (...)na kierunku prawo podatkowe i rachunkowość, uzyskując tytuł magistra. Wnioskodawczyni ukończyła kursy zawodowe: prowadzone przez Stowarzyszenie Księgowych w Polsce w zakresie: zatrudniania osób niepełnosprawnych, dofinansowywania i rozliczania PEFRON, Specjalisty ds. kadr i płac, Płace w praktyce, Obsługa programu płatnik II, Zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ukończyła kurs dla kandydatów na specjalistę ds. rachunkowości, a następnie uzyskała certyfikat Specjalisty ds. rachunkowości i Specjalisty ds. wynagrodzeń.

W umowie o pracę z 31.10.2022r. na okres próbny 3 miesięcy, tj. do 31.01.2023r. określono rodzaj umówionej pracy: referent ds. księgowości podatkowej, wymiar czasu pracy: 1/2 etatu, wynagrodzenie zasadnicze miesięcznie brutto w wysokości 1.505zł. W umowie o pracę z 1.02.2023r. zawartej na czas nieokreślony z rodzajem umówionej pracy: księgowa, z wymiarem czasu pracy 1/2 etatu, określono wynagrodzenie zasadnicze miesięcznie brutto w wysokości 1745zł.

W dniu 2.11.2023r. pomiędzy M. G. a K. C. zawarte zostało porozumienie zmieniające warunki pracy i płacy. Od 1.12.2023r. zmianie uległ rodzaj umówionej pracy: księgowa, specjalista ds. płac, wymiar czasu pracy: 5/8 etatu i wynagrodzenie: 4500zł.

Płatnik składek M. G. zgłosiła K. C. do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego jako pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę od 1.11.2022r. W miesiącu 11.2023 w imiennym miesięcznym raporcie ZUS RCA, została wykazana podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości 1800zł., a w 12.2023 w wysokości 4.500zł.

Przed rozpoczęciem zatrudnienia u zainteresowanej, wnioskodawczyni pracowała w innej firmie, zajmowała się kadrami i płacami, później pracowała w biurze rachunkowym.

Od grudnia 2023r. rozszerzeniu uległ zakres obowiązków wnioskodawczyni o dział płac. Do zakresu jej obowiązków należało: kontrola merytoryczna pod względem formalnym i rachunkowym, wprowadzania dokumentów do systemu księgowego, prowadzenie uproszczonej księgowości jednoosobowych działalności gospodarczych, sporządzanie deklaracji podatkowych i sprawozdań finansowych, sporządzanie sprawozdań i raportów na potrzeby klientów, sporządzanie list płac, prowadzenie pełnej dokumentacji z zakresu wynagrodzeń i zasiłków oraz rozliczeń z ZUS i US, sporządzanie dokumentacji do ZUS. Wcześniej tymi sprawami zajmowała się M. G.. W-czyni pracowała od 8.00-12.00, a później pracowała do 13.00. Od grudnia 2023r. w - czyni dostała propozycję zmiany pracy. Wówczas M. G., aby wnioskodawczyni nie odeszła z firmy, podwyższyła jej wynagrodzenie oraz zakres obowiązków. Wynagrodzenie zaproponowane odwołującej w innej firmie było podobne do wynagrodzenia zaproponowanego przez zainteresowaną. Najwięcej pracy w biurze jest do 25 - każdego dnia miesiąca. Odwołująca obsługiwała do 90 klientów.

Wnioskodawczyni podpisując aneks do umowy nie wiedziała, że jest w ciąży. O ciąży dowiedziała się w styczniu. Wnioskodawczyni zamierza wrócić do pracy po urlopie macierzyńskim. Od 11.01.2024r. K. C. przebywa na zwolnieniu lekarskim (ciąża). Od 11.01.2024 – 27.02.2024, płatnik wypłacił wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy. Od 28.02.2024r. K. C. zgłosiła roszczenie o zasiłek z ubezpieczenia chorobowego.

Po odejściu wnioskodawczyni na zwolnienie lekarskie, jej obowiązki przejęła M. G., a J. J. - robiła przesyłki i wysyłki. J. J. od 2008r. pracuje u M. G. jako księgowa. Żaden z zatrudnionych pracowników u zainteresowanego, nie ma takich wysokich kwalifikacji jak wnioskodawczyni. Zainteresowana wspólnie z córką zajmuje się obecnie robieniem list płac, deklaracji. Córka zainteresowanej jest zatrudniona na 1/4 etatu. Nowy pracownik zatrudniony na miejsce w - czyni - E. G. ma wynagrodzenie najniższe krajowe (zeznania wnioskodawczyni, zeznania zainteresowanej, zeznania świadków – A. G., J. J. - na nagraniu CD – 00:03:39 – 00:42:55 k. 317, kopia akt osobowe skarżącej i zatrudnionych pracowników k. 48 - 280/akta sprawy).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie i w postępowaniu przed organem rentowym. Fakty dotyczące pracy wnioskodawczyni u płatnika składek, organizacji pracy u pracodawcy, posiadanych kwalifikacji przez wnioskodawczynię, doświadczenia zawodowego w-czyni i innych pracowników, zakresu powierzonych obowiązków oraz przejęcia obowiązków w – czyni, Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków - A. G., J. J., którym dał wiarę.

Na podstawie zeznań wnioskodawczyni i zainteresowanej, Sąd ustalił fakty dotyczące pracy K. C. u płatnika składek M. G., kontaktu z klientami, świadczonych usług, przyczyn zmiany warunków zatrudnienia, podwyższenia wynagrodzenia w – czyni, posiadanych kwalifikacji i doświadczania zawodowego w – czyni oraz przejęcia jej obowiązków przez innych pracowników. Zdaniem Sądu zeznania są wiarygodne.

Sąd Okręgowy zważył:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe oraz wypadkowe zgodnie z art. 20 w/w ustawy, stanowi podstawa składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe.

Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych, w którym ustalanie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w związku z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Z treści tych przepisów wynika, że dla ustalenia wysokości składek znaczenie decydujące i wyłączne ma fakt wypłaty wynagrodzenia w określonej wysokości. Jednakże umowa o pracę wywołuje skutki nie tylko bezpośrednie, dotyczące wprost wzajemnych relacji między pracownikiem i pracodawcą lecz także dalsze, pośrednie, w tym w dziedzinie ubezpieczeń społecznych. Kształtuje bowiem stosunek ubezpieczenia społecznego, określa wysokość składki, a w konsekwencji prowadzi do uzyskania odpowiednich świadczeń. Uwzględniając doniosłość skutków z punktu widzenia pracownika (ubezpieczonego), jak i interesu publicznego, należy uznać, że ocena postanowień umownych może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych. Alimentacyjny charakter świadczeń z ubezpieczenia społecznego i zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca, stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki, nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie, oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem może stanowić wyłącznie wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności względem pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (por. uchwałę SN z 27.04.2005r., II UZP 2/05; wyrok SN z 16.12.1999r., I PKN 465/99).

Dążenie do zagwarantowania ochrony zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być z definicji uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa, jednakże takiego rodzaju działanie nie może mieć charakteru bezprawnego. Celem takiego działania nie może być bowiem stworzenie pozornych - jakkolwiek formalnoprawnych - podstaw dla objęcia ochroną prawną, lecz faktyczna, rzetelna realizacja przesłanek gwarantujących tego rodzaju ochronę. W każdym bowiem przypadku, gdy faktyczna realizacja warunków przyznania ochrony prawnej budzi wątpliwości, treść stosunku prawnego może zostać zweryfikowana. Dzieje się tak dlatego, że bezwarunkowe działanie polegające na dążeniu do zagwarantowania sobie ochrony zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jest uzasadnione jedynie z osobistego, a nie ze społecznego punktu widzenia, gdy tymczasem ustalenie wysokości wynagrodzenia nieadekwatnego do wykonywanej pracy obciąża bezzasadnie fundusz ubezpieczeń społecznych, z którego korzysta większość społeczeństwa. Wysokość przyznanego wynagrodzenia ma wpływ na wysokość świadczeń z ubezpieczeń społecznych, w związku z czym w tym zakresie należy uznać obowiązywanie odmiennych zasad (wyrok SA w Szczecinie z 8.12.2016r. sygn. akt III AUa 1061/15).

W ramach art. 41 ust. 12 i 13 ustawy o s.u.s., nadmierne podwyższenie wynagrodzenia pracownika w zakresie prawa ubezpieczeń społecznych może być ocenione jako dokonane z zamiarem nadużycia prawa do świadczeń. Nadmiernemu uprzywilejowaniu płacowemu pracownika, które w prawie pracy mieściłoby się w ramach art. 353 (1) k.c., w prawie ubezpieczeń społecznych, w którym pierwiastek publiczny zaznacza się bardzo wyraźnie, można przypisać - w okolicznościach każdego konkretnego wypadku - zamiar nadużycia świadczeń przysługujących z tego ubezpieczenia, albowiem alimentacyjny charakter tych świadczeń oraz zasada solidaryzmu wymagają, żeby płaca – stanowiąca jednocześnie podstawę wymiaru składki - nie była ustalana ponad granicę płacy słusznej, sprawiedliwej i zapewniającej godziwe utrzymanie oraz żeby rażąco nie przewyższała wkładu pracy, a w konsekwencji, żeby składka nie przekładała się na świadczenie w kwocie nienależnej. Oceniając w takim kontekście normatywnym wysokość wynagrodzenia ustalonego przez strony stosunku pracy należy stosować wzorzec, który w najbardziej obiektywny sposób pozwoli ustalić poziom wynagrodzeń za pracę o zbliżonym lub takim samym charakterze, który będzie uwzględniał również warunki obrotu i realia życia gospodarczego. Wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika kwalifikacji zawodowych, będzie uwzględniał również takie czynniki, jak zakres obowiązków i odpowiedzialności, staż pracy na danym stanowisku oraz poziom płac u danego pracodawcy. Oceniając godziwość wynagrodzenia należy mieć także na uwadze okoliczności towarzyszące nawiązaniu stosunku pracy i motywy ich działania (...) (por. wyrok SA w Krakowie z 23.11.2016r. sygn. akt III AUa 1306/15).

Płaca winna być bowiem tak ustalona aby zachowała cechy ekwiwalentności wobec pracy, a w szczególności aby rażąco nie przewyższała nakładu pracy. Nie można tracić z pola widzenia faktu, że wynagrodzenie pracownika stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i decyduje o wysokości świadczeń. Byłoby sprzeczne z zasadą solidaryzmu gdyby pracownik uzyskiwał wysokie świadczenia z ubezpieczenia społecznego z tego powodu, że uzyskiwał rażąco wygórowane, nieadekwatne do pracy wynagrodzenie (por. wyrok SA w Lublinie z 30.11.2016r. sygn. akt III AUa 776/16).

Jeżeli w konkretnym przypadku została zawarta umowa o pracę nienaruszająca art. 22 k.p., nie można stawiać zarzutu zawarcia takiej umowy w celu obejścia prawa, nawet gdy jej cel dyktowany był wyłącznie chęcią uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego. Podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy, natomiast ocena godziwości tego wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a zwłaszcza rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji. Dokonywana przez organ rentowy kontrola zgłoszeń do ubezpieczenia oraz prawidłowości i rzetelności obliczenia składki oznacza przyznanie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych kompetencji do badania zarówno tytułu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności jej poszczególnych postanowień, a zatem, również postanowień umowy o pracę w zakresie wynagrodzenia, które pozostają w kolizji z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (por. wyrok SA w Krakowie z 10.01.2013r. sygn. akt III AUa 1039/12).

Odnosząc powyższą argumentację do niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, że podstawa wymiaru składek na obowiązkowe ubezpieczenia: emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe K. C. z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek M. G. za grudzień 2023r. i od stycznia 2024r. w wysokości 4.500zł., nie była adekwatna i ekwiwalentna, biorąc pod uwagę przede wszystkim charakter wykonywanych czynności. Podleganie do ubezpieczeń społecznych przez K. C. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek - M. G. pozostaje bezsporne, gdyż organ rentowy ustalił, że odwołująca realnie wykonywała pracę w ramach zatrudnienia pracowniczego u w/w płatnika składek, co potwierdza również w przedmiotowej decyzji. Należy podkreślić, że z inicjatywy pracodawcy doszło do zwiększenia wymiaru czasu pracy odwołującej. To pracodawca wystąpił z propozycją wysokości wynagrodzenia, a nie ubezpieczona. Podwyższenie wysokości wynagrodzenia spowodowane było chęcią zatrzymania pracownika – odwołującej, która otrzymała propozycję zmiany pracy. Pracodawca nie miał wiedzy, czy ubezpieczona jest w ciąży czy też nie, a także nie mógł mieć wiedzy, czy też nie mógł przypuszczać, że ubezpieczona będzie niezdolna do pracy. Należy też stanowczo podkreślić, że w momencie podpisywania porozumienia zmieniającego ubezpieczona nie była w ciąży, tym bardziej nie mogła wiedzieć, że będzie chora. Nie można zatem zgodzić się z organem rentowym, że celem ustalenia wysokości wynagrodzenia w kwocie 4.500zł. brutto było uzyskanie przez odwołującą wyższych świadczeń z ubezpieczenia chorobowego. Należy wskazać, że kwestia wynagrodzenia uregulowana została w przepisie art. 13 k.p., zgodnie z którym pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę. Warunki realizacji tego prawa określają przepisy prawa pracy oraz polityka państwa w dziedzinie płac, w szczególności poprzez ustalanie minimalnego wynagrodzenia za pracę. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że ustawodawca nie ingeruje w kwestie ustalania wysokości wynagrodzenia pomiędzy stronami umowy o pracę, co do jego maksymalnego pułapu. Prawodawca w cytowanym przepisie posłużył się klauzulą generalną „godziwe wynagrodzenie”, w związku z tym powinno być ono ustalane każdorazowo w oparciu m.in. o charakter wykonywanej pracy, zakres powierzonych obowiązków, specyfikę branży, kwalifikacje pracownika, staż pracy. W doktrynie oraz judykaturze dominuje stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie godziwe to takie, które jest należne, rzetelne, odpowiednie, uczciwe i sprawiedliwe. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 29.11.2017r., w którym słusznie wskazano, iż wzorzec godziwego wynagrodzenia, który czyni zadość ekwiwalentności zarobków do rodzaju i charakteru świadczonej pracy oraz posiadanych przez pracownika doświadczenia i kwalifikacji zawodowych, będzie uwzględniał m.in. takie czynniki, jak: siatka wynagrodzeń obowiązująca w zakładzie pracy, średni poziom wynagrodzeń za taki sam lub podobny charakter świadczonej pracy w danej branży, wykształcenie, zakres obowiązków, odpowiedzialność materialna oraz dyspozycyjność (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 29.11.2017r., III AUa 356/17). Należy wziąć pod uwagę, że możliwość ingerowania w wysokość wynagrodzenia, które określone jest autonomicznie przez strony stosunku pracy, możliwa jest jedynie w wyjątkowych sytuacjach. Wówczas winno być ono badane pod kątem rażącego naruszenia prawa w kontekście pozorności postanowień takiej umowy albo jej oczywistej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z 28.032018r. wydanym w sprawie III AUa 963/17, Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek, jeśli okoliczności sprawy wskazują, że zostało ono wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa.

Zgodnie z art. 22 k.p., poprzez nawiązanie stosunku pracy, pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, a do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem - tak też miało to miejsce w owej sprawie. W doktrynie funkcjonuje pogląd, że wykonywanie pracy pod kierownictwem pracodawcy oznacza podporządkowanie pracownika nie tylko obowiązkom u danego pracodawcy regulaminom, organizacji i porządkowi w procesie pracy, lecz także stosowanie się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, w tym m.in. miejsca pracy, czasu jej trwania, a przede wszystkim sposobu jej świadczenia. Świadczenie pracy w tych warunkach wypełnia cechy stosunku pracy odróżniające go od stosunków cywilnoprawnych. Jest ono bowiem wystarczającą przesłanką uznania, że wykonywanie pracy odpowiadające tym warunkom jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy. Ubezpieczona została zatrudniona i wykonywała pracę na stanowisku księgowej, a pracodawca za tę pracę zapłacił wynagrodzenie.

W ramach zatrudnienia ubezpieczonej u płatnika składek do zakresu jej obowiązków należało: kontrola merytoryczna pod względem formalnym i rachunkowym, wprowadzania dokumentów do systemu księgowego, prowadzenie uproszczonej księgowości jednoosobowych działalności gospodarczych, sporządzanie deklaracji podatkowych i sprawozdań finansowych, sporządzanie sprawozdań i raportów na potrzeby klientów, sporządzanie list płac, prowadzenie pełnej dokumentacji z zakresu wynagrodzeń i zasiłków oraz rozliczeń z ZUS i US, sporządzanie dokumentacji do ZUS. Powyższe czynności odwołująca wykonywała pod kierownictwem pracodawcy.

Sąd nie podzielił stanowiska organu rentowego, że ustalone dla K. C. wynagrodzenie w wysokości 4.500zł. brutto (tj. około 3.397zł. netto) jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Należy jednak wskazać, że ubezpieczona od lat łoży do systemu ubezpieczeń społecznych składki z tytułu uzyskiwanych wynagrodzeń. Ponadto wspomniane wynagrodzenie nie jest wynagrodzeniem wygórowanym, czy też rażąco wysokim. Nie należy tracić z pola widzenia, że jest to wynagrodzenie na stanowisku księgowej, stanowisku bardzo odpowiedzialnym, a zauważyć należy, że obecnie minimalne wynagrodzenie wynosi 4.242zł., a od lipca 2024 roku będzie wynosiło 4.300zł. Organ rentowy zdaje się nie zauważać, że wysokość uzyskiwanego przez ubezpieczoną wynagrodzenia wynika m. in. z jej wykształcenia, które przez lata zdobywała, jak i doświadczenia. Mając na względzie okoliczności przedmiotowej sprawy, rodzaj, ilość, jakość, a także posiadane przez wnioskodawczynię kompetencje i kwalifikacje, należy stwierdzić, że ustalone dla wnioskodawczyni wynagrodzenie z pewnością nie przekracza granicy wynagrodzenia godziwego, zasadnego i zachowującego cechy ekwiwalentności do pracy (por. uzasadnienie wyroku Trybunatu Konstytucyjnego z 26.11.1997r., U 6/96, OTK-ZU1997, nr 5-6, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z 16.12.1999r., I PKN 465/99). Takie rozumienie godziwości wynagrodzenia odpowiada kryteriom ustalania wysokości wynagrodzenia z art. 78§1 k.p. i niewątpliwie ustalone dla odwołującej wynagrodzenie, z uwzględnieniem okoliczności sprawy, należy uznać za godziwe i odpowiadające kryteriom ustalania wynagrodzenia wskazanym w cytowanym art. 78§1 k.p. (por. wyrok SN z 25.01.2010r., II PK 50/10).

Dlatego nieuzasadnione są twierdzenia organu rentowego, jakoby wynagrodzenie ubezpieczonej było zawyżone. 0 tym, że ustalone dla ubezpieczonej wynagrodzenie za pracę na poziomie 4.500zł. brutto (tj. około 3 397,58zł. netto), nie pozostaje w kolizji z prawem lub zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierza do obejścia prawa, świadczą okoliczności zatrudnienia, rodzaj wykonywanej przez odwołującą pracy, jej ilość, warunki, w jakich pracę tą świadczyła, wymagane do tej pracy kwalifikacje i kompetencje oraz fakt ich posiadania. Ubezpieczona włożyła dużo pracy, żeby zdobyć solidne wykształcenie, podnosi swoje kwalifikacje, żeby móc konkurować na rynku pracy, uzyskiwać wyższe dochody, a dzięki temu móc opłacać wyższe składki do ZUS, by w przyszłości zapewnić sobie wyższe świadczenia - nie tylko chorobowe, ale przede wszystkim emerytalne. Nieuzasadnione jest zatem twierdzenie, że skorzystanie przez ubezpieczoną z pojawiającej się możliwości zwiększenia etatu, dającym godziwe wynagrodzenie, narusza prawo, zmierza do jego obejścia lub jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Zdaniem Sądu, odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy należy wskazać, że nie ma podstaw by uznać, że jej wynagrodzenie było wygórowane. Otrzymywane przez wnioskodawczynię wynagrodzenie odpowiada zakresowi posiadanych obowiązków i odpowiedzialności, a przy tym nie odbiega od wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na tym stanowisku, a wręcz jest niższe niż średnia. Okoliczności te uzasadniają uzyskiwanie wynagrodzenia w wysokości 4.500zł. brutto.

Reasumując, w kontekście stanu faktycznego i przytoczonego materiału dowodowego należy stwierdzić, że wobec obowiązków jakie ciążyły na K. C., jej odpowiedzialności za powierzoną pracę, a także wobec kwalifikacji i doświadczenia, ustalone wynagrodzenie było zasadne, godziwe i odpowiednie, a przez to brak jest podstaw do jego kwestionowania i ustalania podstawy wymiaru składek w kwocie innej niż 4.500zł. brutto.

Na tej podstawie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴§2 k.p.c., orzeczono jak w pkt 1 wyroku. O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 98§1 i §1 ¹ k.p.c. w zw. z §9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015r. (Dz.U.2023.1964 t.j.) (pkt 2 wyroku).