Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Sieradzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

27 października 2022 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Załęska

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2022 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania A. F., w imieniu której działa przedstawiciel ustawowy matka I. F.

od decyzji Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w Ł.

z 13 maja 2020 roku Nr (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek apelacji wnioskodawczyni, w imieniu której działa przedstawiciel ustawowy matka I. F.

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 19 lipca 2022 roku sygn. akt IV U 105/20

oddala apelację.

Sygn. akt IV Ua 23/22

UZASADNIENIE

Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. orzeczeniem z 13 maja 2020 r. utrzymał w mocy orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. z dnia 24 stycznia 2020r. o zaliczeniu małoletniej A. F. do osób niepełnosprawnych do 31 stycznia 2025r., przyczyna niepełnosprawności 05-R, niepełnosprawność istnieje od 24 lipca 2016r.

W odwołaniu od orzeczenia przedstawicielka ustawowa małoletniej – matka I. F. wnosiła o jego zmianę poprzez uznanie, że córka wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji (pkt 7). W uzasadnieniu wskazała, że córka ma wiele deficytów, które wykluczają ja z normalnego funkcjonowania i rozumienia tego, co się wokół niej dzieje. Nie rozumie zależności przyczynowo- skutkowych związanych z życiem i przyszłością, w szczególności jeżeli chodzi o oprotezowanie ręki. Wskazała, że córka wymaga ciągłej rehabilitacji, co jest konieczne do utrzymania prawidłowej postawy i zdrowego kręgosłupa. Powołała się na Konwencję Praw Dziecka.

Strona pozwana w udzielonej odpowiedzi na odwołanie wniosła o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Sieradzu oddalił odwołanie wyrokiem

z 19 lipca 2022r. ustalając następujący stan faktyczny:

W dniu 11 grudnia 2019 r. wpłynął do Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania

1  Niepełnosprawności w S. wniosek przedstawicielki małoletniej o ustalenie stopnia niepełnosprawności dla celów ustalenia zasiłku pielęgnacyjnego, świadczeń pielęgnacyjnych

I korzystania ze świadczeń pomocy społecznej. Na posiedzeniu 24 stycznia 2020r., Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w S. zaliczył małoletnią A. F. do osób niepełnosprawnych na okres do 31 stycznia 2025r. Od orzeczenia przedstawicielka ustawowa wniosła odwołanie do Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Ł., który na posiedzeniu 13 maja 2020r. utrzymał zaskarżone orzeczenie w mocy.

W poprzednim orzeczeniu wydanym 03.01.2018r.,WZON uchylił decyzję organu I instancji i przyznał punkt 7 do dnia 31 grudnia 2019r., tłumacząc zmianę decyzji koniecznością adaptacji małoletniej do protezy kończyny górnej.

Małoletnia A. F. ma 8 lat. W dniu 24 lipca 2016r. doznała urazowej amputacji kończyny górnej lewej na wysokości ½ ramienia lewego, była hospitalizowana pierwotnie w Ł. (karta informacyjna (...)). Z uwagi na pełnienie dyżuru replantacyjnego we W., przetransportowana tamże na dalsze leczenie, przebywała w szpitalu do 29 sierpnia 2016r. Pierwotnie (w dniach 24-29 lipca 2016r.) na Oddziale Intensywnej Terapii, a następnie (29 lipca - 29 sierpnia 2016r.) na Oddziale Chirurgii Dziecięcej.

Małoletnia porusza się samodzielnie, jest w pełnym kontakcie słowno - logicznym, odpowiada na pytania, wymaga częściowej pomocy drugiej osoby w ubieraniu się, przygotowywaniu większego posiłku, czy myciu się, korzysta sama z tableta. Nie wymaga stałej rehabilitacji, raz w roku uczestniczy wraz z opiekunem w kilkunastodniowym turnusie rehabilitacyjnym finansowanym z MOPS.

Biegły sądowy specjalista pediatra stwierdził, że istnieją podstawy do zaliczenia A. F. do osób niepełnosprawnych, bowiem nie ulega wątpliwości, że doznała uszkodzenia organizmu 24 lipca 2016r., które będzie trwałe powyżej 12 miesięcy. W ocenie biegłego orzeczenie powinno mieć charakter czasowy, do ukończenia 16 roku życia. Małoletnia spełnia kryteria punktu 8, gdyż opiekun będzie pomagał dziecku w niektórych czynnościach życia codziennego, które są trudne do wykonania tylko jedną ręką. Biegły wskazał że w poprzednim orzeczeniu przyznano pkt. 7, do 31 grudnia 2019r., na okres zaadoptowania małoletniej do protezy. Wraz z upływem lat małoletnia staje się coraz bardziej samodzielna. Małoletnia nie wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związki ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Biegła specjalista ortopedii-traumatologii rozpoznała u małoletniej stan po amputacji ramienia lewego. Badaną należy zaliczyć do osób niepełnosprawnych od 24 lipca 2016 do ukończenia 16 roku życia; badana nie wymaga stałej, ani długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, ponieważ możliwość samodzielnej egzystencji nie jest ograniczona w stopniu znacznym.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności , opinii biegłego sądowego w dziedzinie pediatrii i opinii biegłej sądowej specjalisty ortopedii i traumatologii .

Przechodząc do rozważań prawnych Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Powołał się na art. 4a ustawy z 27 sierpnia 1999r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 202lr. poz. 573) oraz § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności uosób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. 17, poz. 162), w świetle których osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku. Stany chorobowe, które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku zostały wymienione w § 2 cytowanego rozporządzenia z 01.02.2002r.

Sąd Rejonowy zaakcentował, że małoletnia A. F. została zaliczona do osób niepełnosprawnych na okres do 31 stycznia 2025r., przyczyna niepełnosprawności 05-R, a niepełnosprawność istnieje od 24 lipca 2016r., co wynika z orzeczenia WZON, podzielonego przez biegłych sądowych specjalistę pediatrii oraz specjalistę ortopedii i traumatologii .

Odnosząc się do przedmiotu sporu , tj. pkt 7 zaskarżonego orzeczenia WZON, że A. F. nie wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, Sąd I instancji odwołał się do opinii biegłych sądowych pediatry i ortopedy uznając je za jasne, logiczne, przekonujące i wyczerpująco uzasadnione. Biegli wskazali bowiem, że A. F. przebyła amputację urazową ramienia lewego kończyny niedominującej. Dziewczynka zaadoptowała się do kalectwa i uczęszcza do szkoły w trybie zwykłym. Zachowana jest zdolność komunikacji z otoczeniem i sprawne poruszanie się. Wydolność kończyny górnej prawej pozwala na wykonywanie zwykłych czynności dnia codziennego, samoobsługę w zakresie spożywania posiłków, ubierania i korzystania toalety. Małoletnia jest osobą zdolną do samodzielnej egzystencji. Wskazując na powyższe sąd meriti skonstatował , że istnieje uzasadniona konieczność zaliczenia małoletniej do osób niepełnosprawnych od dnia wypadku do ukończenia 16 roku życia, ponieważ niepełnosprawność jest stała. Jednocześnie u badanej nie występuje znaczne ograniczenie zdolności do samodzielnej egzystencji, a zatem dziewczynka nie wymaga stałej, ani długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby, wobec czego brak jest podstaw do uznania A. F. za niezdolną do samodzielnej egzystencji. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Tym samym nie było podstaw do ustalenia, że małoletnia obecnie spełnia kryteria w pkt. 7, tj. konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Apelację od wyroku wywiodła matka małoletniej działająca przez profesjonalnego pełnomocnika , zaskarżając wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  mające wpływ na treść rozstrzygnięcia naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. i art. 227 k.p.c poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie całokształtu materiału dowodowego, a w szczególności pominięcie orzeczenia z dnia 03.01.2018 r. WZON, którym Organ odwoławczy uchylił decyzje organu I instancji i przyznał spełnienie przesłanek pkt. 7; i nieuwzględnienie faktu, że zachodzi w dalszym ciągu konieczność adaptacji małoletniej do protezy górnej;

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 4a ustawy z 27 sierpnia 1999r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 202lr. poz. 573) oraz § 1 i § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. 17, poz. 162) poprzez ich błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie i wskutek tego niewłaściwe przyjęcie, że małoletnia A. F. nie jest osobą wymagającą pomocy lub opieki w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji;

3.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 5 kc poprzez jego niezastosowanie i oddalenie odwołania, podczas gdy Organ wydający zaskarżoną decyzję odmówił wnioskodawczyni statusu osoby wymagającej pomocy w związku ze znacznie ograniczoną możliwością do samodzielnej egzystencji, podczas gdy na podstawie tych samych okoliczności, a w tym sytuacji zdrowotnej i faktycznej wnioskodawczyni. uprzednią decyzją Organu uznano, że jest ona osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji, co w konsekwencji spowodowało u wnioskodawczyni poczucie niesprawiedliwości i nieprzejrzystości w ocenie kryteriów uzasadniających dane rozstrzygnięcie organów Państwa, co należy ocenić jako działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Przedstawicielka ustawowa małoletniej wniosła o dopuszczenie dowodu z jej przesłuchania na fakt konieczności sprawowania nad córką opieki w zakresie szerszym niż wynika to z wieku małoletniej, a w tym w związku z faktem nieprzystosowania uszkodzonej kończyny do protezy.

Wskazując na powyższe, apelująca wniosła o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku i zmianę zaskarżonego orzeczenia z dnia 13.05.2020 r. nr (...) Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Ł. w następujący sposób: w punkcie 7 dotyczącym „konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w zawiązku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji” - przez zmianę orzeczenia na „wymaga”;

2.zasądzenie na rzecz powódki kosztów postępowania w I i II instancji, a w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelująca wskazała na powinność Sądu Rejonowego oceny materiału dowodowego jako całości i wzięcie pod uwagę wszystkich okoliczności mających znaczenie w sprawie. Tymczasem zaskarżony wyrok zdaniem apelantki bazuje wyłącznie na opiniach biegłych. Apelująca podtrzymuje, że małoletnia ma wiele deficytów, które wykluczają ją z normalnego funkcjonowania i rozumienia tego, co się wokół niej dzieje. Nie rozumie zależności przyczynowo- skutkowych związanych z życiem i przyszłością, w szczególności jeżeli chodzi o oprotezowanie jej ręki. Wskazała, że małoletnia wymaga ciągłej rehabilitacji, co jest konieczne do utrzymania prawidłowej postawy i zdrowego kręgosłupa. Nadto podkreśliła, że niepełnosprawność małoletniej wnioskodawczyni wynikająca z braku kończyny, połączona z niemożnością dopasowania protezy z całą pewnością kwalifikuję ją do orzeczenia o braku zdolności do samodzielnej egzystencji.

Odwołując się do przepisu § 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01.02.2002 r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób do 16 roku życia (Dz. U. 2002 Nr 17 poz 162) , apelująca stwierdza, że małoletnia nie jest w stanie samodzielnie wykonywać podstawowych czynności nawet odpowiednich do jej wieku. Na uzasadnienie tego twierdzenia powołała się na orzeczenie Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 14 stycznia 2015 r., w sprawie sygn. IV U 1126/13 , w której opisany przypadek, gdzie orzeczono o braku zdolności do samodzielnej egzystencji odwołującego się, zdaniem apelującej można odpowiednio odnieść do niniejszej sprawy.

Apelująca zarzuciła nieuwzględnienie przez Sąd Rejonowy, że małoletnia z uwagi na powstałą na końcu amputowanej kończyny narośl nie ma możliwości założenia protezy na kikut. Jednocześnie podano, że małoletnia cały czas rośnie, co również powoduje pewne związane z dopasowaniem się protezy do ciała problemy. Proteza nie jest na tyle plastyczna, aby zmieniać swój kształt wraz ze zmianą kształtu ciała. Tym samym, jakakolwiek próba określenia momentu adaptacji do protezy kończyny okazuje się być chybiona, gdyż - co zostało przedstawione wyżej — zmiana wymiarów jej ciała tworzy konieczność zmiany protezy, a co za tym idzie nauki funkcjonowania z nową protezą tj. okres adaptacyjny rozpoczyna się na nowo. Małoletnia nie może więc aktualnie korzystać z protezy, więc jest faktycznie dzieckiem jednoręcznym, które w związku z tym wymaga stałej pomocy w codziennym funkcjonowaniu i jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Z kolei ewentualne przyszłe, skuteczne oprotezowanie ręki nadal nie rozwiąże problemów, bo jak wskazał biegły w postępowaniu I C 66/18 A. F. będzie potrzebowała zawsze pomocy przy zakładaniu protezy, jej ściąganiu, a ponadto przy jej konserwacji, naprawach, wymianie itp.

Ponadto Sąd, nie ocenił właściwie, że w poprzednim orzeczeniu wydanym w dniu 03.01.2018 WZON uchylił decyzje organu I instancji i przyznał punkt 7 do dnia 31 grudnia 2019 r., tłumacząc zmianę decyzji koniecznością adaptacji małoletniej do protezy kończyny górnej. W tym zakresie okoliczności faktycznie nie uległy zmianie.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy stwierdzić , że stanowi klasyczny przykład nieuzasadnionej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i oceną materiału dowodowego. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne, jak również podziela ocenę prawną w tym zakresie. Zarzut apelującej przywołujący przepis art. 233 § 1 k.p.c. przeciwko skarżonemu wyrokowi nie może się ostać.

Ramy swobodnej oceny dowodów są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak też Sąd Najwyższy w licznych orzeczeniach, np. z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003/5/137).

Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez Sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Natomiast zarzut dowolnego i fragmentarycznego rozważenia materiału dowodowego wymaga dla swej skuteczności konkretyzacji, i to nie tylko przez wskazanie przepisów procesowych, z naruszeniem których apelujący łączy taki skutek, lecz również przez określenie, jakich dowodów lub jakiej części materiału zarzut dotyczy, a ponadto podania przesłanek dyskwalifikacji postępowania sądu pierwszej instancji w zakresie oceny poszczególnych dowodów na tle znaczenia całokształtu materiału dowodowego oraz w zakresie przyjętej podstawy orzeczenia. Apelująca temu obowiązkowi nie sprostała.

Spór w rozpoznawanej sprawie zogniskował się wokół tego, czy małoletnia wymaga konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Niesporne w sprawie jest, że małoletnia jest dzieckiem niepełnosprawnym w rozumieniu art. 4a ustawy z 27 sierpnia 1999r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. z 202lr. poz. 573) , a niepełnosprawność wynika z urazowej amputacji kończyny górnej lewej na wysokości 1/2 ramienia lewego . Przepis ten stanowi , że osoby, które nie ukończyły 16 roku życia zaliczane są do osób niepełnosprawnych, jeżeli mają naruszoną sprawność fizyczną lub psychiczną o przewidywanym okresie trwania powyżej 12 miesięcy, z powodu wady wrodzonej, długotrwałej choroby lub uszkodzenia organizmu, powodującą konieczność zapewnienia im całkowitej opieki lub pomocy w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w danym wieku.

Stosownie zaś do § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 01 lutego 2002r. w sprawie kryteriów oceny niepełnosprawności u osób w wieku do 16 roku życia (Dz.U. 17, poz. 162), oceny niepełnosprawności u osoby w wieku do 16 roku życia, zwanej dalej "dzieckiem", dokonuje się na podstawie następujących kryteriów:

1) przewidywanego okresu trwania upośledzenia stanu zdrowia z powodu stanów chorobowych, o których mowa w § 2, przekraczającego 12 miesięcy,

2) niezdolności do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: samoobsługa, samodzielne poruszanie się, komunikowanie z otoczeniem, powodującej konieczność zapewnienia stałej opieki lub pomocy, w sposób przewyższający zakres opieki nad zdrowym dzieckiem w danym wieku, albo

3) znacznego zaburzenia funkcjonowania organizmu, wymagającego systematycznych i częstych zabiegów leczniczych i rehabilitacyjnych w domu i poza domem.

Natomiast w myśl § 2 ust. 1 pkt.1 do stanów chorobowych ( ten przepis ma zastosowanie do małoletniej) , które uzasadniają konieczność stałej opieki lub pomocy dziecku, należą wady wrodzone i schorzenia o różnej etiologii prowadzące do niedowładów, porażenia kończyn lub zmian w narządzie ruchu, upośledzające w znacznym stopniu zdolność chwytną rąk lub utrudniające samodzielne poruszanie się,

Przechodząc zatem do meritum spawy, a więc ustaleń i oceny Sądu I instancji ,że małoletnia nie spełnia kryterium niezdolności do samodzielnej egzystencji , tj. konieczność zapewnienia całkowitej opieki lub pomocy w zaspakajaniu podstawowych potrzeb życiowych w sposób przewyższający wsparcie potrzebne osobie w jej wieku, należy odwołać się do opinii biegłych sądowych opiniujących w niniejszej sprawie , gdyż rozstrzygnięcie istoty sporu wymagało zasięgnięcia przez Sąd I instancji wiadomości specjalnych ( art. 278 k.p.c). Biegli pediatra i ortopeda sporządzający opinię zgodnie uznali, że małoletnia po przebytej amputacji urazowej ramienia lewego kończyny niedominującej, spornej przesłanki nie spełnia. Małoletnia zaadoptowała się bowiem do kalectwa, uczęszcza do szkoły w trybie zwykłym, zachowana jest zdolność komunikacji z otoczeniem i sprawne poruszanie się. Wydolność kończyny górnej prawej pozwala na wykonywanie zwykłych czynności dnia codziennego, samoobsługę w zakresie spożywania posiłków, ubierania i korzystania toalety. To oznacza , że nie występuje znaczne ograniczenie zdolności do samodzielnej egzystencji, a zatem dziewczynka nie wymaga stałej, ani długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów (art. 233 k.p.c.), Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.).

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

W rozpoznawanej sprawie, Sąd Rejonowy zasadnie uznał przedmiotowe opinie za wartościowy dowód w sprawie, przyjmując je za podstawą merytorycznego rozstrzygnięcia. Sąd Okręgowy w pełni tę ocenę podziela. Dodać należy, że opinie są wnikliwe, fachowe, nie zawierają błędów, poprzedzone są pogłębioną analizą dokumentacji medycznej dot. małoletniej, bezpośrednim badaniem w przypadku biegłego ortopedy ( biegły pediatra nie miał takiej możliwości z uwagi na brak kontaktu z biegłym ze strony matki małoletniej), a wnioski końcowe opinii są w pełni przekonujące, uwzgledniające kliniczne wykładniki stanu narządu ruchu małoletniej przy ocenie funkcjonowania małoletniej w zakresie wypełniania podstawowych czynności dnia codziennego. Skarżąca nie sprostała obowiązkowi wykazania wadliwości kwestionowanych opinii, bazując na własnym, subiektywnym przekonaniu , że córka jest niezdolna do samodzielnej egzystencji. Powoływanie się apelującej na uprzednią decyzję WZON o uznaniu małoletniej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji jako uzasadnienie zarzutu naruszenia art. 5 k.c. jest nieskuteczne, bowiem oceny tej dokonywano w styczniu 2018r. Akcentowana w apelacji jednoręczność małoletniej sama w sobie nie stanowi o niezdolności do samodzielnej egzystencji , tak jak i pomoc przy zakładaniu protezy, jej ściąganiu. Obecnie małoletnia zaadoptowała się do niepełnosprawności, co jest istotne z punktu widzenia zdolności do wykonywania podstawowych czynności dnia codziennego, składających się na samodzielną egzystencję, na co wprost wskazuje opinia biegłych. Jeszcze raz powtórzyć trzeba, że małoletnia ma zachowaną zdolność komunikacji z otoczeniem i sprawne poruszanie się. Uczęszcza do szkoły w trybie zwykłym. Wydolność kończyny górnej prawej w pełni sprawnej, pozwala na wykonywanie zwykłych czynności dnia codziennego, samoobsługę w zakresie spożywania posiłków, ubierania i korzystania toalety.

Zupełnie chybiona jest argumentacja apelującej powołującej się na orzeczenie Sądu Okręgowego w Siedlcach. Sprawa ta dotyczyła oceny stanu funkcjonowania narządu ruchu innej osoby po przebyciu amputacji lewego podudzia, stąd też nieuprawnione jest chociażby przez analogię ( a do tego nawiązuje apelacja) sugerowanie się uzasadnieniem powołanego wyroku w odniesieniu do sytuacji zdrowotnej małoletniej A. F.. Sąd Okręgowy pominął wniosek dowodowy apelującej o jej przesłuchanie, uznając go za zbędny w sprawie, gdyż brak niezdolności małoletniej do samodzielnej egzystencji zostały wyczerpująco wyjaśnione w opinii biegłych sądowych . Tym samym wniosek jako zmierzający do przewlekłości postępowania nie został uwzględniony na podstawie art. 235 ²§1 pkt 5 k.p.c.

Reasumując , zarzuty apelacji dotyczące tak naruszenia prawa procesowego , jak i materialnego są całkowicie bezzasadne, co skutkuje oddaleniem apelacji, o czym orzeczono na podstawie art. 385 k.p.c.